παραστάσεις στα μαρμάρινα επιστύλια , που δόθηκαν σήμερα στην δημοσιότητα. Προφανώς και χωρίς να υπάρχει ακόμα πλήρης εικόνα η παράσταση στα μαρμάρινα επιστύλια επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά το πόσο σημαντικό είναι το μνημείο, καθώς ότι απεικονίζεται έχει έντονο συμβολισμό κατά την αρχαιότητα.
1)ΤΑΥΡΟΣ: Ήταν για τους αρχαίους Έλληνες το καταλληλότερο ζώο για θυσία. Στην αρχαία Ελλάδα ο ταύρος ήταν η ενσάρκωση, το σύμβολο ή το έμβλημα των θεών της δημιουργίας, οι οποίοι κατοικούσαν στον ουρανό ή σε ψηλές βουνοκορφές. Σε όλους τους πολιτισμούς οι θεοί, οι πατέρες των θεών, δημιουργοί του κόσμου και του ουρανού -τα μάτια των οποίων ήταν ο ήλιος και η σελήνη- εμφανίζονταν με μορφή ταύρου ή συνοδεύονταν από ταύρους. Μάλιστα, κάποιοι θεοί εικονίζονταν με κέρατα ταύρου -εικονογραφική παράδοση που διατηρήθηκε έως τη χριστιανική περίοδο. Οι θεοί που προστάτευαν τα αγροτικά ζώα όπως ο Άρης ή ο αντίστοιχος Mars των Ρωμαίων, φορούσαν περικεφαλαία με κέρατα ταύρου.
Οι αρχαίοι μύθοι είναι πλούσιοι σε ταυρόμορφες αναφορές. Ο ελληνικός Δίας κλέβει την Ευρώπη (εκδοχή της Μεγάλης Θεάς) και ζευγαρώνει μαζί της. Ο ινδικός Ρούντρα παίρνει τη μορφή ταύρου και ενώνεται με την κοσμική αγελάδα Πρισνί, προκειμένου να γεννηθούν τα πάντα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Ίντρα, αλλά και με τους μεσογειακούς θεούς Μιν, Βάαλ, Χαντάντ και Μπελ, που ζευγαρώνουν με ανάλογες θεότητες-αγελάδες. Η ιερογαμία αυτή φέρνει σε επαφή το «σπέρμα», που είναι ο γεμάτος σύννεφα Ουρανός, με τη μήτρα, που είναι η Γη. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία και η συντήρηση όλων των μορφών ζωής.
Ο ιερός κόσμος του ταύρου είναι ένας κόσμος μυθολογικός, μυστηριακός , που οδηγεί στις αρχές της ζωής αυτού του κόσμου και επεξηγεί εμμέσως τον ρόλο της φύσης στην διαμόρφωση της ανθρώπινης ζωής. Μέσα, λοιπόν, από το ορατό μέρος της ιστορίας αποκαλύπτεται η εικόνα του ταύρου και η ιδιαίτερη θέση που κατείχε στους μύθους, στις δοξασίες, στις λατρείες, αλλά και στον καθημερινό βίο των λαών αυτών, ιδίως του Κρητικού.
Ο ταύρος συμβόλιζε πάντοτε-και εξακολουθεί να συμβολίζει-την αντοχή, τον δυναμισμό της μεγαλοπρεπούς ρώμης και τον έμφυτο δυναμισμό, την ανυπότακτη ανεξαρτησία και την ατέλειωτη γονιμοποιό ενέργεια.
2)Tριποδικοί λέβητες. Τριποδικοί ονομάζονται οι λέβητες των οποίων τα πόδια είναι σύμφυτα με το σώμα του αγγείου. Κατά κανόνα οι τριποδικοί λέβητες έφεραν μεγάλες κυκλικές λαβές και εξελίχθηκαν από σκεύη χρηστικά σε σκεύη αναθηματικά. Αρκετά συχνά τους συναντάμε επίσης και ως έπαθλο αγώνων. Διακρίνονται πέντε διαφορετικοί τύποι ανάλογα με το μέγεθος και τη διακόσμηση. Στην Α” ομάδα ανήκουν οι σχετικά μικρών διαστάσεων λέβητες που είχαν καθαρά χρηστικό χαρακτήρα και κατασκευάζονταν στη διάρκεια του 9ου αιώνα π.Χ. Στη Β” ομάδα ανήκουν λέβητες μεγαλύτερου μεγέθους με λαβές διακοσμημένες με ειδώλια αλόγων. Τα πόδια έχουν κοιλανθεί στο εσωτερικό προς εξοικονόμηση μετάλλου, ένα στοιχείο που από τις αρχές του 8ου αιώνα π.Χ. γίνεται μόνιμο χαρακτηριστικό όλων των τριποδικών λεβήτων. Η παραγωγή αυτού του τύπου χρονολογείται στο α” μισό του 8ου αιώνα. Οι άλλοι τρεις τύποι είναι σύγχρονοι μεταξύ τους και τοποθετούνται στο β” μισό του 8ου αιώνα π.Χ. Είναι όλοι τους υπερμεγέθεις και μάλλον κατασκευάζονταν αποκλειστικά ως αφιερώματα, γεγονός που το επιβεβαιώνει και η προέλευση των περισσοτέρων από την Ολυμπία. Η τομή των ποδιών είναι Π ή διπλό Τ. Διακρίνονται μεταξύ τους κυρίως από τη διακόσμησή τους.
Σε αυτή την τελευταία κατηγορία ανήκει αυτός που έχει φτιαχτεί στην Αμφίπολη, καθώς είναι υπερμεγέθης, όπως φαίνεται, αφού είναι ίσος με την φτερωτή μορφή και έχει σχήμα Π.
3) Τα φτερωτά πλάσματα έχουν μυθολογική αναφορά. Με φτερά έχουν εμφανιστεί ο Ερμής, η Ίρις, η Νίκη, ο Πήγασος, η Μέδουσα, η Σφίγγα και ο Έρωτας.
