Η Γαλλία ήταν ασφαλώς η πιο επίφοβη χώρα αλλά τέτοιο χτύπημα δε φαντάζονταν ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους. Το χτύπημα έγινε και δεν αλλάζει, το θέμα είναι τι κάνεις μετά, για να αποτρέψεις αντίποινα και γενικευμένο χάος. Δεν είναι μόνο η ισλαμοφοβία που τρομάζει τη γηραιά ήπειρο αλλά και η γιγάντωση της ξενοφοβίας και των ρατσιστικών κινημάτων. Αυτά τα δύο δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα και πρέπει αμφότερα να εξαλειφθούν, ασφαλώς η λύση απέναντι στο ακραίο Ισλάμ δεν πρόκειται να έρθει από την ακροδεξιά και το ρατσισμό, μόνο ένας νέος πόλεμος και ένα νέο κύμα φόβου μπορεί να ξεπηδήσει από αυτά τροφοδοτώντας συνεχώς τον κύκλο της βίας.
Το χτύπημα αυτό αποπνέει έναν τεράστιο συμβολισμό. Χτυπήθηκε αλύπητα η ελευθερία της έκφρασης, της άποψης, η δημοκρατία η ίδια, σε μια χώρα βαθιά δημοκρατική εδώ και δεκαετίες, σε μια χώρα που έχει διαχωρίσει εδώ και αιώνες το κράτος από τη θρησκεία, σε μια χώρα που το δικαίωμα στη βλασφημία είναι αναφαίρετο, σε μια χώρα που όλα επιτρέπονται. Πως μπορεί λοιπόν μια τέτοια κοινωνία σαν τη γαλλική, η οποία επιτρέπει και ανέχεται σχεδόν τα πάντα και δε δίνει δεκάρα για θρησκείες και άλλα τέτοια να τα πάει καλά και να αποδεχτεί μουσουλμάνους που έχουν τη θρησκεία στο κέντρο της ζωής τους, που ζουν με αυτή και φυσικά την προστατεύουν με κάθε κόστος. Οι μεν είναι έτοιμοι να προστατέψουν με κάθε κόστος τη θρησκεία, οι δε είναι έτοιμοι να προστατέψουν τα ιδανικά τους και αυτά που πιστεύουν και να συνεχίσουν να σκιτσάρουν να γράφουν και να ζωγραφίσουν και έτσι ασφαλώς πρέπει να κάνουν.
Το πείραμα ήταν και είναι πάρα πολύ δύσκολο αλλά μέχρι πριν λίγο υπήρχαν κάποια στάνταρ στις ευρωπαϊκές κοινωνίες παρά τα προβλήματα και τις όποιες προστριβές. Ο φανατισμός ωστόσο που προέρχεται από το ισλαμικό κράτος ανατρέπει τις ισορροπίες τη στιγμή μάλιστα που στρατολογεί ανθρώπους μουσουλμανικής θρησκείας αλλά με ευρωπαϊκή υπηκοότητα, τους εκπαιδεύει και τους ξαναστέλνει πίσω να σκοτώσουν. Τα πράγματα τώρα αλλάζουν. Η Ευρώπη δεν έχει απλά να ενσωματώσει μουσουλμάνους, να εφαρμόσει δηλαδή μια απλή μεταναστευτική πολιτική, αλλά πρέπει να αμυνθεί απέναντι σε έναν εξτρεμισμό που σκοτώνει τυφλά στο όνομα της θρησκείας, τρομοκρατεί και διαπράττει θηριωδίες και φυσικά στρέφεται πρώτα κατά των δυτικών κρατών απειλώντας τα ξεκάθαρα. Η Ευρώπη πρέπει αρχικά να μη φοβηθεί. Να μην υποκύψει, να μην υποκύψει σ’ αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο, να συνεχίσει να υπερασπίζεται τα ιδανικά της ενωμένη και να συνεχίζει να είναι μια ελπίδα δημοκρατίας σε έναν χαοτικό κόσμο. Το πείραμα στην Ευρώπη μπορεί να πετύχει, εγώ είμαι αισιόδοξος ως προς αυτό, φυσικά αναφέρομαι στους ειρηνικούς μουσουλμάνους που θέλουν να ζήσουν στην Ευρώπη, ο φανατισμός θα πρέπει να πολεμηθεί λυσσαλέα από ολάκερη τη Δύση ενωμένη.
Ασφαλώς για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να συμβιβαστούν με μια καθολική συνθήκη. Ότι αυτοί που ζουν στην Ευρώπη θα πρέπει να προσαρμοστούν με τις συνθήκες ζωής στην Ευρώπη, δε θα προσαρμοστούν οι Ευρωπαίοι με τις συνθήκες ζωής στα ισλαμικά κράτη. Αυτή η συνθήκη είναι πολύ ευνοϊκή αν σκεφτεί κανείς πως η Ευρώπη είναι ανεκτική σχεδόν στα πάντα, εκτός φυσικά από την τρομοκρατία και το έγκλημα. Όπως αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να προσεύχονται ανενόχλητοι, έτσι και οι Ευρωπαίοι θα μπορούν να σκιτσάρουν ανενόχλητοι, να γράφουν ανενόχλητοι, να λένε ότι θέλουν ανενόχλητοι. Αν δεν το αποδέχονται αυτό μάλλον δεν τους σηκώνει το δημοκρατικό κλίμα της ηπείρου και καλύτερα να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού, οι Ευρωπαίοι δεν τους φταίνε σε τίποτα.
Άρθρο από τον Γιάννη Τσιαμήτρο
