δήθεν κοινωνικών εταίρων με φυτίλι που άναψαν ήδη εργαζόμενοι στον ευρύτερο κλάδο διατροφής. Οι επιχειρήσεις είναι ήδη σε πανικό γιατί λεφτά δεν υπάρχουν.
Ας δούμε τι συμβαίνει στην πράξη.
Όταν υπήρχαν λεφτά να φάνε οι εφορίες, ο κορβανάς, τα Ταμεία, αλλά και οι εργαζόμενοι, οι εργοδότες και το κράτος είχαν βολευτεί (για αρκετά χρόνια) με τον θεσμό – κωμωδία των δήθεν κοινωνικών εταίρων.
Μαζευόντουσαν δηλαδή στον ΣΕΒ η διοίκησή του, η ΓΣΕΕ και εκπρόσωποι της μεταποίησης και συμφωνούσαν, ως εργοδοσία, τις συλλογικές συμβάσεις που ευλογούσε στη συνέχεια και το υπουργείο Εργασίας.
Μετά την υπογραφή έτρεχαν όλοι να τις εφαρμόσουν και τα πάντα τελείωναν έστω και με γκρίνιες ένθεν και ένθεν.
Στα πέτρινα χρόνια όμως που περνάμε αυτά άλλαξαν με υπουργικές αποφάσεις. Άλλαξαν όμως και στην πράξη γιατί τέθηκε το θέμα του τι εκπροσωπεί ο ΣΕΒ τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για κλαδικές επιχειρήσεις που δεν είχαν κανένα λόγο να είναι μέλη του ΣΕΒ είτε αυτόνομα είτε ως Οργάνωση.
Οπότε άνοιξε ο δρόμος για την μονομερή προσφυγή εργατικών Ομοσπονδιών και Σωματείων στην διεκδίκηση μισθών, αυξήσεων και άλλων εργατικών δικαιωμάτων.
Τέλος δηλαδή στο τριμερές βόλεμα υπό το βλέμμα και την προστασία του κράτους – πατερούλη.
Από εδώ και πέρα όποιος εργατικός ή υπαλληλικός κλάδος πιστεύει ότι αδικείται κάνει μονομερή προσφυγή και αρχίζει η κουβέντα με πολλές πιθανότητες υπέρ της δικαίωσής του γιατί άντε το κράτος να κάνει και αλλιώς.
Οι επιχειρήσεις όμως δεν τα βλέπουν έτσι.
Όταν στην φάση αυτή τα αιτήματά τους (εναρμονισμένα και με τις υποδείξεις της Τρόικας) είναι πλήρης κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων. Καθιέρωση της ατομικής σύμβασης σε όλο το φάσμα των εργασιακών σχέσεων. Και εγκατάλειψη κάθε πολιτικής επιδομάτων για βαρέα και ανθυγιεινά άντε να τους μιλήσεις για κοινωνικούς εταίρους και υποχρέωση εφαρμογής συλλογικών συμβάσεων.
Συνεπώς σε συλλογικό επίπεδο εργαζομένων άλλος δρόμος από την μονομερή προσφυγή δεν υπάρχει.
Και αυτό έκανε (πολύ σωστά κατά την άποψη μου) η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατοτεχνιτών Επισιτισμού και Υπαλλήλων Τουριστικών Επαγγελμάτων με σκοπό την σύναψη της συλλογικής σύμβασης «για τους όρους αμοιβής και εργασίας προσωπικού βιομηχανικών – βιοτεχνικών επιχειρήσεων καθώς και λοιπών εργαστηρίων ζαχαρωδών προϊόντων όλης της χώρας».
Να λοιπόν το μπουρλότο που θα ανατινάξει τον θεσμό των περιβόητων κοινωνικών εταίρων και θα ανοίξει νέο κεφάλαιο στις εργασιακές σχέσεις.
Το φυτίλι το είδαν ήδη ο ΣΕΒ και εκπρόσωποι κλαδικών Οργανώσεων της βιομηχανίας και των μικρομεσαίων θορυβημένοι από την παραπάνω προσφυγή και (όπως μαθαίνω) έκαναν προχθές την πρώτη τους συνάντηση για να εκτιμήσουν την κατάσταση και να προετοιμάσουν την επιχειρηματολογία τους μετά την σύνθλιψη του θεσμού.
Τι δείχνουν, τελικά, όλα αυτά;
Κατά την γνώμη μου ότι έφθασε η ώρα να δούμε κατάματα το σύνθετο πρόβλημα με τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας σε σχέση με την απασχόληση και την ανεργία.
Oτι συμβαίνει σήμερα είναι φαινόμενο τεραστίων διαστάσεων που ο κρατισμός και η εξασφαλισμένη μόνιμη εργασία στο κράτος δεν έχει επιτρέψει να εκτιμηθεί σε όλη του την έκταση.
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα ξεπέρασαν μετά το 2009 και το ιστορικό Ζάλογγο και το ηρωικό Κούγκι.
Όσοι έχουν επιζήσει εργασιακά μέσα στην χαράδρα της κρίσης είναι εξαθλιωμένοι, βλέπουν τα 2.000.000 θύματα της ανεργίας και τρέμουν ενώ ταυτόχρονα κατατρώγονται από εργασιακή ανασφάλεια.
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας είναι εντελώς εγκαταλελειμμένοι μέσα στο ελληνικό σοβιετικό τουρλουμπούκι.
Το πολιτικό άγχος της μεταπολίτευσης να συγκροτήσει κομματικό στρατό κρατικών υπαλλήλων μαζί με την απαξίωση των εργατικών δικαιωμάτων του ιδιωτικού τομέα από την ΓΣΣΕ άφησε τους εργάτες και υπαλλήλους των επιχειρήσεων στα χέρια του ασήμαντου θεσμού των «κοινωνικών εταίρων» που όμως «υπονόμευσαν» οι ίδιες οι επιχειρήσεις μέσα στην κρίση.
Βεβαίως η εγκατάλειψη των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα είναι και μοιραία συνέπεια της φοβίας των κυβερνήσεων να ανοιχτούν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος στην πλειοψηφούσα αριστερή Ελλάδα.
Τώρα όμως τα εργασιακά κάστανα μπήκαν στην φωτιά με τις μονομερείς προσφυγές ιδιωτικών υπαλλήλων. Και εάν η νέα κυβέρνηση σχηματισθεί από την ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ξέρουν πως θα τα βγάλουν γιατί αυτοί τα έβαλαν. Εάν όμως η κυβέρνηση σχηματισθεί από αυτοδύναμο ΣΥΡΙΖΑ τα κάστανα θα καίνε και για δεύτερο λόγο. Οι μονομερείς εργατικές ενέργειες που ήδη τρέχουν είναι η γνωστή αριστερή συνταγή που προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και για το χρέος.
george.kraloglou@capital.gr
