Η selfie της κοινωνίας μας

Επιμήκυνση ή διαγραφή; Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο; Ανάπτυξη ή λιτότητα; Πρόγραμμα ή πτώχευση; Ευρώ ή δραχμή; Διαπραγμάτευση ή παζάρι; Μέσα το πουκάμισο ή έξω το πουκάμισο; Γραβάτα ή χωρίς γραβάτα; Γιάννης με ένα ν ή με δύο ν; Από τα σοβαρότερα στα γελοιωδέστερα, όλα αυτά είναι ψευτοδιλήμματα για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς καμιά αξία και ιστορικότητα… 

Τί θα σκεφτεί για εμάς, άραγε, μετά από έναν αιώνα ο Έλληνας του 2115; Πας πολύ μακριά θα μπορούσε κάποιος να μου αντιλέξει. Εδώ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει σε 24 ώρες! Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι ώρες ούτε οι μέρες, αν θέλει κάποιος να δει τα πράγματα στις διαστάσεις τους και όχι στη ρηχότητα του πολιτικαντισμού. Το πρόβλημα είναι οι επόμενες δεκαετίες. Αν δεν μπορείς να δεις πέρα από τις μύτες των παπουτσιών σου ενώ βαδίζεις, είναι σίγουρο ότι θα πέσεις!

Βέβαια να μην αδικούμε τον κατά πάντα νοήμονα λαό μας… Υπάρχουν και κάποιοι που δεν κοιτούν καν μπροστά, αλλά ακόμα ονειρεύονται επιστροφή στην Ελλάδα του 2010, στην Ελλάδα του 2004 και ποιος ξέρει πού αλλού. Λες και εκείνες οι Ελλάδες δεν είχαν τα ίδια προβλήματα με τη σημερινή!! Οι κύκλοι της ιστορίας κλείνουν, οι ευκαιρίες χάνονται, τα προβλήματα διογκώνονται και εμείς εξακολουθούμε να κοιτάμε τις μύτες των παπουτσιών μας ή τα αποτυπώματα από τα πρόσφατα χνάρια του χλιδάτου με τα δανεικά παρελθόντος μας.

Δεν πρέπει να υπάρχει σοβαρός Έλληνας που να εύχεται την αποτυχία οποιαδήποτε Ελληνικής κυβέρνησης, πολύ δε περισσότερο της σημερινής, ανεξάρτητα αν την ψήφισε ή όχι. Πιστεύω όμως ότι και ο σημερινός πρωθυπουργός δεν στέκεται με ειλικρίνεια μπροστά στον κοινωνικό καθρέφτη!! Ψάχνει εχθρούς και δράκους σε λάθος παραμύθι. Ασφαλώς και το χρέος είναι μη βιώσιμο και δυσβάσταχτο στην καμπούρα μας, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι ακόμα και μια ολική διαγραφή του χρέους είναι αδιέξοδη αν δεν αλλάξουμε ρότα.

Όσο περίεργο και αν ακούγεται, στη λύση του προβλήματος ξεχνάμε σκόπιμα να κοιτάξουμε τη φωτογραφία selfie της κοινωνίας μας. Το πρόβλημα, δηλαδή, είναι πρωτίστως εδώ. Ο λαϊκισμός, είτε της αστακομακαρονάδας είτε του τσίπουρου, είναι συνδεδεμένος με τη δική μας συναισθηματική ανωριμότητα, ρηχότητα, εκούσια τύφλωση και τελικά μηδενική κριτική ικανότητα, που ψάχνει ευκαιρίες για γιαλαντζί επαναστάσεις, συντρόφους Μαδούρο και εικονικούς πολέμους με τη Μέρκελ. Δεν δημιούργησαν οι Ευρωπαίοι τα ελλείμματα. Χρειαζόμαστε χρόνο, αλλά ο πόλεμος είναι πρωτίστως εντός των τειχών. Εδώ πρέπει να δοθεί η μάχη κατά του κρατισμού, της διαφθοράς, της αναποτελεσματικής δικαιοσύνης και της έλλειψης αξιοκρατίας της νεοελληνικής ντενεκεδούπολης. Δυστυχώς για μας, τον δούρειο ίππο εμείς τον φτιάξαμε, ήταν πάντα εντός των τειχών και ήταν μέσα στην κάθε selfie της κοινωνίας μας διαχρονικά …
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Γ. ΓΚΟΛΕΜΗΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ