Η απουσία του μας κάνει να περνάμε στιγμές επώδυνες και σκληρές, μας φορτώνει με άγχος, αγωνία εγκατάλειψης και βασανιστικές σκέψεις. Έχουμε το φόβο ότι δεν αγαπιόμαστε από εκείνον τόσο όσο τον αγαπάμε εμείς και κλονίζεται συθέμελα η ύπαρξή μας. Η κατάσταση αυτή είναι αντιφατική, αμφίθυμη και συγκρουσιακή.
Πόθος και μίσος, ενθουσιασμός και απογοήτευση, θλίψη και έξαψη, πόνος και ευφορία είναι τα χαρακτηριστικά της «ερωτικής νόσου». Μένουμε κατάπληκτοι από την ευπάθειά μας και την υπέρμετρη εξουσία του άλλου πάνω μας αλλά λαχταράμε να κινούμαστε συνεπαρμένοι από έρωτα ανάμεσα στα καταχθόνια βάθη και στα ουράνια ύψη.
Όλα αυτά θυμίζουν το μύθο της Περσεφόνης, της θεάς που άρπαξε ο Άδης ενώ εκείνη αμέριμνη μάζευε λουλούδια. Ο Έρωτας εισβάλει βίαια στη ζωή της και μεταφέρεται από το φως σε έναν κόσμο υπόγειο, άγνωστο και σκοτεινό. Μετά επιστρέφει στη γη, απολαμβάνει τον ήλιο και ανεβαίνει στην κορυφή του Ολύμπου μαζί με τους αθάνατους.
Αυτή η αρχέγονη ερωτική ορμή επηρεάζει υποχθόνια όλη μας τη ζωή, τις επιλογές, τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά μας. Δεν πρόκειται για ένα ανώδυνο παιχνίδι αφού τα έντονα και παράφορα ερωτικά συναισθήματα μπορεί να οδηγήσουν σε μελαγχολία και κατάθλιψη, σε λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά ψυχικά προβλήματα.
.jpeg)
