ομως...κατι απο μια προηγουμενη ζωη, βουτηγμενη στο νερο. Κυριολεκτικα...και σωματικα και νοητικα. 24 ωρες το 24 ωρο. 14 ολοκληρα χρονια περασανε ετσι... Με χαβαλε, γελια, κλαματα, νευρα, τραυματισμους, επιτυχιες, αποτυχιεσ, και ξανα νευρα, ξανα κλαματα, ξανα αποτυχιες...φαυλος κυκλος..μεχρι που ειπα τελος.
Απλα κοιταζοντας πισω, φαινονται ολα τοσο μακρινα....2006. Το πανελληνιο ρεκορ απ το 98 της μεγαλης Νιαγκουαρας καταρρεει, Νομιζα πωσ θα γραφα ιστορια...κ ομως.. αλλιως πηγαν τα πραγματα... Περασαν 11 χρονια απο τοτε, φανταζει σαν χτεσ. Απο τη μια τοσο κοντα , αλλα απ την αλλη τοσο μακρια... θυμαμαι τοτε τον εαυτο μου και δεν με αναγνωριζω... μαχητρια, με διψα για ζωη, με λυσσα για τη νικη...
Ημουνα 13 αλλα ενιωθα γυναικα. Σε ορισμενα θεματα πιο ωριμη απ οτι τωρα...
Οπωσ και να χει, 11 χρονια μετα, το κενο υπαρχει. Καθε φορα που κανω ενα review τη ζωη μου... Ο πονος, το κλαμα, το ζορι, ολα αυτα που με εκαναν να τα παρατησω, δεν υπαρχουν πια..πουθενα.
Μενει μονο αυτη η γλυκια αισθηση για κατι περασμενο και μακρινο... Η νοσταλγια για την κοθραση μετα τη προπονηση, η μονιμη μυρωδια του χλωριου στο δερμα, για τα χαζογκομενιασματα και τα πλατσουρισματα, για τισ τσιριδες του προπονητη, για το αθανατο χρονομετρο που σου κανε τη ζωη κολαση, για τισ πλακες tanco τοθ Ποσειδωνιου που και με αντιγλιστρικα σπρευ και τειπ στα ποδια τη γλιστρα δε τη γλιτωνες, για το αιωνιο σημαδι απ το μαγιω που δεν εφευγε ποτε και τη τελεια κορμαρα που οτι και να τρωγες ητανε τελεια...και λεγοντας ολα αυτα δε μπορω να σταματησω να χαμογελαω... Η πιο μακροχρονια και ταυτχρονα πιο τελεια και μοναδικη εμειρια της ζωης μου...αν εχω καταφερει κατι στη ζωη μου σε μεγαλο βαθμο εξαρταται κ απ ολο αυτο...
Γιατι ετσι και την πατησεις και χωθεις βαθια σ αυτο τον κοσμο, οπου και να πας, οτι και να κανεις το βατηριο του κολυμβητη δε φευγει....Παρασιτει....""
*Η Στεφανία είναι αθλήτρια κολύμβησης και φοιτήτρια αρχιτεκτονικής στο Τορίνο*
