Το γυμνό γεύμα του William S. Burroughs αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά και
αμφιλεγόμενα αμερικανικά λογοτεχνικά έργα του 20ου αιώνα.
Ο Burroughs παρουσιάζει τη ζωή ενός ναρκομανή αποτυπώνοντας ακραίες ψυχικές καταστάσεις. (Τώρα κάπου πάει το μυαλό μου, αλλά ας πάμε παρακάτω...)
Από την άλλη, έχουμε το ζοφερό όραμα ενός κόσμου κυριαρχημένου από υποχθόνιες δυνάμεις και αόρατους μηχανισμούς καταπίεσης του ατόμου και των ελευθεριών του. (Εδώ θα μπορούσε να μπει και ο έτερος ..εταίρος με το γνωστό φλιτ στύλ του...)
Στο βιβλίο αυτό η λογική σκέψη θρυμματίζεται, καθώς η αφήγηση φαίνεται να μην ακολουθεί κανόνες αλλά μεταπηδά από συμβάν σε συμβάν με τρόπο ασύνδετο και άναρχο.
(Ο Βαρουφάκης ίσως ήταν μια κάποια λύση στον πρωταγωνιστικό ρόλο...)
Ο Burroughs, παρόλα αυτά, καταφέρνει να παρουσιάσει αληθή και ψευδή γεγονότα να συνδυάζονται και να μας δίνουν μια εικόνα σουρεαλιστική αλλά και κοντινή στη σημερινή μας πραγματικότητα.
(Εδώ έχουμε σηκώσει χέρια και πόδια ψηλά ως λαός και απλά παρακολουθούμε άναυδοι)
Ο Bill Lee είναι ένας εξολοθρευτής εντόμων που θα μπορούσε να γίνει ένας επιτυχημένος συγγραφέας αν δεν έκανε συνέχεια λάθος επιλογές στη ζωή του. (Διαλιέχτεεεε έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ)
Η λύση έρχεται όταν η γυναίκα του, του αποκαλύπτει πως κάνει χρήση μιας ναρκωτικής ουσίας η οποία προσδίδει στους χρήστες της μια αίσθηση χαράς και δημιουργικού ντελίριου.
(Εδώ σύντροφοι ο Λαπαβίτσας θα έκανε θαύματα...με τα γνωστά detox κοκτέυλ του)
Ο πρωταγωνιστής εθισμένος στη νέα αυτή ουσία αποκόπτεται από την πραγματικότητα και αρχίζει να πράττει χωρίς λογική.
(Ωχ, ωχ, ωχ!!!)
Μέσα όμως στο χάος αυτό, καταφέρνει να βρει τη χαμένη του έμπνευση και έρχεται αντιμέτωπος με ένα μεγάλο δίλλημα: Θα σταματήσει τη χρήση των ναρκωτικών ουσιών για να επιστρέψει στην πραγματικότητα ή θα επιλέξει να τελειώσει το έργο του με τίμημα την ίδια του τη λογική;
(Σύντροφοι προσοχή λοιπόν τι θα προτείνετε στον Αλέξη!!!)
Ο Cronenberg δανείζεται εικόνες και στοιχεία από το ομώνυμο βιβλίο καθώς και συμβάντα από την πραγματική ζωή του Burroughs για να συνθέσει μια πρωτότυπη ιστορία.
(Εδώ μπαίνει ο Προκόπης που προσπαθεί να κάνει ένα μείγμα σωτήριας πολιτικής με Αλέξη και Βαγγέλη, λίγο Ποτάμι...θαλασσα και το ...αγόρι μου, όχι γράψτε λάθος και τη Φώφη μου βεβαίως βεβαίως...)
Το σενάριο δεν ακολουθεί μια γραμμική δομή αλλά βασίζεται πάνω σε λογικούς κύκλους.
(και πάλι άφθονα ΩΧ ΩΧ ΩΧ...)
Τα γεγονότα που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά στιγματίζουν τη σκέψη του πρωταγωνιστή ενώ ταυτόχρονα καθορίζουν το χαρακτήρα του.
Οι παραισθήσεις του Bill διατρέχουν το έργο και συχνά η πραγματικότητα φαίνεται να καταρρέει υπό το βάρος των ναρκωτικών ουσιών.
(Κατά το τι πίνεις βρε Ζωή και δε μας δίνεις ένα πράμα....)
Χαρακτηριστική είναι η απεικόνιση των γραφομηχανών ως τέρατα εξωγήινης προέλευσης που απορροφούν τη δημιουργικότητα και ανεξαρτησία των συγγραφέων.
(Νά και ο κακός Σόιμπλε με τους Φινλανδούς...)
Η noir αισθητική είναι διάχυτη σε όλη την ταινία , από την αγχώδη jazz μουσική στον υποτονικό χρωματισμό των εικόνων και στο κλασσικό αίσθημα της έλλειψης εμπιστοσύνης.
(Πω, πω, ανατρίχιασα με την περιγραφή της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας)
Ο David Cronenberg μεταφέρει στον κινηματογράφο ένα υλικό που έχει θεωρηθεί unfilmable.
(Είπαμε όπου Κρόνεμπργκ βάζουμε Πάκη και όπου unfilmable βάλτε εσείς... 'πολιτική προσέγγιση'' για παράδειγμα!....θλίψη, παύση.)
Ωστόσο τίποτα δεν είναι unfilmable και να η απόδειξη:
το σενάριο μοιάζει εμπνευσμένο τόσο από το ζιγκ-ζαγκ της αφήγησης στο βιβλίο όσο και από την ίδια τη διαδικασία του γραψίματος.
Κατά κάποιο τρόπο, μένει πιστός στο πνεύμα και τα μοτίβα του Μπάροουζ:
στην έμμονη ιδέα για κάποιο αόριστο «εχθρό», στην ατμόσφαιρα της «junkland», στην αντίληψη του ανθρώπου ως ένα γυμνό γεύμα. Οι παραισθήσεις σε Technicolor θυμίζουν αμερικανικό μιούζικαλ που έπαθε παράκρουση, ο σκηνοθέτης μοιάζει να εισχωρεί στο μυαλό του junky, κι ο junky να χάνει τον κυνισμό του. Στο γυμνό γεύμα ο Μπάροουζ έχει χάσει τη συνοχή του junky και παρουσιάζεται αποπροσανατολισμένος, η γλώσσα και το χιούμορ του καταρρέουν. Η ταινία υποστηρίζεται από την παραληρητική φωτογραφία του Peter Suschitzky και από τη σκηνικά του James McAteer.
Έτσι δομείται ένα αντεστραμμένο σύμπαν, άλλοτε σουρεαλιστικό καθώς λειώνει σαν τα ρολόγια του Νταλί, άλλοτε φριχτά παραμορφωμένο, τσακισμένο κι απειλητικό, σαν μια παγίδα της ύπαρξης.
Μα σε λέω ότι έχω βρει την ακριβέστατη περιγραφή της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας!
Ποιο ακριβέστατη μόνο ...ΕΛΒΕΤΙΑ!
(Να με συγχωρέσουν για τις άθλιες παρεμβάσεις μου μέσα στις παρενθέσεις, οι Μήτσης Αθανάσιος (Μέλος Κ.Ο.Π.Ι.) και Σώτη Τριανταφύλλου που έγραψαν την κριτική για το γυμνό γεύμα. )
Α.Κ.
