Πέντε χρόνια τώρα, όπως φάνηκε κι από τα πρόσφατα γεγονότα, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έναν και μοναδικό αυτοσκοπό: την
κατάληψη της εξουσίας με κάθε κόστος για τη χώρα. Ιστορικά, η αριστερά, το είχε προσπαθήσει αρκετές φορές, αλλά δεν της βγήκε. Η ιδεολογία της ήταν πάντα καιροσκοπική, πάντα βασισμένη σε συνθήματα και παραμύθια, ποτέ αναπτυξιακή, ποτέ ρεαλιστική. Πέντε χρόνια τώρα, πολιορκούσε(η αριστερά είναι ιδεολογία πολεμική και όχι αστική) το θυμικό του Έλληνα: ποτέ άλλοτε η δημαγωγία, οι απειλές, οι τεχνητοί διχασμοί (μνημόνιο-αντιμνημόνιο), η ξενόφοβη ρητορική («για όλα φταίνε οι ξένοι»), η γελοιοποίηση των εννοιών («άμεση δημοκρατία», «εθνική κυριαρχία» κ.λπ.), η καπήλευση των εθνικών γεγονότων (1821, 1940 κ.λπ.), η κλάψα περί αλληλεγγύης, αλλά και ο φόβος, η παράνοια, η ιδεοληψία, το α-λογο στοιχείο, η αναξιοπιστία της χώρας και η αποκοπή της από τους συμμάχους δεν έφτασαν σε τέτοιο βαθμό.
Με την πολυεπίπεδη αυτή προπαγάνδα, έπεισαν τον λαό ότι μπορούν ν’ αλλάξουν την ίδια την Ε.Ε., την ευρωζώνη και τον κόσμο (ολόκληρο!). Αλλά κυρίως: για το ότι για τα οικονομικά χάλια της χώρας, δεν έφταιγε ο διαρκής παρασιτισμός κι ο αεριτζιδισμός (στα ηθικά δικαιώματα της αριστεράς, πρώτο πρώτο είναι το δικαίωμα στην τεμπελιά) αλλά το μνημόνιο.
Κανένας από τους -από αντίδραση- ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ δεν πίστεψε ότι, μέσα σε λίγους μήνες, το κόμμα αυτό με την τριτοκοσμική οπτική, μπορεί να αδειάσει από τουρίστες το Αιγαίο, να σου κλείσει την επιχείρηση, να σου στερήσει το όνειρο, να σου καταστρέψει όχι απλώς το μισθό και τη σύνταξη όπως οι προηγούμενοι, αλλά τη ζωή και την οικογένειά σου. Κι όμως, στα κλασσικά συγγράμματα της αριστεράς και στο κοσμοείδωλό της, η έννοια της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας είναι αρνητικά φορτισμένη, είναι ο εχθρός των προλετάριων.
Κανένας μετριοπαθής ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πίστεψε ότι το κόμμα αυτό μπορεί να εκβιάσει δημοψήφισμα, να το φορτίσει έτσι και να στήσει -με τρόπο που το βολεύει- τα ψηφοδέλτια, οι μετριοπαθείς πόνταραν στην ηθική. Κι όμως, στην κοσμοεικόνα της αριστεράς, η ηθική δεν υπάρχει, είναι αστικό δημιούργημα, αντιθέτως, υφίσταται μόνο ο (ταξικός) πόλεμος με τα βασικά του χαρακτηριστικά, δηλαδή, τον φόβο και την απάτη.
Συνολικά: κόμμα ιδεοληπτικό και επικίνδυνο όχι μόνο για τη χώρα(καταστροφή κράτους και οικονομίας) αλλά και για τον ίδιο τον ελληνισμό(γεωπολιτική ανασφάλεια και αδιαφορία, μειωμένη εθνική και ενεργειακή ασφάλεια, κίνδυνος ακύρωσης διεθνών διαγωνισμών υδρογονανθράκων, διπλωματική και συμμαχική αποκοπή).
Τους ευρωπαίους ηγέτες, που επιλέξαμε να τους έχουμε στρατηγικούς μας εταίρους για λόγους ασφαλείας και όχι παρασιτισμού, επί 5 μήνες τους κορόιδευε και τους εξαπατούσε. Επί 5 χρόνια τους έβριζε χυδαία, τους λοιδορούσε και τους εκμηδένιζε. Και νόμιζε, μέσα στο ιδεοληπτικό μικρομεγαλισμό του, και στη μέθη της εξουσίας, ότι δεν θα το πλήρωνε με το ίδιο νόμισμα και μάλιστα με τοκογλυφικό επιτόκιο. Οπλισμένος με βραχυπρόθεσμους ψυχολογισμούς («υπερηφάνεια», «ελπίδα») και λοιπές ψευδαισθήσεις («λαϊκές εντολές»), δεν κατάλαβε ότι η Ε.Ε. δεν είναι πρωτίστως μια ένωση της «αλληλεγγύης», των «λαών», του «δικαίου» και των λοιπών συνθημάτων που λένε οι αφισοκολλητές της αριστεράς, αλλά μια ιεραρχική δομή εξουσίας (με την κλασική έννοια της συνειδησιακής και υλικής επιβολής, της πειθάρχησης του αδύναμου και τελικά της βίαιης καθυπόταξης στον ισχυρό) με αυστηρό και σχετικά αδρανές πλαίσιο κανόνων. Πίστεψε πως χωρίς μέσα και χωρίς διεθνείς συμμαχίες, θα έφερνε τα πάνω κάτω, θα άλλαζε όλη την Ευρώπη και τους «λαούς» που τάχα είχαν πάρει τον στραβό δρόμο κι αυτός θα τους έδειχνε τον άλλο, τον σωστό, του Παραδείσου. Ο Τσίπρας, γνήσιο παιδί του κομματικού σωλήνα, άσχετος με τις βασικές έννοιες της πολιτικής, διάβασε μόνο τον Τσε Γκεβάρα, δεν πρόλαβε να διαβάσει τον Θουκυδίδη και την ερμηνεία του από τον Κονδύλη στην γνωστή «περί δικαίου» παράγραφο: «Το αληθινό πρόσωπο της Φύσης είναι το πρόσωπο των Αθηναίων όταν ζητούν από τους Μηλίους να υποταγούν. Η θεία ή φυσική τάξη, ο εσώτερος νόμος του Όντος είναι ακριβώς ο νόμος του ισχυρότερου. Η πίστη των Μηλίων στην υπερίσχυση των ηθικών κανόνων γεννά απλώς φρούδες ελπίδες και τους ωθεί σε απελπισμένες και αυτοκαταστροφικές ενέργειες. Η πράξη θα όφειλε να προσανατολίζεται στους κανόνες της φρόνησης, οι οποίοι πάλι πρέπει να υπηρετούν τη φυσική επιταγή της αυτοσυντήρησης. Βεβαίως, η αυτοσυντήρηση έχει διαφορετικό νόημα για τον ισχυρό, ο οποίος μπορεί να διατηρήσει την ισχύ του μονάχα διευρύνοντάς την συνεχώς, και για τον αδύνατο, ο οποίος σώζεται ανταποκρινόμενος στις επιθυμίες του ισχυρότερου.» Τώρα, ήρθε η ώρα της εμπειρικής γνώσης και διδασκαλίας.
Στην κυβέρνηση αυτή με την τριτοκοσμική της οπτική, η οποία, όσο κι αν προσπαθεί να γαντζωθεί στην εξουσία, όσα εμπόδια κι αν ξεπέρασε χρησιμοποιώντας απίστευτα τεχνάσματα, λόγω αδράνειας, κενότητας περιεχομένου και ψευδεπίγραφης ρητορικής, το επόμενο κυβερνητικό αδιέξοδο, θα έρθει σαν αστραπή. Τότε, πάλι θα προσπαθήσει να φορτώσει τη δική της λήθη, τα δικά της λάθη και τη δική της απραξία, στην Ε.Ε., μόνο που τότε, θα είναι πιο δύσκολο καθώς οι «λαϊκές εντολές» τελείωσαν και «μαξιλάρια» πλέον δεν υπάρχουν. Έτσι, πολύ σύντομα, επειδή είναι αδίστακτη και αήθης, επειδή είπε τόσα ψέματα όσα έχουν πει όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί κι ακόμη παραπάνω, επειδή παίζει όχι πλέον με τη σύνταξή σου, αλλά με τη ζωή σου, θα πάει κατευθείαν εκεί που της αξίζει: στον κάλαθο των (πολιτικών) αχρήστων.
Δ. Κ. Μίμης
ΠΗΓΗ: http://e-ptolemeos.gr/siriza-o-efialtis-irthe-tou-dimitri-k-mimi/
κατάληψη της εξουσίας με κάθε κόστος για τη χώρα. Ιστορικά, η αριστερά, το είχε προσπαθήσει αρκετές φορές, αλλά δεν της βγήκε. Η ιδεολογία της ήταν πάντα καιροσκοπική, πάντα βασισμένη σε συνθήματα και παραμύθια, ποτέ αναπτυξιακή, ποτέ ρεαλιστική. Πέντε χρόνια τώρα, πολιορκούσε(η αριστερά είναι ιδεολογία πολεμική και όχι αστική) το θυμικό του Έλληνα: ποτέ άλλοτε η δημαγωγία, οι απειλές, οι τεχνητοί διχασμοί (μνημόνιο-αντιμνημόνιο), η ξενόφοβη ρητορική («για όλα φταίνε οι ξένοι»), η γελοιοποίηση των εννοιών («άμεση δημοκρατία», «εθνική κυριαρχία» κ.λπ.), η καπήλευση των εθνικών γεγονότων (1821, 1940 κ.λπ.), η κλάψα περί αλληλεγγύης, αλλά και ο φόβος, η παράνοια, η ιδεοληψία, το α-λογο στοιχείο, η αναξιοπιστία της χώρας και η αποκοπή της από τους συμμάχους δεν έφτασαν σε τέτοιο βαθμό.
Με την πολυεπίπεδη αυτή προπαγάνδα, έπεισαν τον λαό ότι μπορούν ν’ αλλάξουν την ίδια την Ε.Ε., την ευρωζώνη και τον κόσμο (ολόκληρο!). Αλλά κυρίως: για το ότι για τα οικονομικά χάλια της χώρας, δεν έφταιγε ο διαρκής παρασιτισμός κι ο αεριτζιδισμός (στα ηθικά δικαιώματα της αριστεράς, πρώτο πρώτο είναι το δικαίωμα στην τεμπελιά) αλλά το μνημόνιο.
Κανένας από τους -από αντίδραση- ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ δεν πίστεψε ότι, μέσα σε λίγους μήνες, το κόμμα αυτό με την τριτοκοσμική οπτική, μπορεί να αδειάσει από τουρίστες το Αιγαίο, να σου κλείσει την επιχείρηση, να σου στερήσει το όνειρο, να σου καταστρέψει όχι απλώς το μισθό και τη σύνταξη όπως οι προηγούμενοι, αλλά τη ζωή και την οικογένειά σου. Κι όμως, στα κλασσικά συγγράμματα της αριστεράς και στο κοσμοείδωλό της, η έννοια της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας είναι αρνητικά φορτισμένη, είναι ο εχθρός των προλετάριων.
Κανένας μετριοπαθής ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πίστεψε ότι το κόμμα αυτό μπορεί να εκβιάσει δημοψήφισμα, να το φορτίσει έτσι και να στήσει -με τρόπο που το βολεύει- τα ψηφοδέλτια, οι μετριοπαθείς πόνταραν στην ηθική. Κι όμως, στην κοσμοεικόνα της αριστεράς, η ηθική δεν υπάρχει, είναι αστικό δημιούργημα, αντιθέτως, υφίσταται μόνο ο (ταξικός) πόλεμος με τα βασικά του χαρακτηριστικά, δηλαδή, τον φόβο και την απάτη.
Συνολικά: κόμμα ιδεοληπτικό και επικίνδυνο όχι μόνο για τη χώρα(καταστροφή κράτους και οικονομίας) αλλά και για τον ίδιο τον ελληνισμό(γεωπολιτική ανασφάλεια και αδιαφορία, μειωμένη εθνική και ενεργειακή ασφάλεια, κίνδυνος ακύρωσης διεθνών διαγωνισμών υδρογονανθράκων, διπλωματική και συμμαχική αποκοπή).
Τους ευρωπαίους ηγέτες, που επιλέξαμε να τους έχουμε στρατηγικούς μας εταίρους για λόγους ασφαλείας και όχι παρασιτισμού, επί 5 μήνες τους κορόιδευε και τους εξαπατούσε. Επί 5 χρόνια τους έβριζε χυδαία, τους λοιδορούσε και τους εκμηδένιζε. Και νόμιζε, μέσα στο ιδεοληπτικό μικρομεγαλισμό του, και στη μέθη της εξουσίας, ότι δεν θα το πλήρωνε με το ίδιο νόμισμα και μάλιστα με τοκογλυφικό επιτόκιο. Οπλισμένος με βραχυπρόθεσμους ψυχολογισμούς («υπερηφάνεια», «ελπίδα») και λοιπές ψευδαισθήσεις («λαϊκές εντολές»), δεν κατάλαβε ότι η Ε.Ε. δεν είναι πρωτίστως μια ένωση της «αλληλεγγύης», των «λαών», του «δικαίου» και των λοιπών συνθημάτων που λένε οι αφισοκολλητές της αριστεράς, αλλά μια ιεραρχική δομή εξουσίας (με την κλασική έννοια της συνειδησιακής και υλικής επιβολής, της πειθάρχησης του αδύναμου και τελικά της βίαιης καθυπόταξης στον ισχυρό) με αυστηρό και σχετικά αδρανές πλαίσιο κανόνων. Πίστεψε πως χωρίς μέσα και χωρίς διεθνείς συμμαχίες, θα έφερνε τα πάνω κάτω, θα άλλαζε όλη την Ευρώπη και τους «λαούς» που τάχα είχαν πάρει τον στραβό δρόμο κι αυτός θα τους έδειχνε τον άλλο, τον σωστό, του Παραδείσου. Ο Τσίπρας, γνήσιο παιδί του κομματικού σωλήνα, άσχετος με τις βασικές έννοιες της πολιτικής, διάβασε μόνο τον Τσε Γκεβάρα, δεν πρόλαβε να διαβάσει τον Θουκυδίδη και την ερμηνεία του από τον Κονδύλη στην γνωστή «περί δικαίου» παράγραφο: «Το αληθινό πρόσωπο της Φύσης είναι το πρόσωπο των Αθηναίων όταν ζητούν από τους Μηλίους να υποταγούν. Η θεία ή φυσική τάξη, ο εσώτερος νόμος του Όντος είναι ακριβώς ο νόμος του ισχυρότερου. Η πίστη των Μηλίων στην υπερίσχυση των ηθικών κανόνων γεννά απλώς φρούδες ελπίδες και τους ωθεί σε απελπισμένες και αυτοκαταστροφικές ενέργειες. Η πράξη θα όφειλε να προσανατολίζεται στους κανόνες της φρόνησης, οι οποίοι πάλι πρέπει να υπηρετούν τη φυσική επιταγή της αυτοσυντήρησης. Βεβαίως, η αυτοσυντήρηση έχει διαφορετικό νόημα για τον ισχυρό, ο οποίος μπορεί να διατηρήσει την ισχύ του μονάχα διευρύνοντάς την συνεχώς, και για τον αδύνατο, ο οποίος σώζεται ανταποκρινόμενος στις επιθυμίες του ισχυρότερου.» Τώρα, ήρθε η ώρα της εμπειρικής γνώσης και διδασκαλίας.
Στην κυβέρνηση αυτή με την τριτοκοσμική της οπτική, η οποία, όσο κι αν προσπαθεί να γαντζωθεί στην εξουσία, όσα εμπόδια κι αν ξεπέρασε χρησιμοποιώντας απίστευτα τεχνάσματα, λόγω αδράνειας, κενότητας περιεχομένου και ψευδεπίγραφης ρητορικής, το επόμενο κυβερνητικό αδιέξοδο, θα έρθει σαν αστραπή. Τότε, πάλι θα προσπαθήσει να φορτώσει τη δική της λήθη, τα δικά της λάθη και τη δική της απραξία, στην Ε.Ε., μόνο που τότε, θα είναι πιο δύσκολο καθώς οι «λαϊκές εντολές» τελείωσαν και «μαξιλάρια» πλέον δεν υπάρχουν. Έτσι, πολύ σύντομα, επειδή είναι αδίστακτη και αήθης, επειδή είπε τόσα ψέματα όσα έχουν πει όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί κι ακόμη παραπάνω, επειδή παίζει όχι πλέον με τη σύνταξή σου, αλλά με τη ζωή σου, θα πάει κατευθείαν εκεί που της αξίζει: στον κάλαθο των (πολιτικών) αχρήστων.
Δ. Κ. Μίμης
ΠΗΓΗ: http://e-ptolemeos.gr/siriza-o-efialtis-irthe-tou-dimitri-k-mimi/
.jpg)
.jpg)
