Μία πανσέληνος με το φεγγάρι να είναι το μεγαλύτερο που μπορεί να υπάρξει, η λεγόμενη και υπερπανσέληνος, θα εξαφανιστεί τελείως λόγω ολικής έκλειψης. Κάτι τέτοιο είχε να συμβεί πάνω από τρεις δεκαετίες.
Τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Σεπτεμβρίου, όσοι είναι ξύπνιοι στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, θα έχουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν μια ολική έκλειψη υπερμεγέθους Σελήνης. Στη χώρα μας το φαινόμενο θα φθάσει στο μέγιστο σημείο του περίπου στις έξι παρά δέκα το πρωί.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι η, ούτως ή άλλως θεαματική, ολική έκλειψη θα συμβεί κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «υπερπανσελήνου», καθώς η πανσέληνος θα λάβει χώρα, όταν η Σελήνη θα βρίσκεται στο περίγειο, δηλαδή στο κοντινότερο σημείο της από τη Γη. Αυτό σημαίνει ότι η διάμετρος του υπό έκλειψη φεγγαριού θα φαίνεται μεγαλύτερη σε σύγκριση με τις προηγούμενες εκλείψεις.
Η έκλειψη -εφόσον το επιτρέπει ο κατά τόπους καιρός- θα είναι ορατή από την Ευρώπη, την Αφρική, την Αμερική και τη δυτική Ασία. Προηγήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου μια μερική σεληνιακή έκλειψη, η οποία όμως ήταν ορατή μόνο από τη Νότια Αφρική και από τους... πιγκουίνους της Ανταρκτικής.
Κάτι ανάλογο -συνδυασμός ολικής έκλειψης και υπερπανσελήνου- είχε συμβεί μόνο πέντε φορές μετά το 1900: το 1910, το 1928, το 1946 και για τελευταία φορά το 1982, ενώ δεν θα ξανασυμβεί πριν από το 2033, σύμφωνα με τη NASA. Ασφαλώς ολικές εκλείψεις «κανονικής» και όχι «σούπερ» Σελήνης συμβαίνουν πολύ πιο συχνά (περίπου κάθε δυόμισι χρόνια).
Τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Σεπτεμβρίου, όσοι είναι ξύπνιοι στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, θα έχουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν μια ολική έκλειψη υπερμεγέθους Σελήνης. Στη χώρα μας το φαινόμενο θα φθάσει στο μέγιστο σημείο του περίπου στις έξι παρά δέκα το πρωί.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι η, ούτως ή άλλως θεαματική, ολική έκλειψη θα συμβεί κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «υπερπανσελήνου», καθώς η πανσέληνος θα λάβει χώρα, όταν η Σελήνη θα βρίσκεται στο περίγειο, δηλαδή στο κοντινότερο σημείο της από τη Γη. Αυτό σημαίνει ότι η διάμετρος του υπό έκλειψη φεγγαριού θα φαίνεται μεγαλύτερη σε σύγκριση με τις προηγούμενες εκλείψεις.
Η έκλειψη -εφόσον το επιτρέπει ο κατά τόπους καιρός- θα είναι ορατή από την Ευρώπη, την Αφρική, την Αμερική και τη δυτική Ασία. Προηγήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου μια μερική σεληνιακή έκλειψη, η οποία όμως ήταν ορατή μόνο από τη Νότια Αφρική και από τους... πιγκουίνους της Ανταρκτικής.
Κάτι ανάλογο -συνδυασμός ολικής έκλειψης και υπερπανσελήνου- είχε συμβεί μόνο πέντε φορές μετά το 1900: το 1910, το 1928, το 1946 και για τελευταία φορά το 1982, ενώ δεν θα ξανασυμβεί πριν από το 2033, σύμφωνα με τη NASA. Ασφαλώς ολικές εκλείψεις «κανονικής» και όχι «σούπερ» Σελήνης συμβαίνουν πολύ πιο συχνά (περίπου κάθε δυόμισι χρόνια).