Jpost Δευτέρα 16.11.2015Της Caroline B. Glick
Καθώς τα συνεργεία καθάριζαν το ξεραμένο αίμα από τη σκηνή και τα καθίσματα του συναυλιακού χώρουBataclan στο Παρίσι, μια καταθλιπτική πράξη έλαβε
χώρα στη μακρινή Αϊόβα.
Το Σάββατο βράδυ οι τρεις υποψήφιοι για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος ανέβηκαν στη σκηνή στην Αϊόβα για ένα ντιμπέιτ. Ο συντονιστής της συζήτησης τούς ρώτησε αν προτίθενται να χρησιμοποιήσουν τον όρο “ριζοσπαστικό Ισλάμ” για να ορίσουν την ιδεολογία που συνιστά το κίνητρο των ισλαμιστών τρομοκρατών να σφαγιάζουν αθώους. Όλοι τους αρνήθηκαν.
Όπως το πρώην αφεντικό της, ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, η πρώην υπουργός Εξωτερικών και σημερινή υποψήφια για το χρίσμα των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον όχι μόνο αρνήθηκε να αποδεχτεί τη σχετικότητα του όρου αλλά αρνήθηκε και να παραδεχτεί σε τι συνίσταται το ριζοσπαστικό Ισλάμ.
Απλά και μόνο σημείωσε ορισμένα από όσα η ίδια απορρίπτει.
Είπε ακριβώς τα εξής: “Νομίζω ότι αυτού του είδους η βαρβαρότητα και ο μηδενισμός, είναι δύσκολο να γίνει κατανοή [με άλλους όρους] παρά με όρους ισχύος, με την απόρριψη της νεωτερικότητας, την πλήρη παράβλεψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας ή οποιασδήποτε άλλης αξίας γνωρίζουμε και σεβόμαστε”.
Ο αντίπαλός της συμφώνησε μαζί της.
Όμως, βεβαίως, είναι εύκολο να κατανοηθούν τα κίνητρα των ισλαμιστών τρομοκρατών. Μας το υπενθυμίζουν συνεχώς.
Θέλουν να γίνει ολόκληρος ο κόσμος ισλαμική αυτοκρατορία.
Όταν θα έχουν την εξουσία θα σκοτώσουν, θα υποτάξουν, θα εξισλαμίσουν ή θα σκλαβώσουν όλους τους μη μουσουλμάνους εκτός από τους Εβραίους.
Οι Εβραίοι θα εξοντωθούν.
Τις επιθέσεις που πραγματοποιούν στο δυτικό κόσμο τις θεωρούν τόσο μάχες για την ψυχή των απανταχού μουσουλμάνων όσο και ένα μέσο να τρομοκρατήσουν τους μη μουσουλμάνους να αποδεχτούν την υποδούλωσή τους.
Είναι αληθές βεβαίως ότι υπάρχουν ανταγωνιζόμενες σχολές στον κόσμο του ριζοσπαστικού Ισλάμ.
Από τη μία υπάρχει η σουνιτική εκδοχή του ριζοσπαστικού Ισλάμ που προβάλλεται από την Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Θέλουν η ισλαμική αυτοκρατορία να είναι ισλαμικό χαλιφάτο. Από την άλλη, έχουμε τη σιιτική εκδοχή του ριζοσπαστικού Ισλάμ που προβάλλεται από το ιρανικό καθεστώς της Τεχεράνης. Οι θιασώτες θέλουν να κυβερνά την ισλαμική αυτοκρατορία ο αγιατολάχ της Τεχεράνης.
Για τους Αμερικανούς και τον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο ωστόσο, η παραπάνω διάκριση στερείται πραγματικού νοήματος.
Ο στόχος του ριζοσπαστικού ισλαμισμού για την καταστροφή της Αμερικής -και του υπόλοιπου κόσμου- είναι ο ίδιος, ανεξαρτήτως τού ποιος θα κερδίσει τον εμφύλιο τζιχαντιστικό διαγωνισμό.
Κι όπως έχουμε επανειλημμένα δει τα τελευταία χρόνια, οι δύο πλευρές συνεργάζονται ασμένως για την επίτευξη του κοινού τους στόχου σκοτώνοντάς μας και καταστρέφοντας τις κοινωνίες μας.
Η αποφυγή εκ μέρους των Αμερικανών της πραγματικότητας δεν είναι μοναδική.
Και οι Ευρωπαίοι αρνούνται να τη δουν.
Μετά τη τζιχαντιστική σφαγή του Ιανουαρίου στο Charlie Hebdo και το Hyper Cacher του Παρισιού, ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ επέμεινε ότι οι επιτιθέμενοι που σκοτώνουν στο όνομα του Ισλάμ δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ.
Μετά την αποκεφάλιση από τζιχαντιστές του Βρετανού στρατιώτη Λη Ρίγκμπι έξω από το στρατόπεδο το 2013, ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον επέμεινε ότι η επίθεση που έγινε στο όνομα του Ισλάμ δεν έχει να κάνει καθόλου με το Ισλάμ.
Οι επιχειρηματικές συνέπειες της άρνησης της Δύσης να αναγνωρίσει τον χαρακτήρα των δυνάμεων που διεξάγουν τον πόλεμο εναντίον της έχουν αποδειχτεί καταστρεπτικές.
Το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι μια ιδεολογία που υπηρετεί τόσο μια οργανωμένη αρχή για την κοινωνία των πολιτών όσο και στρατιωτικό δόγμα. Αγνοώντας αυτό [το γεγονός], οι ΗΠΑ και τα υπόλοιπα ελεύθερα έθνη του κόσμου δεν έχουν καταφέρει να συλλάβουν ή να εφαρμόσουν μια στρατηγική είτε για να την διαμφισβητήσουν είτε για να νικήσουν τους θιασώτες της.
Αντί να καταστρώσουν ουσιαστικά σχέδια για την αντιμετώπιση αυτού του εχθρού, οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι και άλλοι έχουν επιλέξει ένα μίγμα πολιτικών που ξεκινούν από τον κατευνασμό μέχρι τις επιχειρήσεις αντίδρασης.
Στο Εξωτερικό η προσπάθεια κατεύνασης έχει προσλάβει την πιο σημαντική της μορφή στην συμφωνία ΗΠΑ-Ιράν για τα πυρηνικά, με πρωτοβουλία των ΗΠΑ. Ως ο μεγαλύτερος κρατικός χρηματοδότης της τρομοκρατίας και η πλέον ριζοσπαστική ισλαμική ιμπεριαλιστική δύναμη στη Μέση Ανατολή, το Ιράν είναι το επίκεντρο του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Όχι μόνο επιβλέπει και διευθύνει τις επιχειρήσεις των ανδρεικέλων του, όπως τον Σύρο Πρόεδρο Μπασάρ Άσαντ και τις ξένες λεγεώνες του, όπως τη Χεζμπολά. Το ιρανικό καθεστώς κατέχει επίσης ρόλο-κλειδί στην ανάπτυξη παρακλαδιών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όπως η αλ-Κάιντα, τα οποία έλαβαν και συνεχίζουν να λαμβάνουν εκπαίδευση και κατευθύνσεις από τους Φρουρούς της Επανάστασης του Ιράν. Όσον αφορά στο Ισλαμικό Κράτος σε Ιράκ και Συρία, αν το Ιράν ενδιαφερόταν να εμποδίσει την άνοδό του, το ΙΚ δεν θα μπορούσε να καταλάβει καθόλου εδάφη σε καμία χώρα.
Εντός της χώρας, η κατεύναση ριζοσπαστικών ισλαμιστικών δυνάμεων έχει εφαρμοστεί με την αποδοχή ομάδων πρώτης γραμμής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και με την επιμονή ότι ριζοσπάστες ισλαμιστές κληρικοί είναι μετριοπαθείς, επειδή δεν τραβάνε τη σκανδάλη.
Ο πόλεμος αντίδρασης της Δύσης εναντίον του ριζοσπαστικού Ισλάμ στο εσωτερικό και στο εξωτερικό θεωρεί ότι ακόμη κι αν μία ομάδα -όπως ο πυρήνας της αλ-Κάιντα- περιοριστεί, σύντομα αντικαθίσταται από άλλες ομάδες, όπως το Ισλαμικό Κράτος. Κι αν περιοριστεί τελικώς το ΙΚ, θα αντικατασταθεί και το ίδιο από άλλη ομάδα και στη συνέχεια θα επανασυγκροτηθεί ως ΙΚ, όταν η Δύση θα έχει ρίξει την προσοχή της στην επόμενη μεγάλη ομάδα.
Ο Ομπάμα δημιούργησε αυτή την κατάσταση με το να προσδιορίσει τον εχθρό με το πιο στενόμυλαο κριτήριο, μειώνοντας τη συνολική σφαίρα του Ισλάμ σε λίγες διακριτές ομάδες -όπως η αλ-Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος- τις οποίες προσπαθεί να νικήσει ή να συγκρατήσει.
Το θέμα δεν είναι ότι δεν λειτουργεί η όλη στρατηγική της αντίδρασης. Είναι ότι είναι αυτοκαταστροφική [στρατηγική]. Επειδή, από τη στιγμή που οι ριζοσπάστες ισλαμιστές που τραβούν τη σκανδάλη εναντίον της Δύσης συνήθως δεν είναι παραπάνω από λίγοι άνθρωποι που συνεργάζονται για να δολοφονήσουν ανθρώπους και από τη στιγμή που η Δύση επιμένει ότι θα πρέπει κάποιος να φέρει κάρτα μέλους κάποιας τρομοκρατικής οργάνωσης πριν τον καταδιώξουν οι Αρχές, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθούν οι δράστες και να εμποδίσουν τις επιθέσεις.
Οι δολοφόνοι της Παρασκευής ίσως να μην είχαν λάβει ποτέ επίσημες εντολές από τα αρχηγεία των τζιχαντιστών να πραγματοποιήσουν τις επιθέσεις τους. Ίσως να μην είχαν συναντηθεί σε κάποιο τζαμί στο Παρίσι και να πάρουν την απόφασή τους [να επιτεθούν].
Βεβαίως δεν χρειάζονταν προχωρημένη εκπαίδευση για να θερίσουν ανθρώπους που δειπνούσαν ή παρακολουθούσαν συναυλία ροκ. Δεν χρειαζόταν καν να γνωρίζουν να πυροβολούν ευθεία.
Όσον αφορά στα γεμάτα εκρηκτικά ρούχα τους, το μόνο που χρειάζονταν ήταν ένα άτομο με στοιχειώδεις γνώσεις εκρηκτικών για να τους παράσχει τα μέσα να μετατραπούν σε ανθρώπινες βόμβες. Ίσως αυτό το άτομο να είχε εκπαιδευτεί στη Συρία. Ίσως να διέθετε μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Χημεία από τη Σορβόννη.
Ίσως να ήταν απλά καλό στην παρακολούθηση βίντεο από το YouTube.
Το πιο σημαντικό συστατικό της σφαγής το βράδυ της Παρασκευής ήταν το τρομοκρατικό κίνητρο του ριζοσπαστικού Ισλάμ.
Η πίστη στην ιδεολογία τους που τους παρακίνησε να δολοφονήσουν αθώους ανθρώπους. Όλα τα άλλα ήσαν ήσσονος σημασίας. Ίσως να είχαν εμπνευστεί και καθοδηγηθεί λίγο από τους αρχηγούς του ΙΚ. Αλλά, αν ο Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι είχε σκοτωθεί πριν από έξι μήνες, θα είχαν βρει κάποια άλλη πηγή έμπνευσης.
Κι αυτό ακριβώς είναι το κύριο ζήτημα. Ενώ οι δολοφόνοι της Παρασκευής ίσως να έδειξαν την αφοσίωσή τους στο ΙΚ, επιχειρησιακά και ιδεολογικά δεν διέφεραν σε τίποτε από τους προκατόχους τους στο μετρό του Λονδίνου το 2005 και στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μαδρίτης το 2001, που είχε χαιρετίσει η αλ-Κάιντα.
Παρομοίως, ενώ ο αμερικανικός στρατός είχε εξασθενίσει το πυρήνα της αλ-Κάιντα στη Μέση Ανατολή τα τελευταία επτά χρόνια, το ΙΚ σε Ιράκ, Συρία, Αίγυπτο και Λιβύη αποτελεί οργανική προέκταση της αλ-Κάιντα.
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει, προκειμένου να νικήσουν αυτές τις ομάδες, να υιοθετήσουν μια στρατηγική που θα έχει τις ρίζες της στην αναγνώριση της φύσης του πραγματικού μας εχθρού: του ριζοσπαστικού Ισλάμ.
Οπλισμένα με αυτή την αναγνώριση, τα έθνη του ελεύθερου κόσμου θα μπορέσουν να καθορίσουν τις επιχειρησιακές τους γραμμές για την καταπολέμηση όχι μόνο συγκεκριμένων, διακριτών ομάδων που ασπάζονται αυτή την ιδεολογία αλλά και να αναπτύξουν ολοκληρωμένες στρατηγικής για την καταπολέμησή τους μέσα στην πατρίδα τους και στη Μέση Ανατολή.
Στη πατρίδα τους τέτοιες στρατηγικές απαιτούν από τις δυτικές κυβερνήσεις να διεισδύουν, να αποδιοργανώνουν και να καταστρέφουν τα ριζοσπαστικά τρομοκρατικά δίκτυα επί τόπου με συνεχή, συγκεντρωτικό τρόπο. Στη Μέση Ανατολή να απαιτήσουν από τον ελεύθερο κόσμο να προσπαθήσει να σταματήσει τον κατευνασμό ηγετών, καθεστώτων και παραστρατιωτικών ομάδων που υποστηρίζουν και υπάγονται στο ριζοσπαστικό Ισλάμ.
Κυριακή βράδυ: ομάδα κατοίκων του Παρισίου στέκονται έξω από ένα από τους τόπους της σφαγής της Παρασκευή το βράδυ και τραγουδούν τη “Μασαλλιώτιδα”. Χωρίς φόβο, μια γυναίκα ντυμένη με τη μαύρη ρόμπα του ριζοσπαστικού Ισλάμ περπάτησε μέσα από το πλήθος και άρχισε να φωνάζει “Αλάχου Άκμπαρ”. Προφανώς δεν είναι καταγεγραμμένο μέλος του ΙΚ. Αντίθετα, κατά πάσα πιθανότητα είναι απλά κάποια αφοσιωμένη στο ριζοσπαστικό Ισλάμ και έτσι θεωρεί τη Γαλλία εχθρό της.
Οι γαλλικές Αρχές υποθέτοντας ότι η γυναίκα δεν ανήκει σε κάποια τρομοκρατική ομάδα δεν θα παρακολουθούν ούτε την ίδια ούτε τους συγγενείς της. Αν η ίδια ή κάποιοι από τους συγγενείς της δολοφονήσουν Γάλλους συμπολίτες τους, οι Αρχές πιθανόν θα ισχυριστούν ότι ήσαν μοναχικοί λύκοι.
Κάθε μέρα οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους εξακολουθούν να αρνούνται να παραδεχτούν ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ υφίσταται και ότι το καθεστώς στην Τεχεράνη, η αλ-Κάιντα, το ΙΚ, η Χαμάς και όλες οι υπόλοιπες εκφράσεις αυτής της ευρύτερης ιδεολογίας, ο κίνδυνος που δημιουργεί το ριζοσπαστικό Ισλάμ για την επιβίωση των ελεύθερων κοινωνιών μας θα συνεχίσει να υπάρχει και να μεγαλώνει. Το ντιμπέιτ των Δημοκρατικών το περασμένο Σαββατόβραδο αποτελεί μια καταθλιπτική υπενθύμιση για το πόσο πολύ έχουμε αποτύχει.
.jpg)
.jpeg)
