Αναρωτιέται κανείς καλόπιστος πολίτης γιατί άραγε είναι σημαντικό αν αρνείται κάποιος μια Γενοκτονία; και γιατί άραγε δεν «αρέσει» σε πολλούς να χρησιμοποιούν τον όρο Γενοκτονία αν και εύκολα υιοθετούν άλλους όρους για να χαρακτηρίσουν τα ίδια εγκλήματα;
Εκφράζουν οι αρνητές και ενδιαφέρονται για τις επιστημονικές ή ιστορικές αλήθειες; ή μήπως γνωρίζουν πως τα εγκλήματα που περιγράφονται με τον όρο «Γενοκτονία» σε αντίθεση με τα υπόλοιπα εγκλήματα έχουν μια ουσιώδη και ιδιαίτερα σημαντική διαφορά;
Ο νομικός όρος «Γενοκτονία» καθιερώθηκε το 1945, κατά την εκδίκαση της ηγεσίας των ναζιστών εγκληματιών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και αναφέρεται στα βίαια εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος μίας ομάδας με στόχο τον φυσικό αφανισμό της. Ορίζεται ως διεθνές έγκλημα και δε συναρτάται με πολεμικές συγκρούσεις.
Γενοκτονία λοιπόν αποτελεί οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις η οποία διαπράττεται με σκοπό την καταστροφή, εξ ολοκλήρου ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας:
(α) Η δολοφονία μελών της ομάδας.
(β) Η πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.
(γ) Η εθελούσια επιβολή στην ομάδα συνθηκών διαβίωσης που αποσκοπούν στην ολοσχερή ή μερική φυσική εξόντωσή της.
(δ) Η επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας.
(ε) Η δια της βίας μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε μια άλλη ομάδα.H άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της σχεδιασμένης γενοκτονίας, που επιφυλάσσει στους δράστες της την ατιμωρησία και αποδεδειγμένα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντικές γενοκτονίες. Διότι αυτό θέλουν οι Γενοκτόνοι ανά τον κόσμο… ΝΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ… ώστε να το επιχειρήσουν ξανά!!
Μπορεί, όπως λέγεται, η ιστορία να γράφεται από τους νικητές, αλλά η αλήθεια αποδεικνύεται από τα ανθρώπινα θύματα. Πολλά είναι τα εγκλήματα που μετά από ορισμένα χρόνια παραγράφονται. Δεν παραγράφει όμως ποτέ η ιστορική αλήθεια εγκλήματα Γενοκτονίας, τα οποία όσο κι αν θέλουν κάποιοι να τα ξεχάσουμε, παραμένουν απαράγραπτα και βαρύνουν πρόσωπα και έθνη.
Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ανεξάρτητα αν διαπράχθηκαν σε συνθήκες Ειρήνης ή Πολέμου και κυρίως το έγκλημα της Γενοκτονίας όπως ορίζεται στη σύμβαση του 1948 δεν παραγράφονται και ανεξάρτητα από την ημερομηνία διάπραξής τους.
Ήταν 19 Μαΐου 1993 όταν για πρώτη φορά Έλληνας Υπουργός έσπασε σιωπή 74 ετών της Ελληνικής Πολιτείας και μίλησε με επίσημη ανακοίνωσή του για την Γενοκτονία των Ποντίων και την ανάγκη της Διεθνούς αναγνωρίσεως αυτής ως Γενοκτονίας αλλά και την υποχρέωση της Διεθνούς Κοινότητας να το πράξει. Επρόκειτο για τον Ηλείο Υφυπουργό, τότε, Εξωτερικών για τον Απόδημο Ελληνισμό, Βύρωνα Πολύδωρα.
Σημείωνε ο τότε Υφυπουργός : «Από το 1911 είχαν λάβει απόφαση οι Νεότουρκοι να επιλύσουν με τις γενοκτονίες των γηγενών εθνοτήτων το εθνικό πρόβλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε η υλοποίηση της απόφασης. Το 1916 ξεκίνησε η Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο. Μέχρι το 1923 εξοντώθηκαν 353.000 άτομα, δηλαδή ο μισός ελληνικός χριστιανικός πληθυσμός.»
Απαράγραπτα λοιπόν τα εγκλήματα όλων των Γενοκτόνων.
Ο Κωστής Παλαμάς μας υπενθυμίζει :
«Χρωστάτε
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα “ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί»
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα “ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί»
