Πολλοί συμπολίτες μας κατηγορούν την κυβέρνηση ως αποτελούμενη από κομμουνιστές. Άλλοι ότι εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Όμως και οι δυο κατηγορίες τελικά είναι αβάσιμες.
Γιατί, από πότε είναι νεοφιλελεύθερη πολιτική το να διορίζεις όλο το συγγενολόι σου στο δημόσιο; Από πότε είναι νεοφιλελεύθερη πολιτική το να χαρατσώνεις όποιον βρεις μπροστά σου; Η μάλλον να χαρατσώνεις διπλά όποια κοινωνική ομάδα δεν σε ψηφίζει;
Και από την άλλη τι το κομμουνιστικό υπάρχει στην πλήρη υποταγή στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ποιος κομμουνιστής ηγέτης θα έκανε κάτι τέτοιο;
Χώρια του ότι υπάρχουν συμπεριφορές που είναι μη εξηγήσιμες με το παραπάνω δίπολο αφορισμών. Ας πούμε η παρανοϊκή «διαπραγμάτευση» πως μπορεί να περιγραφεί διαφορετικά; Είναι από νεοφιλελεύθερη ήκομμουνιστική οπτική αποδεκτό το να διαπραγματεύεται η κυβέρνηση με εγκληματίες;
Η μήπως είναι αποδεκτό το να καταντάει μια χώρα ξέφραγο αμπέλι, από όπου Έλληνες (κυρά Τασία ακούς;) και τούρκοι διακινητές οργανώνουν την μουσουλμανική εισβολή στην Ευρώπη;
Δεν είναι κομμουνιστές λοιπόν γιατί πολλά από όσα κάνουν είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με όσα θα έκανε μια κομμουνιστική κυβέρνηση.
Δεν είναι νεοφιλελεύθεροι γιατί σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει ίχνος φιλελευθερισμού σε όσα κάνουν.
Είναι κάτι το οποίο δύσκολα περνάει από το μυαλό της πλειοψηφίας των συμπολιτών μας. Πρόκειται για μια ανήθικη συμμορία.
Για μια αποφασισμένη να αρμέξει τη χώρα ομάδα, να την εκδικηθεί για όσες φαντασιώσεις της παιδικής ηλικίας τους στέρησε, να μας εκδικηθεί όλους γιατί τόσα χρόνια δεν τους δίναμε τη σημερινή καταξίωση, να αρπάξει ότι προλάβει , γιατί θεωρεί ότι δικαιούνται και αυτοί να κάνουν την μπάζα τους, να μειώσουν όσο το δυνατό περισσότερο τις δυνατότητες της χώρας για ανάκαμψη.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι ανήθικοι που σαν ακρίδες τρων τα πάντα. Αρπάζουν ότι μπορούν από την χώρα. Σαν γύφτοι που μπήκαν σε σπίτι και έσπευσαν να πάρουν όχι μόνο τις πόρτες και τα παράθυρα, όχι μόνο τους νεροχύτες, αλλά ακόμη και τις σωληνώσεις. Και τώρα που αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η μάσα πλησιάζει στο τέλος της, ότι τελειώνουν οι μέρες τους, ότι ίσως πρέπει να λογοδοτήσουν για την απίστευτη καταστροφή που προκάλεσαν στο κοινό μας σπίτι, πάνε να διασωθούν, αλλάζοντας τον εκλογικό νόμο, ώστε μετά τις εκλογές να μην προκύπτει κυβερνητική πλειοψηφία χωρίς αυτούς, μπας και αποτρέψουν τον καταλογισμό των ευθυνών για τις τραγικές εξελίξεις του τελευταίου χρόνου μέσω της συμμετοχής τους στην κυβέρνηση.
Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει και ένα θράσος που τους παρακινεί να συνεχίσουν να ασχημονούν και μια δειλία η οποία τους οδηγεί στην προσπάθεια τους να διαφύγουν των συνεπειών του θράσους τους.
Δεν υπάρχει όριο στην ανηθικότητα αυτών των ανθρώπων.
Μάνθος Καψάλης
