του Στράτου Γ. Σιμόπουλου*
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα στα τοπικά Μέσα
Ενημέρωσης ήταν ψηλά στην επικαιρότητα το θέμα της υπογραφής Μνημονίου Συναντίληψης μεταξύ Δήμου Θεσσαλονίκης, «ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ» και Υπουργείου Υποδομών, για το σταθμό Βενιζέλου του Μετρό Θεσσαλονίκης.
Δεν θέλησα να παρέμβω, περιμένοντας υπομονετικά να τοποθετηθούν όλοι οι αρμόδιοι φορείς.
Παρατήρησα, λοιπόν, ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης το αντιμετώπισε ευτυχώς με χαμηλούς τόνους, αντίθετα με την Κυβέρνηση, που χρησιμοποίησε «φανούς και λαμπάδες». Φαντασθείτε να είχε δώσει και το περίγραμμα της λύσης ή ακόμη και αυτή τη λύση τι θα γινόταν.
Τι έγινε, όμως, μετά από 17 μήνες Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που να δικαιολογεί πανηγυρισμούς; Στην ουσία τίποτε. Απλά υπεγράφη ένα κείμενο, στο οποίο τα εμπλεκόμενα μέρη δηλώνουν ότι θα συνεργασθούν, ώστε να συγκροτηθούν ομάδες εργασίας και να συνταχθούν μελέτες κλπ.
Να 'χαμε να λέγαμε δηλαδή. Χωρίς χρονοδιάγραμμα, χωρίς προϋπολογισμό μελέτης, χωρίς εκτίμηση τελικού κόστους και πηγών χρηματοδότησης. Μόνο εκτιμήσεις ότι θα τελειώσει ο σταθμός το 2021 έχουμε και περιγραφές της σημαντικότητας του ευρήματος.
Πού βρίσκεται, όμως, η ουσία;
Βρίσκεται, ότι στο μνημόνιο συνεργασίας ορίζεται ρητά πως στόχος όλης της διαδικασίας είναι τα ευρήματα να μείνουν κατά χώρα (in situ), δηλαδή να μην αποσπασθούν και επανατοποθετηθούν.
Χάθηκαν, όμως, ήδη τρία χρόνια κατασκευής, από τον Φεβρουάριο του 2013, με αποκλειστική ευθύνη του Δήμου Θεσσαλονίκης, ο οποίος πεισματικά αρνείτο να αποδεχθεί την προσωρινή απόσπαση και επανατοποθέτηση των ευρημάτων σε ποσοστό έως και 80% στο ίδιο ακριβώς σημείο, ώστε να έχουμε και Μετρό και Αρχαία, αλλά ο σταθμός Βενιζέλου να παραδοθεί μαζί με το υπόλοιπο έργο.
Σήμερα, αντί λύσης έχουμε θολές εξαγγελίες για τις οποίες άλλωστε είμαστε συνηθισμένοι τόσο από την πλευρά της Κυβέρνησης, αλλά και του Δήμου. Για τον τελευταίο θυμίζω το Τελεφερίκ, το Τραμ και μια σειρά από συνεχείς, χωρίς περιεχόμενο παρεμβάσεις που κάποια στιγμή με κάποιο τρόπο θα γίνουν στο μέλλον.
Βέβαια, πέρα από την απουσία πραγματικής λύσης αναρωτιέμαι, αν η διατήρηση κατά χώρα θα περιλαμβάνει όλο το εύρημα, όπως ορίζει η πρόσφατη απόφαση του ΚΑΣ, ή τελικά ένα σημαντικό του μέρος;
Επίσης, τι θα γίνει αν η συνέχιση των ανασκαφών φέρει στο φως και νέα ευρήματα;
Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού έχει «υπογείως» αποδεχθεί την μερική απόσπαση, αλλά και έχει δεσμευθεί ότι θα συμφωνήσει και στην ολική απόσπαση των όποιων αρχαιοτήτων αποκαλυφθούν στο εξής. Άλλωστε, σήμερα, όπως συμβαίνει σε όλο το φάσμα της Κυβερνητικής λειτουργίας, στο συγκεκριμένο Υπουργείο τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που αντιπολιτευόταν την προηγούμενη ηγεσία για λόγους καθαρά πολιτικούς ή ακόμη και προσωπικούς.
Επειδή κάποιοι θα ισχυρισθούν ότι, όπως δόθηκαν λύσεις και σε άλλα προβλήματα του έργου και αυτό πρόσφατα επανεκκίνησε, έτσι η παρούσα Κυβέρνηση θα δώσει λύση και στη Βενιζέλου, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι τα προβλήματα ήταν ήδη λυμένα όταν ήρθε στην εξουσία. Απλά θυμίζω τους σταθμούς Παπάφη, Νέα Ελβετία αλλά και το Αμαξοστάσιο, κυρίως, όμως, το θεσμό της διαιτησίας με βάση τις αποφάσεις της οποίας πληρώνεται και θα πληρώνεται ο εργολάβος για τις εξωσυμβατικές απαιτήσεις του.
Κανένα πρόβλημα δεν είχαν να διαχειρισθούν, μόνο της Βενιζέλου και ας ενημερώσουν γι’ αυτό τον Πρωθυπουργό, ώστε να μην αναφέρεται δημοσίως στην επιτυχία της επανεκκίνησης του έργου.
Τελειώνοντας, θα προέτρεπα το Δήμο Θεσσαλονίκης να κρατήσει τους ίδιους χαμηλούς τόνους, διότι η πιθανότητα να υπάρξει για χρόνια η τρύπα στη Βενιζέλου είναι μεγάλη και στα κυβερνητικά στελέχη να κατανοήσουν ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με ευχολόγια σε μορφή Μνημονίων Συναντίληψης.
ΠΡΩΗΝ ΓΓ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΡΓΩΝ
ΠΟΛΙΤΕΥΤΗΣ Α ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΗΣ Ν.Δ. | 
