Δημήτρη Μαρωνίτη. Είχε ένα τεράστιο αριθμό εισηγήσεων (γύρω στις 50), με φιλολόγους και άλλους εξειδικευμένους επιστήμονες απ’ όλη την Ελλάδα.
Το εντυπωσιακό ήταν ότι μεταξύ των εισηγητών ήταν και ο Αντώνης Παυλίδης, Ιστορικός και Πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών, το Σάββατο 11 Νοεμβρίου με θέμα «Χαλαμονή του ποντιακού ελληνισμού: Όψεις ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας»
Την εισήγησή του ο Αντώνης Παυλίδης τη θεμελίωσε με στοιχεία και τεκμήρια, χωρίζοντάς τη σε πέντε (5) σημεία: 1. Εισαγωγικό, όπου, εκτός των άλλων, εξήγησε ότι η λέξη «Χαλαμονή» της ποντιακής διαλέκτου προέρχεται απ’ το αρχαίο ελληνικό ρήμα «χαλώ» και βρίσκεται πλησιέστερα από κάθε άλλη στον όρο «Γενοκτονία». Έτσι πρότεινε τη χρησιμοποιούμε αυτής της λέξης όταν γίνονται αναφορές στη Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού, πράγμα που κάνει – χρησιμοποιώντας κατάλληλες λέξεις απ’ τη γλώσσα του – κάθε λαός που έχει υποστεί το έγκλημα της γενοκτονίας (οι Αρμένιοι «Μετζ Χεγκέρν», οι Εβραίοι «Shoa», οι Ασσύριοι “Seyfo”, οι Ουκρανοί “Holodomor”, κ.ο.κ.). 2. Αναφέρθηκε στην αναγνώριση των τριών Γενοκτονιών (Αρμενίων, Ασσυρίων, Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας) απ’ τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (I.A.G.S. ) τo 2007, παρουσιάζοντας και το σχετικό ψήφισμα. Ακολούθησε αναφορά στο Raprhael Lemkin, που επινόησε τον όρο «Γενοκτονία» και όρισε το περιεχόμενό της με το ψήφισμα του ΟΗΕ του 1948, μένοντας ιδιαίτερα στο άρθρο 2, όπου περιλαμβάνονται οι περιπτώσεις πράξεων που συνιστούν Γενοκτονία.
Συνέχισε με αναφορά στον Αμερικανό Καθηγητή Gregory Stanton και στις 8 φάσεις της Γενοκτονίας που επινόησε, εξειδικεύοντας έτσι ακόνη περισσότερο τις ρυθμίσεις της σύμβασης του 1948. Τόνισε δε ότι με τα στοιχεία που παραθέτει στην εισήγηση, θα δείξει ότι η «Χαλαμονή» ήταν ένα σύνολο γεγονότων και φάσεων που είναι απόλυτα συμβατές τόσο με το ψήφισμα του Lemkin, όσο και με τις φάσεις του Stanton. Στα σημεία 3 και 4 παρουσίασε τις φάσεις της «Χαλαμονής» και ιδιαίτερα της ομαδοποίησης (που κορυφώθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα με τις μεταρρυθμίσεις) της αποκτήνωσης (όπου δήθεν για όλα φταίνε τα θύματα, που είναι ζώα, όχι άνθρωποι και πρέπει να αφανιστούν), της πολωτικής προπαγάνδας εναντίον των θυμάτων (δημοσιεύματα, αφίσες, φυλλάδια) και την Εξολόθρευση, το προτελευταίο στάδιο, που αποτελεί την αποκορύφωση της όλης διαδικασίας. Τα τεκμήρια και οι εικόνες που παρουσίασε, ιδιαίτερα στα σημεία αυτά, εντυπωσίασαν τους συνέδρους. Τέλος στο πέμπτο σημείο της εισήγησης ανέλυσε αφενός μεν την τελευταία φάση του Stanton, την άρνηση ενοχής, την οποία χαρακτήρισε ως «Γενοκτονία της μνήμης» και –αφού ζήτησε συγνώμη που εξαιτίας του χρόνου των 20 λεπτών δεν μπόρεσε να αναλύσει το ρόλο τόσο της Γερμανίας, όσο και της Σοβιετικής Ένωση - έκλεισε αναφερόμενος στις θετικές επιπτώσεις που θα έχει η αναγνώριση του εγκλήματος απ’ την ίδια την Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή.
Οι θετικές αντιδράσεις των συνέδρων, που χειροκρότησαν θερμά με την ολοκλήρωση της εισήγησης, έδειξαν ότι υπάρχει ένα κοινό που πρέπει να προσεγγιστεί για να διευρυνθεί ο κύκλος των υποστηρικτών αυτού του πανανθρώπινου αγώνα για διεθνή αναγνώρισης του εγκλήματος όχι μόνο εναντίον των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αλλά όλων των Γενοκτονιών των Χριστιανών της Ανατολής.
