Του δημοσιογράφου Χρήστου Τσαλικίδη
Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με δυο παραδοχές. Η πρώτη υποστήριζε «ΠΑΣΟΚ να είσαι και μη φοβάσαι», που μετά το 2015 εξελίχθηκε σε «ΣΥΡΙΖΑ να είσαι και μη φοβάσαι», ενώ η δεύτερη επέμενε ότι «για όλα φταίει η Δεξιά» παρά το γεγονός ότι κυβέρνησε μόλις 15 χρόνια από τα 43 της Μεταπολίτευσης.
Πρόλαβα ακόμα τα περίφημα «κόκκινα», «πράσινα» και «γαλάζια» καφενεία, τότε που η Αριστερά ξεκινούσε την επιχείρηση «αγιοποίησης» της και εδραίωνε το «ηθικό της πλεονέκτημα», ενώ η Δεξιά ήταν και παραμένει «επάρατη».
Για να μη θυμηθώ την εποχή των πρώτων επαγγελματικών βημάτων όπου ήμουν ο δακτυλοδεικτούμενος «συντηρητικός» σε έναν χώρο, όπως αυτός του Τύπου, στον οποίο για να σταθείς και να προχωρήσεις έπρεπε να είσαι «προοδευτικός» ή τουλάχιστον φίλα προσκείμενος.
Είπαμε, στην Ελλάδα πας μη Αριστερός ισοδυναμεί με «κακό», «ακροδεξιό», «φασίστα» και άλλα πολλά, λες και η κοινωνική ευαισθησία είναι αποκλειστικότητα της Αριστεράς και ο πατριωτισμός (καλώς ή κακώς εννοούμενος) της Δεξιάς…
Από την εισαγωγή κιόλας αρκετοί θα βιαστούν να μου βάλουν νέες ταμπέλες: «μνημονιακός», «νενέκος», «ντόπια αντίδραση». Άλλοι τόσοι θα σπεύσουν να μου καταλογίσουν ότι καταπατώ τον πρώτο κανόνα της δημοσιογραφίας που είναι η ουδετερότητα.
Για να μη θυμηθώ την εποχή των πρώτων επαγγελματικών βημάτων όπου ήμουν ο δακτυλοδεικτούμενος «συντηρητικός» σε έναν χώρο, όπως αυτός του Τύπου, στον οποίο για να σταθείς και να προχωρήσεις έπρεπε να είσαι «προοδευτικός» ή τουλάχιστον φίλα προσκείμενος.
Είπαμε, στην Ελλάδα πας μη Αριστερός ισοδυναμεί με «κακό», «ακροδεξιό», «φασίστα» και άλλα πολλά, λες και η κοινωνική ευαισθησία είναι αποκλειστικότητα της Αριστεράς και ο πατριωτισμός (καλώς ή κακώς εννοούμενος) της Δεξιάς…
Από την εισαγωγή κιόλας αρκετοί θα βιαστούν να μου βάλουν νέες ταμπέλες: «μνημονιακός», «νενέκος», «ντόπια αντίδραση». Άλλοι τόσοι θα σπεύσουν να μου καταλογίσουν ότι καταπατώ τον πρώτο κανόνα της δημοσιογραφίας που είναι η ουδετερότητα.
Δεν με απασχολεί καθόλου!
Ουδέποτε κρύφτηκα πίσω από το δάκτυλό μου. Άλλωστε, όλοι γνωριζόμαστε -λίγο πολύ- μεταξύ μας!
Πρωτίστως ως πολιτικοποιημένος και δευτερευόντως ως κομματικοποιημένος, ουδέποτε αρνήθηκα ή έκρυψα τα πιστεύω μου.
Είμαι περήφανος που ανήκω στη ΝΔ!
Και ανήκω σε αυτήν από επιλογή και όχι από ανάγκη…
Με το ίδιο θάρρος που υπερασπίζομαι την ιδεολογία μου, εκφράζω τη γνώμη μου τονίζοντας ότι το κύριο ζητούμενο σήμερα για τη Νέα Δημοκρατία είναι να αγαπήσει τον εαυτό της.
Να αποβάλλει, δηλαδή, ενοχικά σύνδρομα που την διακατέχουν, να προτάξει την ιστορία και τις αρχές της, να διευρύνει τους ορίζοντές της και όχι να αποκηρύξει τα πιστεύω της, να τιμά και να υποστηρίζει το παρελθόν της, να αγκαλιάσει τον κόσμο της, να υπενθυμίσει σθεναρά σε όλους τη δικαίωση των πολιτικών της επιλογών, μα πάνω από όλα να μην εγκλωβιστεί σε μια αχρείαστη μάχη γενεών.
Γιατί εάν δεν σεβαστεί την ιστορία της, δεν θα μπορέσει να κερδίσει τη θετική ψήφο του εκλογικού σώματος, αλλά θα αρκεστεί στο ρόλο του αναγκαίου… κακού.
Ρόλο που, όσοι τουλάχιστον προλάβαμε και ζήσαμε τις εκλογικές αναμετρήσεις της περιόδου 1989-2007, γνωρίζουμε ότι αφενός δεν της αρμόζει και αφετέρου ουδέποτε συμβιβάστηκε με αυτόν.
Αναμφίβολα στα χρόνια που κράτησε η Νέα Δημοκρατία στα χέρια της το τιμόνι της χώρας έγιναν λάθη. Υπήρξαν παραλείψεις, πολλές και σημαντικές, χωρίς να το αμφισβητεί κανείς.
Ουδείς, όμως, μπορεί να της προσάψει δόλο ή ότι προσπάθησε να εξαπατήσει το εκλογικό σώμα τάζοντας τα πάντα στους πάντες.
Δικό της ιστορικό όραμα και εθνική επιλογή η ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ (σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση), δικό της το βέτο στο Βουκουρέστι, δική της η διαμόρφωση κατάλληλων πολιτικών συνθηκών προκειμένου να λάβουν οριστικά τέλος τα κατάλοιπα του εθνικού διχασμού, δικό της επίτευγμα η μετεξέλιξη της Ελλάδας σε μια ευημερούσα χώρα που κοιτά μπροστά και όχι πίσω, δικό της κατόρθωμα και η παραμονή της πατρίδας σε δύσκολες στιγμές στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.
Πάντα υπεύθυνα, πάντα δημιουργικά, χωρίς δημαγωγίες.
Αυτό είναι κατ’ εμέ το μεγάλο της πολιτικό πλεονέκτημα. Η σχέση εμπιστοσύνης που έχει αναπτύξει τόσο με τη βάση της, όσο και με το σύνολο του πολιτικού κόσμου.
Άλλωστε μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ακόμη και σήμερα, σε μια εποχή γενικευμένης απαξίωσης της πολιτικής, η Νέα Δημοκρατία παραμένει ο μόνος σταθερός πόλος εξουσίας από τα κόμματα της Μεταπολίτευσης.
Η δυναμική δημοσκοπική επιστροφή και η αναστροφή του κλίματος σημαίνει πολλά και δείχνει ακόμα περισσότερα.
Αρκεί φυσικά να μην συμβιβαστεί και να μην πάει με το ρεύμα της εποχής.
Γιατί ως γνωστόν, το ρεύμα ενός ποταμού το ακολουθούν μόνο τα… νεκρά ψάρια!
Ουδέποτε κρύφτηκα πίσω από το δάκτυλό μου. Άλλωστε, όλοι γνωριζόμαστε -λίγο πολύ- μεταξύ μας!
Πρωτίστως ως πολιτικοποιημένος και δευτερευόντως ως κομματικοποιημένος, ουδέποτε αρνήθηκα ή έκρυψα τα πιστεύω μου.
Είμαι περήφανος που ανήκω στη ΝΔ!
Και ανήκω σε αυτήν από επιλογή και όχι από ανάγκη…
Με το ίδιο θάρρος που υπερασπίζομαι την ιδεολογία μου, εκφράζω τη γνώμη μου τονίζοντας ότι το κύριο ζητούμενο σήμερα για τη Νέα Δημοκρατία είναι να αγαπήσει τον εαυτό της.
Να αποβάλλει, δηλαδή, ενοχικά σύνδρομα που την διακατέχουν, να προτάξει την ιστορία και τις αρχές της, να διευρύνει τους ορίζοντές της και όχι να αποκηρύξει τα πιστεύω της, να τιμά και να υποστηρίζει το παρελθόν της, να αγκαλιάσει τον κόσμο της, να υπενθυμίσει σθεναρά σε όλους τη δικαίωση των πολιτικών της επιλογών, μα πάνω από όλα να μην εγκλωβιστεί σε μια αχρείαστη μάχη γενεών.
Γιατί εάν δεν σεβαστεί την ιστορία της, δεν θα μπορέσει να κερδίσει τη θετική ψήφο του εκλογικού σώματος, αλλά θα αρκεστεί στο ρόλο του αναγκαίου… κακού.
Ρόλο που, όσοι τουλάχιστον προλάβαμε και ζήσαμε τις εκλογικές αναμετρήσεις της περιόδου 1989-2007, γνωρίζουμε ότι αφενός δεν της αρμόζει και αφετέρου ουδέποτε συμβιβάστηκε με αυτόν.
Αναμφίβολα στα χρόνια που κράτησε η Νέα Δημοκρατία στα χέρια της το τιμόνι της χώρας έγιναν λάθη. Υπήρξαν παραλείψεις, πολλές και σημαντικές, χωρίς να το αμφισβητεί κανείς.
Ουδείς, όμως, μπορεί να της προσάψει δόλο ή ότι προσπάθησε να εξαπατήσει το εκλογικό σώμα τάζοντας τα πάντα στους πάντες.
Δικό της ιστορικό όραμα και εθνική επιλογή η ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ (σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση), δικό της το βέτο στο Βουκουρέστι, δική της η διαμόρφωση κατάλληλων πολιτικών συνθηκών προκειμένου να λάβουν οριστικά τέλος τα κατάλοιπα του εθνικού διχασμού, δικό της επίτευγμα η μετεξέλιξη της Ελλάδας σε μια ευημερούσα χώρα που κοιτά μπροστά και όχι πίσω, δικό της κατόρθωμα και η παραμονή της πατρίδας σε δύσκολες στιγμές στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.
Πάντα υπεύθυνα, πάντα δημιουργικά, χωρίς δημαγωγίες.
Αυτό είναι κατ’ εμέ το μεγάλο της πολιτικό πλεονέκτημα. Η σχέση εμπιστοσύνης που έχει αναπτύξει τόσο με τη βάση της, όσο και με το σύνολο του πολιτικού κόσμου.
Άλλωστε μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ακόμη και σήμερα, σε μια εποχή γενικευμένης απαξίωσης της πολιτικής, η Νέα Δημοκρατία παραμένει ο μόνος σταθερός πόλος εξουσίας από τα κόμματα της Μεταπολίτευσης.
Η δυναμική δημοσκοπική επιστροφή και η αναστροφή του κλίματος σημαίνει πολλά και δείχνει ακόμα περισσότερα.
Αρκεί φυσικά να μην συμβιβαστεί και να μην πάει με το ρεύμα της εποχής.
Γιατί ως γνωστόν, το ρεύμα ενός ποταμού το ακολουθούν μόνο τα… νεκρά ψάρια!
