να με φτάσεις και πίσω σου ακριβώς τη μαμά μου, έτοιμες κι οι δυο να μπείτε στο πλάνο. Στα 15, ερωτευμένη πλέον με τον Μόλντερ, ήθελες να γίνεις η Σκάλι. Θα γινόσουν εγκληματολόγος και θα ‘δειχνες παντού την ταυτότητά σου, όπως αυτοί. Γύριζες λασπωμένη από τις εκδρομές στα σπήλαια (και την έρευνα εξωγήινων, είμαι σίγουρη), έγραφες τρελλές ιστορίες στο πάντα κλειδωμένο ημερολόγιό σου, που τις νύχτες ξεκλείδωνα και διάβαζα, πηγαίναμε οι δυό μας ξαφνικά ταξίδια, από τη Βενετία μέχρι το Αμάν κι από τη Βαρκελώνη μέχρι το Μπουένος Άιρες και τη Ν. Υόρκη. Με δυό λόγια ήσουν πάντα και συνεχώς απολύτως δική μου και -εννοείται- έτοιμη για όλα. Τώρα, περνάει κι ένας μήνας μέχρι να σε δω κι ας μένουμε τόσο κοντά. Έχεις βουγειές, γι’ αυτό. Η αλήθεια είναι ότι πέρασε πολύς καιρός από εκείνο το χριστουγεννιάτικο βράδυ, που ένα μικρό φιαλίδιο με είχε κάνει να νιώσω τόσο αμήχανα. Οι τρεις γιαγιάδες εκείνης της γιορτής, έχουν πια φύγει, αλλά σίγουρα, παρακολουθούν ακόμη γελαστές, το τετράχρονο κοριτσάκι με τον τεράστιο βιολετί φιόγκο στα μαλλιά ν “ακυρώνει” στην ψύχρα, το πάρτι γενεθλίων του -ενώ είχε ήδη ξεκινήσει- γιατί διαφωνούσε με τη …μουσική! Σταμάτησα με τόση χαρά την τηλεόραση, πριν χρόνια και με την ελπίδα να είμαστε λίγο πιο πολύ μαζί, αλλά δε υπολόγισα σωστά τις βουγειές σου. (Ανάμεσά τους βέβαια -για να μην σε αδικήσω- και μια σχεδόν αδιάκοπη, αυτή που θα κανε κάθε σωστή μαμά, για το παιδάκι της. Ακόμη κι από μακρυά, με προσέχεις. Να φοράω τη ζώνη στο αυτοκίνητο, να μην τρέχουμε, να πίνω χυμούς, να φοράω αντηλιακό, το κλειδί πάντα στην πόρτα, να μη χαζεύω στα φανάρια, όχι βαθειά στη θάλασσα, μια αληθινή μαμά). Στα φετινά σου γενέθλια, ξέρεις τι θα ‘θελα να ευχηθώ; Μπορείς να μου λείπεις λιγότερο;» http://www.peoplegreece.com/article/sigkini-semina-digeni-minima-kardias-gia-ta-genethlia-tis-koris-tis-ke-chari-pou-tis-zitise/
