Μόλις συνειδητοποίησα πως την ευθύνη της ζωής μου την έχω αποκλειστικά εγώ, τότε κατάφερα και έκοψα κάθε σχέση με τις διατροφικές διαταραχές» λέει η ανιψιά του Μίκη Γεννημένη μέσα στον πολιτισμό. Μεγαλωμένη πλάι στη μουσική. “Ζυμωμένη” με υλικά τέχνης, γραμμάτων, ανθρωπιάς, απλότητας, μεγαλοσύνης και αγάπης. Η Μάρω Θεοδωράκη δεν θα μπορούσε να φέρει μόνο μία ιδιότητα, θα ήταν σχεδόν αδύνατον να χωρέσει σε μονοδιάστατο καλούπι. Πέρα από την κατάκτηση του μαγικού κόσμου της μουσικής κατέκτησε κι εκείνον της λογοτεχνίας με το τελευταίο της “τρόπαιο” να το αφιερώνει “σε όλα τα κορίτσια που πρέπει να αγαπήσουν τον εαυτό τους”. Το βιβλίο της με τίτλο “Να Ζεις Δυνατά” που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Μίνωας και πραγματεύεται το θέμα των διατροφικών διαταραχών δεν είναι ένα απλό διήγημα. Είναι ένα συνονθύλευμα δύναμης και αγάπης, ένα μάθημα πίστης στον εαυτό μας, μια ιστορία που πρέπει να διαβάσουν έφηβες και γονείς, ένας ύμνος στην ομορφιά της μοναδικότητας μας... - Μεγαλώσατε μέσα σε μια δημοσιογραφική οικογένεια καθώς ο πατέρας σας, Γιάννης Θεοδωράκης υπήρξε μεγάλος δημοσιογράφος όπως και η μητέρα σας Νίτσα Λουλέ, αλλά και συνάμα μέσα στην ποίηση και τη μουσική καθώς ο θείος σας είναι ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης. Πώς θυμάστε σήμερα εκείνα τα χρόνια; "Νιώθω ευγνωμοσύνη που μεγάλωσα μέσα σε αυτή την οικογένεια. Σίγουρα η ποίηση και η μουσική με καθόρισαν και με ακολούθησαν στην ενήλικη ζωή μου . Μεγάλωσα με τους ήχους της γραφομηχανής μέσα στο σπίτι, αφού κι οι δυο μου γονείς ήταν ενεργοί δημοσιογράφοι. Από μικρό παιδί διάβαζα τα άρθρα τους και τις συνεντεύξεις τους ενώ συχνά με έπαιρναν μαζί τους στην εφημερίδα. Μέσα σε όλα υπήρχε πάντα ο θείος ο Μίκης και η μουσική του. Είναι εκείνος που προέτρεψε τους γονείς μου να αγοράσουν ένα πιάνο για να ξεκινήσουμε μαθήματα εγώ κι ο αδερφός μου. Και πράγματι έτσι έγινε. Ξεκίνησα πιάνο στα πέντε μου. Κι από τότε η μουσική έγινε η δική μου ιστορία. Αλλά και τα ποιήματα του πατέρα μου υπήρξαν καθοριστικά για μένα. Ιδιαίτερα εκείνα τα ποιήματα που μελοποιήθηκαν από τον θείο μου, όπως η «Όμορφη πόλη», το «Χάθηκα», η «Φαίδρα» κ.α." - Πώς και δεν πήρατε το μονοπάτι της δημοσιογραφίας; "Εκείνη την εποχή, η έντυπη δημοσιογραφία είχε πολλές απαιτήσεις. Οι γονείς μου δούλευαν πολύ κι έλειπαν συχνά από το σπίτι για δημοσιογραφικές υποχρεώσεις, ανταποκρίσεις κ.λ.π. Η απουσία τους αυτή νομίζω ότι με απέτρεψε από την ιδέα και μόνο να ακολουθήσω την δημοσιογραφία. Ήξερα πως αν κάνω οικογένεια δεν θα ήταν καθόλου εύκολο. Οι δικοί μου χώρισαν όταν ήμουν δέκα χρονών. Σίγουρα όμως επηρεάστηκα από εκείνους στο κομμάτι της συγγραφής. Οι εφημερίδες και τα βιβλία υπήρχαν καθημερινά στο σπίτι μας και διαβάζαμε πολύ..." - Πως ήσασταν σαν παιδί; Ποια ήταν η ιστορία στην οποία θα θέλατε να είσαστε πρωταγωνίστρια; "Ήμουν ένα διαφορετικό παιδί τα καλοκαίρια κι ένα διαφορετικό παιδί τους χειμώνες. Τα καλοκαίρια στην Κρήτη, στα Χανιά που περνούσαμε τις διακοπές μας στο πατρικό της οικογένειας ήμουν χαρούμενη που βρισκόμουν με τους φίλους μου εκεί ανέμελα μέσα στην αυθεντικότητα που κουβαλούσε η επαρχία εκείνης της εποχής. Τους χειμώνες, στην Αθήνα που ζούσαμε, ήμουν πιο κλειστή. Είχα λίγους φίλους και όλη μου την ενέργεια την διοχέτευα στην μουσική μου. Κυρίως στο πιάνο. Αυτό ήταν το καταφύγιό μου. Αν θα ήμουν πρωταγωνίστρια σε κάποια από τις ιστορίες μου μου θα ήταν στο τελευταίο μου βιβλίο «Γιαγιά , σ ‘αγαπώ» . Η γιαγιά που με μεγάλωσε ήταν για μένα ίσως ο πιο ξεχωριστός άνθρωπος που γνώρισα. Έμαθα πολλά από εκείνη κι ήμουν ευλογημένη που την είχα" - Υπάρχουν πράγματα από την παιδική σας ηλικία τα οποία νιώθετε ότι σας καθόρισαν; "Υπάρχουν άνθρωποι που με καθόρισαν. Στιγμές, καταστάσεις, συγκυρίες. Εκτός από την οικογένειά μου είναι κάποιοι άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά μου και μου άλλαξαν την ζωή. Όπως η καθηγήτρια μου, η πιανίστα Ρίτα Βούρτση η οποία με έκανε να λατρέψω το πιάνο. Είναι σπουδαίο να συναντάς τέτοιους δασκάλους. Ο θείος ο Μίκης ο οποίος με επηρέασε όχι μόνο με τη μουσική του αλλά και με το πάθος του γι’ αυτήν. Η πρώτη μου παράσταση στο Ηρώδειο, όπου είχα κάνει την μουσική διδασκαλία, η πρώτη μου ταινία όπου απέσπασα το πρώτο βραβείο για την μουσική μου με τον Κινηματογραφιστή R. Crombie, η μουσική που έγραψα για την σειρά ντοκυμαντέρ στην ΕΡΤ για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, η έκδοση του πρώτου μου παιδικού βιβλίου το 1999 , η πρώτη ημέρα που δίδαξα φωνητική στην Δραματική Σχολή Αθηνών και φυσικά… τα πατρογονικά μου, η Κρήτη, τα Χανιά και τα ριζίτικα τραγούδια που τραγουδούσε ο πατέρας μου." - Το πρωί καθηγήτρια μουσικής, το βράδυ συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Ποια ανάγκη ήταν αυτή που σας ώθησε να “μιλήσετε” στα παιδιά; "Η μουσική ήταν πάντα η κατευθυντήριος δύναμη για ό,τι έκανα στην ζωή μου. Έτσι προέκυψε και «Η παραμυθάδα με τις νότες», το πρώτο μου βιβλίο. Διδάσκοντας για πολλά χρόνια σε μικρά παιδιά μουσικοκινητική αγωγή και πιάνο θέλησα να γράψω μια ευχάριστη παιδική ιστορία που θα μιλούσε για τις νότες, την οικογένεια του παππού του Ντο και της γιαγιάς της Ρε και τις ιστορίες τους πάνω στο πεντάγραμμο. Μετά από αυτό η ανάγκη για να γράψω στην γλώσσα των παιδιών ήταν έντονη. Κι όσο περνούσαν τα χρόνια εντονότερη. Έτσι προέκυψαν όλα τα υπόλοιπα βιβλία που έγραψα και συνεχίζω να γράφω. Μπαίνοντας σε αυτόν τον κόσμο, στον κόσμο της συγγραφής των παιδιών νιώθω μια απίστευτη ηρεμία. Είναι ένας κόσμος που θυμίζει λίγο την Αλίκη, ή καλύτερα την Μάρω στην Χώρα των θαυμάτων." - Πώς επιλέγετε τα θέματα των βιβλίων σας; "Τα θέματα προκύπτουν τις περισσότερες φορές εντελώς ξαφνικά. Για παράδειγμα «Η Σερενάτα για το Κανταδοχώρι» προέκυψε ένα πρωί που σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι να μαθαίνουν τα παιδιά τι σημαίνει αλληλεγγύη και πόσο σημαντικό είναι να παλεύουμε για αυτό που αγαπάμε. «Η Χιονομπαλού» πάλι είναι ένα από τα Χριστουγεννιάτικα παραμύθια μου μιλάει για την διαφορετικότητα . Το «Γιαγιά , σ’αγαπώ» μιλάει για τον σεβασμό στους ηλικιωμένους. Τα θέματα προκύπτουν μέσα από την καθημερινή ζωή." - Πάμε στο πρόσφατο βιβλίο σας με τίτλο “Να ζεις δυνατά” το οποίο πραγματεύεται το θέμα των διατροφικών διαταραχών και αναμένεται να κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες. Το περιεχόμενό του είναι “αντανάκλαση” μιας αληθινής ιστορίας; "Μέσα σε όλα τα βιβλία που γράφει ένας συγγραφέας θεωρώ ότι καθρεφτίζεται η ψυχή του. Και ειδικά στο παιδικό. Κάθε βιβλίο μου έχει βιωματικά σημεία και στοιχεία του χαρακτήρα μου. Το «Να ζεις δυνατά» είναι ένα μεγάλο στοίχημα για μένα. Ένα σημαντικό συγγραφικό βήμα καθώς είναι η πρώτη φορά που γράφω για τέτοιες ηλικίες. Για εφήβους. Όπως ξέρετε η συγγραφική μου πορεία αγγίζει ηλικίες από τεσσάρων ως δέκα χρονών. Οπότε για μένα ήταν κάτι καινούργιο και συναρπαστικό. Όταν έγραφα το βιβλίο ανακάλυψα πράγματα για μένα που δεν γνώριζα. Μιλάω για τον τρόπο γραφής και έκφρασης. Αυτό με δυνάμωσε. Ήταν σαν ένα μάθημα αυτογνωσίας. Έτσι έχουμε το σημερινό αποτέλεσμα με την έκδοση αυτού του βιβλίου. Ήθελα χρόνια να μιλήσω για τις διατροφικές διαταραχές. Εγώ συναντήθηκα με την νευρική ανορεξία γύρω στα είκοσι μου. Όμως πέρασε ξώφαλτσα από δίπλα μου. Η γνωριμία μας κράτησε ευτυχώς μόνο ένα εξάμηνο . Μόλις συνειδητοποίησα πως την ευθύνη της ζωής μου την έχω αποκλειστικά εγώ, τότε κατάφερα και έκοψα κάθε σχέση με τις διατροφικές διαταραχές.” - Τι είναι αυτό που οδηγεί τα νέα κορίτσια στο δρόμο της πάθησης αυτής και τι μπορούμε να κάνουμε ως γονείς; "Δεν είμαι ειδικός αλλά γράφοντας το βιβλίο απευθύνθηκα σε ειδικούς για να μάθω περισσότερα πράγματα . Σίγουρα η νευρική ανορεξία, η βουλιμία και η πολυφαγία έχουν να κάνουν με την εικόνα που έχει η έφηβη ή ο έφηβος (γιατί η πάθηση δεν είναι αποκλειστικά γυναικεία) για τον εαυτό του. Το θέμα δεν έχει να κάνει μόνο όμως με τα κιλά η με τα μοντέλα των περιοδικών που θεωρούνται πρότυπα ομορφιάς . Είναι πολύ βαθύτερο το θέμα. Έχει να κάνει με την τελειομανία , το στρες , το άγχος , τις οικογενειακές σχέσεις κ.α. Οι γονείς δεν μπορούν να το αντιληφθούν πάντα εύκολα. Κι όταν το αντιληφθούν δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο δύσκολο και σοβαρό είναι. Για παράδειγμα ο γονιός θα πει "Φάε σε παρακαλώ γιατί έχεις αδυνατίσει". Αλλά το παιδί δεν το καταλαβαίνει αυτό. - Ποια είναι τα “απαγορευτικά” που οι γονείς θα πρέπει να έχουν πάντα στο μυαλό τους; Οι λέξεις και οι φράσεις που δεν πρέπει να ξεστομίσουμε ποτέ; "Σαν γονιός ξέρω ότι σίγουρα έχω κάνει κι εγώ λάθη. Ξέρω επίσης πως αν το παιδί δεν αμφισβητήσει τον γονιό -ειδικά στην εφηβεία- δεν μπορεί να ωριμάσει. Κι όταν εννοώ αμφισβήτηση δεν εννοώ να τσακώνεται καθημερινά μαζί του! Όταν το παιδί περνάει από την παιδικότητα στην εφηβεία όλα αλλάζουν μέσα του. Ο κόσμος τους μπορεί να γκρεμιστεί ακόμα κι από μια απλή κουβέντα που θα ακούσει από τον πατέρα ή την μητέρα του. Γιατί τα παιδιά τα κάνουν όλα τεράστια στο μυαλό τους . Αυτό που ενοχλεί τα παιδιά είναι να προσβάλεις ή να θίγεις τους φίλους τους. Επίσης δεν είναι καθόλου ευχάριστο να συγκρίνεις το παιδί σου με οποιαδήποτε άλλο παιδί είτε είναι καλύτερος μαθητής είτε για σένα εκείνο είναι καλύτερο παιδί από το δικό σου ! Και το χειρότερο είναι οι προσδοκίες των γονιών απέναντι στα παιδιά τους. Θέλουν σώνει και καλά τα παιδιά τους να γίνουν αυτό που δεν κατάφεραν εκείνοι. Τα χαντακώνουν δίνοντάς τους κατευθύνσεις που ικανοποιούν το δικό τους εγώ κι όχι τις ανάγκες των παιδιών τους. Γνωρίζω νέα παιδιά που πήγαν σε πανεπιστήμια και σχολές για να «ευχαριστήσουν» τους γονείς επειδή τους πλήρωναν τα φροντιστήρια . Κι αυτά τα παιδία βάζουν το πτυχίο στο συρτάρι και στα τριάντα τους ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους. Δεν μας χρωστάνε τα παιδιά μας! Ούτε κι εμείς τους χρωστάμε!" - Ας γυρίσουμε λίγο στις ιστορίες σας... Τα παιδιά βαριούνται τα γλυκανάλατα παραμύθια; "Εξαρτάται τι εννοεί κανείς γλυκανάλατο παραμύθι. Εξαρτάται επίσης από το περιβάλλον που μεγαλώνει ένα παιδί. Θεωρώ ότι ένα παραμύθι πρέπει να είναι τρυφερό, ανθρώπινο και να μιλάει στο συναισθηματικό πεδίο των παιδιών. Δεν μου αρέσει η σκληρότητα που μπορεί να βγάζει μια παιδική ιστορία. Και πάντα η ιστορία μου θέλω να κουβαλάει ένα αισιόδοξο τέλος." - Ποια είναι τα μεγαλύτερα μυστήρια στον κόσμο ενός παιδιού; Αυτά που οι μεγάλοι είμαστε πολύ μικροί, σχεδόν ανίκανοι, να συλλάβουμε; "Τα παιδιά μας λένε πάντα την αλήθεια. Με ένα βλέμμα , με μια φράση θα σου πουν μόνο την αλήθεια . Πρέπει να «ακούμε» αυτά που έχουν μας να μας πουν . Κι όχι να περιμένουμε να μας φτάσουν. Εμείς πρέπει να κατέβουμε στο μπόι τους και να ακούσουμε αυτό που έχουν να μας πουν. Μαθαίνουμε από τα παιδιά." - Εχετε στο μυαλό σας τα παιδιά που διαβάζουν τα βιβλία σας; Φαντάζεστε ποτέ τους μικρούς σας αναγνώστες; "Είμαι χαρούμενη όταν όλο και περισσότερα παιδιά διαβάζουν τις ιστορίες μου . Θέλω απλά να περνούν καλά μαζί με τα παραμύθια μου κι όχι να έχουν βαρεθεί ξεφυλλίζοντάς τα". - Πώς γεννιέται η αγάπη ενός παιδιού για το βιβλίο; "Θεωρώ ότι η καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας ξεκινά από το σπίτι . Κυρίως από εκεί. Μετά διευρύνεται στο σχολικό περιβάλλον . Η αναγνωστική εμψύχωση ξεκινά από τον γονιό. Εκείνος είναι που θα προτείνει στο παιδί να διαλέξουν μαζί το πρώτο του βιβλίο. Θα το πάρει από το χέρι και θα τον πάει σε μια έκθεση, σε μια παρουσίαση βιβλίου και θα το ενθαρρύνει στο να φτιάξει την πρώτη του βιβλιοθήκη." - Τι κάνει τους γονείς να επιλέγουν συχνά να αφήσουν στα χέρια των παιδιών ένα tablet αντί για ένα βιβλίο; Να επιλέγουν το “κακό” αντί του καλού; "Για πολλούς γονείς τα tablet και οι υπολογιστές είναι η εύκολη λύση. Πάνε στην ταβέρνα και αμέσως δίνουν στο παιδί το ταμπλετ για να τους αφήσουν στην…ησυχία τους. Αντί να κουβεντιάσουν μαζί τους .Να επικοινωνήσουν μαζί τους έστω κι εκεί . Έχω ακούσει γονιό φέτος στην παραλία να λέει «Αν κάτσεις φρόνιμα θα παίξεις δυο ολόκληρες ώρες με το τάμπλετ σήμερα!» Η απόλυτη αποξένωση . Σίγουρα δεν μπορούμε να συγκρίνουμε το βιβλίο και την χρήση του με το τάμπλετ. Το βιβλίο έχει διαχρονική αξία και τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει." - Τι κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας; "Λατρεύω την φύση, το περπάτημα . Αγαπώ τις βόλτες στο νησί κι όταν είμαι στην Αθήνα φροντίζω κάθε μέρα να περπατάω τουλάχιστον μια ώρα. Μου αρέσει να μαγειρεύω για φίλους και να μαζευόμαστε γύρω από το πιάνο τον χειμώνα . Μεγάλη αγάπη έχω στο θέατρο και στον κινηματογράφο . Τον χειμώνα όσο προλαβαίνω φροντίζω να βλέπω παραστάσεις." - Πιστεύετε στην κατηγοριοποίηση βιβλίων ανάλογα με την ηλικία των παιδιών; "Πιστεύω εν μέρη στην κατηγοριοποίηση των βιβλίων ανάλογα με τη ηλικία των παιδιών. Για παράδειγμα το «Να ζεις δυνατά» δεν θα το κατανοήσει εύκολα ένα οχτάχρονο παιδί όσο ένα δεκαεξάχρονο . Βέβαια υπάρχουν παιδία που διαβάζουν Καζαντζάκη από τα δέκα τους! Οπότε πάλι έχει να κάνει το περιβάλλον το οποίο μεγαλώνει ένα παιδί και οι προσλαμβάνουσές του." - Μπορείτε να μου πείτε ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα που έχουν ακούσει τα αυτιά σας από τα χείλη ενός παιδιού; "Η ωραιότερη φράση από τα δικά μου τα κορίτσια όταν ήτανε παιδιά «Μαμά, σ’αγαπώ!»" http://www.protothema.gr/culture/article/710375/maro-theodoraki-sunadithika-me-ti-neuriki-anorexia-sta-20-alla-perase-xofaltsa-dipla-mou/
