βουλευτοηλεκτρονικογενίτσαρους, που θα μας παίρνουν το βιος με το πάτημα ενός πλήκτρου του ηλεκτρονικού υπολογιστή, μπορούμε να αναπολήσουμε με όση διάθεση επαναστατικού ρομαντισμού μας έχει απομείνει το ποίημα, που έχει «αφιερώσει» στον
φασισμό ο Φώντας Λάδης,
βάζοντας, όμως, τα ταξικά γυαλιά μας, για να δούμε καθαρά και κατάματα
τη φασιστική πραγματικότητα της χώρας μας:
«Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον
Καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει
Τι κρύβει μεσ’ τα δόντια του το ξέρω
Καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
Και χάνονται βαθιά στα περασμένα
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν
Μα όχι και το μίσος του για μένα.
Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!
Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
Που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι!
Το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
Και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.
Μα πάλι θε ν’ απλώσει σαν χολέρα
Πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου
και δίπλα σου φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου».
Ο ίδιος συγγραφέας, δημοσιογράφος και ποιητής, Φώντας Λάδης, με τον σπαρτιάτικο λόγο του σοσιαλιστικού Ρεαλισμού, Σπαρτιάτης και στην καταγωγή του, έχει να πει με τους στίχους του και έναν προφητικό λόγο για τα ταξικά τερτίπια των πλειστηριασμών, που τα σημερινά κυβερνητικά υποζύγια του κεφαλαίου τους έκαναν ηλεκτρονικούς:
«Βγήκ’ η ζωή μας στο σφυρί,
μας παίρνουν, μας πουλάνε,
στα ξένα χάνετ’ η ζωή,
μας στίβουν, μας πετάνε.
Βγήκ’ η ζωή μας στο σφυρί,
σ’ Αμερική κι Ευρώπη,
άνθρωποι μας γεννήσανε
και μας πουλάν ανθρώποι».
Και πόσο πιο επώδυνο είναι το πούλημα, όταν πωλητές είναι αυτοί που καπηλεύτηκαν την εμπιστοσύνη του λαού, οι «έμποροι των εθνών» κατά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, με το προσωπείο της Αριστεράς, που έκρυβε το αληθινό τους φρικτό καραδεξιό πρόσωπο;
ΥΓ
Εν τω μεταξύ, κατά τον αλλοδαπής γλωσσικής κουλτούρας υπουργό των οικονομικών και εξ αίματος απόγονο γνωστού και μη εξαιρετέου Κομμουνιστοφάγου στρατηγού, όσοι ανήμποροι και λεηλατημένοι Έλληνες δεν εγλωβίστηκαν στη Χριστουγεννιάτικη κραιπάλη της καταναλωτικής κοινωνίας είναι στυλίτες, σύγχρονοι, δηλαδή, ασκητές που ζούν επάνω σε στύλο, κοινώς, παλούκι, το παλούκι του ευρωπαϊκού φασισμού, που έχωσαν πιο βαθιά στον πρωκτό τους οι έμμισθοι ναιναικονενέκοι του κόμματός του.
Καιρός, λοιπόν, να καθορισθούν και «αντικειμενικές» τιμές ζώνης της καθ’ ύψος επέκτασης του παλουκιού (παλουκοϋψούν) για τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης του παχέος εντέρου, κοινώς, σκατά, των παλουκωμένων Ελλήνων.
Δίκαιο είχε ο Αντιφάνης, που έλεγε «πᾶσα δουλεία παρὰ φύσιν ἐστί», σαν το οθωμανικό παλούκι του ευρωφασισμού στον πρωκτό μας, λιπασμένο με την 153 βουλευτικών οκτανίων σούπερ βαζελίνη, τη βαζελίνη της κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
Μιας δικτατορίας με δημοκρατικό προσωπείο. Μιας δικτατορίας τραγωδίας, των τράγων, δηλαδή, του καπιταλισμού ωδή.
ΔΑ και κατά κόσμο ΕΣ (Έλληνας Στυλίτης)
Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον
Καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει
Τι κρύβει μεσ’ τα δόντια του το ξέρω
Καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
Και χάνονται βαθιά στα περασμένα
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν
Μα όχι και το μίσος του για μένα.
Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!
Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
Που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι!
Το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
Και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.
Μα πάλι θε ν’ απλώσει σαν χολέρα
Πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου
και δίπλα σου φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου».
Ο ίδιος συγγραφέας, δημοσιογράφος και ποιητής, Φώντας Λάδης, με τον σπαρτιάτικο λόγο του σοσιαλιστικού Ρεαλισμού, Σπαρτιάτης και στην καταγωγή του, έχει να πει με τους στίχους του και έναν προφητικό λόγο για τα ταξικά τερτίπια των πλειστηριασμών, που τα σημερινά κυβερνητικά υποζύγια του κεφαλαίου τους έκαναν ηλεκτρονικούς:
«Βγήκ’ η ζωή μας στο σφυρί,
μας παίρνουν, μας πουλάνε,
στα ξένα χάνετ’ η ζωή,
μας στίβουν, μας πετάνε.
Βγήκ’ η ζωή μας στο σφυρί,
σ’ Αμερική κι Ευρώπη,
άνθρωποι μας γεννήσανε
και μας πουλάν ανθρώποι».
Και πόσο πιο επώδυνο είναι το πούλημα, όταν πωλητές είναι αυτοί που καπηλεύτηκαν την εμπιστοσύνη του λαού, οι «έμποροι των εθνών» κατά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, με το προσωπείο της Αριστεράς, που έκρυβε το αληθινό τους φρικτό καραδεξιό πρόσωπο;
ΥΓ
Εν τω μεταξύ, κατά τον αλλοδαπής γλωσσικής κουλτούρας υπουργό των οικονομικών και εξ αίματος απόγονο γνωστού και μη εξαιρετέου Κομμουνιστοφάγου στρατηγού, όσοι ανήμποροι και λεηλατημένοι Έλληνες δεν εγλωβίστηκαν στη Χριστουγεννιάτικη κραιπάλη της καταναλωτικής κοινωνίας είναι στυλίτες, σύγχρονοι, δηλαδή, ασκητές που ζούν επάνω σε στύλο, κοινώς, παλούκι, το παλούκι του ευρωπαϊκού φασισμού, που έχωσαν πιο βαθιά στον πρωκτό τους οι έμμισθοι ναιναικονενέκοι του κόμματός του.
Καιρός, λοιπόν, να καθορισθούν και «αντικειμενικές» τιμές ζώνης της καθ’ ύψος επέκτασης του παλουκιού (παλουκοϋψούν) για τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης του παχέος εντέρου, κοινώς, σκατά, των παλουκωμένων Ελλήνων.
Δίκαιο είχε ο Αντιφάνης, που έλεγε «πᾶσα δουλεία παρὰ φύσιν ἐστί», σαν το οθωμανικό παλούκι του ευρωφασισμού στον πρωκτό μας, λιπασμένο με την 153 βουλευτικών οκτανίων σούπερ βαζελίνη, τη βαζελίνη της κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
Μιας δικτατορίας με δημοκρατικό προσωπείο. Μιας δικτατορίας τραγωδίας, των τράγων, δηλαδή, του καπιταλισμού ωδή.
ΔΑ και κατά κόσμο ΕΣ (Έλληνας Στυλίτης)
