Με τόσους Ιούδες πας μόνο για σταύρωση, χωρίς ανάσταση…

 Το ελληνικό ποδόσφαιρο βιώνει τον «Γολγοθά» του για δεκαετίες ολόκληρες, μόνο
που στην περίπτωσή του, δεν πρόκειται να έρθει καμία «ανάσταση» τρεις μέρες μετά την «σταύρωση»... Γράφει ο Άρης Ασβεστάς.
Χρόνια πολλά με υγεία σε όλο τον κόσμο! Χριστός Ανέστη!

Οι ευχές πάνε συνήθως στο τέλος, αλλά αν είναι να κάνουμε παραλληλισμούς με το ελληνικό ποδόσφαιρο, ας τις πούμε από την αρχή, διότι έτσι κι αλλιώς δεν θα πιάσουν…
Και πώς να πιάσουν, όταν έχουν προδοθεί οι προσδοκίες ετών, όταν τα 30 αργύρια παραμένουν το ισχυρότερο κίνητρο. Και αν οι Ιούδες είναι πολλοί και όχι απλά ένας που ξεστράτισε, ο «Γολγοθάς» είναι αναπόφευκτα μονόδρομος. Πας με μαθηματική ακρίβεια για «σταύρωση», αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει καμία «προφητεία» για «ανάσταση». Όχι σε τρεις μέρες, όπως έπραξε ο Κύριος, αλλά ούτε σε τρεις αιώνες…
Τώρα που είπα για τρεις μέρες, θυμήθηκα το καλοκαίρι του 2006, όταν ο Πέτρος Κόκκαλης, ως πρώτος πρόεδρος της νεοϊδρυθείσας Super League, ζητούσε δημοσίως 1000 μέρες προθεσμία, δηλαδή μια τριετία, για να αλλάξουν τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για να δούμε κάτι θεαματικά διαφορετικό, σε ευρωπαϊκά πρότυπα. Το πιστέψαμε οι ανόητοι, κυρίως γιατί στο εγχείρημα συμμετείχαν πρόσωπα που δυνητικά θα μπορούσαν να το εγγυηθούν.
Δέκα χρόνια μετά, το 2016, ξύναμε τον πάτο αυτού του χυδαίου κατασκευάσματος που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο.  
Τότε, με τις προσπάθειες συγκεκριμένων ομάδων και συγκεκριμένων ανθρώπων, με συγκεκριμένα οράματα, υποτίθεται θα γινόταν το reset.
Τον τελευταίο χρόνο άλλαξαν πολλά, αλλά επί της ουσίας τίποτα. Ναι, μπήκαν τακτικοί δικαστές, αλλά τους βλέπουμε και αυτούς με καχυποψία, όχι αδικαιολόγητα. Ναι, σταμάτησε να παίρνει μονίμως σφυρίγματα ο Ολυμπιακός, η εύνοια και η αδικία σχεδόν μοιράστηκε, αλλά οι φωνές για την διαιτησία δεν σταμάτησαν ούτε για μια μέρα, όχι αδικαιολόγητα. Ναι, η ΕΠΟ απέκτησε μια διοίκηση χωρίς υπόδικους και κακουργηματικά κατηγορούμενους, αλλά δεν προχώρησε σε τομές, δεν αντιμετώπισε παθογένειες, επέδειξε αδράνεια σε κρίσιμα ζητήματα. Αδικαιολόγητα. Ναι, το πρωτάθλημα έγινε πιο ανταγωνιστικό, αλλά οι ΠΑΕ με τις πράξεις τους και με αποκλειστικά δική τους ευθύνη, έδιωξαν τους χορηγούς, έδιωξαν την κεντρική διαχείριση στο μοναδικό τους έσοδο (τηλεοπτικά) και δεν σταμάτησαν ούτε μια μέρα να δυσφημούν το προϊόν που θα έπρεπε να προστατεύουν.
Δεν μιλάμε για μια εβδομάδα παθών. Μιλάμε για δεκαετίες ολόκληρες, χωρίς γιατρειά.
Ο μεγαλύτερος καιροσκόπος στην ιστορία του κόσμου, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, έπραξε το ύψιστο έγκλημα. Στο τέλος βέβαια κατάλαβε τι έκανε και επέβαλε ο ίδιος στον εαυτό του την εσχάτη των ποινών. Ήταν η πρώτη μεγάλη πράξη ευθιξίας.
Στην σύγχρονη εποχή, που οι Ιούδες είναι παντού γύρω μας και τα τριάντα αργύρια δεν αρκούν σε κανέναν πλέον, καμία γενναία πράξη δεν λαμβάνει χώρα. Θα το πάω μέχρι τέλους και ας καταστραφούν τα πάντα, είναι το δόγμα τους. Δεν χαμπαριάζουν τίποτα.
Το κακό είναι ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχουμε μόνο καιροσκόπους που νοιάζονται μόνο για το ατομικό και πρόσκαιρο μικρο-συμφέρον. Έχουμε γεμίσει και Πόντιους Πιλάτους που διαρκώς νίπτουν τας χείρας τους. Από τον Άννα στον Καϊάφα το πάμε.
Στις μέρες μας, βλέπουμε στο περίπου ακόμη και την σύγχρονη εκδοχή της απόφασης για το ποιος θα σταυρωθεί: ο Ιησούς Χριστός ή ο Βαραβάς; Αυτός που ήλθε για να αλλάξει τα πάντα ή ο σεσημασμένος εγκληματίας; Φυσικά ο σεσημασμένος εγκληματίας την βγάζει πάντα λάδι!
Ιησού Χριστό, βέβαια, δεν έχουμε. Μην παρεξηγηθώ: Ούτε ένας αναμάρτητος δεν υπάρχει στον χώρο!
Η «σταύρωση» στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μια καθημερινή, αέναη διαδικασία. Και ποτέ, μα ποτέ δεν έρχεται η «ανάσταση εκ νεκρών». Το «σώμα» δεν σαλεύει. Και το πνεύμα είναι ανύπαρκτο…
sdna.gr