Όπως έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν, η Ελλάδα, μη έχοντας σχεδιασμό στην εξωτερική πολιτική, και βασισμένη στις άτσαλες πρωτοβουλίες του οποιοδήποτε υπουργού εξωτερικών και αμύνης, έχει φτάσει σήμερα να είναι τραγικά απομονωμένη. Αφού πρώτα συστηματικά κατέστρεψε τις σχέσεις της με την Ρωσία, με τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες, με τους Κούρδους, τους Ιρανούς κλπ. Αντί να
«στολίζει» την εξωτερική της πολιτική με ευέλικτους περιφερειακούς συνασπισμούς που λειτουργούν ως αντίβαρο, προτίμησε να ταμπουρωθεί σε μια μονολιθική, δύσκαμπτη και μυωπική πολιτική δορυφόρου της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Και αυτό όχι από καθαρή επιλογή, αλλά κυρίως από ανικανότητα, από έλλειψη πολιτικής εμβρίθειας-διορατικότητας και από παντελή έλλειψη σχεδιασμού. Ο λόγος για αυτήν την απομόνωση είναι το αιώνιο σαράκι της πολιτικής σκηνής, που δεν είναι άλλο παρά η μικροκομματικές σκοπιμότητες της εκάστοτε κυβέρνησης που αναλώνεται στα της επανεκλογής της, αντί να οικοδομεί το μέλλον της πατρίδας. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις που αντί να παίρνουν αναγκαίες δύσκολες αποφάσεις, οι οποίες ενδεχομένως να στερούν την επανεκλογή τους, αυτές προτιμούν την καρέκλα, και τελικά την χάνουν και αυτή. Εν αντιθέσει με τις τουρκικές κυβερνήσεις που έχουν κοινό εθνικό σχεδιασμό, ειδικά σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, πέρα από τα πλαίσια του οποίου δεν ξεφεύγουν διαχρονικά.
Ένα παράγωγο αποτέλεσμα αυτής της εσωστρέφειας είναι και η οκταετία της κολάσεως που βιώνουμε. Το να συρθούμε στα μνημόνια, να εκχωρήσουμε αμάχητη την οικονομική μας αυτοδυναμία και πρωτίστως, την εθνική μας κυριαρχία. Να βάλουμε ενέχυρο τον εθνικό μας πλούτο για 99 χρόνια, να διακινδυνεύσουμε την κοινωνική συνοχή, να γίνουμε διεθνής τραγέλαφος, και εν μέσω όλων αυτών των δεινών, να μηδενίζουμε τις αμυντικές δαπάνες, και να καταντάμε έρμαιο του νεοοθωμανικού επεκτατισμού. Με την ΕΕ που αγρόν αγοράζει για την διασφάλιση των «συνόρων» της με την Τουρκιά, διότι ως σύνορο θεωρεί κάποιος ένα κομμάτι που το λογαριάζει ως δικό του και όχι ως ξένο σώμα, για να μην πούμε ως καρκίνο που χρειάζεται αφαίρεση. Και το ΝΑΤΟ να νίπτει τας χείρας επιδεκτικά και επανειλημμένα, κάνοντας τα στραβά μάτια (αν όχι επικροτώντας) στην τουρκική προκλητικότητα.
Αυτοί είναι οι «σύμμαχοί» μας λοιπόν. Γι’ αυτό έχουμε πολλάκις πει, ότι κάνουμε, θα το κάνουμε μονάχοι, και δεν ελπίζουμε στους ξένους! Ο Ιωσήφ Βρυέννιος έλεγε «…μάταιες ελπίδες ότι συμμαχικά στρατεύματα θα έρθουν από την Δύση να μας σώσουν. Αλλά και αν εκστρατεύσουν δεν θα το κάνουν για να μας υπερασπιστούν, αλλά για να καταστρέψουν τις πόλεις μας και το Γένος μας, για να εξαφανίσουν ακόμα και το όνομά μας». Αυτά τα έλεγε πριν 600 χρόνια, και ο νεοέλληνας σήμερα ακόμη ελπίζει…
Έτσι, δια στόματος Τούρκου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, ακούμε το ανήκουστο «Δεν θα επιτρέψουμε τετελεσμένα στο Αιγαίο», και δια στόματος Τούρκου Πρωθυπουργού, «η Τουρκία δεν είναι μια χώρα που θα υποκύψει και θα πει ‘σας ευχαριστώ’ υποκινώντας τα όνειρα εκείνων που έχουν φιλόδοξες εξωτερικές πολιτικές. Δεν θα ανεχτούμε ποτέ κύκλους που παραβιάζουν τα δικαιώματά μας στη Μεσόγειο και το Αιγαίο. Να μην βγάλουν από το μυαλό τους την ημερομηνία 9 Σεπτεμβρίου 1922 εκείνοι που κάνουν ζωή κουρσάρων στα νερά του Αιγαίου».
Παρά ταύτα, μεγάλη μερίδα Ελλήνων, συνεχίζει να αρνείται το ενδεχόμενο απώλειας εθνικού εδάφους. Το γεγονός όμως ότι οι Τούρκοι καλλιεργούν πολεμικό κλίμα που δεν μένει μόνο στα λόγια (τα οποία ομολογουμένως είναι άκρως εμπρηστικά και είναι στο πλαίσιο των ψυχολογικών επιχειρήσεων και υβριδικού πολέμου), είναι μάλλον αδιαμφισβήτητο. Με τους εμβολισμούς και την δημιουργία προτετελεσμένων στα Ίμια, την αδιανόητη ομηρεία των στρατιωτικών στον Έβρο, τις αυξανόμενες παραβιάσεις σε θάλασσα και αέρα (που με την σειρά τους οδήγησαν και στην πτώση του Mirage), την ασύμμετρη απειλή των à la carte μεταναστευτικών ροών. Το ότι έχουν επιλέξει την σταδιακή κλιμάκωση της έντασης με σχεδιασμένες ενέργειες που καλλιεργούν πολεμικό κλίμα δεν είναι τυχαίο, και αντανακλά την αδυναμία τους (όχι επιχειρησιακά αλλά πολιτικά) να ενεργήσουν άμεσα και αιφνιδιαστικά.
Ο λόγος είναι ότι πρώτα θέλουν να πείσουν την διεθνή κοινότητα αλλά και την κοινή τους γνώμη για τα «δικαιώματά τους» στο Αιγαίο. Το σχέδιο δηλαδή που βρίσκεται σε εφαρμογή επί 20 και πλέον χρόνια και αφορά στη δημιουργία «γκρίζων ζωνών», το οποίο πλέον έχει περάσει στην τελική φάση υλοποίησής του. Και τέλος πάντων για αυτούς που ακόμη έχουν ενδοιασμούς, έχουμε πει στο παρελθόν, εάν υποθέσουμε ότι εσείς ήσασταν ο Ερντογάν, ο ηγέτης μιας χώρας που ανέκαθεν εποφθαλμιούσε ελληνικά εδάφη, δεν θα βλέπατε την παρούσα φάση της Ελλάδας ως την ιδανική περίοδο για να κινηθείτε;
Εν κατακλείδι, το ερώτημα είναι, εμείς πως σκοπεύουμε να αντιδράσουμε; Θα παραμείνουμε θεατές στην εκτυλισσόμενη εθνική τραγωδία από τους πραγματικούς «κουρσάρους του Αιγαίου»; Θα συνεχίσουμε να αρκούμαστε στις εθνικά επικίνδυνες δηλώσεις άλλοτε κατευνασμού και αποχαύνωσης με άνοστες γενικότητες περί σχέσεων καλής γειτονίας και ειρήνης στο Αιγαίο, και άλλοτε με ηττοπαθείς, ανερμάτιστους βερμπαλισμούς και πυροτεχνήματα; Ή θα βρούμε τους τρόπους αντίδρασης και θα ενεργοποιήσουμε τους μοχλούς πίεσης που διαθέτουμε;
Πηγή: του Δρ. Κων/νου Κατσαρού
analyst.gr
