Η απέλπιδα προσπάθειά του να διασώσει το πολιτικό του μέλλον έχει αρχίσει να γίνεται γραφική...
Οι απειλές, άμεσες ή έμμεσες, σαφείς ή καλυμμένες που κάθε τόσο ξεστομίζει ότι δεν θα αφήσει σε καμιά περίπτωση να περάσει η συμφωνία με τα Σκόπια ακόμα και αν χρειαστεί να ρίξει την κυβέρνηση, θυμίζουν τη γνωστή σκηνή από ελληνική κωμωδία όπου ο απολαυστικός Κώστας Χατζηχρήστος ως Ζήκος ζητά να τον... κρατήσουν για να μην δείρει τον Νίκο Ρίζο. Μόνο που η ελληνική φαρσοκωμωδία, δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική τακτική...
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε εσείς, αλλά σε ορισμένους αυτές οι κραυγές Καμμένου, όπως και η παραμονή στην υπουργική καρέκλα τη στιγμή που διαφωνεί κάθετα σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα με τον πρωθυπουργό, μυρίζουν... στρατηγική. Και μάλιστα κοινή συναινέσει...! Σα να έχουν σχεδιάσει οι δύο συνεταίροι, Τσίπρας και Καμμένος την τακτική του διαζυγίου τους... Ένα διαζύγιο που αν έρθει την κατάλληλη στιγμή και ιδιαίτερα αν δεν κοστίσει την πτώση της κυβέρνησης, μέσα από άλλα πολιτικά "δεκανίκια", θα θεωρούν και ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος ότι αποτελεί για εκείνους μία win win υπόθεση.
Ο κ. Καμμένος θα βρει το άλλοθι που αναζητεί ώστε να επιχειρήσει να απευθυνθεί στην όποια δυνητική εκλογική πελατεία που μπορεί αν θεωρεί ότι του έχει απομείνει ως... πιστός στις αρχές και τις κόκκινες γραμμές του. Θα έχει στηρίξει την κυβέρνηση στο μέτωπο των Μνημονίων και της δήθεν μάχης κατά της διαφθοράς (...), αλλά θα έχει διαχωρίσει τη θέση του και θα έχει αποχωρήσει όταν θα τεθεί θέμα ψήφισης της συμφωνίας για το Σκοπιανό. Για το μέχρι τότε εξάμηνο ρεζιλίκι βέβαια, δεν θα έχει να πει τίποτα, γιατί λείπει άλλωστε και η πολιτική τσίπα... Α και μην αμφιβάλλετε ότι όσο θα πυκνώνουν οι πληροφορίες για ίδρυση ακροδεξιού κόμματος, τόσο πιο δυνατά θα κραυγάζει ο κ. Καμμένος.
Όσο για τον κ. Τσίπρα, έστω και χωρίς να προκύπτει ότι το έχει επιδιώξει, θα έχει απαλλαγεί, λίγο πριν τις Ευρωεκλογές, από το ακροδεξιό βαρίδι που συνολικά η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία τον έχει πιέσει να αποβάλλει. Και δεν αποκλείεται να θεωρεί ότι αυτό το διαζύγιο θα τον βοηθήσει να υπερβεί και ορισμένα εσωκομματικά ζητήματα ενόψει εκλογών. Βεβαίως, όλα αυτά δεν θα έχουν ανατρέψει την ουσία. Και η ουσία είναι ότι ο πρωθυπουργός εμφανίζεται να βρίσκεται σε μία στυγνή πολιτική ομηρία που κάθε άλλο παρά συμβάλλει στο να υπάρχει σε μία εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα η απαιτούμενη πολιτική σταθερότητα.
Η χώρα οδεύει προς την έξοδο από το Πρόγραμμα (όπως αυτή γίνει...) αναζητώντας πλέον τα βήματά της, αυτόνομα - υπό την επιτήρηση μεν, έστω και αυστηρή, αλλά αυτόνομα - για να πείσει τις αγορές και να χαράξει μία νέα πορεία. Και ταυτόχρονα εξελίσσεται μία ιστορική στιγμή, όσον αφορά τη συμφωνία με τα Σκόπια. Καλή, κακή, θα δείξει. Αλλά πάντως ιστορική. Σε αυτή λοιπόν τη συγκυρία, ο πρωθυπουργός μπορεί να απολαμβάνει της διεθνούς αναγνώρισης αλλά εμφανίζεται πιο αδύναμος εσωτερικά από κάθε άλλη στιγμή.
Και το εντελώς οξύμωρο είναι ότι το μέλλον της κυβέρνησης και το κλειδί των εξελίξεων, το κρατούν τα "ορφανά" του ΚΙΝΑΛ. Από εκεί κυρίως αναμένει άλλωστε τις ψήφους που θα οδηγήσουν στην... ευρεία πλειοψηφία που πιστεύει ότι θα υπάρξει όταν θα έρθει η συμφωνία στη Βουλή, ο πρωθυπουργός. Και το ερώτημα είναι το εξής. Καλά η συμφωνία, ας υποθέσουμε ότι έτσι το πιστεύουν, έτσι τους λένε, έτσι τέλος πάντων θα πράξουν. Με ψήφο εμπιστοσύνης τι θα γίνει αν τελικά προκύψει το θέμα;
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
