 |
| Του Μανόλη Καψή |
δημοψήφισμα. Η Περιστέρα και οι λοιποί τεθλιμμένοι συγγενείς ετοιμάζουν τις πλερέζες. Κι εγώ όμως συμπάσχω. Όχι για την ήττα μιας ακόμα κομμουνιστικής ουτοπίας. Αν ήταν έτσι δεν θα προλαβαίναμε να στεγνώσουμε. Δια βίου μούσκεμα θα ήμασταν. Κλαίω για το κόστος που πλήρωσαν οι Έλληνες για την ήττα της κομμουνιστικής ουτοπίας του κ. Τσίπρα. Για το κόστος που καταβάλαμε για το φροντιστήριο του κ. Τσίπρα. Και πάλι δεν είμαι σίγουρος ότι το πήρε το μάθημα. Διακρίνω μια μόνιμη μαθησιακή δυσκολία...
Για τους ιδεοληπτικούς οπαδούς της δραχμής (και όχι μόνο), η ήττα του Όχι στο νόθο δημοψήφισμα, παρά το εντυπωσιακό 62%, είναι κάτι σαν τη συμφωνία της Βάρκιζας. Η παράδοση των όπλων, ο συμβιβασμός, η ήττα, παρά το γεγονός ότι το λαϊκό κίνημα είναι ακόμα ζωντανό και ισχυρό. Και φυσικά για την ήττα φταίει ο ξένος παράγοντας. Πάντα αυτός φταίει... Τότε ήταν οι Άγγλοι, τώρα οι Γερμανοί. Και φταίει φυσικά και η ηγεσία της Αριστεράς. Που φοβήθηκε τη σύγκρουση.
Γράφει ο Κώστας Λαπαβίτσας, για ένα φεγγάρι εκπρόσωπος της ελεύθερης Ελλάδας: "Το Όχι άντλησε την στήριξη από το πληβειακό στοιχείο (sic) της ελληνικής κοινωνίας, κυρίως τις λαϊκές γειτονιές της πρωτεύουσας". Ο Βύρωνας και η Καισαριανή είναι ακόμα στα χέρια του ΕΛΑΣ (συγγνώμη του Όχι) και το μόνο που περιμένουν είναι η εντολή να επιτεθούν στο Κολωνάκι. Αλλά ο Τσίπρας φοβήθηκε...
"Ήταν απτός ο ενθουσιασμός και η προσδοκία του λαού, ότι κάτι επιτέλους θ' αλλάξει πραγματικά στη χώρα". Επιτέλους απελευθέρωση και λαϊκή δημοκρατία. "Η τελική απάντηση στα καυτά ζητήματα του ευρώ και του χρέους δόθηκε από τα αστικά στρώματα, που κράτησαν τη χώρα στην ΟΝΕ". Με ορμητήριο το Κολωνάκι, οι Άγγλοι κράτησαν τη χώρα στη Δύση.
Συνεπώς, διερωτάται ο καθηγητής Κ. Λαπαβίτσας (βλ. Καθημερινή, 1 Ιουλίου), "για ποιο λόγο η κυβέρνηση προκήρυξε το δημοψήφισμα, ζητώντας από τον ελληνικό λαό να ψηφίσει το Όχι, όταν η ηγεσία της στην πραγματικότητα προτιμούσε τις λύσεις που απαιτούσε η πλευρά του Ναι;" Μα φυσικά φταίει ο ξένος παράγοντας, απαντά μόνος του ο κ. Λαπαβίτσας, όπου ξένος παράγοντας δεν είναι πλέον ο Τσώρτσιλ και ο στρατηγός Σκόμπι, αλλά ο Ντράγκι και η ΕΚΤ.
Με τη διαφορά ότι ο "ξένος παράγοντας", σύμφωνα με την απολύτως παράδοξη για οικονομολόγο φρασεολογία του καθηγητή Λαπαβίτσα, είχε προειδοποιήσει για τις συνέπειες του δημοψηφίσματος. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, όπως οι πυροβολισμοί στην πλατεία Συντάγματος στα Δεκεμβριανά.
Τι ήταν λοιπόν αυτό που οδήγησε τον Αλ. Τσίπρα να ζητήσει δημοψήφισμα και να ζητήσει να ψηφίσουμε Όχι; Ευκολάκι... Συνιστώ σε όσους αρέσκονται να παριστάνουν τους τεθλιμμένους συγγενείς, (γιατί η Αριστερά τρέφεται από τις ήττες...), να ξαναδιαβάσουν το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη και ειδικά το σημείο όπου αφηγείται το κλίμα στο Μέγαρο Μαξίμου, το βράδυ των αποτελεσμάτων. Για τα θλιμμένα και έκπληκτα πρόσωπα στο γραφείο του Πρωθυπουργού, που ήλπιζαν ότι θα σαρώσει το Ναι, και δεν ήξεραν πως να διαχειριστούν το συντριπτικό Όχι που τους είχε σκάσει στα χέρια. Ναι ήθελε και ήλπιζε στο δημοψήφισμα ο Αλ. Τσίπρας, ώστε να δικαιολογήσει την κωλοτούμπα που είχε ήδη αποφασίσει. Τζάμπα βάζουν λοιπόν τα κλάματα οι συγγενείς. Για γέλια είναι η ιστορία.
Ιστορία απολύτως διδακτική και για τη συνέχεια. Αφού φωτίζει και τα άλλα "παράδοξα" του Συριζα και του κ. Τσίπρα. Το απίστευτο "είχατε δίκιο κ. Πρόεδρε Πρ. Παυλόπουλε για το δημοψήφισμα" που ξεστόμισε προ ημερών. Η ακόμα και για τους θερμούς εναγκαλισμούς με τον Πάνο Καμμένο στην παιδική γιορτή στο Ζάππειο.
Για όσους ακόμα αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν ένας "βέρος αριστερός" να εφαρμόζει μνημόνια πιο ενθουσιωδώς ακόμα και από τους βέρους φιλελεύθερους, πως είναι δυνατόν να λέει Όχι και να θέλει Ναι, πως είναι δυνατόν να συνεργάζεται με την πιο εθνικιστική και λαϊκιστική εκδοχή της συνωμοσιολογικής δεξιάς, αυτός ο βέρος αριστερός, η απάντηση είναι μία: Ο κ. Τσίπρας δεν πιστεύει στην πραγματικότητα σε τίποτα. Δεν είναι άνθρωποι των ιδεών και των πεποιθήσεων. Είναι οπαδός της τακτικής. Στόχος του ήταν μόνο η εξουσία, και παραμένει μόνο η παραμονή στην εξουσία. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις και επικοινωνία. Τα όπλα του για την κατάκτηση της εξουσίας. Για την ρεβάνς που ονειρεύονταν κάποιοι γύρω του. Για τον τρίτο γύρο... Και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά από αυτήν την άποψη ναι, ο κ. Τσίπρας παραμένει τελικά αριστερός. Πολύ παλαιάς κοπής, αλλά ναι αριστερός.
capital.gr/
