οργανωμένα και συνεκτικά ασκεί σε καθεστώς ισοπολιτείας, ισονομίας, δικαιοσύνης, ασφάλειας και προόδου την διακυβέρνηση σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή.
Από το «περιεχόμενο» και την «ποιότητα» άσκησης της εξουσίας οι πολίτες και όλες οι συνιστώσες της κρατικής οντότητας αναπτύσσουν ισχυρούς ή αντίθετα χαλαρούς συναισθηματικούς δεσμούς με το Κράτος το οποίο αισθάνονται και εξισώνουν με την ‘’Χώρα τους’’.
Του Σταύρου Γ. Μιχαηλίδη
Η συνισταμένη των συναισθημάτων αποτελεί αυτό που ονομάζουμε «εθνική υπερηφάνεια, εθνική αυτοπεποίθηση». Το μέγεθός τους καθορίζει και το μέγεθος των θυσιών που καθένας είναι διατεθειμένος να υποστεί χάριν του Έθνους, της πατρίδας, της Χώρας.
Πόσο έχει κλονιστεί αυτός ο συναισθηματικός δεσμός, η εθνική υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση των Ελλήνων με την Χώρα τους όταν για δεκαετίες αυτό που στην Ελλάδα εννοούμε Κράτος είναι διαρκώς εχθρικό, καταστροφικό και ανίκανο να δημιουργήσει προϋποθέσεις ελπίδας, προόδου ατομικής ή συλλογικής και δημιουργικής αισιοδοξίας;
Η σύγχρονη μετανάστευση μισού εκατομμυρίου νέων με χαρακτηριστικά οριστικής εγκατάλειψης της Ελλάδας, η δημογραφική μας καθίζηση προσδιορίζουν το επίπεδο εμπιστοσύνης των Ελλήνων στην Χώρα και συνιστούν αναμφισβήτητα απαισιόδοξους δείκτες για το μέλλον της Χώρας.
Η Ελλάδα των κατώτατων επιδόσεων σε διεθνές επίπεδο έχει εικόνα ημιπληγικού σώματος όπου μικρό μόνο τμήμα του λειτουργεί για να διατηρεί εν ζωή το μεγαλύτερο, βαριά ανίκανο, αφημένο στην φροντίδα του πλέον ακατάλληλου «θεραπευτή».
Ξεφεύγει από κάθε λογική: οι μεν σημερινοί θηρευτές της εξουσίας να μετέρχονται κάθε προπαγανδιστικού μέσου να πείσουν ότι επιτέλους η Ελλάδα το 2060 θα έχει απαλλαγεί από την πίεση του επαχθούς χρέους, των δανειστών και των θανατηφόρων πλεονασμάτων, οι δε πολίτες, εξουθενωμένοι και πλέον του 50% αυτής της χώρας μεσήλικες να αισθάνονται ανακούφιση όταν τότε δεν θα υπάρχουν ούτε ως στοιχεία Άνθρακα και Καλίου.
Ξεφεύγει επίσης από κάθε λογική το πώς αυτή η συγκυβέρνηση του ψεύδους, του ξεπουλήματος ιστορίας πολιτισμού και πλούτου, του εξευτελιστικού συμβιβασμού, της πτωχοποίησης των Ελλήνων να έχει ακόμα την ευθύνη διακυβέρνησης της Χώρας.
Εν κατακλείδι: μια χώρα που οι πολίτες της χάνουν την εθνική τους αυτοπεποίθηση, που απομακρύνεται ταχύτατα από τις τεχνολογικά αναπτυγμένες χώρες, που αναπληρώνει την αναχώρηση των καλύτερων νέων της από πανσπερμία αλλοδαπών τριτοκοσμικών χωρών, τότε κατακτά όλα τα στοιχεία ενός υπό εξαφάνιση ιστορικού Έθνους.
*Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.
.lykavitos.gr
Η συνισταμένη των συναισθημάτων αποτελεί αυτό που ονομάζουμε «εθνική υπερηφάνεια, εθνική αυτοπεποίθηση». Το μέγεθός τους καθορίζει και το μέγεθος των θυσιών που καθένας είναι διατεθειμένος να υποστεί χάριν του Έθνους, της πατρίδας, της Χώρας.
Πόσο έχει κλονιστεί αυτός ο συναισθηματικός δεσμός, η εθνική υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση των Ελλήνων με την Χώρα τους όταν για δεκαετίες αυτό που στην Ελλάδα εννοούμε Κράτος είναι διαρκώς εχθρικό, καταστροφικό και ανίκανο να δημιουργήσει προϋποθέσεις ελπίδας, προόδου ατομικής ή συλλογικής και δημιουργικής αισιοδοξίας;
Η σύγχρονη μετανάστευση μισού εκατομμυρίου νέων με χαρακτηριστικά οριστικής εγκατάλειψης της Ελλάδας, η δημογραφική μας καθίζηση προσδιορίζουν το επίπεδο εμπιστοσύνης των Ελλήνων στην Χώρα και συνιστούν αναμφισβήτητα απαισιόδοξους δείκτες για το μέλλον της Χώρας.
Η Ελλάδα των κατώτατων επιδόσεων σε διεθνές επίπεδο έχει εικόνα ημιπληγικού σώματος όπου μικρό μόνο τμήμα του λειτουργεί για να διατηρεί εν ζωή το μεγαλύτερο, βαριά ανίκανο, αφημένο στην φροντίδα του πλέον ακατάλληλου «θεραπευτή».
Ξεφεύγει από κάθε λογική: οι μεν σημερινοί θηρευτές της εξουσίας να μετέρχονται κάθε προπαγανδιστικού μέσου να πείσουν ότι επιτέλους η Ελλάδα το 2060 θα έχει απαλλαγεί από την πίεση του επαχθούς χρέους, των δανειστών και των θανατηφόρων πλεονασμάτων, οι δε πολίτες, εξουθενωμένοι και πλέον του 50% αυτής της χώρας μεσήλικες να αισθάνονται ανακούφιση όταν τότε δεν θα υπάρχουν ούτε ως στοιχεία Άνθρακα και Καλίου.
Ξεφεύγει επίσης από κάθε λογική το πώς αυτή η συγκυβέρνηση του ψεύδους, του ξεπουλήματος ιστορίας πολιτισμού και πλούτου, του εξευτελιστικού συμβιβασμού, της πτωχοποίησης των Ελλήνων να έχει ακόμα την ευθύνη διακυβέρνησης της Χώρας.
Εν κατακλείδι: μια χώρα που οι πολίτες της χάνουν την εθνική τους αυτοπεποίθηση, που απομακρύνεται ταχύτατα από τις τεχνολογικά αναπτυγμένες χώρες, που αναπληρώνει την αναχώρηση των καλύτερων νέων της από πανσπερμία αλλοδαπών τριτοκοσμικών χωρών, τότε κατακτά όλα τα στοιχεία ενός υπό εξαφάνιση ιστορικού Έθνους.
*Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.
.lykavitos.gr
