αλλά μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά το ενδεχόμενο να μην τραβήξουμε κι άλλο το σκοινί με τη Μόσχα; Χρόνια και χρόνια ισορροπημένης ουδετερότητας απέναντι στη Ρωσία φαίνεται να πηγαίνουν χαμένα με τις κινήσεις των τελευταίων ημερών. Νένα Σώκου
Μετά τη δημοσιοποίηση της υπόθεσης των Ρώσων διπλωματών και της αποφασιστικής κίνησης να απελαθούν λόγω των παράνομων ενεργειών τους εντός της επικράτειας, η ελληνική πλευρά έδειξε πως θέλει να ρίξει τους τόνους στο θέμα και να μην δώσει συνέχεια, εκτιμώντας τη σχέση με τη Ρωσία, τις συνέπειες, κυρίως οικονομικές, που μπορεί να έχει μια διπλωματική ρήξη και υπολογίζοντας, ως οφείλει, τα μεγέθη των δύο χωρών.
Παρόμοια συμπεριφορά έδειξε και ο «γείτονας» Ζάεφ. Αφού έριξε τη βόμβα μεγατόνων περί ρωσόφιλων Ελλήνων επιχειρηματιών που -σύμφωνα με αναφορές- επιχείρησαν να χρηματίσουν πολίτες της ΠΓΔΜ, για να προκαλέσουν επεισόδια εν όψει του δημοψηφίσματος, την επομένη έκανε μια μεγαλειώδη κωλοτούμπα και είπε ότι δεν υπάρχει τίποτα καταγεγραμμένο.
Με λίγα λόγια, δεν το τράβηξε παραπέρα. Είπε ό,τι είχε να πει και μέχρι εκεί.
Ενώ στην αρχή η ελληνική κυβέρνηση φάνηκε να ακολουθεί μια παρόμοια τακτική, (χαρακτηριστική η αναφορά Τζανακόπουλου στις 16 Ιουλίου πως «το θέμα θεωρείται λήξαν»), τα τελευταία 24ωρα παρατηρείται αξιοσημείωτη κλιμάκωση, με την Αθήνα να μην αφήνει κουβέντα να πέσει κάτω.
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες μετά τις σκληρές, παρεμβατικές, αλλά και αναμενόμενες, δηλώσεις της εκπροσώπου του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρίας Ζαχάροβα. Η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών υπήρξε οργισμένη λέγοντας πως η ρωσική ηγεσία έχει πρωτογενή γνώση για όσα συνέβησαν επί ελληνικού εδάφους και κατηγόρησε τη Μόσχα για ασέβεια.
Κάπου εκεί χάθηκε η μπάλα.
Ακολούθησε η ακύρωση της επίσκεψης Λαβρόφ στην Αθήνα, αλλεπάλληλες ανακοινώσεις και αλληλοδιαψεύσεις περί του πώς έγινε η πρόσκληση στον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, ενώ η συνάντηση μιάμισης ώρας Τσίπρα – Κοτζιά στο Μέγαρο Μαξίμου έριξε κι άλλο λάδι στη φωτιά με την κυβερνητική διαρροή ότι «η Ελλάδα θα απαντά αποφασιστικά όποτε θίγεται ζήτημα εθνικής κυριαρχίας».
Χωρίς αμφιβολία η διπλωματία είναι τέχνη υψηλών απαιτήσεων και η άσκησή της δεν μπαίνει στην κρίση του καθενός. Όμως, η ζωή καθημερινά διδάσκει ότι το να μην απαντάς, όταν το λιοντάρι βρυχάται, δεν σε καθιστά αυτομάτως «καρπαζοεισπράκτορα». Αντιθέτως…
Ενώ στην αρχή η ελληνική κυβέρνηση φάνηκε να ακολουθεί μια παρόμοια τακτική, (χαρακτηριστική η αναφορά Τζανακόπουλου στις 16 Ιουλίου πως «το θέμα θεωρείται λήξαν»), τα τελευταία 24ωρα παρατηρείται αξιοσημείωτη κλιμάκωση, με την Αθήνα να μην αφήνει κουβέντα να πέσει κάτω.
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες μετά τις σκληρές, παρεμβατικές, αλλά και αναμενόμενες, δηλώσεις της εκπροσώπου του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρίας Ζαχάροβα. Η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών υπήρξε οργισμένη λέγοντας πως η ρωσική ηγεσία έχει πρωτογενή γνώση για όσα συνέβησαν επί ελληνικού εδάφους και κατηγόρησε τη Μόσχα για ασέβεια.
Κάπου εκεί χάθηκε η μπάλα.
Ακολούθησε η ακύρωση της επίσκεψης Λαβρόφ στην Αθήνα, αλλεπάλληλες ανακοινώσεις και αλληλοδιαψεύσεις περί του πώς έγινε η πρόσκληση στον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, ενώ η συνάντηση μιάμισης ώρας Τσίπρα – Κοτζιά στο Μέγαρο Μαξίμου έριξε κι άλλο λάδι στη φωτιά με την κυβερνητική διαρροή ότι «η Ελλάδα θα απαντά αποφασιστικά όποτε θίγεται ζήτημα εθνικής κυριαρχίας».
Χωρίς αμφιβολία η διπλωματία είναι τέχνη υψηλών απαιτήσεων και η άσκησή της δεν μπαίνει στην κρίση του καθενός. Όμως, η ζωή καθημερινά διδάσκει ότι το να μην απαντάς, όταν το λιοντάρι βρυχάται, δεν σε καθιστά αυτομάτως «καρπαζοεισπράκτορα». Αντιθέτως…
