δημοσκοπικά
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στη χειρότερη θέση. Ο κόσμος, μετά τις πυρκαγιές, τους βρίζει. Οι δημοσκόποι εντοπίζουν ήδη σημαντική υποχώρηση της απήχησης του κυβερνώντος κόμματος.
Και αυτοί δείχνουν να μην καταλαβαίνουν το γιατί.
Μέχρι τώρα η αντίδρασή τους είναι αλλεπάλληλοι αποτυχημένοι χειρισμοί που περιλάμβαναν από θεωρίες συνωμοσίας για οργανωμένα σχέδια αποσταθεροποίησης μέχρι την απόδοση όλης της ευθύνης στα αυθαίρετα, μαζί με μία παραίτηση που ήρθε καθυστερημένα.
Όλα αυτά δείχνουν ταυτόχρονα την επίγνωση ότι έχουν μεγάλη ευθύνη αλλά και την προσπάθεια να μην την αναλάβουν ολόκληρη.
Πάνω από όλα δείχνουν ότι δεν έχουν καταλάβει πώς σκέφτεται η κοινωνία.
Ο κόσμος δεν βρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν σταμάτησε την κλιματική αλλαγή που έχει φέρει ακραία καιρικά φαινόμενα σε όλο τον κόσμο, μέχρι του σημείου του να έχουμε δασικές πυρκαγιές στη Σουηδία.
Ούτε κατηγορεί κανένας τον ΣΥΡΙΖΑ για τα χιλιάδες αυθαίρετα που χτίστηκαν εδώ και αρκετά χρόνια με την ανοχή και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και των τοπικών «δημοτικών αρχόντων» (αρκετοί από τους τελευταίους έχτισαν καριέρες πάνω στα αυθαίρετα) και μετέτρεψαν τα δάση σε «δασικές πόλεις» που είναι εξ ορισμού παγίδες θανάτου, όπως ορθά έγραψε κι ο Νίκος Μπελαβίλας.
Ακόμη και για τις ελλείψεις στην Πυροσβεστική και την ανομολόγητη αλήθεια ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να παλέψει με δύο μεγάλες φωτιές στην Αττική ταυτόχρονα, ο κόσμος κατανοεί ότι για τις περικοπές των μνημονίων δεν φταίει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος βρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί με αυτά τα δεδομένα δεν προσπάθησε να πάρει έγκυρα εκείνα τα μέτρα και να κάνει εκείνες τις παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να περιορίσουν την καταστροφή.
Να το πω απλά: εάν ξέρεις ότι η Ανατολική Αττική με αυτό το μοντέλο δόμησης και αυτές τις κλιματικές συνθήκες είναι μια ωρολογιακή βόμβα για μια τέτοια πυρκαγιά, που απλώς ήμασταν τυχεροί μέχρι τώρα και την αποφύγαμε (στην Αττική, γιατί στην Ηλεία το 2007 δεν την αποφύγαμε), τότε κάνεις ό,τι μπορείς.
Κάνεις καμπάνια από το χειμώνα για τον καθαρισμό αυλών και οικοπέδων.
Καταρτίζεις και ανανεώνεις σχέδιο προειδοποίησης, ενημέρωσης και εκκένωσης των περιοχών, που το γνωρίζουν και οι πολίτες και είναι σε θέση να το εκτελέσουν αποτελεσματικά και σχεδόν με αυτοματισμό πυροσβέστες και αστυνομικοί.
Αυξάνεις την επιτήρηση και αξιοποιείς ακόμη περισσότερο και τους εθελοντές.
Δουλεύεις και ξαναδουλεύεις τρόπους ώστε έγκαιρα να αντιμετωπίσεις ένα φαινόμενο πριν επεκταθεί.
Έχεις σκεφτεί από πριν το ενδεχόμενο μάντρες, τοίχοι, περιφράξεις και στενά να γίνουν παγίδες θανάτου και έχεις βάλει τη μπουλντόζα από τον Απρίλη.
Εάν έχεις 3500 κατεδαφίσεις τελεσίδικες τις βάζεις μπροστά.
Επιπλέον, βρίσκεις τρόπους ώστε ακόμη και στο χειρότερο ενδεχόμενο όσοι εμπλέκονται πέραν του να ριχτούν στη φωτιά, να είναι συντονισμένοι.
Και όλα αυτά σε αγχώνουν, σε απασχολούν, τα θεωρείς κρίσιμα.
Πιο κρίσιμα από το εάν θα βρεις λεκτική ακροβασία για μειώσεις τις συντάξεις και ταυτόχρονα να υπαινιχτείς ότι δεν θα τις μειώσεις.
Γιατί όλα δείχνουν ότι εκείνη την ημέρα, με εκείνα τα δεδομένα, όντως μπορεί να μην μπορούσαν να σβήσουν τη φωτιά έγκαιρα.
Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα μπορεί όλες οι παράμετροι να συνέτειναν σε μεγάλη καταστροφή, αλλά δεν ήταν νομοτελειακό να έχουμε τόσα θύματα.
Από την υποτίμηση του κινδύνου από τη φορά των ανέμων (που την ήξεραν από πριν) μέχρι το ότι δεν δόθηκε έστω και την τελευταία στιγμή οδηγία εκκένωσης (γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανένα σχετικό σχέδιο και όπου έχει γίνει πετυχημένη εκκένωση αυτό έγινε με αυτοσχεδιασμό) και προφανώς το γεγονός ότι ενώ ήξεραν ότι η φωτιά έμπαινε Μάτι δεν έστειλαν μέρος της κίνησης μέσα σε μια περιοχή που καιγόταν.
Η αλλαγή του μοντέλου δόμησης και η κλιματική αλλαγή δεν θα είχαν διορθωθεί σε 3 χρόνια. Η ετοιμότητα και η προετοιμασία για το χειρότερο όπως και η κατεδάφιση αυθαιρέτων μπορούσαν να είχαν γίνει.
Ο συντονισμός μπορούσε να υπάρξει.
Η κοινωνία όποτε χρειαστεί έχει μεγαλοθυμία. Καταλαβαίνει την ειλικρινή συγγνώμη, την παραδοχή λαθών, την αναγνώριση ευθυνών. Ιδίως όταν έχει γνώση ότι είχαν γίνει όντως και έγκαιρα προσπάθειες. Δεν αναζητά υπερανθρώπους, αλλά υπεύθυνους πολιτικούς.
Αλλά αυτή η μεγαλοθυμία μετατρέπεται σε σκληρή και αδυσώπητη οργή όποτε αισθανθεί ότι τη δουλεύουν.
Ο κόσμος καταλαβαίνει πότε κάποιος προσπαθεί να πετάξει την ευθύνη σε άλλον, πότε υπεκφεύγει και δεν παραδέχεται λάθη, πότε προσπαθεί να συγκαλύψει αυτά που δεν έκανε.
Και τότε ο πολιτικός δεν ξέρει που να κρυφτεί.
Μέχρι τώρα η αντίδρασή τους είναι αλλεπάλληλοι αποτυχημένοι χειρισμοί που περιλάμβαναν από θεωρίες συνωμοσίας για οργανωμένα σχέδια αποσταθεροποίησης μέχρι την απόδοση όλης της ευθύνης στα αυθαίρετα, μαζί με μία παραίτηση που ήρθε καθυστερημένα.
Όλα αυτά δείχνουν ταυτόχρονα την επίγνωση ότι έχουν μεγάλη ευθύνη αλλά και την προσπάθεια να μην την αναλάβουν ολόκληρη.
Πάνω από όλα δείχνουν ότι δεν έχουν καταλάβει πώς σκέφτεται η κοινωνία.
Ο κόσμος δεν βρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν σταμάτησε την κλιματική αλλαγή που έχει φέρει ακραία καιρικά φαινόμενα σε όλο τον κόσμο, μέχρι του σημείου του να έχουμε δασικές πυρκαγιές στη Σουηδία.
Ούτε κατηγορεί κανένας τον ΣΥΡΙΖΑ για τα χιλιάδες αυθαίρετα που χτίστηκαν εδώ και αρκετά χρόνια με την ανοχή και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και των τοπικών «δημοτικών αρχόντων» (αρκετοί από τους τελευταίους έχτισαν καριέρες πάνω στα αυθαίρετα) και μετέτρεψαν τα δάση σε «δασικές πόλεις» που είναι εξ ορισμού παγίδες θανάτου, όπως ορθά έγραψε κι ο Νίκος Μπελαβίλας.
Ακόμη και για τις ελλείψεις στην Πυροσβεστική και την ανομολόγητη αλήθεια ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να παλέψει με δύο μεγάλες φωτιές στην Αττική ταυτόχρονα, ο κόσμος κατανοεί ότι για τις περικοπές των μνημονίων δεν φταίει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος βρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί με αυτά τα δεδομένα δεν προσπάθησε να πάρει έγκυρα εκείνα τα μέτρα και να κάνει εκείνες τις παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να περιορίσουν την καταστροφή.
Να το πω απλά: εάν ξέρεις ότι η Ανατολική Αττική με αυτό το μοντέλο δόμησης και αυτές τις κλιματικές συνθήκες είναι μια ωρολογιακή βόμβα για μια τέτοια πυρκαγιά, που απλώς ήμασταν τυχεροί μέχρι τώρα και την αποφύγαμε (στην Αττική, γιατί στην Ηλεία το 2007 δεν την αποφύγαμε), τότε κάνεις ό,τι μπορείς.
Κάνεις καμπάνια από το χειμώνα για τον καθαρισμό αυλών και οικοπέδων.
Καταρτίζεις και ανανεώνεις σχέδιο προειδοποίησης, ενημέρωσης και εκκένωσης των περιοχών, που το γνωρίζουν και οι πολίτες και είναι σε θέση να το εκτελέσουν αποτελεσματικά και σχεδόν με αυτοματισμό πυροσβέστες και αστυνομικοί.
Αυξάνεις την επιτήρηση και αξιοποιείς ακόμη περισσότερο και τους εθελοντές.
Δουλεύεις και ξαναδουλεύεις τρόπους ώστε έγκαιρα να αντιμετωπίσεις ένα φαινόμενο πριν επεκταθεί.
Έχεις σκεφτεί από πριν το ενδεχόμενο μάντρες, τοίχοι, περιφράξεις και στενά να γίνουν παγίδες θανάτου και έχεις βάλει τη μπουλντόζα από τον Απρίλη.
Εάν έχεις 3500 κατεδαφίσεις τελεσίδικες τις βάζεις μπροστά.
Επιπλέον, βρίσκεις τρόπους ώστε ακόμη και στο χειρότερο ενδεχόμενο όσοι εμπλέκονται πέραν του να ριχτούν στη φωτιά, να είναι συντονισμένοι.
Και όλα αυτά σε αγχώνουν, σε απασχολούν, τα θεωρείς κρίσιμα.
Πιο κρίσιμα από το εάν θα βρεις λεκτική ακροβασία για μειώσεις τις συντάξεις και ταυτόχρονα να υπαινιχτείς ότι δεν θα τις μειώσεις.
Γιατί όλα δείχνουν ότι εκείνη την ημέρα, με εκείνα τα δεδομένα, όντως μπορεί να μην μπορούσαν να σβήσουν τη φωτιά έγκαιρα.
Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα μπορεί όλες οι παράμετροι να συνέτειναν σε μεγάλη καταστροφή, αλλά δεν ήταν νομοτελειακό να έχουμε τόσα θύματα.
Από την υποτίμηση του κινδύνου από τη φορά των ανέμων (που την ήξεραν από πριν) μέχρι το ότι δεν δόθηκε έστω και την τελευταία στιγμή οδηγία εκκένωσης (γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανένα σχετικό σχέδιο και όπου έχει γίνει πετυχημένη εκκένωση αυτό έγινε με αυτοσχεδιασμό) και προφανώς το γεγονός ότι ενώ ήξεραν ότι η φωτιά έμπαινε Μάτι δεν έστειλαν μέρος της κίνησης μέσα σε μια περιοχή που καιγόταν.
Η αλλαγή του μοντέλου δόμησης και η κλιματική αλλαγή δεν θα είχαν διορθωθεί σε 3 χρόνια. Η ετοιμότητα και η προετοιμασία για το χειρότερο όπως και η κατεδάφιση αυθαιρέτων μπορούσαν να είχαν γίνει.
Ο συντονισμός μπορούσε να υπάρξει.
Η κοινωνία όποτε χρειαστεί έχει μεγαλοθυμία. Καταλαβαίνει την ειλικρινή συγγνώμη, την παραδοχή λαθών, την αναγνώριση ευθυνών. Ιδίως όταν έχει γνώση ότι είχαν γίνει όντως και έγκαιρα προσπάθειες. Δεν αναζητά υπερανθρώπους, αλλά υπεύθυνους πολιτικούς.
Αλλά αυτή η μεγαλοθυμία μετατρέπεται σε σκληρή και αδυσώπητη οργή όποτε αισθανθεί ότι τη δουλεύουν.
Ο κόσμος καταλαβαίνει πότε κάποιος προσπαθεί να πετάξει την ευθύνη σε άλλον, πότε υπεκφεύγει και δεν παραδέχεται λάθη, πότε προσπαθεί να συγκαλύψει αυτά που δεν έκανε.
Και τότε ο πολιτικός δεν ξέρει που να κρυφτεί.
in.gr/
