Κοίτα να δεις τώρα τι συμβαίνει με κοπελίτσες στιλ Dourou και λοιπούς: δεν έχουν απολύτως καμία επίγνωση της ανεπάρκειάς τους. Της φοβερής, τρομερής ανεπάρκειάς τους.
Κάποιος σχετικώς έμπειρος το αναγνωρίζει από πολλά -- εγώ που έχω μάθει να διαβάζω κείμενα το βλέπω έντονα στα γλυκερά κειμενάκια με τα κακά ελληνικά τους, που θέλουν να φαίνονται κάπως προϊόντα ευαίσθητης καλλιέργειας, αλλά είναι γεμάτα αφόρητους σολοικισμούς και μικρομεγαλισμό, σαν τον χασάπη μου που όταν τον ρωτούσα τι κάνει μού απαντούσε (επειδή ήμουν των βιβλίων και μου είχε ένα σέβας), «Τα σύνηθες».
Αλλά δεν θέλω να πω για τη γλωσσική ανεπάρκεια μόνο, ή κυρίως, αν και είναι βασική -- από εκεί κρίνονται τα πάντα στην πολιτική, εξ ου και προγλωσσικοί τύποι σαν τον Καμμένο (άνθρωποι που δεν είναι μόνο αμόρφωτοι, αλλά περιφρονούν βαθιά τον λόγο και την κουλτούρα) είναι τόσο βόθροι και τόσο επικίνδυνοι για τη χώρα και για τον καθένα μας ξεχωριστά. Θέλω κυρίως να πω ότι οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν με το μυαλό τους ότι ο καλός Θεούλης τούς γέννησε για για να ασκήσουν εξουσία, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι σκατά είναι αυτό το πράγμα και για το πόσο οι ίδιοι ΔΕΝ μπορούν να το κάνουν.
Επειδή για να το κάνεις πρέπει να έχεις εκπαιδευτεί. Και όχι στα αμφιθέατρα, στα καφενεία ή στα μπουρδέλα…
Δες από τον Τσίπρα, που είναι ντεμέκ ο πρώτος από δαύτους, μέχρι κάτι εντελώς παρακατιανούς: είναι διαρκώς με το στόμα ανοιχτό μπροστά στον δαίδαλο που συνιστά η διακυβέρνηση, δηλαδή ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ, και ακόμα, τριάμισι χρόνια μετά, το μόνο που έχουν μάθει είναι να βολεύουν κανέναν δικό τους, να διορίζουν κάνα ούγκανο από δω και κάναν τρελό οπαδό της Επίπεδης Γης από κει, σε χρυσοπληρωμένες αργομισθίες που καταλαμβάνουν μόνο όσοι είναι τελείως ανεπαρκείς για οτιδήποτε άλλο: «Δεν ξέρει να κάνει τίποτε, βάλ' τον Πρόεδρο κάπου». Μόνο αυτό. Τίποτε άλλο.
ΟΛΑ τα υπόλοιπα --και θυμηθείτε ό,τι μπορείτε, κάθε τόσο κάνουν και κάτι-- ήταν προσπάθειες να καταλάβουν δι' εφόδου τα διάφορα προπύργια της φιλελεύθερης δημοκρατίας, όπως την Εκπαίδευση και τον Τύπο για παράδειγμα, ώστε να πιάσουν όλα τα κύρια πόστα, όπως κάνει ένας στρατός όταν καταλαμβάνει μια ξένη χώρα.
Είχαν εκπαιδευτεί ΜΟΝΟ σε αυτό. «Μπαίνουμε, παίρνουμε τις τηλεοράσεις, βάζουμε δικούς μας δικαστές, καταργούμε τις Πανελλαδικές και βάζουμε όλους τους μαθητές στα πανεπιστήμιο με απολυτήριο μείον 2, κόβουμε δραχμές, πιστολιάζουμε τα δάνεια, και κάνουμε ΚΟΥΜΜΟΥΝΗΣΜΟ».
«Μήπως να κάνουμε κομουνισμό πρώτα και βλέπουμε;» «Ναι, οκέι, ξέρω κι εγώ;» Κάπως έτσι.
Όσοι δεν τους έχετε ζήσει έστω για λίγο από κοντά, δεν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό σε όλο του το μέγεθος, είναι ασύλληπτο. Από ούζο σε ούζο τότε, από κρασί σε κρασί μετά, και από νεγκρόνι σε νεγκρόνι τώρα, σχεδιάζουν τρόπους δι' εφόδου κατάληψης της εξουσίας, είτε για να «αλλάξουμε τον κόσμο και για να πηγαίνουμε όλες οι Ελληνίδες όλοι οι Έλληνες στην Ικαριά να χορεύουμε γυμνοί/γυμνές γύρω από τη φωτιά ακούγοντας Λοΐζο» σαν τον χαζούλη τον Καρανίκα, ένα παιδί που δεν ήταν ποτέ καλό γκαρσόνι αλλά το πάλεψε και ανέβηκε κάποια σκαλοπατάκια της τροφικής αλυσίδας, είτε για να γίνουμε σοβιέτ (βλ. τον ημίτρελο Κοτζιά που απέχει μία νευρολογική εξέταση από το Σινούρη, ή τον Λαφαζάνη ξέρω γω, που το πιστεύει ακράδαντα ότι πρέπει να πεινάμε και να πεθαίνουμε όλοι φορώντας εργατικές φόρμες και εκπέμποντας ραδιενέργεια για να δείξουμε το μεγαλείο τις Ιεράς Ιδεολογίας), είτε, οι φωστήρες τού Ντόλτσε, για να την μπουν σε ανθρώπους που ήξεραν πιο πολλά γράμματα από αυτούς ή είχαν τις πιο σωστές γκόμενες.
Για να μη μιλήσουμε για τα Μεγάλα Λαμόγια, που απλώς ακολουθούν το κύμα και μπορούν να είναι με οποιονδήποτε, οπουδήποτε, αρκεί να υπάρχει κονόμι. (Και δόξα τω Θεώ, σε κράτη επιπέδου Ελλάδος υπάρχει πολύ κονόμι).
Αλλά έλα όμως που όταν πρέπει να διοικήσεις δεν αρκεί ούτε ο μακαρίτης ο Λοΐζος, ούτε τα κιτρινισμένα κόκκινα βιβλιαράκια, ούτε η φλυαρία του Παντείου -- και βέβαια ούτε η λαμογιά.
Έλα που έρχεται κατά μέτωπο η Πραγματικότητα και σε προκαλεί, η ρουφιάνα, κάθε μέρα. Και μένεις να την κοιτάς σαν χάνος.
Έλα που η Πραγματικότητα θέλει εκπαίδευση, δεξιότητες και δουλειά 24/7 σαν το ρολόι.
Τέλος πάντων. Αλλού θέλω να καταλήξω: ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.
Και: υπομονή…
Κυριάκος Αθανασιάδης
