Η απάντηση στο ερώτημα γιατί ο Σύριζα προσφεύγει στην χυδαιότητα είναι απλή: διότι κάποιοι την αποδέχονται ευχαρίστως και τιμούν δια της ψήφου τους αυτούς που την εκφράζουν
Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Ο Σύριζα ως πολιτικός σχηματισμός τού 3% με 4% του εκλογικού σώματος, ήταν ένα δήθεν αριστερό κόμμα το οποίο εμπνεόταν από ολοκληρωτικές αντιλήψεις και ιδέες και μιλούσε την γλώσσα που οι ιδίου φυράματος ψηφοφόροι του ήθελαν να ακούσουν. Μία γλώσσα καφενείου, κατανοητή σε ανθρώπους συμπλεγματικούς, οι οποίοι κατά κανόνα κρύβουν την αμάθειά τους, το μίσος τους για τους άλλους και την ασημαντότητά τους επικαλούμενοι αριστερές ιδέες.
Όταν λοιπόν ο Σύριζα επικοινωνεί, στην ουσία σε αυτό το κοινό απευθύνεται. Άρα μόνον την χυδαιότητα μπορεί να χρησιμοποιεί.
Ιδιαίτερα δε σήμερα, έχοντας εξαπατήσει όσους τον ψήφισαν, ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του έχουν την χυδαιότητα ως μοναδικό επικοινωνιακό όπλο.
Υπό αυτή την έννοια, το λεκτικά βοθρολύματα του Πολάκη και της Αυλωνίτου καμμία απολύτως έκπληξη δεν πρέπει να προκαλούν.
Απλώς δείχνουν το ποιόν των ανθρώπων και όλων αυτών που τούς ακούν, τούς διαβάζουν, τούς ψηφίζουν.
Το ίδιο ισχύει και για τους ρυπαρογράφους του Διαδικτύου και δήθεν εκπαιδευτικούς που, στην σπουδή τους να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, το δυσώδες μυαλό τους βρήκε το κατάλληλο θύμα: τον γιο του Αντώνη Σαμαρά.
Ξέθαψαν έτσι μία υπόθεση έξι ετών, στην οποία η Δικαιοσύνη έχει αποφανθεί, με μοναδικό στόχο να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να φέρουν στην επιφάνεια ό,τι κατώτερα ένστικτα και συναισθήματα έχουν οι οπαδοί τους.
Όμως, η στρατηγική χυδαιότητα που ακολουθεί ο Σύριζα έχει στόχο. Επιδιώκει να συμπαρασύρει στην λασπολογία και στον πνευματικό του βόρβορο και την αντιπολίτευση. Ο Αλ. Τσίπρας, οι Καρανίκες, Καρτεροί και λοιποί, δεν επιθυμούν σοβαρές συζητήσεις σε σοβαρά θέματα. Γνωρίζουν ότι στο επίπεδο αυτό είναι χαμένοι από χέρι. Διότι δεν έχουν τίποτε να πουν.
Εξάλλου, όπως είναι ήδη ορατό, κάποιοι σοβαροί υπουργοί της κυβέρνησης, επειδή γνωρίζουν, κρίνουν ότι πρέπει να σιωπούν –και αυτό κάνουν.
Όπως και κάποια σοβαρά στελέχη του. Αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι της χυδαιότητας, γιατί γνωρίζουν ότι σε κάποια φάση η λάσπη θα συμπαρασύρει και τους ίδιους.
Από την άποψη αυτή, ο «δαιμόνιος» Τσίπρας θα είχε ενδεχομένως πολλά να μάθει από τον Τσακαλώτο και τον Χουλιαράκη. Θα έπρεπε δε να γνωρίζει ότι ενίοτε η λάσπη γυρίζει στον τόπο παραγωγής της.
.lykavitos.gr
