Βέμντιγκ / Γερμανία
Φεβρουάριος 2018
Αντί προλόγου
Περί Φασισμού ο λόγος
Φασισμός δεν είναι η ενδυμασία και ο τύπος, αλλά η πιστή εκτέλεση μιας εξ άνωθεν εντολής δίχως
υποβολή ερωτημάτων. Εξάλλου για το λόγο αυτό καταδικάστηκαν μερικοί μόνο ανώτατοι αξιωματούχοι της ναζιστικής κυβέρνησης της Γερμανίας στα δικαστήρια της Νυρεμβέργης. Όλοι οι άλλοι, εκείνοι που ζητωκραύγασαν και επευφημούσαν το πρόσωπο που θα τους καθιστούσε κοσμοκράτορες και εγκλημάτησαν ποικιλοτρόπως για αυτό το σκοπό, απηλλάγησαν. Εκείνος δε που υποτίθεται έδινε τις εντολές και φέρει την ευθύνη των εξήντα και πλέον εκατομμυρίων νεκρών, των δισεκατομμυρίων δολαρίων υλικών καταστροφών, των αρπαγών, κλοπών και βιασμών, δεν υπήρχε για να επωμιστεί την ευθύνη. Τον εξαφάνισαν, ως να μην υπήρχε ποτέ.
Γιατί άραγε;
Μήπως, διότι και εκείνος δεν ρωτούσε, μα μόνο εκτελούσε;
«Άνθρωπος τελειωθείς βέλτιστoν των ζώων, χωρισθείς δε νόμον και δίκης χείριστον πάντων»
Πλάτων
Η Ευρωπαϊκή Ένωση το προγεφύρωμα του 4ου Γερμανικού Ράϊχ
Το ίδιο προϊόν σε μια άλλη συσκευασία
Οι Ευρωπαίοι πολίτες που μέχρι τώρα θεωρούσαν ότι ζουν και ευημερούν σε μια ένωση «εθνικών» κρατών της ελεύθερης μετακίνησης ιδεών, κεφαλαίων και ανθρώπων, της αλληλεγγύης και του λεγόμενου «ευρωπαϊκού κεκτημένου» θα πρέπει να αλλάξουν στάση, θέση και αντίληψη. Τα τελευταία γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην γηραιά ήπειρο πέραν των νέων προκλήσεων που δέχεται σχετικά στα ζητήματα συνοχής σε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό επίπεδο, το ζήτημα όμως της αντιμετώπισης των ακατάληπτων αριθμών εισροών προσφύγων – οικονομικών μεταναστών κυρίως ισλαμιστών και από χώρες της Ασίας (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ, Ιράν, Συρία) και της Αφρικής ( Σομαλία, Ερυθραία, Μάλι, Σενεγάλη, Νιγηρία), των οποίων ο κύριος όγκος κατευθύνθηκε στην Γερμανία (1.2 εκατ.), αλλάζουν ριζικά τις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την οδηγούν σε μια νέα ριζική αναδιάρθρωση της.
Μερικά στοιχεία που συνομολογούν την νέα κατάσταση είναι τα κάτωθι:
Η ουσιαστική κατάλυση της Συνθήκη του Σέγκενμε μη έλεγχο διαβατηρίων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ή αντιστρόφως ο έλεγχος σε χώρες μέλη του Σέγκεν σε ευρωπαίους πολίτες 2. Η κατάργηση του αλληλέγγυου μεταξύ των εταίρων.
Η μη τήρηση και καταστρατήγηση των αποφάσεων των Συμφωνιών του Δουβλίνου ΙΙ όπου φυγάς από εμπόλεμη χώρα (Συρία) να θεωρείται στην συνέχεια φυγάς από την γείτονα χώρα (Τουρκία) σύμφωνα με την Διακήρυξη της Γενεύης του 1951 και να θεωρείται ακολούθως ξανά φυγάς από την επόμενη διασυνοριακή χώρα (Ελλάδα) ενώ θα έπρεπε να θεωρείται οικονομικός μετανάστης.
Η Διαφορετική αντιμετώπιση και άσκηση μεταναστευτικής – κοινωνικής πολιτικής: Ένα παράδειγμα, η καταβολή του επιδόματος ανεργίας σε ευρωπαίους πολίτες στην Γερμανία μετά από εξάμηνη εργασιακή σχέση και όχι άμεσα όπως ίσχυε (30.04.16) με την εγγραφή του στους καταλόγους ανεργίας στο γερμανικό Ευρέσεως Εργασίας (Arbeitsamt).
Επιβολή κυρώσεων επί της Ρωσικής Ομοσπονδίας λόγω κατοχής της Κριμαίας από την Ρωσική Ομοσπονδία, αλλά ουδείς λόγος, κανένα ψήφισμα, καμία κύρωση κατά της Τουρκίας λόγω κατοχής του σαράντα τοις εκατό του κυπριακού εδάφους εδώ και σαράντα και πλέον χρόνια.
Γιατί όμως όλα αυτά; Είναι τυχαία τα παραπάνω γεγονότα ή είναι ένα σχέδιο που υλοποιείται. Που οδηγούν αυτές οι αλλαγές και σε τι αποσκοπούν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση της συνοχής και της αντιμετώπισης των δύο ταχυτήτων (του Βορρά και του Νότου!) μετά το 2008 με την απόρριψη του Ευρωπαϊκού Συντάγματος γερμανικής έμπνευσης, προχώρησε στην εφαρμογή της σφιχτής δημοσιονομικής πολιτικής κατά παραγγελία του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας και Προέδρου του ΕΚΟΦΙΝ κ. Σόϊμπλε με αποτέλεσμα τα μέλη της ΟΝΕ Ελλάδα, Ιρλανδία, Κύπρος, Πορτογαλλία και Ισπανία να βρεθούν στο πρόγραμμα του Μηχανισμού Οικονομικής Στήριξης και της ανάμειξης του ΔΝΤ στα εσωτερικά της ΟΝΕ. Είναι όμως, η ευρωπαϊκή κρίση, λαμβανομένου υπόψη και την αύξηση πανευρωπαϊκά των ευρωσκεπτικιστών, μια οικονομικής φύσεως κρίση ή αυτή αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου και λειτουργεί ως μοχλός μεταλλαγής της Ε.Ε και της επίτευξης του 4ου Ράιχ και του γνωστού μας ευρύτερου «Lebensraum» του τότε Καγκελαρίου του Β’ Ράιχ Βίσμαρκ; Αν η απάντηση είναι θετική, τότε ποια είναι η «Ευρωπαϊκή Ένωση» του μέλλοντος;
Την απάντηση την λάβαμε από τον Ευρωπαίο Επίτροπο Οικονομικών Υποθέσεων, Πιέρ Μοσκοβισί, ο οποίος ερωτηθείς (13.05.2016) σε τηλεοπτική εκπομπή στην Γαλλία σχετικά με την εκλογή μουσουλμάνου Δημάρχου στο Λονδίνο Σαντίκ Καν θα δηλώσει: «Η Ευρώπη δεν είναι χριστιανική. Δεν πιστεύω στις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης» και αποσαφηνίζοντας το παραπάνω ανέφερε χαρακτηριστικά. «Η πολυπολιτισμικότητα, η αποκαθήλωση της Χριστιανικής Ταυτότητας, η αντικατάσταση των ομοιογενών Λαών από ετερογενείς πληθυσμούς, αποτελούν σχέδια μετατροπής της Ευρώπης σε μια πολυφυλετική οντότητα, η οποία θα σημάνει και το τέλος της ως Εθνική Ιστορική και πολιτιστική πραγματικότητα».
Είναι όμως, δυνατόν να συμπλέουν ο πολυφυλετισμός και πολυπολιτισμός με ένα πολιτικό σύστημα ολοκληρωτικής διακυβέρνησης που θεωρείται πάνω από τους ευρωπαίους πολίτες ύστερα από μια σφιχτή οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η Γερμανία;
Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια Ένωση κρατών αποκομμένη από την ιστορική διαδρομή των ευρωπαϊκών εθνών, λαών και κρατών που την συναποτέλεσαν, όπως θέλει να πιστεύει ο Πιερ Μοσκοβισι, όχι μόνο καταργεί το Διάταγμα των Μεδιολάνων του Μεγάλου Κωνσταντίνου και Λικίνου (313 μ.Χ) που προέβλεπε την ανεξιθρησκία αλλά και παράλληλα την αναγνώριση του Χριστιανισμού στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γεγονός που αποτέλεσε και την θεμέλιο λίθο όλων των μετέπειτα ευρωπαϊκών κρατών, αλλά ταυτόχρονα καταργεί και την συμβολή της χριστιανικής εκκλησίας ως θεσμικού συστατικού παράγοντα ενός ευρωπαϊκού κράτους, δηλαδή και της απώλειας της ορατότητας της χριστιανικής εκκλησίας ως φάρου ενανθρωπισμού και τελείωσης του ανθρώπου κατά τον καθ. Γιανναρά.
Το δεύτερο στοιχείο που συνάγεται από την παραπάνω δήλωση Μοσκοβισί είναι ότι η νέα Ευρώπη των εθνικών κρατών και λαών θα αποκαθηλωθεί και στη θέση της θα έρθει η νέα πολυφυλετική, πολυπολιτισμική και προπάντων άνευ θρησκεύματος Ευρώπη. Συνεπώς κατά τον Μοσκοβισί η νέα Ευρώπη θα είναι μια Ένωση κρατών άνευ πολιτισμικής, πολιτικής ταυτότητος, ένα συνονθύλευμα υπηκόων καθώς θα απαιτηθούν δεκατέσσαρες γενιές για να αποκτηθεί τουλάχιστον μια ενιαία πολιτιστική και πολιτική ταυτότητα. Οδηγούμαστε λοιπόν, σε μια νεα πολιτική διοικητική ενότητα στην οποία το κυρίαρχο μέσο επικοινωνίας εξουσίας και υπηκόου θα είναι η εφορία μέσω ενός κωδικού αριθμού.
Η πρόταση, ή καλύτερα η συνταγή μιας μη εθνικά προσανατολισμένης Ευρώπης και εν γένει μιας ενωμένης Ευρώπης, δεν είναι κάτι το καινούργιο στην ευρωπαϊκή πολιτική σκέψη. Τα σπάργανά της ιδέας μιας ενωμένης Ευρώπης, της μιας οικονομικής ζώνης, της ελεύθερης μετακίνησης αγαθών, πολιτών και κεφαλαίων αλλά και του τρόπου διακυβέρνησης της ανήκει ολοκληρωτικά στην γερμανική σκέψη, στη γερμανική πολιτική.1 Ακόμη και η υλοποίησης της έχει την γερμανική σφραγίδα με τις ευλογίες των ΗΠΑ μετά το Β΄ ΠΠ.
Αυτή είναι η Ευρώπη που θέλει ο Σόιμπλε…
Σύμφωνα με έρευνα, της εταιρείας στρατηγικών συμβούλων «Leaders Parlament» και του δημοσιογραφικού ομίλου στον οποίο ανήκει η γερμανική εφημερίδα «Die Welt», το 52% των Γερμανών οικονομολόγων θέλουν μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. Πιο συγκεκριμένα, εννοούν ότι, εάν δεν θέλουν και οι 27 άλλες χώρες μέλη να ακολουθήσουν σημαντικές αποφάσεις, τότε θα πρέπει ορισμένες ισχυρές, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, να προχωρήσουν.2
Μόνο το 10% των κορυφαίων οικονομολόγων της Γερμανίας, υποστηρίζει τη συνολική ενίσχυση, του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Είναι αξιοσημείωτο, επίσης, ότι μόνο το 30% εκ των ερωτηθέντων, τάσσεται υπέρ της επιστροφής στα εθνικά κράτη.
Μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, φαίνεται να ονειρευόταν από παλιά, και ο κ. Σόιμπλε, που το 1994, είχε μιλήσει για την » Ευρώπη του πυρήνα», για τις χώρες δηλαδή του πυρήνα της Ευρώπης εντός της Ε.Ε., δηλαδή τη Γερμανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο, οι οποίες μέσω της στενότερης συνεργασίας τους θα προωθούσαν το μεγάλο στόχο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Με το Brexit ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε3 φάνηκε έτοιμος να προχωρήσει άμεσα στην ομοσπονδοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με το γερμανικό τύπο η πρώτη δέσμη μέτρων αφορούσε μια ενιαία πολιτική ασύλου.Ο Σόιμπλε, φέρεται, να θέλει να ολοκληρώσει την Ευρωπαϊκή Ενιαία Αγορά και την απρόσκοπτη διασυνοριακή κίνηση κεφαλαίων. Ο τέως Γερμανός Υπουργός ήθελε επίσης να υπάρχει ένα πανευρωπαϊκό πρότυπο πτωχευτικού δικαίου για τις επιχειρήσεις, να υπάρξει συμφωνία των χωρών στο πώς μπορούν να πετύχουν καλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης και να διασφαλιστεί η καλύτερη προστασία των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ. Εάν οι πληροφορίες ευσταθούν, και δεν υπάρχει διάψευση μέχρις στιγμής, ο Γερμανός Υπουργός, επιθυμεί να απαντήσει στην έξοδο της Βρετανίας από την Ευρώπη, με περισσότερη Ευρώπη. Απλά δε γνωρίζουμε αν επιθυμεί μία Γερμανική Ευρώπη, ή μία Ευρωπαϊκή Γερμανία.
Τα πέντε σενάρια του Jean–Claude Juncker, Προέδρου της Ε.Ε μετά το Brexit4
Φαίνεται ότι η πολλή πιθανή περίπτωση εξόδου των Βρεταννών από την Ε.Ε να ταρακούνησε σοβαρά τους ηγήτορες της Ε.Ε. Διότι, πως μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η γρήγορη αντίδραση του Προέδρου της Ε.Ε να καταθέσει την «Άσπρη βίβλο» στην οποία καταγράφονται πέντε δυνατά σενάρια για την μετεξέλιξη της Ε.Ε μέχρι το 2025:
Το Πρώτο σενάριο που φέρει τον τίτλο: «Συνέχεια έτσι όπως μέχρι πρωτινός» προτείνει την συνέχιση της πολιτικής των μεταρρυθμίσεων στους τομείς εργασία, ανάπτυξη και επενδύσεων, ενώ για την ΟΝΕ αναμένει την «βήμα-βήμα πρόοδο» ενώ για την «Συνεργασία Κοινής Αμυντικής πολιτικής» αναμένει στασιμότητα. Σχετικά με την κρίση των μεταναστών και του ασύλου προβλέπει ότι η ενοποίηση των 27 χωρών της Ε.Ε θα τεθεί υπό δοκιμασία μετά την εμφάνιση διαφορετικών πολιτικών αντιμετώπισής της κρίσης.
Το Δεύτερο σενάριο με το τίτλο «Ενιαία αγορά ο στόχος» κατά τον Γιούνγκερ προβλέπει ότι η ενιαία αγορά θα αποβεί ο βασικός στόχος των χωρών της Ε.Ε εξαιτίας της αδυναμίας συνεννόησης τους σε άλλους πολιτικούς ενταξιακούς τομείς. Το τίμημα για την υπόλοιπη Ε.Ε από την άποψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα ήταν ότι «η δυνατότητα για κοινή συνεργασίας είναι περιορισμένη». Αυτό θα μπορούσε να μεγιστοποιήσει το χάσμα μεταξύ προσδοκιών και κεκτημένων.
Το τρίτο Σενάριο που φέρει τον τίτλο «όποιος θέλει περισσότερα κάνει περισσότερα» δημιουργείται μια Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Μια ή πολλών «συνεργασιών » θα μπορούσε να προηγηθεί σε συγκεκριμένους τομείς Άμυνας, Εσωτερικής Ασφάλειας και Κοινωνικής Πολιτικής. Ως πρόβλημα η Επιτροπή διαβλέπει την ανεύρεση μιας απόφασης «σε διαφορετικά επίπεδα» η οποία θα μετέβαλε μια Ευρώπη πιο σκοτεινή και δυσνόητη. Τα δίκαια των ευρωπαίων πολιτών θα εξαρτιόταν από το σε ποιά χώρα ανήκουν.
Το τέταρτο σενάριο με το τίτλο «λιγότερο, αλλά δραστικότερα» τα μέλη της Ε.Ε θα μπορούσαν να επικεντρωθούν σε λιγότερους τομείς οι οποίοι θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερη αξία, στην υποστήριξη τεχνολογικής εξέλιξης, ασφάλειας, μετανάστευσης, διασυνοριακή ασφάλεια και άμυνας. Σε άλλους τομείς, όπως τοπικής υποστήριξης, υγείας, απασχόλησης και κοινωνικής πολιτικής θα μπορούσε να παραιτηθεί, αυτά θα αποτελέσουν πάλι αποκλειστική πολιτική των αρμοδίων κρατών μελών. Από άποψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η Ε.Ε στους προκείμενους τομείς να δύναται να τα διαπραγματευθεί γρηγορότερα.
Πέμπτο σενάριο με τίτλο «Περισσότερη κοινή διαπραγμάτευση» τα μέλη κράτη και η Ε.Ε να συμφωνήσουν στο «περισσότερη ισχύ σε όλα τα επίπεδα». Το κεντρικό σχέδιο θα αποτελέσει η νομισματική ενοποίηση. «Η Ευρωζώνη με καθαρή κατανόηση θα ενισχυθεί: ότι είναι προτέρημα για τις χώρες μέλη της Ευρωζώνης θα ισχύει και για τις άλλες χώρες μέλη. Το ευρωπαϊκό δίκαιο θα αποκτούσε καθαρά μεγαλύτερο ρόλο» Ο Γιούνγκερ προειδοποιεί όμως, ότι τμήματα της κοινωνίας θα μπορούσε να αποσυντονιστούν. Σε εκείνα τα οποία θα θεωρούν ότι της Ε.Ε της εξέλειπε η νομιμότητα και των δε, ότι απωλέσθη κατά πολύ οι εξουσίες των
εθνικών κυβερνήσεων.
Η νέα Ε.Ε κατά του Εμμαννουέλ Μακρόν
Κατά την ομιλία του νέου Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 24.09.2017 που έλαβε χώρα στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης ειπώθηκαν εκ νέου οι προτάσεις του γάλλου Προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν που είχαν διατυπωθεί για πρώτη φορά κατά την ομιλία του στην Πνύκα των Αθηνών, ανοίγοντας έτσι τον διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης.5
Η σύσταση του ταμείου ευρωπαϊκής ασφάλειας και σύσταση κοινού στρατού (6) επέμβασης – με χρόνο υλοποίησης αρχές του 2020.
Σύσταση μιας ευρωπαϊκής Αρχής Ασύλου για την γρήγορη ισότιμης διεκπεραίωσης παροχής ασύλου.
Σύσταση Πρακτορείου Καινοτομίας για την προώθηση της ψηφιακής επανάστασης στην Ευρώπη και να καταστήσει δυνατή την έρευνα για παράδειγμα την τεχνητή διανόηση.
Κοινός προϋπολογισμός για την Ευρωζώνη ο οποίος για ένα χρονικό ορίζοντα θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από φορολογικά έσοδα.
Ενιαίο φορολογικό σύστημα επίχρηματο-οικονομικών πράξεων για αναπτυξιακή βοήθεια και χρηματοδότηση. Υπόψη, όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα, υπήρξαν πολύχρονες συζητήσεις επί μιας τέτοιας διανομής δίχως να βρεθεί μια λύση.
Ενός ενιαίου ελάχιστου ποσοστού για την φορολόγηση των επιχειρήσεων
Κάθε νέος ευρωπαίος θα πρέπει να ζήσει τουλάχιστον για έξι μήνες σε ένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος
Οι (73) εκλιπόντες θέσεις ευρωβουλευτών λόγω εξόδου των Βρετανών ευρωβουλευτών να εκλεγούν από μια ευρωπαϊκή λίστα και όχι από εθνικές λίστες.
Σχετικά με την Γερμανία στις 22.01.2018 επ’ ευκαιρίας του εορτασμού των 55 χρόνων της επανένωσης της συνθήκης φιλίας του Ελυζέ (Elysee) μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας αναθέρμανση των καλών γερμανο – γαλλικών σχέσεων..
Δίχως να παρέλθει αρκετός χρόνος από τις δηλώσεις Μακρόν και σε αυτό το πλαίσιο (23) μέλη της Ε.Ε μεταξύ αυτών και η Ελλάδα θα υπογράψουν στις 15.11.2017 την συγκρότηση ευρωπαϊκού στρατού σε τομείς κοινής ευρωπαϊκής άμυνας, κοινού εφοπλισμού και κοινών δυνάμεων καταστολής κρίσεων). Βεβαίως, η όλη απόφαση στους πολίτες των εικοσιτριών ευρωπαϊκών εθνών είναι λευκό γράμμα στο τι επιτάσσει και σε τι αποβλέπει.
Το πρώτο και ουσιαστικό ερώτημα που τίθεται στην συγκρότηση ενός στρατού και μάλιστα κοινού ευρωπαϊκού με τις παραπάνω αρμοδιότητες είναι εναντίων ποιών; Και το δεύτερο γιατί τώρα; Την απάντηση θα την λάβουμε από την Γερμανίδα υπουργό Άμυνας Von der Leyen σημειώνοντας για την στιγμή της υπογραφής: ως “μια πολύ ιστορική ημέρα” και σχολιάζοντας θα τονίσει για το που το πάει η Γερμανία “Για μας ήταν πολύ σπουδαίο – ακριβώς μετά την εκλογή του αμερικανού Προέδρου – να θέσουμε τον εαυτό μας ανεξάρτητα ”.(7) Επομένως, αν λάβουμε υπόψη, και το επίκαιρο εξοπλιστικό πρόγραμμα των 130 δις Ευρώ του γερμανικού στρατού που προώθησε η ίδια και εγκρίθηκε με χρόνο υλοποίησης μια 15ετία (2032)8, είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Γερμανία εξοπλίζεται με τις ευλογίες των ΗΠΑ.
Στο παρακάτω πίνακα φαίνεται καθαρά το εξοπλιστικό πρόγραμμα του γερμανικού στρατού. Στην μπλε στήλη είναι το υπάρχον υλικό ενώ με το κόκκινο είναι του νέου εξοπλιστικού προγράμματος
Παρατηρώντας λοιπόν, όλες τις προτάσεις του Μακρόν θα λέγαμε ότι αυτές στοχεύουν σε ένα βασικό σημείο στην ομογενοποίηση των εθνικών κρατών και στο απώτερο μέλλον ακόμη και στην κατάργηση της κυριαρχίας αυτών. Καθότι η ευρωπαϊκή ασφάλεια εννοημένης της αποτρεπτικής και παρεμβατικής ικανότητας της, το σύστημα φορολόγησης και επενδύσεων και η κοινή πολιτική ασύλου δεν αποσκοπούν σε καμία διεύρυνση της δημοκρατίας με όλο και περισσότερη συμμετοχή του ευρωπαίου πολίτη στα κοινά αλλά στην όλο και αυξανομένη επιρροή των Βρυξελλών επί των ευρωπαίων πολιτών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση το προγεφύρωμα του 4ου Ράϊχ.
Σε ένα άρθρο της Daily Mail της 22. Ιουλίου 2001 του αρθρογράφου Adam Lebor γίνεται λόγος με βάση την EW-PA 128 γνωστή με το κωδικό όνομα «The Real Hause Report» για συνάντηση των «μεγάλων» – Ναζί πραγματοποιηθείσα στις 10.06.1944 στο ξενοδοχείο «Maison Rouge» του Στρασβούργου9. Σύμφωνα με το δημοσίευμα στόχος της συνάντησης ήταν η επίτευξη κοινής συνεργασίας στην ίδρυση της ευρωπαϊκής οικονομικής ένωσης στη βάση μιας κοινής ευρωπαϊκής αγοράς. Το σχέδιο προέβλεπε την ίδρυση μιας συνολικής ευρωπαϊκής οικονομικής υπερδύναμης υπό το πέπλο μιας φαινομενικής δημοκρατίας. Παράλληλα ανατέθηκε στον ανώτατο διοικητή των Ταγμάτων των SS Dr. Scheid να οργανώσει την ίδρυση επιχειρήσεων εκτός Γερμανίας με σκοπό να εισέλθουν αυτές στις κατά τόπους οικονομίες, ώστε να αποτελέσουν αυτές το θεμέλιο λίθο της αναγέννησης της ναζιστικής κυριαρχίας.
Βεβαίως, το Γ‘ Ράϊχ στρατιωτικά ηττήθηκε, αλλά κέρδισαν οι ισχυρές τράπεζες, οι εργοστασιάρχες και οι υπηρέτες του ναζιστικού συστήματος που θα επηρεάσουν και θα διαμορφώσουν την νέα «BRD». Ο νέος στόχος θα είναι η ενοποίηση της Ευρώπης με μοχλό την κοινή οικονομία.
Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος Lebor, οι γνωστοί βιομήχανοι και συνοδοιπόροι του ναζιστικού κράτους: Alfred Krupp, Friedrich Flick, οι στρατηγικού χαρακτήρα βιομηχανίες BMW, Siemens, Volkswagen κ.α. έλαβαν την εντολή να αναζωογονήσουν μια πανευρωπαϊκή οικονομική υπερδύναμη. Στο ίδιο δημοσίευμα μας μεταφέρεται η άποψη του ιστορικού και νομικού Δρ. Michael Pinto – Duschinsky, κρατουμένου του ναζιστικού στρατοπέδου όπου αναφέρεται αυτολεξεί: «μερικοί ηγέτες του εθνικοσοσιαλισμού αποτέλεσαν τους αρχιτέκτονες της μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ένωσης». Αυτό το επιβεβαιώνει η συνέχιση της ανάπτυξης της γερμανικής οικονομίας μετά τον πόλεμο. Ο τραπεζικός δυνάστης Hermann Abs, πρόεδρος της Deutsche Bank κατά την διάρκεια της ναζιστικής διακυβέρνησης και μέλος της IG. Farben – (την σημερινή Bayer) – η γνωστή που παρήγαγε το Zyklon B, το γκάζι των θυμάτων των στρατοπέδων, ήταν αρμόδιος για την διανομή των χρημάτων του Σχεδίου Μάρσαλ, ενός προγράμματος ενίσχυσης των γερμανών επιχειρηματιών. Είναι αυτός που διαμόρφωσε την άνοδο της γερμανικής οικονομίας. Ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Λίγκας για την Οικονομία και Συνεργασία που συστάθηκε το 1946 και ο οποίος αποτέλεσε τον πρωτεργάτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή, η European League for Economic Co-operation αναδιάρθρωσε και εξέλιξε τις στρατηγικές ευρωπαϊκής εμπλοκής οι οποίες ανταποκρίνονταν σε εκείνες, των Ναζί, που τις είχαν χρόνια πριν προβλέψει και σχεδιάσει.
Στο βιβλίο „Europe’s Full Circle“ Radney Atkinson παραδίδεται μια λίστα αποφάσεων των Ναζιστών που σήμερα ανταποκρίνονται σε δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης:
European Economic Community
European Currency System
European Exchange Rate Mechanism
Eurobank (Berlin)
European Central Bank (Frankfurt)
European Regional Principle
Committe of the Regions
Common Labour Policy
Social Chapter
Economic and Trading Agreements
Single Market
Αλλά δεν είναι μόνο τα παραπάνω που οδηγούν στα ίχνη της ίδρυσης της Ε.Ε με ναζιστικά χαρακτηριστικά και πρότυπα. Η ίδρυση αυτή καθ’ αυτή της Ε.Ε, αλλά και αυτού του Ευρώ αποφασίστηκε υπό τη σιωπηρή εχεμύθεια της λέσχης του Μπίλντενμπεργκ το 195510 και υλοποιήθηκε με την απόφαση του Μάαστριχ 1993. Ένας από τους βασικούς οραματιστές και ιδρυτές της ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας προς όφελος των γερμανών μεγαλοβιομηχάνων και του Γου Ράιχ11 ήταν ο πρώην αξιωματικός των SS Bernhard12 der Niederlande.13
Όπως σημείωνε ο Walter Funk14 ο υπουργός οικονομίας των ναζιστικών κυβερνήσεων για τον οποίο θα γίνει εκτενέστερα λόγος παρακάτω, εδώ να αναφερθούν μερικά από τις βασικές του αρχές για την Νέα Ευρώπη. Θεωρούσε ότι υπάρχει η αναγκαιότητα της σύστασης μιας Κεντρικής Ευρωπαϊκής Κοινότητας (Zentralereäusche Gemeinschaft και ενός Ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου („Europäuschen Wirtschaftsraumes“ ) και συγκεκριμένης αλλαγής πλεύσεως σύμφωνα με το λογότυπο: «κανένα έθνος δεν μπορεί να πετύχει μόνο του το ύψιστο βαθμό οικονομικής ανεξαρτησίας με βάσει τις κοινωνικές ανάγκες του. Η σύσταση μεγάλων οικονομικών ζωνών ακολουθεί τον φυσικό νόμο της εξέλιξης…. της επικράτησης των διακρατικών συμφωνιών (προ πάντων οικονομικής φύσεως ), ……Θα πρέπει να υφίσταται η ετοιμότητα, σε καθ’ ένα κράτος για οικονομικά ενδιαφέροντα και να υπακούουν στην ευρωπαϊκή κοινότητα».15
Γιατί όλα αυτά; Διότι: «Μια λεπτή ανώτατη κάστα τραπεζιτών, βιομηχάνων και σπεκουλαδόρων μπόρεσαν να υφαρπάξουν ένα ασύλληπτο πλούτο πετυχαίνοντας έτσι μια επικίνδυνη υπερκρατική εξουσία, επειδή με το χρήμα μπορεί κανείς να αγοράσει τα πάντα και ιδιαιτέρως την δημόσια άποψη»16 Ο αναπτυσσόμενος φιλελευθερισμός, στον ανώτατο καπιταλισμό, απώλεσε την αναγκαία του ελαστικότητα μέσω των καρτέλ, τραστ, των σχηματισμών μονοπωλίων και της αύξησης των πάγιων εξόδων στην βιομηχανίας. 17
Για το λόγο αυτό ο υπουργός οικονομίας του Ναζιστικού καθεστώτος ως ένας σημερινός κριτικός του φιλελευθερισμού θα πεί ότι το καρτέλ και το μονοπώλιο δεν αποτελεί το αποτέλεσμα του φιλελευθερισμού, αλλά ενός συνεταιριστικού φεουδαρχικού συστήματος18
Ολόκληρο το πρόγραμμα του Walter Funk, όπως σημειώνεται από τον ίδιο, είχε παρουσιαστεί ήδη σε συνέδριο στην Ρώμη το 1932 από τον ιδεολόγο των Ναζί Alfred Rosenberg 19
Σύμφωνα με απόρρητο έγγραφο σε σημείωση αρχείου της αυτοκρατορικής Καγκελαρίας του Hans Heinrich Lammers της 9ης.Ιουλίους 1940 βασιζόμενος σε οδηγίες των SS-Oberführer Gustav Schlotterer und Carl-Zeiss-Manager Karl συζητήθηκε και το θέμα της νομισματικής ένωσης.
Έτσι, να μην απορούμε με την πρόταση του υπουργού Joachim von Ribbentrop ο οποίος θα προτείνει τον Μάρτιο του 1943 την ίδρυση της «Ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Ένωσης». Στην παραπάνω ένωση προβλεπόταν να εισέλθουν τα εθνικά κράτη: Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Δανία, Νορβηγία, Φινλανδία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία. Ενώ υπό την επιτήρηση θα ήσαν τα κράτη, Βουλγαρία, Κροατία, Σερβία, Ελλάδα και Ισπανία. Στο παραπάνω πλάνο όπως φαίνεται δεν υπάρχουν τα κράτη Σουηδία, η Πολωνία, ενώ η Τσεχία είχε ήδη ενταχθεί στο Γ΄ Ράιχ, ενώ δεν αναφέρονται τα κράτη: Μεγάλη Βρετανία, Ιρλανδία, Βέλγιο, Ολλανδία, Πορτογαλία, Μάλτα, Κύπρος και κυρίως Πολωνία, Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία.
Κατά τον Ρόζενμπερκ η «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση των ενωμένων εθνών» θα διαφύλαγε από κοινού τα συμφέροντά της προς κάθε κατεύθυνση και την ευρωπαϊκή ήπειρο από κάθε ξένη επιβολή.
Σύμφωνα με το παραπάνω πλάνο η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική θα διαμορφωνόταν από τα μέλη κράτη της Ένωσης Οι δασμοί δε μεταξύ των κρατών μελών θα παραμερίζονταν.
Όλες οι λεπτομέρειες της οργάνωσης της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης » θα ρυθμίζονταν μετά τον πόλεμο με την συμμετοχή όλων των ομοσπονδιακών εθνικών κρατών σε ένα κοινό έγγραφο.20
Όταν θα διαπιστωθεί ότι ο πόλεμος χάνεται για τους Ναζί θα προωθηθεί21 μια νέα ηπιότερη πρόταση, η οποία περιελάμβανε τρία βασικά σημεία: Ευρωπαϊκή Ένωση σε ομοσπονδιακή βάση, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, Οικονομική Ευρωπαϊκή Συνοχή 22
Στην παραπάνω πρόταση υπό τον τίτλο η «Ελαχιστοποίηση της Καταστροφής» θα προταθεί ως επίλυση σύναψης μιας ειδικής ειρήνης με την Ανατολή (Σοβιετική Ένωση). Στην πραγματικότητα αυτό σήμαινε: Αντί της συμφωνίας της «Γιάλτας» με την οποία της Ρωσίας συνομολογείτε από πλευράς της Μεγ. Βρετανίας μια περιορισμένη και αμφισβητούμενη επιρροή στην ανατολή και νότια Ευρώπη, θα μπορούσε η Σοβιετική Ένωση με τη συμπόρευσή της με την Ναζιστική Γερμανία να καταστεί δυνατή η επιρροή της σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αντί δηλαδή της παραμονής της Σοβιετικής Ένωσης στην Συμμαχία του εχθρού που σήμαινε μια διαρκή τριβή με την Αγγλία και Αμερική στην θαλάσσια περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, με την συμπόρευσή της όμως, με την Γερμανία θα αποκτούσε ελεύθερη δίοδο από το περσικό κόλπο ως τα πετρελαιοφόρα κοιτάσματα του Κιρκούκ και της Μεσογείου23
Ως βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της ξεχωριστής ειρήνης μεταξύ Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης ήταν η σύσταση της «Σοσιαλιστικής Ένωσης» στην οποία θα συνενώνονταν οικονομικά και στρατιωτικά οι εθνικά χωριστά ευρωπαϊκοί λαοί με τις αυτόνομες σοβιετικές δημοκρατίες του έτους 1943 εις μία αυτοδιοικούμενη κρατική υπόσταση. Η εσωτερική οργάνωση από κάθε άποψη θα υπόκειτο στην ελευθερία του κάθε λαού. Από μια τέτοια εξέλιξη, σύμφωνα με την πρόταση, θα προέκυπταν οι κάτωθι μελλοντικές προοπτικές:
Θα αναδεικνυόταν ένα διηπειρωτικό μπλοκ από ωκεανό σε ωκεανό (Ατλαντικό – Ειρηνικό) παγκόσμιου μεγέθους σε οικονομική δύναμη, ενέργεια και πληθυσμό. Με αυτό το τρόπο δεν απομακρυνόταν μόνο ο κίνδυνος μελλοντικών πολέμων από την Ευρώπη αλλά και από τις δύο ηπείρους της “Ευρασίας” και μάλιστα για γενιές. Σύμφωνα δε με τους Ναζί πρωτεργάτες οι μεγάλοι λαοί, ο γερμανικός και ο ρωσικός, επειδή έχουν μια ασυνήθιστη δυνατότητα εξέλιξής τους δίχως να αντιμάχονται τα συμφέροντά τους θα επιβληθούν στο μέλλον επί των λαών της Ευρώπης και της Ασίας. Το κέντρο βάρος αυτού του μπλοκ θα μετατίθετο αυτόματα λίγο –λίγο προς τους ρατσιστικά σκεπτόμενους , των πνευματικά διαυγέστερων και των ενεργητικότερων, δηλαδή της Ευρώπης. Έτσι Θα αδημιούργητο μια ένωσις των νέων σοσιαλιστικών δυνάμεων ενάντια των παλαιών διεφθαρμένων επίμονων Δυνάμεων της Δύσης24
Ο παραπάνω σχεδιασμός δεν ήταν κάτι καινούργιο για την γερμανική διανόηση. Ο Άφρεντ Ρόζενμπεργκ με το βιβλίο του «η νέα γέννηση της Ευρώπης ως εφαρμοζόμενη ιστορία»25. τόνιζε το 1939 ότι στόχος της Γερμανίας ήταν η ενοποίηση των ευρωπαϊκών κρατών υπό την κηδεμονία της:
«Το κίνημά μας δεν σχεδιάστηκε για να μετατραπεί αυτό διεθνώς σε μια εθνικιστική ένωση το οποίο ως μια εκκλησιαστική σύνοδος θα καθόριζε τι είναι αληθινά εθνικοσοσιαλιστικό και τι δεν είναι. Η απόφαση μιας τέτοιας απόφασης είναι αποκλειστική δική μας.»26
Ο γερμανός ιδεολόγος των Ναζί Ρόζενμπεργκ είχε γνωστοποιήσει το βαθύτατο σχέδιο της μελλοντικής μετάλλαξης της Ευρώπης ήδη από το (1934)27 για την επίτευξη του οποίου θα απαιτείτο το «σύμφωνο των τεσσάρων» Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Γερμανίας με την εθνικιστική κίνηση. Στην νέα Ευρώπη θα εντάσσονταν τα βαλτικά κράτη (Φινλανδίας, Εσθονίας, Λιθουανίας, Λετονίας) καθώς επίσης και τα παραδουνάβια κράτη: Αυστρία, Σερβία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Βουλγαρία, έτσι ώστε να συσταθεί μια «οργανική Κεντρική Ευρώπη»28 Ενδιαφέρον παρουσιάζει η πρόταση του ότι τα νοτιοανατολικά κράτη της Ευρώπης τα ήθελε ημιαυτόνομα στην περιφέρεια της Αυτοκρατορίας ελεγχόμενα από το «αυτοκρατορικό οχυρό» του Βελιγραδίου. Στην Νορβηγία δε και τις Κάτω Χώρες θα τοποθετούνταν προσωρινά Κομισάριοι με απώτερο στόχο το προσεταιρισμό των πολιτών τους. 29
Μεγάλη σπουδαιότητα στην νέα Ευρώπη του Ρόζενμπεργκ καταλάμβανε το νέο ευρωπαϊκά οικονομικό πλάνο ανάπτυξης που θα έπρεπε να περιλαμβάνει: «τους λαούς της ηπείρου από το Γιρλβρατάν μέχρι τα Ουράλια και από την βόρεια ακτή μέχρι την Κύπρο έχοντας τις αποικιακές λάμψεις στο έδαφος της Σιβηρίας και να εκτείνεται από την Μεσόγειο ως στην Αφρική……Θα έπρεπε βασικά να ομιλούμε μόνο για Ευρώπη……..και ακολούθως αυτόματα, θα έρθει και η γερμανική ηγεσία..»30
Στην νέα τάξη της Ευρώπης όπως ειπώθηκε, συμμετείχαν σε μεγάλο βαθμό διάφοροι μονοπωλιακοί όμιλοι – Κοντσέρν. Επί παραδείγματι η IG Farbe εξέλιξε φιλόδοξα σχέδια για την αναδιοργάνωση της βιομηχανίας χημικών προϊόντων με σκοπό την ηγεμονία της στο χώρο, η Deutsche Bank, και η Dresdner Bank εξαγόραζαν τράπεζες στις καλύτερες περιοχές.31
Συχνά έγινε εξαγορά εταιρειών μέσω έμπιστων εμπόρων ή μεσιτών όπως για παράδειγμα από το κοντσέρνο της Κρούπ μέσω της σκανδαλώδης «αριανοποίησης» και την οικειοποίηση ξένων ιδιοκτησιών. Βεβαίως, μια προγραμματισμένη τελωνιακή ένωση δεν επιβλήθηκε ποτέ, διότι ποτέ δεν ήταν επιθυμία της Γερμανίας να επέλθει ένα ίσο βιοτικό επίπεδο32 στις κατεχόμενες από το Γ΄ Ράιχ ευρωπαϊκές χώρες. Ως απόδειξη είναι η αναφορά του υπουργού οικονομικών του γερμανικού Ράιχ Walther Funk ο οποίος θα παρατηρήσει: «Η επικείμενη οικονομική ειρήνη θα πρέπει να εγγυηθεί στη Μεγάλη Γερμανική Αυτοκρατορία το μέγιστο οικονομικής ασφάλειας και στο γερμανικό έθνος το μέγιστο της κατανάλωσης αγαθών και αύξηση της εθνικής ευημερίας»33
Ο αυτοβιογράφος του Funk της NS ακαδημαϊκός Heinrich Hunke συνυπογράφει τα παραπάνω με τη φράση « Η κλασσική εθνική οικονομία είναι νεκρή…. Η Ευρωπαϊκή οικονομία μοιραία είναι μια οικονομική κοινότητα». Ο σύντροφος των NS (Εθνικο- σοσιαλιστών) Gustav Koenig θα σημειώσει: «Μπροστά μας βρίσκεται η σύσταση μιας ευρωπαϊκής κοινότητας …. Είμαι βαθειά πεπεισμένος για τη συνεχή ύπαρξη μιας τέτοιας κοινότητας μετά τον πόλεμο».
Το 1940 ο υπουργός προπαγάνδας περιούσιος Joseph Goebbels όρισε την σύσταση μιας εκτεταμένης οικονομικής ευρωπαϊκής κοινότητας στην οποία μετά από πενήντα χρόνια κανείς δεν θα σκέφτεται τις εθνικές δομές.
Πράγματι, μετά από πενήντα τρία χρόνια από ιδρύσεώς της η Ε.Ε έλαβε αυτή την σημερινή της μορφή με τις αποφάσεις του Μάαστριχ (1993)34. Τότε οι ηγέτες των Ναζί Ribbentrop, Quisling von Seyss Inquart τόνιζαν: «Στη νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ άλλων θα νοιώσουν οι υπήκοοί της ένα γρήγορο υψηλό βιοτικό επίπεδο, εάν παραμεριστούν εν πρώτοις οι εθνικιστικοί δεσμοί».
Ποιοί τα έλεγαν αυτά και τα προπαγάνδισαν; Οι Εθνικοσοσιαλιστές, η νομενκλατούρα της ναζιστικής Γερμανίας, οι λάτρες, οι οραματιστές και οι πρώιμοι δημιουργοί της παγκοσμιοποίησης. Διότι πίστευαν ότι ο άνθρωπος δεν βλέπει τις πράξεις του, αλλά αρχειοθετεί μόνο τις λέξεις. Θεωρούν ότι στο τέλος ο άνθρωπος σκέφτεται κάπως έτσι: «θα γίνουν εντέλει όλα καλύτερα» και όμως, ενώ «γίνονται τα χειρότερα» που είναι μια παράπλευρη επίδραση, εντούτοις το τελευταίο λαμβάνεται υπόψη στο όνομα του «καλύτερα». Μήπως έτσι δεν λειτουργεί η λανθάνουσα ανθρώπινη ψυχή να επιζητεί πάντα το εικονικά «καλύτερο» για να ηρεμεί και οι λάτρες της παγκοσμιοποίησης που το γνωρίζουν επακριβώς αυτό να επιτυγχάνουν την εξάρτηση του ατόμου;
Οι παραπάνω τοποθετήσεις δεν διαφέρουν των επίκαιρων θέσεων της Bilderberg, της Trilaterare Commission ή των μελών του Council on Foreign Relations. Τονίζουν μάλιστα ότι το συνολικό σύστημα της Ε.Ε έχει δηλητηριασθεί από τις ιδέες του ολοκληρωτισμού, εφεξής της αποφάσεως Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (η περίπτωση 274/9) με την οποία απόφαση απαγορεύεται να ασκηθεί κριτική κατά της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (234561), καθώς επίσης, αυτή έχει το δικαίωμα να αποκηρύξει όλες τις συμβαλλόμενες εθνικές προσπάθειες που δεν έρχονται σε συμφωνία με την ιδρυτική Agenda του ομοσπονδιακού υπερκράτους 35
Η «Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα», το πλάνο »B»των Ναζί
Σε επίσημη τοποθέτηση του υπουργού οικονομίας του Γ΄ Ράϊχ Βάλτερ Φουνκ (Walter Funk) και Προέδρου των γερμανικών τραπεζών με το τίτλο » Erklärung » που έλαβε χώρα στο Βερολίνο στις 26. Ιουλίου 1940 παρουσιάστηκε το σχέδιο και το όραμα της ναζιστικής Γερμανίας, του Γ΄ Ράιχ για μια μελλοντική Ευρώπη.36
Το ζητούμενο για τον υπουργό οικονομίας του Χίτλερ και μεγαλοτραπεζίτη ήταν, όπως σημειώνεται στην εισαγωγή του, εν πρώτοις να προετοιμάσει την κατάρτιση ενός πλάνου αναφορικά την ευρωπαϊκή οικονομία του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου (Europäische Großraum) κατόπιν εντολής του στρατάρχη Χέρμαν Γκέρινγκ – Hermann Göring, ο οποίος θα ελάμβανε και την τελική απόφαση διαμόρφωσής του και εκτέλεσης του. Δεύτερον, να παρουσιάσει πλέον καθαρά και απτά τα πραγματιστικά γεγονότα επί του παραπάνω ζητήματος του οποίου πολύς λόγος γινόταν στα οικονομικά επιτελεία των ευρωπαϊκών και μη κρατών.
Κατά τον Φουνκ η νέα Ευρώπη δεν θα ήταν ένα τεχνητό μόρφωνα, αλλά ένα φυσιολογικό επακόλουθο που θα εδραιωνόταν στα πλαίσια μιας στενότερης οικονομικής συνεργασίας μεταξύ Γερμανίας και των ευρωπαϊκών κρατών. Ηγήτορες αυτής της συνεργασίας για τον οραματιστή Φούνκ δεν ήταν άλλοι από την Γερμανία και την σύμμαχό της Ιταλία του Μουσολίνι.
Βασικό κριτήριο για την επιτυχή έκβαση του προγράμματος ήταν να εφαρμοζόταν αυτό πριν και κατά την διάρκεια του πολέμου από το οποίο θα ωφελούνταν όλα τα έθνη της Ευρώπης.
Το ζήτημα του νομίσματος κατά τον Φούνκ είναι δευτερεύον. Αντίθετα πρωτεύον ζήτημα θεωρούσε την οικονομική πολιτική. Διότι, όπως θεωρούσε, μια μη υγιής οικονομία δεν μπορεί να συγκρατήσει ένα υγιές νόμισμα. Στα πλαίσια μιας υγιεινούς ευρωπαϊκής οικονομίας με μια ισόρροπη διανομή της παραγωγικής ανάπτυξης το ζήτημα του νομίσματος θα έβρισκε τη λύση του αυτόματα, διότι τότε θα είχε αποβεί μόνο ένα τεχνικό πρόβλημα. Σαφώς, σε αυτό το πλαίσιο το Ράϊχσμάρκ θα κατείχε την δεσπόζουσα θέση με την σταθεροποίησή του και με
την υποστήριξη του από το όλο και πιο ισχυροποιημένο γερμανικό Ράϊχ. Με το τρόπο αυτό θα απάλλασσε τη ναζιστική γερμανική οικονομία από τα δεσμά του εξωτερικού χρέους και των διαφορετικών αμέτρητων ειδών αξιολόγησης της.
Με βάση την μέχρι τότε εφαρμοζόμενη μέθοδο του διμερούς εμπορίου, θα επεκτεινόταν αυτό σε ένα πολυμερές εμπόριο και παράλληλα ο συμψηφισμός των εκταμιεύσεων της κάθε χώρας (Clearing). Βεβαίως απόκλειε μια αναγκαστική εκκαθάριση, έλεγχο συναλλάγματος και μια νομισματική ένωση. Αντιθέτως πρότασσε την εξέλιξη του συμψηφιστικού συστήματος πληρωμών για την εξασφάλιση των αναγκών των τρεχουσών συναλλαγών των κρατών μελών. Οι βασικές προϋποθέσεις επιτυχίας του οικονομικού συστήματος Clearing, όπως καθοριζόταν από τον Φούνκ, ήταν η σταθερή πληρωμή των ταμειακών υπολοίπων με βάση τις αποφάσεις των συμφωνιών. Η μη καταβολή ακάλυπτων υποχρεώσεων κατά τον Φούνκ θα δημιουργούσε ένα «στέγνωμα » της εσωτερικής αγοράς ενός κράτους μέλους. Γεγονός φυσικά που δεν τηρήθηκε και θα αποτυπωθεί παρακάτω. Για το λόγο αυτό ήλπιζε ότι με το πέρας του πολέμου η κυκλοφορία του χρήματος και η ασφάλεια αυτού θα επεκτεινόταν σε κάθε κράτος μέλους, ώστε αναζωογονώντας την οικονομία θα αποσόβησε τους φόβους εκ των ακάλυπτων χρεωστικών λογαριασμών σε χώρες που εξέδιδαν τραπεζογραμμάτια με εγγυήσεις με βάση το χρυσό. Οι τιμές θα έπρεπε να συγκλίνουν των γερμανικών τιμών, απέκλειε όμως, την περίπτωση μιας Νομισματικής Ένωσης. Διότι, μια τέτοια ένωση κατά τον Φουνκ προεξοφλούσε το ίδιο βιοτικό επίπεδο σε όλα τα κράτη μέλη και αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί, αλλά ούτε και θα επιτρεπόταν να εξομοιωθεί η Γερμανία με τις χώρες ακόμη και με εκείνες που θα είχαν ενταχθεί στο σύστημα Clearing37.
Βεβαίως, το σχέδιο της Νομισματικής Ένωσης ως γνωστό υλοποιήθηκε το 2002.
Εξώφυλλο από το ενημερωτικό φυλλάδιο των ημερίδων που ελάμβαναν χώρα στο Βερολίνο υπό την διεύθυνση του Βάλτερ Φουνκ
Πάνω πλαίσιο: Μετάφραση Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση (ΕΟΚ)
Μετάφραση του κάτω πλαισίου:
Η «Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση», το πλάνο των Ναζί για μια ενωμένη Ευρώπη δημοσιοποιημένο το έτος 1942 από το ομοσπονδιακό υπουργείο οικονομικών και του Προέδρου της γερμανικής ομοσπονδιακής Τράπεζας Δρ. Walter Funk. Περιέχει μια σειρά παρουσιάσεων οι οποίες ήδη το έτος 1942 στο Βερολίνο διαπραγματεύονταν το θέμα μιας Ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας ελεγχόμενης από την Γερμανία. Παραλαμβάνεται από την Κρατική βιβλιοθήκη του Βερολίνου. Πηγή «The European Union Collective», Christopher Story Edward Harte Limited.
Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι κατά πόσο η υπάρχουσα Νομισματική Ένωση που συστάθηκε εκπληρώνει τα οράματα που εξαγγέλθηκε, όταν αυτή καταστρατήγησε τις αποφάσεις του Μάαστριχ (1993) κατά την σύστασή της, όταν πέντε μόνο χώρες εκπλήρωναν τους όρους της (εξαιρουμένης και της Γερμανίας), ή όταν παρέβλεψε την σκανδαλώδη περίπτωση της εισόδου της Ελλάδος στην ΟΝΕ, που δεν εκπλήρωνε τις προϋποθέσεις38 – (ακόμη πληρώνουμε τα SWAP του Σόρος και του Σημίτη39 )- ή του μη ισοσκελισμού των διαφορετικά βιοτικών επιπέδων των χωρών μελών και της μη σύγκλισης των οικονομιών αυτών και της μη αντιμετώπισης της διαφοράς Βορρά και Νότου στην Ε.Ε;
Όπως γίνεται κατανοητό αυτό δεν επιτεύχθηκε ποτέ παρόλο την υλοποίηση πληθώρα ευρωπαϊκών προγραμμάτων (ΜΟΠ, Πακέτο Ντελόρ κλπ.). Γιατί, διότι ο στόχος της Ε.Ε και της ΟΝΕ ήταν και παραμένει η ανάπτυξη πρωτίστως του γερμανικού βιοτικού επιπέδου, μια διάσταση που έθετε ο τότε οικονομικός νους της ναζιστικής Γερμανίας και όχι ενός κοινού ευρωπαϊκού βιοτικού επιπέδου τέτοιο, ώστε αυτό να αποτελεί το αντίπαλο δέος αυτού, των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στη ναζιστική Ευρώπη κατά τον Φούνκ κάθε χώρα (Land) θα όφειλε να αναπτύξει και να εξελίξει τις δικές της οικονομικές δυνάμεις. Σαφώς κάθε μια χώρα είχε την δυνατότητα να αναπτύξει διμερές εμπορικές σχέσεις στα πλαίσια μιας ενωμένης Ευρώπης, αλλά οι βασικές αρχές και μέθοδοι που θα διέπονταν στο εμπόριο θα έπρεπε να ήταν ομοιότυπες. Μετά το πέρας του πολέμου και της ενοποίησης της Ευρώπης με την υπογραφή μιας συμφωνίας ειρήνης θα καταργούνταν οι περιορισμοί συναλλάγματος καταρχάς στα ταξίδια και στην διασυνοριακή συγκοινωνία και αργότερα στην μεταφορά προϊόντων στα πλαίσια αναλογικών εισαγωγών κάθε χώρας με παράλληλη αναγραφή του αντίστοιχου συναλλάγματος στο συμψηφιστικό λογαριασμό της αντίστοιχης χώρας (Clearing).
Στο ερώτημα τι είδους ανάπτυξη θα είχε ο ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος, κατά τον Φούνκ, αυτή δεν θα αυτοπεριοριζόταν προς μια κατεύθυνση της αυτάρκειας και των μη εισαγωγών, αλλά απεναντίας θα ήταν εξωστρεφής και συνυφασμένη σε μεγάλο βαθμό με την παγκόσμια οικονομία. «Το ερώτημα επομένως δεν είναι εξαγωγές ή αυτάρκεια, αλλά αυτάρκεια και εξαγωγές» όπως σημείωνε ο ίδιος.40 Σύμφωνα πάντα με τον Φούνκ θα υπήρχε παράλληλα πρόνοια, ώστε τα υψηλής αξίας βιομηχανικά προϊόντα της Γερμανίας να εμπορεύονται στις παγκόσμιες αγορές οπωσδήποτε έναντι πρώτων υλών. Για το λόγο αυτό ο Φουνκ δεν εναντιωνόταν στην ελεύθερη αγορά ακριβώς για να είναι και πλήρης η εσωτερική ευρωπαϊκή αγορά. Ο Φουνκ διέβλεπε ότι η εγγύηση της ελεύθερης αγοράς σταθεροποιούσε το βιοτικό επίπεδο της Γερμανίας. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι οποιαδήποτε μείωση της κατανάλωσης πχ. στα ορυκτέλαια θα σήμαινε και μείωση της παραγωγής αυτοκινήτων. Προειδοποιούσε παράλληλα, ότι κατά την διάρκεια του πολέμου οι ελλείψεις σε συγκεκριμένα προϊόντα υπερατλαντικά και της ανατολής (καφές, κακάο, τσάι κλπ.) στο Μεγάλο Γερμανικό Ζωτικό Χώρο δεν θα οδηγούσαν την Γερμανία να έρχεται σε συμφωνίες με χώρες που δεν θα τις επηρέαζε στρατιωτικά ή οικονομικά. Διαβεβαίωνε περίτρανα ότι η Γερμανία στην διάρκεια του πολέμου είχε ανακάμψει πλήρως οικονομικά και ότι μέχρι το τέλος του πολέμου τα διαθέσιμα εξαγώγιμα αποθέματα της Γερμανία θα ήταν αυξημένα όσο ουδέποτε στην ιστορία της σε άνθρακα, Κάλιο, Σίδηρο, Ξυλεία, ηλεκτρική ενέργεια, συνθετικών υλών κ.α βιοτεχνικών προϊόντων τα οποία θα μείωναν την εξάρτησή της από τις μονοπωλιακές παγκόσμιες μονοκαλλιέργειες (Monokulturen). Στις διευρωπαϊκές συναλλαγές δημητριακών η Γερμανία προέτρεπε, καταργώντας το παλαιό σύστημα αγοροπωλησίας το στηριζόμενο στο Δολάριο, το νέο συμψηφιστικό σύστημα (Clearing). Ένα σύστημα το οποίο αποδέσμευε την Γερμανία από τις δεσμεύσεις της και των υποχρεώσεών της από τον Α΄ Π.Π
Στην συνέχεια ο Φουνκ καθόριζε ποια προϊόντα θα εισήγαγε ο Γερμανικός Οικονομικός Χώρος, η «Νέα Ευρώπη» όπως του άρεσε να την ονομάζει, από την Σοβιετική Ένωση, την Βόρειο Αμερική, την Λατινική Αμερική, Άπω Ανατολή και Νότια Αφρική.
Η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν που είχε συνάψει ήδη επωφελείς εμπορικές συμφωνίες με την Γερμανία ο Φούνκ την θεωρούσε ως ένα φυσικό συμπλήρωμα ενός υψηλά αναπτυγμένου βιομηχανικού κράτους. Ήταν της άποψης, ότι η Ρωσία ως προμηθευτής πρώτων υλών και παραλήπτης βιομηχανικών ειδών θα εξελισσόταν στο μέλλον πολύ περισσότερο από ότι ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Όσον αφορά τις διμερές εμπορικές σχέσεις με τις ΗΠΑ κατά τον Φουνκ η καλυτέρευση των σχέσεων αυτών βρισκόταν στα χέρια των ίδιων των αμερικανών αν σταματούσαν να δυσφημούν τα γερμανικά προϊόντα. Όσο θα παρέμεναν οι ΗΠΑ σε αυτό το δόγμα οι διμερείς σχέσεις των δύο κρατών θα συγκρούονταν πάντα σε εμπόδια. Και ένα μεγάλο εμπόδιο κατά τον Φουνκ ήταν η βασική οικονομική πλατφόρμα των ΗΠΑ. Για τον Φουνκ οι ΗΠΑ αν θα ήθελαν να παραμένουν η εγγυήτρια οικονομική δύναμη με το δολάριο, ώστε να διαμορφώνουν την συνέχιση της παγκόσμιας οικονομίας, δεν θα έπρεπε από την μία να εντείνουν τις εξαγωγές τους και από την άλλη να εμποδίζουν τις εισαγωγές τους. Το ζήτημα του χρυσού, όπως σημείωνε ο Φουνκ, δεν ήταν ευρωπαϊκό πρόβλημα, αλλά των ΗΠΑ. Διότι οι ευρωπαϊκές χώρες ήδη προσχωρούσαν στο Clearing σύστημα στο οποίο το νόμισμα δεν θα εξαρτιόταν από το αντίκρισμα του, όσο από την αξία του που την εγγυούνταν οι οικονομίες των ευρωπαϊκών κρατών που ρύθμιζαν αυτές τους οικονομικούς όρους των συναλλαγών.41 Παράλληλα απέκλειε την άσκηση νομισματικής πολιτικής που θα οδηγούσε την Γερμανία σε οποιαδήποτε εξάρτηση από το χρυσό, ο οποίος δεν θα έπαιζε στο μέλλον κανένα ρόλο διότι το νόμισμα δεν θα εξαρτιόταν από το αντίκρισμα του. ‘Όπως τόνιζε ο Φούνκ ο χρυσός ως αποθεματική μονάδα συσσωρευμένη στις αποθήκες του Fort Knox δεν έπαιζε στην ουσία κανένα ρόλο στην οικονομία, διότι όπως τόνιζε ο ίδιος, αν ο χρυσός όλου του κόσμου είχε αποθηκευτεί σε ένα νησί και εξαιτίας μιας φυσικής καταστροφής χανόταν το νησί η ανθρωπότητα θα συνέχιζε να υπάρχει.
Όσον αφορά τις εμπορικές σχέσεις με την Νότιο Αμερική και Άπω Ανατολή που ήταν πάρα πολύ καλές και όπως σημείωνε ο Φουνκ θα γινόντουσαν ακόμη ευνοϊκότερες αν σταματούσε η αγγλική θαλασσοπειρατεία και επερχόταν μια σταθερή πολιτική κατάσταση στην Κίνα για την οποία θα επιμελείτο η Ιαπωνία. Αναφορικά περί των καλών εμπορικών σχέσεων της Γερμανίας με την Λατινική Αμερική ο Φούνκ σημείωνε ότι είχαν διαταραχθεί λόγω του ναυτικού αποκλεισμού, προσδοκούσε όμως στην καλυτέρευση αυτών, διότι οι ΗΠΑ, όπως ήθελε να πιστεύει, ότι και να έκαμνε για την αυτάρκειά της δεν θα προχωρούσε σε αποκλεισμό των εισαγωγών της από το διεθνές εμπόριο, αλλά ούτε και ήταν εις θέση να δεχτεί και να αφομοιώσει όλα τα προϊόντα της Λατινικής Αμερικής σε αντίθεση της Ευρώπης. Μάλιστα προέτρεπε ο Φουνκ τις ΗΠΑ να αποβάλουν την σκέψη να προσδιορίζουν εκείνες τους οικονομικούς όρους της Γερμανίας και κατά επέκταση της Ευρώπης.
Σχετικά με τις διμερείς εμπορικές σχέσεις με την Νότια Αφρική ο Φουκ τις αποτιμούσε στην βάση του ελεύθερου εμπορίου αποκλείοντας την οποιοδήποτε παρέμβαση τρίτης χώρας. Αν δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό, κάθε εμπορική σχέση την θεωρούσε ανεδαφική και ανύπαρκτη, διότι ήδη οι ΗΠΑ προχωρούσαν στην εισαγωγή των νοτιοαφρικανικών προϊόντων στη βάση ενός διμερούς οικονομικού συστήματος στο διεθνές καρτέλ. Για να έλθει το διεθνές εμπόριο σε μια κανονικότητα και να επεκταθεί ακολούθως, θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν τεχνικά ζητήματα. Για τον Φουνκ αυτή η κανονικότητα θα ερχόταν όταν το αμερικανό – γερμανικό εμπόριο διαμορφωνόταν ελεύθερο από δογματικές. Εξάλλου, ως επιχείρημα έφερνε, ότι το ευρωπαϊκό σύστημα συμψηφιστικής χρέωσης δεν απέκλειε σε καμία χώρα τις ελεύθερες συναλλαγές συναλλάγματος. Εντέλει, θεωρούσε, ότι όχι οι μέθοδοι, αλλά η ποιότητα των ίδιων των προϊόντων θα είναι αυτή που θα κάνει την διαφορά στην αγορά. Και για αυτό το θέμα ήταν της άποψης ότι Γερμανία δεν χρειαζόταν να κάνει σοβαρές σκέψεις.
Στο ουσιαστικό ερώτημα πως θα επιτυχγάνετο το οικονομικό πρόγραμμα του Φουνκ που ήταν συνυφασμένο με την επιτυχή έκβαση του πολέμου που ήδη είχε ξεκινήσει με την επίθεση της Γερμανίας κατά της Πολωνίας (01.09.1939) ο ίδιος απαντούσε πολύ απλά «με την εργασία», διότι, όπως ό ίδιος σημείωνε: «Εμείς δεν ξοδεύουμε χρήματα που δεν έχουν παραχθεί. Η αλλαγή μιας θέσης εργασίας είναι χρηματικά έγγραφα σε ισχύ, διότι οι τιμές και οι μισθοί είναι σε ισχύ ανεξάρτητα των περιπτώσεων όπου υψηλές τιμές ή υψηλοί μισθοί εξαιτίας συγκεκριμένων εξελίξεων θα πρέπει να αναγνωριστούν ως δίκαια και αναγκαία. Όπου υπάρχουν υψηλές προσφορές υπάρχουν και υψηλοί μισθοί. Για αυτό το λόγο το ερώτημα είναι άνευ σημασίας πόσο καιρό θα θελήσουμε να συγκεντρώνουμε βραχυχρόνια δάνεια Επί του παρόντος το γερμανικό χρέος δεν προκαλεί καμία ιδιαίτερη ανησυχία, επιτεύχθηκε δε τα επιτόκια δανεισμού του Ράϊχ να μειωθούν και ο προϋπολογισμός να είναι εντάξει.»42
Στα τελευταία ερωτήματα: «πως θα επέστρεφε η εμπόλεμη οικονομία σε μια μεταπολεμική;» και αν « δεν θα προκαλούσε αυτή η μετάβαση μια οικονομική κρίση; » ο Φουνκ θεωρούσε καθώς η γερμανική οικονομία κατευθύνθηκε πριν το πόλεμο αλλά και κατά την διάρκεια πολέμου στις δημόσιες ανάγκες και καθώς μετά το πόλεμο θα έπρεπε να λυθούν τεράστια ζητήματα του γενικού συνόλου, η μεταβολή σε μια οικονομία σε ειρηνικό περιβάλλον δεν θα έφερνε σημαντικά προβλήματα, διότι δεν θα εμφανιζόταν κάποια μεγάλη κρούση σε νομισματικές – δανειακές ανάγκες, ειδικά οι δόσεις των δανείων που θα πρέπει να ανανεωθούν θα μπορούν να διατίθεντο μόνο σταδιακά. Στα λοιπά οι επενδύσεις ή τα δάνεια θα στρέφοντα σε παραγωγές που θα ήταν σημαντικές και σπουδαίες.
Συμπερασματικά ο ύπατος οικονομικός υπεύθυνος της ναζιστικής κυβέρνησης τόνιζε τα κάτωθι σημεία:
Με το κλείσιμο των πολυετών εμπορικών συμφωνιών με τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να επιτευχθεί η προσαρμογή των οικονομιών στον σχεδιασμό παραγωγής των με αυτόν της γερμανικής οικονομίας, σε μια πολυετή και ασφαλέστερη αγορά. Έτσι θα είχε επιτευχθεί μια αμφίδρομη αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής, αλλά και των ευρωπαϊκών αγορών
Μέσω της σταθεροποίησης των τιμών συναλλαγών θα διασφαλιστεί ένα απρόσκοπτο σύστημα πληρωμών για την εξέλιξη των εμπορικών ανταλλαγών μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών οι οποίες ήδη προχωρούν στην ένταξή τουs στο συμψηφιστικό – χρεωστικό σύστημα – Clearing.
Στο τομέα της αγροτικής οικονομίας και της βιομηχανίας μέσω της ανταλλαγής πληροφοριών θα όφειλε να στοχεύσει το ύψιστο όριο παραγωγής στα αγροτικά και σε πρώτες ύλες και να επιτευχθεί μια λελογισμένη οικονομική κατανομή της εργασίας στην Ευρώπη. Μέσω δε μιας σκόπιμης χρήσης των υπαρχουσών οικονομικών δυνάμεων θα πρέπει να επιτευχθεί η αύξηση του βιοτικού επιπέδου και της ασφάλειας έναντι πιθανών αυξανομένων μέτρων εκτός Ευρώπης αποκλεισμού της.
Κατά τον Φουνκ θα έπρεπε να ενδυναμωθεί το οικονομικό συλλογικό αίσθημα κάτω από το οποίο οι ευρωπαϊκοί λαοί θα επιτύγχαναν σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής πολιτικής μέσω της από κοινού εργασίας (νόμισμα, δανεισμός, παραγωγή, εμπόριο). Η οικονομική αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών θα όφειλε να ενεργοποιήσει μια καλύτερη αντιπροσώπευση των ευρωπαϊκών εμπορικών συμφερόντων έναντι των άλλων οικονομικών ομάδων της παγκόσμιας οικονομίας. Αυτής της ενωμένης Ευρώπης δεν θα της υποδεικνυόταν από κανένα διευρωπαϊκό σχηματισμό όροι πολιτικών και οικονομικών μεθόδων.
Κλείνοντας την εισήγησή του ο Φουνκ θα τονίσει: «Η επικείμενη εμπορική ειρήνη πρέπει να εγγυηθεί στις χώρες του γερμανικού ζωτικού χώρου το μείζον της οικονομικής ασφάλειας και στον γερμανικό λαό το μείζον σε αγαθά προς αύξηση της ευημερίας του. Προς αυτό το στόχο θα πρέπει να προσανατολιστεί η ευρωπαϊκή οικονομία. Η όλη εξέλιξη θα προχωρήσει σταδιακά, διότι είναι επιβαρυμένη με πολλούς αστάθμητους παράγοντες ακριβώς, μη το ξεχνάμε αυτό, ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο».
Αν θέλουμε να παρατηρήσουμε κάτι για τα παραπάνω θα λέγαμε ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν σήμερα το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Το ναζιστικό σχέδιο της ενοποιημένης Ευρώπης οικειοποιήθηκε από τα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη δίχως οι λαοί τους και οι περισσότεροι των ηγετών τους να γνωρίζουν το υπόβαθρο του σχεδίου. Απλά άλλαξε ο τρόπος εφαρμογής του. Αν τότε το μέσο επιβολής του ήταν τα όπλα. Σήμερα η υλοποίηση της ενωμένης Ευρώπη επιβλήθηκε μέσω ενός κοινού τραπεζικού συστήματος και των χρηματοδοτήσεων και ενός φαινομενικού δημοκρατικού συστήματος. Διότι πόσες εθνικές κυβερνήσεις ρώτησαν τους πολίτες τους αν επιθυμούν να εισέλθουν σε μια οικονομική ένωση κρατών που προέβλεπε εν τέλη και το τέλος της χάραξης μιας ανεξάρτης εθνικής πολιτικής από τα εθνικά τους κράτη;
Ένα άλλο σημαντικό ερώτημα είναι αν οι άλλοι Ευρωπαίοι που θα έπρεπε να γνωρίζουν, γνώριζαν τα πλάνα της ναζιστικής Γερμανίας. Η απάντηση είναι: «ναι». Το ναζιστικό πλάνο της ενοποιημένης Ευρώπης ήταν γνωστό στους Ευρωπαίους. Μια απόδειξη είναι το άρθρο της Dorothy Thompson στην New Herald Tribune το 194043 όπου σημειώνεται: «Οι Γερμανοί έχουν ένα ξεκάθαρο πλάνο για το τι θα πράξουν μετά το πόλεμο. Και πιστεύω ότι γνωρίζω λεπτομέρειες αυτού του πλάνου. Το άκουσα από πολλούς συμμετέχοντες γερμανούς για να το πιστέψω….Η Γερμανία σχεδιάζει να κάνει μια ένωση από ευρωπαϊκές χώρες, μια ένωση της οποίας το φορολογικό σύστημα και η οικονομία θα ελέγχεται από το Βερολίνο….Εδαφικές αλλαγές δεν τους ενδιαφέρει εκτός των γλωσσικών μορφών δεν θα υπάρχει καμία Γαλλία ή Αγγλία. »
Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι, αν οι μεγάλοι οραματιστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης γνώριζαν ότι εκτελούσαν ένα ναζιστικό σχέδιο; Αν ναι, τότε θεωρούνται μέτοχοι της υλοποίησης του κοινού στόχου Ο κοινός παρανομαστής και των δύο σχεδίων στην τελική τους φάση δεν είναι τίποτε άλλο από το ίδιο σχέδιο που οδηγεί στην παγκοσμιοποίηση, στην ομογενοποίηση, σε μια μοναρχία παγκόσμιας κλίμακας. Ο άνθρωπος ως μονάδα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Σε πρώτη μοίρα είναι ο αριθμός που θα υποκρύπτει ο ίδιος, δηλαδή ο έλεγχος αυτού.
Το συμψηφιστικό σύστημα και ο τρόπος λειτουργίας του (Clearingsystem)
Κατά την διάρκεια της ναζιστικής διακυβέρνησης της Γερμανίας του Τρίτου Ράιχ αναπτύχθηκε το συμψηφιστικό σύστημα στις εμπορικές ανταλλαγές σύμφωνα με το οποίο τα συνομολογούμενα κράτη η Γερμανία, η Ελβετία και αναφορικώς η Ιταλία οργάνωσαν το καθένα από μια κεντρική υπηρεσία συμψηφισμού για τις διασυνοριακές τους πωλήσεις και παραλαβές. Έτσι για παράδειγμα μια ελβετική εταιρεία δεχόταν μια παραγγελία από την Γερμανία και την εκτελούσε, τότε ο λογαριασμός θα το έστελναν στην ελβετική υπηρεσία συμψηφισμού όπου ο Ελβετός εντολές θα αποπλήρωνε και τον λογαριασμό. Η ίδια οδός θα γινόταν και αντιστρόφως. Έτσι ο γερμανός εντολέας θα εξοφλούσε τον λογαριασμό του στο γερμανικό ταμείο συμψηφισμού στο Βερολίνο. Στο τέλος του χρόνου ή επί παραδείγματι μετά το πέρας ενός μηνός θα συνυπολογιζόταν η διαφορά μεταξύ του θετικού υπολοίπου και των απαιτήσεων μεταξύ των τοπικών ταμείων. Μόνο όταν διαπιστωνόταν διαφορά στον ισολογισμό θα καταβαλλόταν το υπόλοιπο σε πραγματικό χρήμα (Devise). Μόνο έτσι μπορούσε η Γερμανία να περιορίσει στο ελάχιστο την ροή του πολύτιμου υπαρκτού συναλλάγματος. Στην πραγματικότητα η Ελβετία εγγυόταν 1,3 δις ελβετικά φράγκα στην Γερμανία και Ιταλία συμψηφιστικών δανείων. Αυτό σήμαινε απλά, ότι το αρνητικό υπόλοιπο εις βάρος της Γερμανίας δεν αποπληρώθηκε από την συμψηφιστική γερμανική υπηρεσία, αλλά από την ελβετική δίχως τους προβλεπόμενους φόρους. Λόγο της χρόνιας έλλειψης συναλλάγματος στο Γερμανικό Ράϊχ δεν κατέστη δυνατόν να αποπληρωθεί το πιστοποιημένο δάνειο. Αργότερα και παρόλο της αντιστάσεως των νικητριών δυνάμεων η Ελβετία θα καταφέρει να εισπράξει μερίδιο των οφειλών της το 1952 από την Γερμανία 650 εκατ. Γαλλικά φράγκα και από την Ιταλία 232 εκατ. Ελβετικά φράγκα44
Όπως γίνεται κατανοητό το συμψηφιστικό σύστημα διεθνών συναλλαγών ήταν ένας μηχανισμός κεντρικής πλοήγησης των διεθνών συναλλαγών των συμμάχων της Γερμανίας ή των κατακτημένων χωρών45. Βασιζόταν στο «Ράιχ Μάρκ» και σήμαινε βασικά ότι όλες οι διεθνείς συναλλαγές των συμμετεχόντων κρατών θα πραγματοποιούνταν μέσω Βερολίνο. Ενώ πολλά σχέδια για την ανακατάταξη της Ευρώπης δεν γνωστοποιήθηκαν παρά μόνο στον ακαδημαϊκό χώρο και σε μελέτες, λειτούργησε το συμψηφιστικό σύστημα ως σύστημα εμπορικών ανταλλαγών παραμερίζοντας το χρυσό και δολάριο μέχρι το τέλος του πολέμου και του εθνικοσοσιαλισμού. Καθότι το συμψηφιστικό σύστημα έφερε ένα τεράστιο όφελος για το Γ΄ Ράιχ ο Röhr46 το κατονόμαζε ως «συγκεκαλυμμένη κλοπή»47
Οι ναζιστές του παρελθόντος οι εμπνευστές και πρωτεργάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Βρυξελλών
Ο ως φαινομενικά ιδρυτής και «πατέρας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Βρυξελλών φέρεται να ήταν ο εθνικοσοσιαλιστής και φασίστας Βάλτερ Ηαλστάϊν – Walter Hallstein (1901 – 1982), γερμανός δικηγόρος, μέλος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) της Ένωσης Εθνικο- σοσιαλιστών γερμανών δικηγόρων (BNSDJ) καθώς επίσης της διαβόητης οργάνωσης με σκοπό και στόχο την επεξεργασία των σχηματικών νομικών βάσεων μιας Ευρώπης υπό τον έλεγχο και κυριαρχία του καρτέλ της I. G. Farben. Το περίεργο είναι ότι το όνομα του Ηάλσταϊν, του πρώτου προέδρου για μια ολόκληρη δεκαετία της Ε.Ε είναι λίγο γνωστό στο ευρύ ευρωπαϊκό κοινό. Κανείς δεν τον αναφέρει, κανείς δεν τον γιορτάζει, κανείς δεν το τιμά. Είναι αυτός που έστησε πραγματικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως παγκόσμιο θεσμικό, πολικο-οικονομικό παράγοντα.
Η ενοποίηση της Ευρώπης. όπως την γνωρίζουμε σήμερα, δεν είναι το πολιτικό εφεύρημα μιας πολιτικής κατάστασης απόρροιας του Β’ Π.Π.. Το πρόσωπο που θα χαράξει την νέα οικονομική πολιτική, την πολιτική του ελέγχου των εμπορικών αγορών και την συμμετοχή της Γερμανίας στο γίγνεσθαι του παγκόσμιου εμπόριο ακούει στο όνομα Καρλ Ντούϊσμπεργκ (Carl Duisberg), ο πατήρ της Bayer Pharma στην οποία είχε ξεκινήσει ως Πληρεξούσιος και Διευθυντής των επιστημονικών πειραμάτων της εταιρείας ήδη από το 1888, του χημικού πολέμου και της αναγκαστικής εργασίας κατά τον Α΄Π.Π. Αυτός που απαιτούσε τον πόλεμο για να αποκτήσει η Γερμανία νέες αγορές. Ήδη από το 1904 θεωρούσε την επικράτηση της γερμανικής χημείας παγκοσμίως.48 Έτσι επηρέασε τον αυτοκράτορα Βίλχεμ Β’ να κηρύξει τον Α’ Π.Π. του οποίου ο καγκελάριος Hollweg στις 31.07.1914 ανήγγειλε ότι στόχος του Α΄.Π.Π. είναι η ένωσης της Γερμανίας με την Γαλλία, των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης και της Δανίας υπό την γερμανική εξουσία. Το 1931 ο ίδιος ο Carl Duisberg απαιτούσε μια Ευρωπαϊκή ένωση από Bordeau μέχρι την Σόφια. Είναι αυτός που ώθησε το 1925 την δημιουργία μαζί με τους BASF, Hoest την ίδρυση της IG Farbe, η οποία ήταν ο κύριος χρηματοδότης του Χίτλερ, του Άουσβιτς αλλά και του Walter Hallstein, μια ιδιάζουσα προσωπικότητα γνωστή ως ο πατήρ της Ε.Ε. αφού διετέλεσε για δέκα χρόνια ο πρώτος πρόεδρος της τότε ΕΟΚ (1958-1967). 49
Το 1912 ο Καρλ Ντούϊσμπεργκ θα γίνει πληρεξούσιος και θα τοποθετηθεί Γενικός Διευθυντής και Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου της Farbenfabriken vorm. Friedr. Bayer & Co την οποία θα μετατρέψει σε Τραστ κατόπιν των εμπειριών που θα συλλέξει στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στα πρότυπα της Standard Oil50 Το 1914 το Γερμανικό Γενικό Επιτελείο αφού συστήσει την ειδική Επιτροπή „Nernst-Duisberg-Kommission“ θα του αναθέσει την έρευνα χημικών αερίων για χρήση τους σε πόλεμο. Μια πράξη η οποία εν μέρει επιτρεπόταν από το Πρωτόκολλο της Χάγης το οποίο είχε υπογράψει η Γερμανία ήδη το 1907. Στο πρόγραμμα εκτός των Duisberg και Walther Nernst συμμετείχε η αφρόκρεμα γερμανών επιστημών τους: James Franck, Fritz Haber, Otto Hahn und Gustav Hertz στους οποίους απονεμήθηκε αργότερα και το βραβείο Νόμπελ. Ο Duisberg ενθουσιασθείς για το γεγονός θα ανακαλύψει και θα εφαρμόσει την θανατηφόρα χημική ένωση του φωσγενίου 51. Κατά την παρουσίαση της εισήγησής του στον αρμόδιο της Ανώτατης Διεύθυνσης Στρατού συνταγματάρχη Bauer θα τονίσει την αναγκαιότητα χρήσης του T-Hexa-Granaten και στο μέτωπο «για να μη χαθεί η μοναδική ευκαιρία να στοιχειοθετηθούν τα δραστικά αποτελέσματα του υλικού το οποίο όπως σημείωνε ο ίδιος «αυτό το υδροχλωρικό οξύ είναι το δραστικότερο υλικό» που γνώρισε. Ο Ντούϊσμπέργκ κατά την διάρκεια του Α΄ Π.Π. και συγκεκριμένα το 1916 απαιτούσε μαζί με άλλους μεγαλοβιομηχάνους τους Walther Rathenau και Hugo Stinnes από τους Βέλγους που ήταν υπό κατοχή ως αντίποινα την αναγκαστική τους εργασία στην Γερμανία, γεγονός το οποίο απαγορευόταν από το πρωτόκολλο της Χάγης.
Σε μια ομιλία του με τίτλο «τα σύγχρονα και μελλοντικά προβλήματα» σε ημερίδα που διοργανώθηκε από την Ένωση Βιομηχάνων Βαυαρίας με τίτλο «η βιομηχανία σε ανάγκη» στις 24 Μαρτίου 1931 απαιτούσε την συνεννόηση σε θέματα οικονομίας με τα Νοτιοανατολικά κράτη και με την Γαλλία θα τονίσει « Εν πρώτοις ένα κλειστό οικονομικό μπλοκ από την Μπορντώ μέχρι την Σόφια θα αποτελέσει για την Ευρώπη την σπονδυλική στήλη η οποία θα επιτρέψει τον ισχυρισμό της σπουδαιότητας της ανά τον κόσμο». Με την ανάληψη της εξουσίας από τους εθνικοσοσιαλιστές υπό του Χίτλερ ο Ντουϊσμπεργκ θα διατελέσει μέχρι τον θάνατό του μέλος της Ακαδημίας του Γερμανικού Δικαίου όπου ορίστηκε Πρόεδρος της Επιτροπής Βιοτεχνικού Ασφαλιστικού Δικαίου. Παράλληλα βοηθούσε τους εβραϊκής καταγωγής γερμανούς.
Στις 07.05.1938 ο Χίτλερ επισκέπτεται τη Ρώμη για τον διακανονισμό του Νότιου Τιρόλ. Μια εβδομάδα αργότερα ο “νομικός και οικονομολόγος” του Χίτλερ Walter Hallstein το πνευματικό τέκνο του Ντούϊσμπεργκ θα επισκεφθεί την Ρώμη για επίσημες συνομιλίες για την οργάνωση και κυριαρχίας της Ευρώπης και την διαφύλαξη της υψηλής φυλής από τον Ιουδαϊσμό. ( Heraus kam ein gemeinsames Bekenntnis zur Dominierung des Kontinents und natürlich zu der Agenda, “die höchste Rasse vor dem Judentum zu schützen”
Στις 23 Ιανουαρίου 1939, λίγους μήνες πριν την επίσημη έναρξη του Β’ΠΠ ο Βάλτερ Ηαλστάϊν ομίλησε στο Ρόστοκ σε μια ιστορική προπαγανδιστική ομιλία επί μιας νομικής μορφοποίησης «ενοποιημένης Ευρώπης» υπό την κυριαρχία της I. G. Farben. Το Μάιο του 1938 ο Χίτλερ με τον ομόδοξό του τον «Duce» (ηγέτης) Μπενίτο Μουσολίνι σύστησαν μια διακρατική Επιτροπή με το όνομα «Κοινή εργασία για τις γερμανο-ιταλικές νομικές σχέσεις» για την εφαρμογή ενός δικτατορικού δικαιϊκού συστήματος στην Ευρώπη.
Από τις 21 μέχρι 25 Ιουνίου 1938 ο Βάλτερ Ηαλστάϊν εκπροσώπησε την εθνοσοσιαλιστική κυβέρνηση του Χίτλερ ως διευθύνων σύμβουλός της παραπάνω επιτροπής στις επίσημες διαπραγματεύσεις με τους ιταλούς πολιτικούς και νομικούς στην Ρώμη επί νομικών ζητημάτων μιας φασιστικής κυριαρχίας του Καρτέλ σε μια ενοποιημένη Ευρώπη. Ο Χάλστάϊν στην Ρώμη περιτριγυρίστηκε από νομικούς και τεχνοκράτες που αποτελούσαν τα οργανωτικά στελέχη – εκπρόσωποι των Εθνικοσοσιαλιστών/ του Καρτέλ-Συμμαχία. Το «Δεξί χέρι» του Χαλστάϊν θα αποβεί ο «ημέτερός» του, εξειδικευμένος στην ευρεσιτεχνία, καθηγητής διδάκτωρ Κάρολος Φρειδερίκος Οπχύλς – Karl Friedrich Ophüls (1895 – 1970), επίσης μέλος της NSDAP από την 1.05.1933 (Αρ. Μέλους 2399061), Προέδρου Πρωτοδικών και ηγέτης ειδικός για το δίκαιο της ευρεσιτεχνίας ( Πατέντας), ξένου και διεθνούς δικαίου, εκτέλεσης και ανταγωνισμού στο ειδικό δικαστήριο για τις πατέντες της Φρανκφούρτης έδρα της I:G: Farben. Τα κεντρικά του κόμματος NSDAP χαρακτήρισαν τον Οπχύλς σε μια επιστολή τους της 17.12.1941 προς τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου της Φραγκφούρτης ως τον «πολιτικά – αξιόπιστο των εθνικο -σοσιαλιστών».
Το 1949 μετά την αποναζιστοποίηση του από τις Δυτικές Συμμαχικές δυνάμεις και την επιστροφή του από τις ΗΠΑ ο Χάλστάϊν απονέμει τον τίτλο του Διδάκτορος στον Οπχύλς και κατόπιν του καθηγητή του δικαίου του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης. Ένα χρόνο αργότερο το 1950 ο Χάλσταϊν ονομάτισε τον Οπχύλς «πρέσβη στις Βρυξέλλες». Ομοίως το 1950 ορίστηκε ο Ηάλσταϊν προσωπικός σύμβουλος του Κόνραντ Αντενάουερ (Konrad Adenauer), του Προέδρου του κοινοβουλευτικού συμβουλίου του πρώτου Καγκελάριου της ΟΔΓ με αναφορά του ενοποιημένου οικονομικού χώρου ( Bund deutscher Länder). Ο Βάλτερ Χάλσταϊν θα αποτελέσει τον πολιτικό / οικονομικό εγκέφαλο των διαπραγματεύσεων που οδήγησαν στην Συνθήκη της Ρώμης.
Από την 01. μέχρι την 03. Ιουνίου 1955 ο Χάλλσταϊν θα λάβει μέρος στην Μεσίνα της Ιταλίας στην αποφασιστική ημερίδα για την προετοιμασία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας- Europäischen Wirtschafts–Gemeinschaft (EWG) υπό την διεύθυνση του. Οι συμμετέχοντες αυτής της συνάντησης ήταν οι: Gaetano Martino (Ιταλία), μέλος της φασιστικής κίνησης της Ιταλίας, Antoine Pinay (Γαλλία), μέλος της εθνικιστικής –μαριονέττα- κυβέρνησης Vichy της κατεχόμενης Γαλλίας, Joseph Bech (Λουξεμβούργο) από το 1914 νομικός εκπρόσωπος ενός φασιστικού κόμματος, Johan Willem Beyen (Ολλανδία), διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης του καρτέλ Phillips και Unilever, ο Paul-Henri Spaak ( Βέλγιο), ηγετική μορφή της ευρωπαϊκής κίνησης European Movement και φυσικά από την Γερμανία ο Βάλτερ Ηαλστάϊν.
Στις 07. Ιανουαρίου 1957 οι Βάλτερ Ηαλστάϊν και Κόνραντ Αντενάουερ συνυπέγραψαν το παραπάνω και δύο ακόμη ως «οι Έξι Σικελοί» αναφερόμενοι στις χώρες της Συνθήκη της Ρώμης που αποτελεί και στην ουσία το ιδρυτικό πρωτόκολλο της Ε Ε των Βρυξελλών της οποίας το κείμενο από νομικής βάσης επεξεργάστηκε από τους Bech, Beyen u. Spaak και φυσικά από τον Βάλτερ Ηάλσταϊν. Στις 7. Ιανουαρίου 1958 ανακηρύχθηκε από τις μαριονέττες του Καρτέλ για πέντε έτη ο Χάλσταϊν ώς πρώτος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Επιτροπής, η υψηλότατη αρχή της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και πρόδρομος της Ε.Ε των Βρυξελλών. Ακολούθως το 1963 ο Χάλσταϊν θα επανατοποθετηθεί για ακόμη μια θητεία ως «Πρόεδρος» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Έτσι ο Χάλλσταϊν είχε υπό την διοίκησή του για μια δεκαετία ένα στρατό από γραφειοκράτες και από την άλλη πλευρά τον κάθε έλεγχο και αδειοδότησης. Με την βοήθεια αυτής της αρμάδας υπάκουων κλητήρων, ιπποκόμων και καριεριστών μορφοποίησε την Ε:Ε των Βρυξελλών σε πλάνα του Καρτέλ.
Παράλληλα στον ίδιο χρόνο, στις 17 Απριλίου 1957 Carl Friedrich Ophüls ο «έμπιστος και αξιόπιστος» εθνικοσοσιαλιστής – και φασίστας υπέγραψε ως ηγετικός πρωτεργάτης το ιδρυτικό καταστατικό του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, του ανωτάτου δικαστηρίου και του σπουδαιότερου νομικού θεσμού της Ευρωπαϊκής ένωσης των Βρυξελλών. Το κείμενο του ιδρυτικού καταστατικού επεξεργάστηκαν οι Κάρολος Φρίδριχ Όπχυλς και φυσικά ο Βάλτερ Χάλστάϊν.
Ο Βαλτερ Ηάλλσταϊν, ένας πασίγνωστος επαναλαμβανόμενος δράστης παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του (1982 ) ένας δίχως ενδοιασμούς υπηρέτης του Καρτέλ έχοντας την εντολή να τους παραδώσει τους ευρωπαίους πολίτες. Στο πεντακοσίων σελίδων βιβλίο του «Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα» επί του τίτλου του οποίου απεικονίζεται ο δωδεκάκτινος του Δαυϊδ επί του κύκλου της Ευρωπαϊκής κοινότητας, γράφει: «Τα συνταγματικά όργανα, η Ευρωπαϊκή.Επιτροπή και όλες οι αποφάσεις προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η οργάνωση της Ε.Ε έχει την καταβολή της στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το οποίο είναι μοναδικό παράδειγμα στην πολιτική ιστορία. Η εντολή της είναι να εκπροσωπεί την Ε.Ε στο εσωτερικό της και στο εξωτερικό. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι ανεξάρτητη από τα τοπικά κοινοβούλια των κρατών μελών. Δεν πρέπει να ακολουθεί ή να αποδέχεται κάποια οδηγία των μελών κρατών. Η Ευρωπαϊκή επιτροπή κατέχει το μονοπώλιο της νομοθετικής πρωτοβουλίας »
Το παραπάνω βιβλίο του εθνικοσοσιαλιστή και φασίστα Βάλτερ Ηάλλσταϊν αποτελεί μαζί με την ομιλία του της 23 Ιανουαρίου 1939, το πρωτότυπο για την διαμόρφωση της Ε.Ε, αναφορικά των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης υπό την κυριαρχία του Καρτέλ. Η δεύτερη «οδηγία χρήσης» αποτελεί το βιβλίο του με το τίτλο Το «Καρτέλ του ευρύ χώρου – ένα όργανο των αρχών της βιομηχανοποιημένης αγοράς σε μια νέα Ευρώπη» του εθνικό –σοσιαλιστή Arno Sölter (1911 – 1987), που είδε τα φώτα της δημοσιότητας το 1941 του εκδοτικού οίκου Meinold της Δρέσδης του «Κεντρικού ερευνητικού οίκου για εθνικό – οικονομικό κανόνα στο ευρύτερο οικονομικό χώρο» της Δρέσδης υπό την καθοδήγηση του προϊσταμένου Sölter. Η θεωρία – το περιεχόμενο, η ομιλία και τα βιβλία είναι η αυταπόδεικτη επιβεβαίωση στην πράξη της Ε.Ε. των Βρυξελλών.
Μετά το Β΄ Π.Π ο Άρνο Σόελτερ (Arno Sölter) εργάστηκε για την Ομοσπονδιακή Ένωση της Γερμανικής Βιομηχανίας (BDI), μιας ομάδας Λόμπυ του βιομηχανικού πλέγματος του Καρτέλ. Το 1962, πέντε χρόνια μετά την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΟΚ) θα δημοσιεύσει την παλαιά του πρόταση για το Καρτέλ υπό τον τίτλο «Επιχειρησιακές σχέσεις σε ενιαία αγορά υπό την άποψη του οικονομικού Καρτέλ της ΕΟΚ» 52
Ο πολωνικής καταγωγής Ηέλμουτ Κόλ alias Henoch Kohn εκ του Κοέν εβραϊστι Ραβί πρώην στέλεχος της εταιρείας BASF της (I. G. Farben), προσωπικός φίλος των δύο επαγγελματιών εγκληματιών και φασιστών Fritz ter Meer (προ του Β΄ Π.Π. μέλος του Δ.Σ της I. G. Farben και Διοικητής I. G. Auschwitz, δημιουργός του κυνικού γνωμικού „Arbeit macht frei“ « η εργασία κάνει ελεύθερο», εμπνευστής του Codex Alimentarius53, καταδικασθείς ως εγκληματίας πολέμου, αλλά μετά το πόλεμο μολαταύτα τοποθετείται Πρόεδρος του Δ:Σ Bayer AG), και του Carl Wurster που διετέλεσε προ του Β΄ Π.Π. μέλος του Δ.Σ της [Degussa {Henkel}], θυγατρικής της G.-Farben, η οποία παρήγαγε για το στρατόπεδο του Άουσβιτς το γκάζι Zyklon B, μετά τον πόλεμο διευθυντής και εκπρόσωπος του Προέδρου της BASF, υποστηρίχθηκε από τον ter Meer und Wurster, ως «Ομοσπονδιακός Καγκελάριος» (Διευθυντής της διοίκησης του από 01.01.1947 ιδρυθέντος χώρου (Γερμανία) και από 03.10.1990 διευρυμένου αργότερα με την Πρώην Ανατολική Γερμανία «DDR» και εκπροσώπου του και του Ενωμένου Οικονομικού χώρου των Η.Π.Α. και του Η.Β54
Η Ε.Ε των Βρυξελλών όπως υφίσταται σήμερα είναι ένα διαρκές γίγνεσθαι και παραπέμπει σε αρκετές συμφωνίες – θεσμούς εκ των οποίων οι σημαντικότεροι σταθμοί είναι: Το Σύμφωνο των Βρυξελλών του 1948 (BTO), η Ευρωπαϊκή Κοινότητα του Άνθρακος και Σιδήρου (EGKS/Montan Union) του1951, Η Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητος (EVG) και Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (ΔΑΣΕ) του 1954, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (EWG), η Ευρωπαϊκή Κοινότητα του Ατόμου (EAG/EURATOM) 1957, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα (EG) του 1965. Η επεξεργασία των κειμένων όλων των παραπάνω συμφωνιών ήταν η αποκλειστικότητα του Ηάλλσταϊν. Τα θεσμικά της όργανα ήταν οι πρόδρομοι των σημερινών οργάνων της Ε:Ε των Βρυξελλών. Σύμφωνα με τις πρωτοβουλίες του Οπχίλ οι υψηλά ιστάμενοι το 1967 πέρασαν στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, οι ιδιαίτεροι υπουργοί θα περάσουν στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Κοινή Ολομέλεια θα αποτελέσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Ανώτατο δικαστήριο θα επονομαζόταν σε Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Θα ακολουθήσουν οι « τροποποιήσεις – Συμφωνίες»: Το Ενιαίο Ευρωπαϊκό Πρακτικό (Μιλάνο) του 1986 θα μετατραπεί σε Ευρωπαϊκή Πολιτική Συνεργασία (EPZ ) όπως επίσης οι συμφωνίες για την εξωτερική και ασφάλειας (EPZ) και μέσω πολιτική δικαιοσύνης (JI ) και εσωτερικών του Μάαστριχ 1992, όπως η κοινή συνεργασία σε αστυνόμευση και δικαιοσύνη σε ποινικά αδικήματα (PJZS) του Άμστερνταμ 1997 και Νίκαιας 2001 και μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης απόφαση της Λισσαβόνας 2007/2009 περί του δίκαιου της εξουσιοδότησης.
Το 2002 θα εισαχθεί το Ευρώ ως θεσμοθετημένο μέσω πληρωμής και νομισματική μονάδα της Ε.Ε που αντικατέστησε την διεθνώς νομισματική μονάδα, το Εκιού του 1979.
Η πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Η τάση ανόδου των ευρωσκεπτικιστών στα κράτη μέλη της Ε.Ε αλλά και η αύξηση των κομμάτων που αντιτίθενται σε μια ισλαμοποιημένη και των τραπεζών Ευρώπη δεν είναι τυχαία γεγονότα, αλλά είναι απότοκος της γερμανικής σφιχτής οικονομικής πολιτικής που άρχισε να εφαρμόζεται από τους Merkel – Schäuble. Ποιά είναι όμως η προοπτική αυτής της πολιτικής: Την απάντηση την λαμβάνουμε από τον παρακάτω παραλληλισμό των τριών εικόνων με κοινό παρανομαστή το βιβλικό «Πύργο της Βαβέλ» με το νέο σύγχρονο, αυτό της Ε.Ε. των Βρυξελλών
Με την παραπάνω αποτύπωση μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει περί τίνος πρόκειται.
Στα αριστερά αποτυπώνεται ο Πύργος της Βαβέλ τον οποίο κατέστρεψε ο Θεός πριν χιλιάδες χρόνια λόγω υπεροψίας του ανθρώπου να φτάσει τον ίδιο τον Θεό. Στο μεσαίο γράφημα αποτυπώνεται ο πύργος της Βαβέλ με έναν υπερυψωμένο γερανό και πέριξ αυτού άνθρωποι, προφανώς εργάτες – τεχνικοί με στόχο την αποπεράτωσή του. Πρόκειται για την επίσημη φωτογραφία της Ε.Ε με το σλόγκαν «Ευρώπη: Πολλές γλώσσες, μια φωνή». Στην Τρίτη, αριστερή, φωτογραφία προβάλλεται το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο στο Στρασβούργο, το οποίο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια ομοιότητα υπάρχει και ασφαλώς δεν είναι τυχαίο γεγονός.»
Φαίνεται λοιπόν, καθαρά ότι η Ε.Ε είναι η συνέχιση των πλάνων τέτοιων οντοτήτων που πεισμάτωσαν τον Θεό. Είναι η ιδέα του διαβόλου, ο οποίος εξ αυτού του γεγονότος, φαίνεται να μην θέλει πλέον να το αποκρύψει, και ο οποίος σιχαίνεται τον Θεό και τους νόμους του όπως και ο άνθρωπος τον τύφο. Και οι λάτρες της παγκοσμιοποίησης –συνειδητά ή ασυνείδητα – αποτελούν το μακρύ του χέρι ή τον συνέταιρό του.
Παράλληλα είναι ενδιαφέρον να δούμε, όταν κάποιος θέλει να μας διηγηθεί ότι δεν υπάρχει Θεός, ότι δηλαδή άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό υποφέρουν από ουτοπίες κλπ. Οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι Θεός υπάρχει. Διότι το να μισούν κάτι που δεν υπάρχει θα ήταν τελείως ηλίθιο και οι παγκοσμιοποιητές θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός του να είναι ηλίθιοι σκεπτόμενοι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τις εξυπνότερες υπάρξεις που έχει αναδείξει ο κόσμος. Γνωρίζουν επακριβώς ότι σε αναγνώριση του εωσφόρου στην πλειονότητα αυτών θα αποβούν λίγο σάπιες οι καρδιές τους. Έτσι όμως, αποφάσισαν να διαχωριστούν από τον Χριστό.
Η ερώτηση όμως, που θα έπρεπε να απασχολήσει τον κάθε καταναλωτή, μια ερώτηση που δεν απασχολεί τα τηλεοπτικά παράθυρα, είναι αν θα συνεχίσει να υφίσταται η Ε.Ε. Θα μπορούσε να υφίσταται κάτι το οποίο έρχεται κατά της θέλησης του ΘΕΟΎ, ή θα έχει την τύχη της καταστροφής του βιβλικού πύργου της Βαβέλ, ακριβώς όπως τότε; Διότι ο Θεός αργεί αλλά δεν λησμονεί, λέγει ο σοφός λαός μας
Και τίθεται όλο και συχνότερα το ερώτημα μεταξύ των ευρωπαίων πολιτών. Μπορεί να έχει μέλλον και αίσια πορεία μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ένωση όταν έρχεται αντιμέτωπη στην θέληση του δημιουργού ή θα έχει εντέλει το τέλος του πύργου της βιβλικής Βαβέλ;
“Από τον ιδεολογικό δογματισμό στον οικονομικό εθνικισμό”
Είναι πλέον ολοφάνερο ότι η Ευρώπη μετά την αποτυχία της να ενοποιηθεί με το “Ευρω-σύνταγμα” υπό τη σκέπη της Γερμανίας το (2008), βαδίζει ολοταχώς σε ένα οικονομικό συγκεντρωτισμό για την ενοποίησή της Ο τύποις ιδεολογικός δογματισμός που ίσχυε περατώθηκε και τώρα προσανατολίζεται σε ένα νέο πολιτικό σύστημα, μια μετάλλαξη, όπου ο πυρήνας του έθνους – κράτους περιστρέφεται γύρω από την οικονομία με κύριο στόχο το κέρδος55 Το νέο πνεύμα του πολιτικού συστήματος θα τον αποκαλούσαμε οικονομικό εθνικισμό στην υπηρεσία της “Άριας φυλής” 56 Και αναρωτιόμαστε, αν αυτή η Ενωμένη Ευρώπη αποτελεί το σπίτι του Ελληνισμού και της Ελλάδος ως κρατική υπόσταση; Διότι;
Υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν δεν εισακούεται η θέληση των λαών της που εκφράζεται μέσω των δημοκρατικών εκλογικών αναμετρήσεων, όπως στην περίπτωση της νέας ελληνικής κυβέρνησης με το δημοψήφισμα του 2015;
Υπάρχει Ε.Ε, όταν οι λαοί υπόκεινται στις ορέξεις των τεχνοκρατών τραπεζικών ιδρυμάτων που πλέων αυτά ασκούν την πραγματική πολιτική αντί των εκλεγμένων πολιτικών από τους φορολογούμενους Ευρωπαίους πολίτες; Και βεβαίως, υπάρχει Ε.Ε, όταν αυτά τα τραπεζικά ιδρύματα (τα συστημικά), κατά το δοκούν, όταν παρουσιάζουν ελλείμματα τα περνούν στον προϋπολογισμό του κράτους, ενώ απεναντίας όταν παρουσιάσουν κέρδη τα μοιράζονται οι μέτοχοι μεταξύ τους και το πιο εξοργιστικό τελευταίως δεν διασφαλίζει τις καταθέσεις των καταθετών, όπως τελευταίως στην Κύπρο και πρότινος στην Αυστρία; Ή τέλος όταν επιβάλλονται σε κράτος μέλος kapital Controll
Υπάρχει Ε.Ε και βεβαίως η ελεύθερη μεταφορά κεφαλαίου, όπως διατείνεται η ίδια. Όταν όμως, ένας πελάτης μιας τράπεζας – ενός πιστωτικού ιδρύματος – αδυνατεί να εκτελέσει μια απλή πληρωμή (Überweisung) από το λογαριασμό του σε άλλη πόλη της Γερμανίας της ίδιας τράπεζας δεν είναι ελεύθερη μεταφορά κεφαλαίου;
Υπάρχει Ε.Ε, όταν αυτή αδιαφορεί στο μεταναστευτικό ρεύμα από Ασία και Αφρική, δηλαδή των λαθρομεταναστών που εισρέουν και κατακλύζουν την Ν. Ευρώπη πληρώνοντας 5-10 χιλ. δολάρια. για να εισέλθουν παράνομα και στην Ελλάδα μας με τα μύρια προβλήματα που έχει η ίδια, και να είναι αναγκασμένη να τους περιθάλψει; Η Τουρκία από την άλλη πλευρά που τους προωθεί, αφενός οι δουλέμποροί της να κερδίσουν εκατομμύρια Ευρώ, αφετέρου η ίδια να λαμβάνει χρήματα από την Ε.Ε για να τους συγκρατεί;
Υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν εδώ και (40) και πλέον χρόνια εθελοτυφλεί μπροστά στην καταπάτηση των Διεθνών Συνθηκών και αποφάσεων του ΟΗΕ στο ζήτημα της κατοχής του 40 % του κυπριακού εδάφους, μέλους της Ε.Ε και της ΟΝΕ, δίχως να λαμβάνει αυτή ούτε ένα μέτρο εναντίον του κατακτητή – νατοϊκής δύναμης και συνδεδεμένου μέλους μαζί της, Τουρκία και κόπτεται να λαμβάνονται αντίμετρα κατά της Ρωσίας εις βάρος της Ελλάδος με παθητικό πάνω από μισό δισεκατομμύριο;
Θα μπορούσα να απαριθμήσω πλείστα παραδείγματα σχετικά με την μη ολοκλήρωση των οραμάτων των μεγάλων Ευρωπαίων οραματιστών, αλλά κυρίως των πολιτών της και για την απόκλιση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Θα παραμείνω όμως, στο τελευταίο παράδειγμα με την χαρακτηριστική δήλωση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ζαν Κλοντ Γιούνκερ που αφορά την σύσταση ευρωπαϊκού στρατού “για να δείξουμε στην Ρωσία ότι εννοούμε αυτό που λέμε στην ουκρανική κρίση”57.
Αυτός, ο “πολέμαρχος” και “θεματοφύλακας” του “μαύρου ευρωπαϊκού χρήματος” στην χώρα του, άραγε γνωρίζει τι σημαίνει να σηκώνει κάποιος το δάχτυλο του κατά της Ρωσίας σε μια κρίση που την δημιούργησε η ίδια η Ε.Ε με την ανάμιξή της υποστηρίζοντας τους νεοναζιστές της Pravi Sektor για την ανατροπή ενός νόμιμου καθεστώτος στην Ουκρανία;
Το ελληνικό ζήτημα και η Γερμανία
Το ζήτημα των αποζημιώσεων, επανορθώσεων του Β΄ Π.Π., αλλά και του δανείου που σύναψε το Γ΄ Ράιχ με την Τράπεζα της Ελλάδος παραμένει ένα διακαές αίτημα των Ελλήνων υπηκόων. Αν και καμμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει υποβάλλει επισήμως αίτημα αποπληρωμής και αποκατάστασης, το ζήτημα παραμένει ανοιχτό και ας προσπαθεί η γερμανική κυβέρνηση να το παραβλέπει. Σε κάθε περίπτωση ως πρώτο μέτρο πίεσης στην μη αναγνώρισης των ελληνικών αιτιάσεων περί επανορθώσεων φαίνεται λογικό να μην απαιτούνται και οι καταβολές των δανείων προς την Γερμανία. Το πρώτο βήμα βεβαίως είναι η εγγραφή των απαιτητών ποσών στον ελληνικό προϋπολογισμό, όχι με την έννοια του συμψηφισμού. Απαιτείται ακολούθως η καταγγελία της Συμφωνίας των Παρισίων του 1946, του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου του 1953 (άρθρο 17) και της Συμφωνίας των “2+4” του 1990 που μετατράπηκε σε Συμφωνία Ένωσης των δύο Γερμανιών ώστε η τελευταία να μην εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της που απέρρεαν από μια τέτοια συμφωνία.
Υπόψη, βάσει της διαγραφής του άρθρου 23 του Grund Gesetz (GG) του 1990 επήλθε η διάλυση της BRD, η οποία ως γνωστόν είχε συσταθεί στις 23.05 1949 σε πλήρη συμφωνία του Πρωτοκόλλου SHAEF58 του 1945 το οποίο φυσικά ισχύει μέχρι και σήμερα και ας είναι αυτό σε λίγους γνωστό. Συζητάμε δηλαδή με ένα κράτος59 με το οποίο έχουμε υπογράψει αμέτρητες συμφωνίες, αλλά δεν έχουμε υπογράψει την βασικότατη συμφωνία ειρήνης από το 1945.60 Συζητάμε δηλαδή με ένα κράτος το οποίο νομικώς στο διεθνές δίκαιο δεν υφίσταται, είναι ένα «ινκόγκνιτο» ή «Staatssimulation» κράτος.61. Πρόκειται στην ουσία για ένα κράτος – εταιρεία περιορισμένης ευθύνης Ε.Π.Ε. καταχωρημένη στα Δικαστήρια της Φρανκφούρτης με αριθμό: HRB 51411 με τίτλο “Bundesrepublik Deutschland – Finanzagentur GmbH“ και η εταιρεία απολαμβάνει κατά χάρη τα κυριαρχικά δικαιώματα μιας χώρας62 και επιπλέον ως επιβεβαίωση των παραπάνω η Γερμανία είναι μέχρι σήμερα εγγεγραμμένο μέλος στον ΟΗΕ ως “εχθρικό” μέλος. 63 Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι όταν η Γερμανία δεν θέλει να αναγνωρίσει τέτοιου είδους απαιτήσεις τρίτων καταφεύγει στις αποφάσεις των Παρισσίων 1947 και Λονδίνου 1953 και στο δεδομένο της μη υπογραφής συνθήκης ειρήνης ενώ παραβλέπει το γεγονός ότι στην συμφωνία «2+4» θα έπρεπε να την είχε υλοποιήσει.
Γιατί δεν υπάρχει η Γερμανία ως κυρίαρχο κράτος64
Η βάση ενόςδικαιϊκούσυστήματος είναι όταν το ανώτερο δίκαιο υπερέχει του κατωτέρου – τοπικού χαρακτήρα (η αρχή της παγκοσμιοποίησης), ενώ το αντίθετο δεν θα μπορούσε να συμβεί. Κατόπιν τούτου το Ομοσπονδιακό δικαιϊκό σύστημα της Γερμανίας υπερέχει του δικαίου των ομόσπονδων κρατιδίων. Έτσι και το ευρωπαϊκό δίκαιο υπερέχει του Ομοσπονδικού δικαίου της Γερμανίας. Και ως επακόλουθο αυτού το δίκαιο των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπερέχει του Ευρωπαϊκού δικαίου.
Με το άρθρο 25 του Grund Gesetz (GG) υποχρεούται η Γερμανία να αναγνωρίζει το δίκαιο των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καθορίζει ότι αυτό υπερέχει άλλων νόμων. Με τό ίδιο άρθρο ορίζεται ως ανώτερο του γερμανικού δικαίου το δίκαιο των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η Γερμανία μετά το τέλος του Β΄ Π.Π δεν είναι κυρίαρχο κράτος, αλλά ένα «κράτος» υπό κατοχή. Η «BRD» – Γερμανία από το 19.09. 1944 (Πρωτόκολλο του Λονδίνου) θεωρείται από τις νικήτριες δυνάμεις του Β΄ Π.Π και των ΗΠΑ ως μια περιοχή υπό κατοχή και κατασχέθηκε με τον νόμο «SHAEFGesetz» Νόμος Ν. 52 Άρθρο 1 επίσης στοBGBΙ. 1955 ΙΙ σελ.301.
Σε κατεχόμενη περιοχή ισχύει το διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Χάγης όπου ορίζεται ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα εκπληρώνονται μετά την υπογραφή συμφωνίας ειρήνης, Προβλέπεται στο ίδιο άρθρο 25 τουGrundGesetz.
Επειδή η Γερμανία δεν έχει υπογράψει συμφωνία ειρήνης με τους αντιπάλους της του Β΄ Π.Π θεωρείται ακόμη χώρα εχθρική στον ΟΗΕ (Άρθρο 53 και 107 της Χάρτας του ΟΗΕ. Αυτή η κατάσταση αίρεται μόνο με υπογραφή συμφωνίας ειρήνης.
Η «BRD» με την σύστασή της (1949) δεν θεωρήθηκε σε καμία περίπτωση διάδοχος κατάσταση της υπό κατοχής Γερμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά ένα νομικά υπό κατοχή εδαφικός χώρος με στόχο την αυτοδιαχείρισή του ενός τμήματος δηλαδή της Γερμανίας για συγκεκριμένο χρόνο. (2BvL6/56, 2Bvf1/73, 2BvR373/83, BVGE 2, 266 (277); 3, 288 (319 ff; 5, 85 (126); 6, 309, 336, 363.
Το υπό κατοχή νομικά γεωγραφικός χώρος της «BRD» υφίσταται με βάση του θεσμοθετημένου «GrundGesetz»-Βασική Νομοθεσία της 23.05.1949 μέχρι της 17.07.1990.
Mε βάση το ισχύον Δίκαιο της Χάγης (Άρθρο 43)65η υπό κατοχή και νομικά προσωρινή «BRD» δεν απέκτησε υπό συνθήκες ελεύθερης έκφρασης ένα σύνταγμα αλλά μια «Βασική νομοθεσία» «Grund Gesetz», και αυτό κατόπιν αποδοχής του εκ των κατοχικών Δυνάμεων και της αμερικανικής ηγεσίας με σκοπό «την διατήρηση της ειρήνης και της τάξης σε μια περιοχή στρατιωτικά υπό κατοχή για ένα συγκεκριμένο χρόνο»66
Με την διαγραφή του Άρθρου 23 της 17.07.1990 τουGrundGesetz όχι μόνο διαγράφηκε η ισχύς Grund Gesetz αυτού καθ’ αυτού αλλά και η ίδια η „BRD“ ως ένα προσωρινό κρατικό μόρφωμα. Οι σύμμαχοι αποφάσισαν στις 17.07.1990 στα πλαίσια της Συνδιάσκεψης των Παρισίων την απαλοιφή του άρθρου της εδαφικής ισχύς του Grund Gesetz. Έτσι έχασε την ολοκληρωτική του ισχύ67.
Με την κατάργηση στην ουσία του GrundGesetz μπήκε στην ισχύ το σύνταγμα του 1919 που αποτελεί το μοναδικό νομικό καταστατικό που ισχύει από το 20.01.1933 και οι κατοχικές Δυνάμεις ως νομοθέτες το δέχτηκαν με αλλαγές ως τις 22.05.1949 με το SHAEF Gesetz Nr. 168
Η Συμφωνία ένωσης (Eingangsvertrag) της 31.08.1990 (BGBΙ. 1990TeilΙΙ, Seite 890) με βάσει του διεθνούς δικαίου, εθνικού, συνταγματικού είναι άκυρη. Δεν ήταν δυνατόν να ενταχθεί η DDR ως κρατική υπόσταση στις 31.08.1990 σε μια άλλη BRD όταν η ύστερη έχει αυτοκαταργηθεί στις 17.07.1990. Δηλαδή από νομικής άποψης και του διεθνούς δικαίου η ένωση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ στην παραπάνω ημερομηνία Υφίσταται όμως παραδόξως.
Στο πρωτόκολλο της «Ένωσης» το οποίο σπάνια δημοσιεύεται και δύσκολα βρίσκεται, συνεχίζεται η ισχύ του δικαίου των «τεσσάρων κατοχικών δυνάμεων» και επιβεβαιώνεται στο μέλλον η υπαρκτή ένωση της Γερμανίας.69
Ακόμη και στην Συμφωνία των «2+4» της 12.09.1990 «Vertragüberdie abschließende Regelung in Bezug Deutschland» ισχύει το δίκαιο των κατοχικών Δυνάμεων. (Punkte 6 „Übereinkommen zur Regelung bestimmten Fragen in Bezug auf Berlin 21.09.1990 – BGB I 1990 S. 1274“
Οι αξιωματούχοι της διαλυμένης «BRD» δεν έχουν κυριαρχικά δικαιώματα και οι αποφάσεις τους δεν έχουν στην ουσία νομική ισχύ.
/www.triklopodia.gr
