στο δεύτερο μέρος της συνέντευξής τους «Το μόνο που λείπει από τη ζωή μου και θα λείπει για πάντα, είναι ο Χιώτης», λέει με πάθος η Μαίρη Λίντα, στην Έλενα Κατρίτση, σε μια εξομολόγηση ψυχής. Σιγοτραγουδά, μερικές από τις αξέχαστες επιτυχίες της και θυμάται τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Τον άνθρωπο που λάτρεψε και με τον οποίο μεσουράνησε στο πεντάγραμμο, σε μια αξιοζήλευτη καριέρα, με επιτυχίες οι οποίες βρίσκονται στα χείλη όλων, ακόμα και σήμερα. Έχει περάσει μισός αιώνας, από τότε που «έφυγε» από τη ζωή ο Χιώτης. Πάντα όμως, στο μυαλό της στριφογυρίζουν τα ίδια ερωτήματα: «Γιατί χωρίσαμε; Εγώ φταίω! Δεν υπάρχουν τέτοιες αγάπες σήμερα…». Πρώτη φορά, τον συνάντησε στο πάλκο. «Ήταν φίρμα ο Χιώτης. Εγώ, τότε έβγαινα. Ήμουν 11 – 12 χρόνων». Λίγα χρόνια αργότερα, ξεκίνησε μια ταραχώδης σχέση, γεμάτη πάθος και έρωτα, ένα διαζύγιο κι ο οριστικός χωρισμός. Σε πάλκο, έμελλε να είναι και η τελευταία τους συνάντηση. Αυτή τη φορά, στο γνωστό κέντρο της εποχής «Σεραφίνο». Ο κόσμος, φωνάζει στον Χιώτη: «φίλησε τη». «Εκείνος, πετάει το μπουζούκι και φεύγει. Αν με είχε φιλήσει θα ήμασταν μαζί. Τότε ήταν η τελευταία φορά που τον είδα». Τραγούδησαν μπροστά σε μεγιστάνες, προέδρους, πολιτικούς, σ’ όλη την αφρόκρεμα της εποχής, πάντα με το ίδιο μπρίο και κέφι που τη χαρακτήριζαν. Δεν ξεχνά την παρουσία τους στο Λευκό Οίκο, όπου ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Λύντον Τζόνσον, τους εξέφρασε έμπρακτα το θαυμασμό του. Με συγκίνηση, αναπολεί την «παραγγελιά» του Ωνάση, της Κάλλας, του Γεωργίου Παπανδρέου και της Μελίνας Μερκούρη. Η Μαίρη Λίντα, αναφέρεται στην πρόσφατη περιπέτεια της υγείας της και γιατί επέλεξε να βρίσκεται, σήμερα, στο Γηροκομείο Αθηνών. Ακόμη, μιλά για την πολύτιμη παρουσία της κόρης της στη ζωή της, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «είναι η καλύτερη κόρη του κόσμου».
