Τσίπρα από το Μέγαρο Μαξίμου με μια εκλογική ήττα στα «μαλακά». Λίγες ημέρες πλέον μένουν, το πολύ ένας μήνας για αποφάσεις και από εκεί και μετά δεν θα υπάρχει επιστροφή.
Η ολοκλήρωση της συνταγματικής αναθεώρησης στα μέσα Μαρτίου, η τελευταία σημαντική κοινοβουλευτική εκκρεμότητα της παρούσας Βουλής, αφήνει ανοιχτό το περιθώριο για διάφορους ελιγμούς ως προς την ημερομηνία των πρόωρων εκλογών και με δεδομένη την κατανομή εορτών και αργιών.
Εάν θελήσει να τις κάνει όσο πιο νωρίς μπορεί και με ένα κριτήριο εκλογικού αιφνιδιασμού των κομμάτων τότε το απώτατο όριό της είναι η Κυριακή των Βαΐων 21 Απριλίου.
Εάν θελήσει να πάει στη λογική των πολλαπλών εκλογών τον Μάιο, για την οποία δείχνει να προετοιμάζεται από τώρα το υπουργείο Εσωτερικών, π.χ. με το αυξάνει τον αριθμό των εκλογικών τμημάτων ώστε να μην υπάρξουν μεγάλες καθυστερήσεις στην καταμέτρηση, τότε θα μπορούσε να τις κάνεις στις 26 του μηνός μαζί με τις ευρωεκλογές και τις δημοτικές ώστε εκμεταλλευτεί την τάση διασποράς της ψήφου διαμαρτυρίας στην κάλπη για το Ευρωκοινοβούλιο. Αλλά και την μεγάλη συμμετοχή στις αυτοδιοικητικές όπου ο κόσμος πηγαίνει έτσι κι αλλιώς να ψηφίσει για τους τοπικούς άρχοντες που γνωρίζει.
Τώρα αν στο μυαλό του Τσίπρα είναι εκλογές μετά από… εκλογές, δηλαδή τον Ιούνιο, αυτό δεν θα εξυπηρετούσε και πολλά πράγματα γιατί θα ήταν πολύ νωπή μια πιθανή εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.
Και μένει τελικώς το σενάριο της εξάντλησης της τετραετίας το οποίο έχει και θετικά και αρνητικά για το κόμμα που κυβερνά. Στα θετικά ότι θα έχει περάσει καιρός από τις άλλες εκλογές αλλά κι ότι θα υπάρξει χρόνος για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει το κλίμα και να πάει σε μια διαχειρίσιμη ήττα.
Στα αρνητικά το γεγονός ότι οι πολίτες πάνε συνήθως με τον νικητή κι αν αυτός είναι η ΝΔ τον Μάιο, μ’ αυτόν θα πορευτούν. Επίσης, στο Μαξίμου φοβούνται τη φθορά που μπορεί να υποστούν έως το φθινόπωρο αλλά και το ότι τα θετικά μέτρα θα έχουν ξεχαστεί.
Οι υποτιμήσεις και οι πρόωρες εκλογές δεν προαναγγέλλονται, έλεγε ένα παλιό ρητό. Στο βαθμό που το δικαίωμα υποτίμησης έχει απεμποληθεί εντός της Ευρωζώνης, μένει μόνο η δυνατότητα εκλογικών αιφνιδιασμών.
Και όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση θέλει να είναι σε θέση να κάνει εκλογές οποτεδήποτε το αποφασίσει, ακόμη και αυτό σημαίνει να υπαναχωρήσει από την κατ’ επανάληψη δέσμευση του πρωθυπουργού ότι θα εξαντλήσει την τετραετία.
Την εβδομάδα που πέρασε, στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ παίχτηκε ένα ακόμη τέτοιο επεισόδιο του σήριαλ «εκλογές». Ο Αλέξης Τσίπρας επιβεβαίωσε ότι αυτοδιοικητικές εκλογές κι ευρωεκλογές θα γίνουν στις 26 Μαίου και κάλεσε τον… προοδευτικό κόσμο για συσπείρωση με φόντο τις κάλπες του φθινοπώρου. Ομως, όπως προείπαμε, οι εκλογές δεν προαναγγέλλονται.
Την ίδια ώρα έχει ενδιαφέρον ο πραγματικός προγραμματισμός του κυβερνητικού κοινοβουλευτικού έργου. Μιλάμε ουσιαστικά για έναν προγραμματισμό σχετικά βραχύχρονο και με πεπερασμένο αριθμό νομοθετημάτων.
Ουσιαστικά, η κυβέρνηση θέλει να ψηφίσει:
– Τον νόμο που θα διαδεχτεί τον νόμο Κατσέλη για την προστασία της πρώτης κατοικίαςκαι όλα δείχνουν ότι μάλλον έχει επέλθει μια συμφωνία με τις τράπεζες, οι οποίες ούτως ή άλλως έχουν πάρει την κρίσιμη μετάβαση από μια δικαστική διαδικασία σε μια πιο «αυτοματοποιημένη» απευθείας διαδικασία. Σήμερα στη συνάντηση στο Μαξίμου θα «κλειδώσουν» τα πάντα.
– Τη ρύθμιση των 120 δόσεων για τις οφειλές στην οποία ενδεχομένως να ενταχθούν όλο και περισσότεροι οφειλέτες.
– Και μια σειρά από επιμέρους νομοσχέδια υπουργείων που είναι ήδη σε φάση επεξεργασίας.
Τέλος, η κυβέρνηση προφανώς και θέλει να γίνει και η δεύτερη ψηφοφορία για την αναθεώρηση του Συντάγματος που αναμένεται γύρω στις 14 Μαρτίου, ώστε να αποσαφηνιστεί ποιες θα είναι οι αναθεωρητέες διατάξεις για την επόμενη Αναθεωρητική Βουλή.
Αυτό είναι, όπως και να το δει κανείς, ένας πεπερασμένος κοινοβουλευτικός φόρτος εργασίας που θα μπορούσε ως τα τέλη του Μαρτίου να έχει ολοκληρωθεί.
Το ξεκαθάρισμα των συμμαχιών
Ενδεικτική μιας προετοιμασίας για εκλογές ανά πάσα στιγμή, η προετοιμασία και των βημάτων για την εμφάνιση «συμμαχιών» στις εκλογές.
Τόσο ο πρόσφατος ανασχηματισμός, με τις υπουργοποιήσεις Τόλκα και Μωραΐτη, όπως και η εμφάνιση της πρωτοβουλίας «Γέφυρα», σε συνέχεια των «διευρύνσεων» της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, αποτελούν με αυτό τον τρόπο την εξασφάλιση, έστω και «επικοινωνιακά» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει «προοδευτικό μέτωπο», έστω και εάν παραμένει ασαφές ακόμη εάν αυτό πραγματικά θα σημαίνει και μια ανάλογη πολιτική και προπάντων εκλογική δυναμική.
Αλλωστε, το νέο προσκλητήριο σε Φώφη Γεννηματά και Σταύρο Θεοδωράκη μπορεί να χαρακτηριστεί και τακτικισμός. Από τη μια τους «εκθέτει» στον προοδευτικό κόσμο γιατί δεν θέλουν συμμαχίες κατά της… επαράτου δεξιάς κι από την άλλη τους πιέζει να πάρουν θέση και να αφήσουν τη λογική των ίσων αποστάσεων.
