Μετά την μαζική απελευθέρωση δολοφόνων
και λοιπών κακούργων με το «νόμο Παρασκευόπουλου», η «μεταρρύθμιση Καρανίκα» ολοκληρώνεται τις μέρες που έρχονται με μιά αποσπασματική, παράλογα εσπευσμένη και δικαιοπολιτική αναθεώρηση της ποινικής νομοθεσίας.
Χωρίς κωδικοποίηση και αναθεώρηση των ειδικών ποινικών νόμων με βάση τους οποίους διεξάγονται καθημερινά στην επικράτεια περισσότερα από τα τρία τέταρτα των ποινικών δικών.
Διατηρώντας το σύνολο των «εισπρακτικών» ποινικών νόμων και εξακολουθώντας, μόνοι, να φτύνουμε τον σύγχρονο νομικό πολιτισμό, σε ένα κράτος που σκαρφίστηκε και τιμωρεί «υπεξαιρέσεις δια παραλείψεως» και αδικήματα χωρίς δόλο ή, έστω, αμέλεια, όπως πχ την μη πληρωμή μεταχρονολογημένων επιταγών.
Αφού νομιμοποιήθηκε το χασίσι, όσο έχουν στα χέρια τους την κυβέρνηση σπεύδουν τώρα να προβλέψουν και για τα λοιπά προβλήματα της κοινωνίας των μπαχαλάκηδων, περιθωριοποιώντας τους, το πάλαι ποτέ, «νοικοκυραίους».
Η κατοχή εκρηκτικών και μολότωφ γίνεται από κακούργημα πλημέλλημα. Το ίδιο και η δωροδοκία/δωροληψία του κάθε Μανόλο και των εκάστοτε πολιτικών του φίλων και των δικηγόρων τους. Ο βιασμός, ανάλογα με το εάν το θύμα είναι άσχημο, πλούσιο ή προκλητικά ενδεδυμένο, από άρθρο του Π.Κ. γίνεται κεφάλαιο των «50 αποχρώσεων του γκρι».
Τί κι αν οι φυλακές είναι μπουρδέλα ξέφραγα, ζώνες ασύδοτης παρανομίας και εκπαιδευτήρια κακοποιών. Τώρα που αραίωσαν από δολοφόνους, ληστές, ναρκέμπορους και λοιπούς γκάγκστερ άνοιξε χώρος για να γεμίσουν με ό,τι απέμεινε από τον παραγωγικό ιστό του τόπου. Καθώς, μετά την ψήφιση των νέων κωδίκων, ποινές από τρία ως πέντε χρόνια για πλημμελήματα δεν θα αναστέλλονται, δεν θα εξαγοράζονται, δεν θα δοσοποιούνται. Θα εκτίονται!
Και ενώ μετά την επιτηδευμένη εξαπάτησή μας από τα δήθεν «καθαρά χέρια» οι καταστροφείς, οι απατεώνες, οι ληστές, οι μεσάζοντες και οι παραλήπτες της κάθε Intrakom και της κάθε Siemens θα εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να είναι υποψήφιοι, να εκλέγονται και να κυβερνούν, οι επιχειρηματίες που ατύχησαν μετά την επικράτηση των κάθε λογής εθνικών προμηθευτών και εργολάβων, οι διευθυντές επιχειρήσεων που χρεοκόπησαν, ακόμα και οι μέτοχοι μετόχων ανωνύμων εταιρειών που αντί να αγοράζουν σπίτια επένδυσαν και έχασαν, εκτός από χρήματα, τον ύπνο τους, θα παίρνουν φύλλο πορείας για τον Κορυδαλλό.
Μεά τις «Πρέσπες» και τις λοιπές αλητείες, τέτοιες «μεταρρυθμίσεις» δεν προκαλούν έκπληξη. ‘Εκπληξη προκαλεί η αδιαφορία και η ανοησία με την οποία οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου παρατηρούν τα τεκταινόμενα.
Έκπληξη προκαλεί η αδιαφορία με την οποία οι κοινωνικοί, πολιτικοί και επαγγελματικοί εκπρόσωποί τους αντιμετωπίζουν την «Τελική Λύση» της μεσαίας τάξης στο νέο ταξικό εμφύλιο που το πελατειακό κράτος επιχειρεί με κάθε τρόπο να προκαλέσει. Η δε δική μας ανοχή, σιωπή και αδράνεια μόνο, οργή και τρόμο μπορεί να μας προκαλεί.
Χιλιάδες επιχειρηματίες, έμποροι και εργοδότες που έχασαν τα πάντα μέσα στην κρίση, αυτοί που εργοδοτούσαν το 1.500.000 των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα που έβλεπε και βλέπει τις κοινές τους δουλειές να χάνονται – μένοντας, νομοτελειακά, κάποια στιγμή κι αυτοί, μαζί με τα «αφεντικά», απλήρωτοι – αντί να ασχολούνται για το πώς θα σώσουν τις επιχειρήσεις και τις δουλειές τους ή πώς θα ξανακάνουν νέες σέρνονται καθημερινά στα δικαστήρια της Ευελπίδων και τα άλλα πρωτοδικεία της χώρας.
Τις ποινές σε όποιον «δεν έχει» τις επιβάλει απευθείας νομοθέτης και όχι δικαστής, αφού νόμος βάφτισε την ανέχεια υπεξαίρεση και κατέστησε την οικονομική καταστροφή ποινικό αδίκημα.
Ό,τι απέμεινε από αυτούς που προσλάμβαναν κόσμο και έδιναν δουλειές, αντί να βρίσκει κίνητρα και διευκολύνσεις για να ξαναεπιχειρήσει, περιφέρεται υπόδικο και ενοχοποιημένο για «τυπικά αδικήματα».
Για αυτά τα «αδικήματα» και την κατάργησή τους, για αυτές τις καταπιεστικές διατάξεις παράπλευρης «αναγκαστικής εκτέλεσης» και αμιγώς εισπρακτικού χαρακτήρα – καθώς ενώ αποβλέπουν αποκλειστικά και μόνο σε «είσπραξη» ξεπερνούν την απειλή κατά της περιουσίας και απειλούν την προσωπική ελευθερία, την ζωή και την αξιοπρέπεια των «εργοδοτών» – κουβέντα δεν γίνεται από κανέναν.
Η δε προσφυγή στη Δικαιοσύνη εξακολουθεί να θεωρείται «τυχερό παιχνίδι» και το αποτέλεσμα κάθε δίκης αντί να κρίνεται με βάση τα νομικά εξαρτάται από το «πού θα κάτσει η μπίλια».
Ο πολιτικός χώρος της μεσαίας τάξης, τα κόμματα του Κέντρου, της «οικονομίας της αγοράς» και των «νοικοκυραίων», τα Επιμελητήρια και οι θεσμοί που ως καταστατική αρχή τους έχουν να μας εκπροσωπούν ασχολούνται μόνο με το βαθμό απαξίας μιάς μολότοφ και άλλα πιασάρικα.
Και το παραπάνω καυτό πρόβλημα, που αφορά δεκάδες χιλιάδων Ελλήνων και επιχειρήσεων, απαγορεύει τις προσλήψεις, υπονομεύει τις επενδύσεις και αναγκάζει ακόμα και πλήθος υφισταμένων εταιρειών να αναζητούν ως Προέδρους, Διευθύνοντες Συμβούλους και μέλη Δ.Σ καρκινοπαθείς σε τελικό στάδιο η μετανάστες με ΑΦΜ, δεν το γνωρίζει καν ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην εποπτευόμενη Ελλάδα.
Καθώς ελάχιστες μέρες πριν, αυτός δια του οποίου εγκρίνονται, απορρίπτονται ή συνδιαμορφώνονται κάθε λογής νόμοι και διατάξεις, όταν του τέθηκε το ζήτημα, απάντησε πόσο του κάνει εντύπωση ότι αυτό το πρόβλημα δεν του έχει τεθεί από κανένα θεσμικό παράγοντα – πολιτείας, κομμάτων, εργοδοτών ή εργαζομένων…
Ένα κράτος που εισπράττει το 90% των φόρων του από το 8% των φορολογουμένων του και εξακολουθεί να θεωρεί λογικό και αναγκαίο να διατηρεί την φορολογική και ασφαλιστική επιβάρυνση της οικονομικής επιτυχίας σε ποσοστά που μπορούν να υπερβούν ακόμα και το σύνολο των κερδών των πολιτών του, εάν και όποτε επιτύχουν, είναι λογικό να επιμένει να καθιστά ποινικά και ηθικά υπόλογο όποιον τολμά αντί να αναζητεί μισθό και καρέκλα να προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι.
Ένα κράτος που ληστεύει τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους για να καταστήσει και τους τελευταίους εναπομείναντες πολίτες άπορους υπηκόους που εξαρτώνται από «επιδόματα», «ελαφρύνσεις», «νόμους Κατσέλη» και «δόσεις» είναι φυσικό όχι απλά να αδιαφορεί αλλά να είναι αντίθετο.
Ένα κράτος που έχει καταστήσει την ανέχεια ποινικό αδίκημα είναι λογικό να μην ασχολείται με την κατάργηση των «τυπικών» αδικημάτων της «μη καταβολής μισθού και/ή εισφορών» και να θεωρεί λογικό η εκδίκαση τέτοιων αδικημάτων να επιβαρύνει τα δικαστήρια, να απασχολεί την πλειοψηφία των πρωτοδικών και να καθυστερεί την επίλυση αστικών και εμπορικών διαφορών με κρίσιμο οικονομικό αποτέλεσμα για χρόνια.
Ένα τέτοιο κράτος, με τα κόμματα και τα παράσιτα που το λυμαίνονται, δεν έχει κανένα συμφέρον να παραδεχθεί ότι μεγαλύτερη επένδυση κάθε επιχείρησης είναι οι εργαζόμενοι και πρώτο μέλημα του κάθε επιχειρηματία και των διευθυντών μιάς επιχείρησης είναι η καταβολή των μισθών και των εισφορών. Ένα τέτοιο κράτος δεν μπορεί να αρκείται στο ότι όποτε οφείλονται μισθοί και εισφορές ο ΕΦΚΑ, οι εργαζόμενοι και η κάθε κρατική οντότητα μπορούν να δεσμεύουν άμεσα λογαριασμούς, περιουσία και απαιτήσεις.
Ένα κράτος που με την εμπορική του νομοθεσία επιχειρεί να εξαπατήσει τους πολίτες του να επενδύουν την ίδια στιγμή που στα ποινικά δικαστήρια έχει καταργήσει την αυτοτέλεια κάθε εταιρικής μορφής, ακόμα και αυτής της ανώνυμης εταιρείας, ένα τέτοιο κράτος, που ό,τι και να γράψει κανείς εξακολουθεί να μην περιγράφεται, δεν μεταρρυθμίζεται, αλλά καταργείται και ξαναχτίζεται.
Σαν να μη φτάνει που το Δημόσιο, ο ΕΦΚΑ, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι και τα κάθε λογής «ταμεία», αν και έχουν καταργήσει κάθε μορφής ανταποδοτικότητα και ουδείς μας αναμένει να μας δώσουν συντάξεις, δεσμεύουν με συνοπτικές διαδικασίες κάθε τί που έχουν και δεν έχουν οι διευθύνοντες και οι μέτοχοι ακόμα και του 10% μιάς Α.Ε.
Πρέπει «οι Πρόεδροι των Δ.Σ., οι Διευθύνοντες Σύμβουλοι, τα μέλη του Δ.Σ., οι διευθυντές και κάθε πρόσωπο που ασκεί ουσιαστική διαχείριση μιάς εταιρείας», με βάση αναγκαστικούς νόμους που ψηφίστηκαν είτε στον Μεσεμφύλιο, είτε σε περίοδο Δικτατορίας είτε σε περιόδους ανωμαλίας, (ΑΝ690/45, ΑΝ539/45, ΑΝ 86/67 κ.α) να λογοδοτούν και ποινικά, για «κατ’ εξακολούθηση και κατα συρροή μη πληρωμή μισθού» έστω και ενός εργαζόμενου.
Παρότι οι επιχειρήσεις, ακόμα και όταν δεν έχουν να πληρώσουν, δεν μπορούν να απολύουν εργαζόμενους – καθώς έγκυρη απόλυση, ακόμα και όταν δεν απαγορεύεται ως «μαζική», δεν γίνεται χωρίς λεφτά για να πληρωθεί αποζημίωση – οι διευθυντές και οι μέτοχοί τους άγονται εξευτελιστικά απέναντι σε, κατά κανόνα, είτε δικαιοπολιτικά κρίνοντες, είτε άπειρους, αγράμματους και «εισπράκτορες» δικαστές και εισαγγελείς που, σαν να ζούσαν στη Φινλανδία, τολμούν να ρωτούν «μα τί έγινε μετά το 2011, 2012 κοκ και σταματήσατε να πληρώνετε?».
Χωρίς να μπορούν οι περισσότεροι να έχουν, καν, δικηγόρο. Και αυτοί που έχουν να πληροφορούνται, πριν καν αρχίσει μιά δίκη, πως «όπως ξέρετε αυτό το δικαστήριο δεν μπορεί να αχθεί σε απαλλακτική απόφαση».
Αν και η φυλάκιση «λόγω χρεών», ως εξέλιξη της δουλείας, καταργήθηκε, όπως και η θανατική ποινή, αν και τα χρέη μεταξύ ιδιωτών και τραπεζών ρυθμίζονται – σωστά – από τον Αστικό Κώδικα, σειρά από ειδικούς ποινικούς νόμους του «μεσεμφύλιου» και της, κατα άλλα μόνο, «επάρατης» παραμένουν όχι απλά ανέγγιχτοι αλλά και εκτός συζήτησης.
Και με βάση αυτούς τους ειδικούς ποινικούς νόμους, παρότι η πολιτική αυτού του κράτους προκάλεσε και εξακολουθεί να διατηρεί την κρίση, οι χιλιάδες εργοδότες, νοικοκυραίοι, επιχειρηματίες και έμποροι που μόνο τους έγκλημα είναι ότι εξακολούθησαν να ζούν και να δουλεύουν σε αυτό, είτε από επιλογή είτε γιατί και να ήθελαν δεν μπορούσαν να φύγουν, αντί να ασχολούνται με το πώς θα ξαναστήσουν τη ζωή τους και την οικονομία της χώρας, αντί να εργάζονται για να δημιουργηθούν δουλειές και θέσεις δουλειάς, εξακολουθούν να σταυρώνονται «για τυπικούς λόγους», καθημερινά, σιωπηλά και χωρίς σάλιο στον άξονα «6 7, 8 και 9» των δικαστηρίων της Ευελπίδων και ανα τη χώρα.
Κυβέρνηση, κόμματα και κοινωνικοί εταίροι, μέχρι στιγμής, σιωπούν. Εσείς, «ωρε μαλάκες», όπως θά’ λεγε και ο Μακρυγιάννης, τί περιμένετε?
25η Μαρτίου 2019
Εις Νέος Φιλικός
ΠΗΓΗ: kourdistoportocali.com/
