Ένα συναρπαστικό κείμενο των Viking από τις αρχές του δέκατου αιώνα μ.Χ. γραμμένο στο
Ρουνικό αλφάβητο. Είναι ενδιαφέρον για διάφορους λόγους. Ο βασικός λόγος είναι ότι αναφέρεται ρητά στην Ελλάδα ως χώρα, με αυτό το όνομα, την εποχή εκείνη.
Η πλήρης επιγραφή της στήλης βρίσκεται στην αναφορά από την οποία λαμβάνεται από την παραπάνω φωτογραφία .Αναφέρεται στο θάνατο τριών ατόμων (Ormer, Ormulv και Froger) για τα οποία η αναμνηστική αυτή πέτρα τέθηκε εδώ και σκαλίσθηκε στο Ρουνικό αλφάβητο από δύο άτομα με τα ονόματα Torgard και Sven.
Στη στήλη αναφέρεται ότι ένας από τους τρεις συντρόφους τους (δεν είναι ξεκάθαρο ποιος από τους τρεις, ενδεχομένως ο πρώτος που απαριθμείται, ο Ormer) πέθανε στο νησί Sila (που γράφτηκε ως ‘Silu’), ένα νησί που ονομάζεται σήμερα ‘Selaom’ στην περιοχή Sodermanland ανατολικά στην Κεντρική Σουηδία.
Εδώ είναι το εξαιρετικά ενδιαφέρον κομμάτι της επιγραφής: αναφέρει ότι οι άλλοι δύο από τους τρεις συντρόφους τους (πιθανώς Omulv και Froger) πέθαναν στο ‘Krikum’. Αυτό ερμηνεύεται ότι αποκαλείται ‘Grikkum’ και προορίζεται να εντάξει τον πληθυντικό όρο για το ‘ελληνικό’. ΕΛΛΑΔΑ
Η επιγραφή υποδηλώνει ότι οι Σουηδοί Βίκινγκς διεξήγαγαν πολεμικές επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια των επιδρομών στα εδάφη και τα νησιά της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (γνωστή και ως «Βυζαντινή» Αυτοκρατορία), ένα ιστορικά καλά τεκμηριωμένο γεγονός. Ένας τρόπος για τη διεξαγωγή αυτών των επιδρομών ήταν μέσω της Ρωσίας και των διαφόρων ποταμών που εισέρχονται στη Μαύρη Θάλασσα (ο Δνείπερος είναι βασικός). το άλλο ήταν μέσω της Μεσογείου.
Οι επιδρομές αυτές ξεκίνησαν από το τέλος της πρώτης χιλιετίας μ.Χ. και συνεχίστηκαν στους πρώτους αιώνες της δεύτερης χιλιετίας μ.Χ. Περί το χρόνο της συγκεκριμένης επιδρομής που αναφέρθηκε στην αστέρα (1020 μ.Χ.), η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρισκόταν στα μέγιστα της, κυβερνώμενο από τον αυτοκράτορα της Μακεδονικής Δυναστείας Βασίλειο Β ‘(που κυριάρχησε την περίοδο 976-1025 μ.Χ.). Το όνομα ‘Grikkum’ υποδηλώνει ότι το όνομα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τότε (τουλάχιστον στους Σουηδούς Βίκινγκς) δεν ήταν ‘Ρωμαίος’..Ρωμαϊκός αλλά ‘Ελληνικός’. Αυτό ενδιαφέρει τόσο ιστορικά όσο και γεωγραφικά.
Γλωσσικό ενδιαφέρον είναι το αλφάβητο που χρησιμοποιείται για να γράψει την επιγραφή, η οποία διαβάζεται από κάτω αριστερά προς τα κάτω δεξιά. Γράφεται σε αυτό που αναφέρεται ως ‘νεώτερη Futhark’ Runic ρουνική γλώσσα. Αυτό το συγκεκριμένο στυλ γραφής είναι ο καθοριστικός παράγοντας στη χρονολόγηση των αστέρων του ουρανού.
Ο όρος ‘Silu’ βρίσκεται στη μέση της τρίτης σειράς από αριστερά στη συνέχεια της λωρίδας του διπλωμένου γραμμικού σκαλιστού γραψίματος (ανάγνωση σε αυτό το συγκεκριμένο τμήμα της γραμμικής γραφής). ενώ η λέξη ‘Krikum’ βρίσκεται στο τέταρτο (και τελικό) γραμμικό τμήμα (ανάγνωση κάτω) περίπου το ένα τρίτο από την κορυφή.
ΠΗΓΗ:
Dimitrios S. Dendrinos
Οι Βίκινγκς και η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία
H Βαραγγική Φρουρά στο Χρονικό του Ι. Σκυλίτζη
Οι Βάραγγοι είναι το όνομα που δόθηκε από τους Βυζαντινούς και τους ανατολικούς Σλάβους στον λαό των Βίκινγκς που κατευθύνθηκε ανατολικά τησ Ευρωπαϊκής ηπείρου . Έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Ρωσίας αφού μεταξύ 9ου και 12ου αιώνα δημιούργησαν και εξουσίαζαν το πρώτο μεσαιωνικό κράτος των Ρως και συγκρότησαν τη βυζαντινή αυτοκρατορική φρουρά με σημαντική ισχύ μέχρι τον 13ο αιώνα. Ο ρόλος των Βαράγγων στη ρωσική ιστορία υπήρξε τόσο κομβικός, που ακόμα και το όνομα «Ρωσία» είναι βαραγγικό και όχι σλαβικό. Ασχολούνταν κυρίως με τον πόλεμο (ως μισθοφόροι), την πειρατεία και το εμπόριο.
Αρχικά ο χαρακτήρας των Βαράγγων ήταν πολεμικός, όπως των Βίκινγκ συγγενών τους. Κατοικούσαν στα εδάφη της σημερινής Δανίας και Σουηδίας.Στο ιστορικό προσκήνιο εμφανίζονται κατά τα μέσα του 8ου αιώνα μ.Χ., όταν άρχισαν να μετακινούνται προς τα ανατολικά και τα νοτιοανατολικά ιδρύοντας τις δικές τους πόλεις πάνω στις εμπορικές οδούς του Δνείπερου και του Βόλγα. Το 949 Βάραγγοι μισθοφόροι υπηρετούν στο στρατό του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, στην εκστρατεία του κατά της Κρήτης. Συμπεριλαμβάνονται επίσης στις δυνάμεις που πολέμησαν εναντίον των Αράβων στη Συρία το 955. Μετά από αυτόν τον πόλεμο αναβαθμίζονται σε μέλη της επίλεκτης Αυτοκρατορικής Φρουράς.
Το 988 ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ (Βουλγαροκτόνος) ζήτησε βοήθεια από το Βάραγγο ηγεμόνα Βλαδίμηρο για να υπερασπισθεί το θρόνο του από το σφετεριστή Βάρδα Φωκά. Ο Βλαδίμηρος έστειλε ένα σώμα 6.000 ανδρών και σαν αντάλλαγμα έλαβε την Άννα, αδελφή του αυτοκράτορα – άλλη μία σύζυγος, ανάμεσα σε δεκάδες συζύγους και οκτακόσιες παλλακίδες. Το εκστρατευτικό σώμα αποβιβάσθηκε στη Χρυσούπολη και συνέτριψε τα στρατεύματα των στασιαστών. Κατά τη διάρκεια της μάχης ο Φωκάς υπέστη εγκεφαλικό στη θέα των Βαράγγων πολεμιστών, πέθανε επί τόπου και ο στρατός του τράπηκε σε φυγή. Σύμφωνα με αφηγήσεις της εποχής ήταν απίστευτη η αγριότητα των Βαράγγων, οι οποίοι καταδίωκαν τους πολεμιστές του Φωκά και διασκέδαζαν κόβοντάς τους κομματάκια.
Η δυσπιστία του Βασιλείου προς τους ντόπιους στρατιώτες[εκκρεμεί παραπομπή], οι δεσμοί που δημιούργησε με το Κίεβο (και επιβεβαιώθηκαν με τον εκχριστιανισμό των Ρως) αλλά και η αποδεδειγμένη αξιοπιστία των Βαράγγων μισθοφόρων, οδήγησε τον αυτοκράτορα στη δημιουργία ειδικού τάγματος σωματοφυλάκων που αποκαλέστηκε Τάγμα των Βαραγγίων και Βαραγγική Φρουρά. Με το πέρασμα των χρόνων, οι επόμενοι αυτοκράτορες στρατολογούσαν νέους μισθοφόρους και από άλλους βίκινγκ λαούς – Νορβηγοί, Σουηδοί, Δανοί. Σε αυτούς προστέθηκαν και Αγγλοσάξονες πρόσφυγες, μετά τη νορμανδική εισβολή στην Αγγλία. Σε αντίθεση με τους βυζαντινούς στρατιώτες, που ήταν συνήθως επιρρεπείς σε πραξικοπήματα βάσει προσωπικών φιλοδοξιών των στρατηγών, η Βαραγγική Φρουρά είχε το χαρακτηριστικό της απόλυτης πίστης στο θρόνο και όχι στα πρόσωπα. Κύριο όπλο της ήταν το μακρύ τσεκούρι, αλλά ήταν καλή και στη χρήση του σπαθιού και του τόξου.
ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ Μιχαήλ Δένδια, «Οι Βαράγγοι και το Βυζάντιον», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ. Θ΄, σελ. 145-221
