14 Αυγ 2019

Πρόπλασμα κουρδικού κράτους από PKK στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας

Σταύρος Λυγερός

Από τα πρώτα βήματά τους στην κυβέρνηση

το 2002, οι νεοοθωμανοί του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης είχαν επιχειρήσει να προσεταιρισθούν το κουρδικό στοιχείο με δύο τρόπους: Πρώτον, μέσω του πολιτικού Ισλάμ και πιο συγκεκριμένα με το ιδεολόγημα «Τούρκοι και Κούρδοι είμαστε και οι δύο παιδιά των Οθωμανών». Δεύτερον, με την πρωτοβουλία του Ερντογάν για πολιτική λύση του Κουρδικού στο πλαίσιο του τουρκικού κράτους. Στο πλαίσιο αυτό είχαν πραγματοποιηθεί και άτυπες διαπραγματεύσεις του αρχηγού των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Χακάν Φιντάν με τον φυλακισμένο Αμπντουλάχ Οτσαλάν.

Με αυτόν τον τρόπο, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης είχε καταφέρει στο εκλογικό επίπεδο να προσελκύσει την πλειονότητα των Κούρδων, οι οποίοι είχαν υποφέρει τα πάνδεινα από το μετακεμαλικό καθεστώς. Όπου το κουρδικό κόμμα δεν είχε ελπίδα να εκλέξει δικό του υποψήφιο, οι Κούρδοι ψήφιζαν το κόμμα του Ερντογάν. Όταν, όμως, οι διαπραγματεύσεις για πολιτική λύση κατέρρευσαν και αναζωπυρώθηκε το κουρδικό αντάρτικο, οι νεοοθωμανοί επέστρεψαν στον αδιέξοδο δρόμο των κεμαλιστών: προσπάθησαν κι αυτοί ανεπιτυχώς να λύσουν το πρόβλημα με στρατιωτικά μέσα. Το αποτέλεσμα είναι το βαθύ ρήγμα που χώριζε το κουρδικό στοιχείο από τους κεμαλιστές να τους χωρίζει πλέον και από τους νεοοθωμανούς.

Για δεκαετίες η Δύση είχε επιδείξει μια περισσότερο ή λιγότερο σκανδαλώδη ανοχή, δίνοντας στην Άγκυρα τον χρόνο να λύσει στρατιωτικά το πρόβλημα. Οι σταυροφόροι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έκλειναν τα μάτια τους στο όνομα των γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων. Από ένα σημείο και πέρα, όμως, άρχισαν να υποδεικνύουν την ανάγκη μιας πολιτικής λύσης.

Από τη στιγμή, μάλιστα, που η Τουρκία τέθηκε σε τροχιά ένταξης, βρέθηκε αντιμέτωπη και με τις θεσμικές πιέσεις της ΕΕ για την τήρηση των δημοκρατικών κανόνων και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το κλίμα είχε αρχίσει να αλλάζει αφενός λόγω των ακραίων κατασταλτικών μεθόδων, αφετέρου λόγω του γεγονότος ότι η Τουρκία είχε προσπαθήσει εμμέσως να εξαγάγει το πρόβλημά της, διοχετεύοντας εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένους Κούρδους στην Ευρώπη.

Για την τουρκική κρατική ιδεολογία, οι Κούρδοι ήταν «ορεινοί Tούρκοι»! Ο ισχυρισμός αυτός σήμερα έχει τόσο πολύ καταρρεύσει, που τον έχουν εγκαταλείψει ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί Τούρκοι εθνικιστές. Η πάγια στρατηγική του κεμαλισμού να αφομοιώσει τους Κούρδους στο τουρκικό έθνος έχει ναυαγήσει οριστικά. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι την διευκόλυναν παρά πολύ η κοινή μουσουλμανική θρησκεία και η σε μεγάλο βαθμό επικράτηση της τουρκικής γλώσσας και στους κουρδικούς πληθυσμούς.
Η πρώιμη εξέγερση

Το κουρδικό πρόβλημα, λοιπόν, είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό και δεν επιδέχεται πλέον στρατιωτική λύση. Ακόμα και στην περίπτωση που ο τουρκικός στρατός κατάφερνε να συντρίψει τους αντάρτες, η Τουρκία δεν θα έπαυε ως κράτος να αντιμετωπίζει το αίτημα των Κούρδων για εθνική χειραφέτηση και απελευθέρωση. Ας σημειωθεί ότι, σύμφωνα με την τουρκική στατιστική υπηρεσία, από τα 75 εκατομμύρια Τούρκων πολιτών πάνω από 20 είναι κουρδικής καταγωγής.

Η δημογραφική ανάπτυξη του κουρδικού στοιχείου, μάλιστα, είναι πολύ μεγαλύτερη της δημογραφικής ανάπτυξης του τουρκικού στοιχείου, γεγονός που αργά αλλά σταθερά διαφοροποιεί υπέρ των Κούρδων την πληθυσμιακή αναλογία. Σύντομα ο ένας στους τρεις πολίτες της Τουρκίας θα είναι Κούρδος και μάλιστα Κούρδος με διακριτή εθνική συνείδηση, ακόμα κι αν είναι νομιμόφρων στο τουρκικό κράτος.

Η πολιτική της αφομοίωσης των Κούρδων άρχισε όταν το κεμαλικό καθεστώς ένιωσε ότι είχε σταθεροποιηθεί στην Ανατολή, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης (1923). Στα συνέδρια του Ερζερούμ (Αύγουστος του 1919) και της Σεβάστειας (Σεπτέμβριος του 1919) ο Κεμάλ είχε υποσχεθεί στους Κούρδους ισότιμη συμμετοχή στο νέο κράτος, για να επιτύχει συμμαχία και τη συμμετοχή τους στον πόλεμο για την εκδίωξη των «απίστων» (Ελλήνων) από την Ανατολή.

Μετά τη συνθήκη της Λωζάννης ξέχασε τις υποσχέσεις και άρχισε να απαγορεύει τη χρήση της κουρδικής γλώσσας και τη δράση των κουρδικών οργανώσεων. Η πολιτική αυτή προκάλεσε την κουρδική εξέγερση του Σεΐχη Σαΐντ το 1925. Σποραδικές εξεγέρσεις σημειώθηκαν μέχρι το 1938, αλλά πάντα πνίγονταν στο αίμα. Ανάμεσα σ’ εκείνες τις εξεγέρσεις και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ΡΚΚ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά.

Διαβάστε τη συνέχεια στο https://slpress.gr/diethni/proplasma-koyrdikoy-kratoys-apo-pkk-sto-malako-ypogastrio-tis-toyrkias/
 
Copyright © 2015 Taxalia Blog - Θεσσαλονίκη