Πέρα από τον ακατάσχετο βερμπαλισμό και τις ανούσιες και κουραστικές επαναλήψεις του, ο πρώην πρωθυπουργός δείχνει αμήχανος όσο ποτέ και αμετανόητος όπως πάντοτε.
Ουδέν νεώτερον, λοιπόν!
Και όσο περισσότερο μιλάει, τόσο περισσότερο εκτίθεται.
Πρώτον γιατί οι πολίτες έχουν πλέον μέτρον σύγκρισης.
Δεύτερον, γιατί ο πρώην πρωθυπουργός έχει παρελθόν.
Δεν εξαγνίζονται όλα με τα λόγια!
Όμως, πέραν όλων αυτών, ο Αλέξης Τσίπρας έχει απωλέσει εκείνη την προκλητική εύνοια με την οποία τον αντιμετώπιζαν όλοι από τις εκλογές του 2012 και μετά.
Τότε, που ακόμα και τα πιό παλαβά πράγματα που έλεγε, οι δημοσιογράφοι, οι δημοσιολογούντες ακόμα και οι πολίτες τα άκουγαν χωρίς κανένας να θέλει να ρωτήσει απλώς «πώς θα γίνουν όλα αυτά;»
Ο Αλέξης ήταν ο ερχόμενος... σωτήρας.
Μπορούσε να λέει ό,τι ήθελε χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει. Είχε το... ηθικό πλεονέκτημα και κόμιζε το νέο!
Τέσσερα χρόνια μετά, όλα αυτά θυμίζουν μια δυσάρεστη ιστορία. Μια παρένθεση που οι περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν.
Ο Αλέξης απεδείχθη καλός μηχανορράφος, αλλά κακός πρωθυπουργός. Παράδειγμα πρωθυπουργίας πρός αποφυγήν.
Και τώρα που δεν τον προστατεύει το... φωτοστέφανο και η αίγλη της πρωθυπουργίας αποδεικνύεται ένα «άδειο μύδι».
Βέβαια στην πολιτική ποτέ μη λές «ποτέ», αλλά αυτός ο Αλέξης, αν τα πράγματα εξελιχθούν κανονικά, θα έχει μόνον παρελθόν. Είναι μια κωμικοτραγική καρικατούρα χωρίς μέλλον...
