(Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να πεθάνει ο καπιταλισμός: με φόρους, φόρους και περισσότερους φόρους)
Μόνη μας ελπίδα, πια, η δικαίωση της προφητείας του Karl Marx.
O καπιταλισμός είναι σαν τη Λερναία Ύδρα. Λένε ότι κόβουν ένα κεφάλι της επαχθούς φορολογίας και φυτρώνουν δύο της επαχθέστερης καταναγκαστικής κατανάλωσης.
Αυτό το θέατρο των φαντασμάτων των ασώματων κεφαλών ζούμε τις τελευταίες μέρες με την κυβέρνηση της ΝΔ, που τη μια διατείνεται ότι μειώνει τη φορολογία του εισοδήματος και την άλλη επιβάλλει την καταναγκαστή κατανάλωσή του.
Συζητώντας, προχθές, με φίλο μου στις ΗΠΑ το προηγούμενο σχόλιό μου για την παραμυθολογία της φορολογικής ελάφρυνσης, διαπίστωσα ότι έμεινε έκπληκτος από την επιβολή της καταναγκαστικής κατανάλωσης στη χώρα μας, κάτι ανάλογο, κατά την άποψή μου, με τα καταναγκαστικά έργα στην πρώην ΕΣΣΔ που οι ίδιοι που επιβάλλουν την καταναγκαστική κατανάλωση, κάποτε, καταδίκαζαν. Βέβαια, σήμερα, ο κοινωνικοικονομικός καταναγκασμός γίνεται χωρίς γεωγραφική, αλλά με κοινωνική και οικονομική εξορία και φτώχεια.
Προβληματίστηκα, λοιπόν, όταν ο φίλος μου από τις ΗΠΑ αναφέρθηκε στις συνέπειες της κατανάλωσης στο περιβάλλον.
Βέβαια, η καταναγκαστική κατανάλωση του 30% του εισοδήματος από κοινωνικοοικονομική άποψη αποτελεί στην πραγματικότητα ένα αφανές νέο μνημόνιο, αφού στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από μια δήμευση του εισοδήματος προς όφελος αφενός του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που αποτελεί και το όχημα της πραγματοποίησής της μέσω της χρήσης υποχρεωτικά τραπεζικών συναλλαγών, και αφετέρου του ίδιου του κράτους.
Ταυτόχρονα, ο καθορισμός ενός ανώτατου καταναλωτικού ορίου δεν αποτελεί, όπως παρουσιάστηκε, πρόνοια περιστολής της υπερφορολόγησης, αλλά στοχευμένη επιλογή προστασίας της μεγαλοαστικής τάξης και περαιτέρω εξόντωσης της μεσαίας τάξης, για την οποία ο Λένιν είχε πει, ότι «ο καπιταλισμός αναδημιουργεί αναπόφευκτα μια ολόκληρη σειρά από μεσαία στρώματα… που ξαναπετιούνται το ίδιο αναπότρεπτα στις γραμμές του προλεταριάτου» (Μαρξισμός και αναθεωρητισμός) και όπως φαίνεται η ΝΔ γνωρίζει καλά αυτό το στημένο παιχνίδι της προλεταριοποίησης του μεσαίου χώρου.
Όσον αφορά το άλλοθι της δήθεν καταπολέμησης της διακίνησης του μαύρου χρήματος, θα έπρεπε να αναζητήσουν, πρώτα, τις ευθύνες για το μαύρο χρήμα στην εμπορευματοποίηση του χρήματος από τον παρασιτικό χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, αντίθετα στην αναλυτική άποψη του Αριστοτέλη για τον παρά φύσιν πλουτισμό με την παραγωγή χρήματος εκ χρήματος «εὐλογώτατα μισεῖται ἡ ὀβολοστατικὴ διὰ τὸ ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ νομίσματος εἶναι τὴν κτῆσιν καὶ οὐκ ἐφ’ ὅπερ ἐπορίσθη. μεταβολῆς γὰρ ἐγένετο χάριν, ὁ δὲ τόκος αὐτὸ ποιεῖ πλέον (ὅθεν καὶ τοὔνομα τοῦτ’ εἴληφεν· ὅμοια γὰρ τὰ τικτόμενα τοῖς γεννῶσιν αὐτά ἐστιν, ὁ δὲ τόκος γίνεται νόμισμα ἐκ νομίσματος)· ὥστε καὶ μάλιστα παρὰ φύσιν οὗτος
τῶν χρηματισμῶν ἐστιν» (Πολιτικά) ή έστω την επιγραμματική προειδοποίηση, που κάποιοι, ίσως, θεωρήσουν και κινδυνολογία, του Αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού «ταῦτα δὲ λεγέσθω γεννήµατα ἐχιδνῶν, τὰ τῶν τόκων ἀποκυήµατα».
Η περιβαντολογική, όμως, συνέπεια της κατανάλωσης οδήγησε συνειρμικά τη σκέψη μου σε μια ανάλογη άποψη που είχα διαβάσει παλιότερα σε ένα γαλλικό δημοσίευμα ενός σημαντικού Γάλλου βιολόγου, του Pierre Joliot-Curie, που οι πρόγονοί του αριθμούν τρία Βραβεία Nobels στη φυσική και τη χημεία.
Ο Pierre Joliot-Curie είναι εγγονός των Marie και Pierre Curie και γιος των Irène Joliot-Curie και Frédéric Joliot-Curie.
O Frédéric Joliot-Curie φυγάδεψε από τη Γαλλία, κατά τη γερμανική κατοχή, τις εργασίες του για την πυρηνική σχάση για να μην πέσουν στα χέρια των Γερμανών, όταν εμείς δώσαμε, σήμερα, στα βρώμικα με ανθρώπινο αίμα χέρια τους το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας, πήρε μέρος στην Αντίσταση και ήταν μέλος του ΚΚ της Γαλλίας. Μάλιστα, ο Γιάννης Ρίτσος από την εξορία του στον Άϊ Στράτη έγραψε ένα συγκλονιστικό ποίημα με τίτλο «Γράμμα στον Ζολιό Κιουρί».
Ο νεότερος, λοιπόν, Pierre Joliot-Curie, ο βιολόγος, είπε για την κατανάλωση και το περιβάλλον, όπως έχω αποτυπώσει την άποψή του στη μνήμη μου:
«Une société qui survit en créant des besoins artificiels pour produire efficacement des biens de consommation inutiles ne paraît pas susceptible de répondre à long terme aux défis posés par la dégradation de notre environnement»
(Μια κοινωνία που επιβιώνει δημιουργώντας τεχνητές ανάγκες για να παράγει αποτελεσματικά άχρηστα καταναλωτικά αγαθά δεν φαίνεται πιθανό (ικανό) να ανταποκριθεί μακροπρόθεσμα στις προκλήσεις που βάζει η υποβάθμιση του περιβάλλοντος μας)
Και μια και αναφέρθηκα στον Frédéric Joliot-Curie, θα ήθελα να παραθέσω στο σχόλιο αυτό την απάντηση που έδωσε το 1952 στον εκπρόσωπο των ΗΠΑ στα Ενωμένα Έθνη με τα παρακάτω λόγια:
«Με κατηγορείτε ότι εκπορνεύω την επιστήμη, επειδή ξεσηκώνομαι εναντίον της εγκληματικής χρησιμοποίησης των ανακαλύψεων του μεγάλου Παστέρ και γιατί κάνω έκκληση στην κοινή γνώμη να εμποδίσει τη συνέχιση της ανάπτυξης του βιολογικού πολέμου. Για μένα, αυτοί που εκπορνεύουν την επιστήμη είναι αυτοί που εγκαινίασαν τον ατομικό αιώνα με την εξαφάνιση 200.000 πολιτών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι».
Το ερώτημά μου, λοιπόν, είναι: πού βρίσκεται η εκπόρνευση της πολιτικής; Στην αρπαγή του εισοδήματος με την ειλικρίνεια της βαρβαρότητας της ωμής φορολόγησης ή στην υποκρισία της φακιρικής εξαφάνισής του με τη μαγειρεμένη καταναγκαστική κατανάλωσή του;
Η πολιτική εκπόρνευση που συνεχίζουμε να ζούμε για μια δεκαετία, άλλοτε χωρίς και άλλοτε με προσχήματα, δεν έχει, τουλάχιστον, την ευαισθησία της αξιοσέβαστης πόρνης (la putain respectueuse) του πολιτικού και φιλοσοφικού δασκάλου μου Jean-Paul Sartre.
Στο παρακάτω link, μπορείτε να διαβάσετε το ποίημα «Γράμμα στον Ζολιό Κιουρί» του Γιάννη Ρίτσου:
https://zbabis.blogspot.com/2015/08/blog-post_31.html?m=1
ΔΑ
.jpg)
