δημιουργήσει νέα τετελεσμένα σε βάρος της Ελλάδας, στο εσωτερικό η συζήτηση για την αστυνομική βία καλά κρατεί.
Στη χώρα μας διαχρονικά έχουμε ταλέντο και συνήθεια να διαφωνούμε ακόμη και για τα ασήμαντα. Είναι απορίας άξιο το πως οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες, παρασύρουν και τους πολίτες. που αισθάνονται την ανάγκη να πάρουν την μια ή την άλλη θέση, ανάλογα με τις κομματικές τους προτιμήσεις.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Αυτοί οι διαχωρισμοί οπαδικού τύπου στην πολιτική, βεβαίως δεν βοηθούν να ανοίξουν οι ορίζοντες του λαού, που δεν αντιλαμβάνεται ότι πέρα από το εγώ υπάρχει και το εμείς, που καλό θα ήταν κάποτε να μπει κι αυτό σαν μια σημαντική παράμετρος στην καθημερινότητα μας.
Οι αναχρονιστικοί διαχωρισμοί δεξιός ή αριστερός κυριαρχούν και σήμερα στον πολιτικό στίβο, την ώρα που τους έχει ξεπεράσει η ζωή και οι ουσιαστικές ανάγκες των πολιτών.
Στη Γερμανία για παράδειγμα για δεύτερη τετραετία συγκυβερνούν δεξιοί και σοσιαλιστές, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βρουν κοινό τόπο οι άλλοτε αντίπαλοι. Ανάλογες κυβερνητικές συμμαχίες, όχι όμορων ιδεολογικά χώρων, βλέπουμε και σε άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης.
Όλες αυτές οι κυβερνητικές συνεργασίες αποδεικνύουν ότι ιδεολογικά δεν υπάρχει άβυσσος που χωρίζει δεξιούς και αριστερούς. Κι αυτό γιατί μετά την έλευση του κομμουνισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, η Δύση απάντησε με την δημιουργία και την εδραίωση ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους, που συνδύαζε την ελευθερία των κινήσεων στην οικονομία και την παράλληλη προστασία των εργαζόμενων.
Έτσι βλέπουμε να δημιουργούνται δομές στην δημόσια Υγεία, την Παιδεία και την Κοινωνική Πρόνοια. Οι εργαζόμενοι δεν είναι πλέον έρμαιο του εργοδότη και απασχολούνται με κανόνες και αμοιβές ανάλογες των προσόντων τους με την καθιέρωση κατώτατων αμοιβών.
Αυτό το κράτος πρόνοιας και των κατοχυρωμένων εργατικών δικαιωμάτων, παρά τις αμφισβητήσεις από την πλευρά των κομμουνιστών και των ποικιλώνυμων αριστερών, λειτουργεί και βοηθάει τον εργάτη να σπουδάσει τα παιδιά του, κάτι που στο παρελθόν ήταν άπιαστο όνειρο.
Από την άλλη πλευρά, οι ελάχιστες χώρες που διατηρούν κατ’ επίφαση κομμουνιστικά καθεστώτα, αποτελούν στις μέρες μας παράδειγμα προς αποφυγήν και όχι προς μίμηση, μια και είναι καρικατούρα ενός συστήματος, που απέτυχε παταγωδώς στην μητρόπολή του, την Σοβιετική Ένωση.
Τι βλέπει κανείς στα σημερινά κομμουνιστικά μοντέλα. Από την Κίνα και το ακολούθημά της, το Βιετνάμ, όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι ανύπαρκτα, οι αμοιβές ελάχιστες και η ασφαλιστική κάλυψη μηδενική;
