Το συμπέρασμα που βγαίνει από τους αριθμούς στις χώρες που βρίσκονται μπροστά από
εμάς χρονικά στα περιστατικά του ιού, είναι ότι οι χώρες που είναι προετοιμασμένες θα έχουν ένα ποσοστό θνησιμότητας των περιστατικών σαν αυτό της Νότιας Κορέας κοντά δηλαδή στο 0,6% ενώ οι χώρες που είναι απροετοίμαστες ή άργησαν να πάρουν μέτρα θα κυμανθούν κοντά στο 5 - 7 % όπως συνέβη στην Κίνα και στο Ιράν.
Το σίγουρο είναι ένα: οι χώρες που παίρνουν μέτρα γρήγορα θα έχουν δέκα φορές λιγότερους θανάτους!
Ανάλογα με τον αριθμό το σύστημα υγείας της κάθε χώρας έχει να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση:
Περίπου το 20% των περιπτώσεων απαιτεί νοσηλεία, το 5% των περιπτώσεων απαιτεί τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ ) και περίπου το 2,5% απαιτούν πολύ εντατική βοήθεια, με στοιχεία όπως οι αναπνευστήρες ή η ECMO (extra-corporeal oxygenation).
Ποιο μπορεί να είναι το τεράστιο πρόβλημα που μπορεί να δημιουργηθεί:
Εάν για παράδειγμα έχετε ξαφνικά 100.000 άτομα που έχουν μολυνθεί, πολλοί από αυτούς δεν θα νοσήσουν ή θα περάσουν με ελαφριά συμπτώματα. Περίπου όμως 20.000 θα απαιτήσουν νοσηλεία, ενώ 5.000 θα χρειαστούν τη ΜΕΘ και 1.000 θα χρειαστούν μηχανές που δεν έχουμε σήμερα αρκετές. Και αυτό είναι μόνο με 100.000 περιπτώσεις.
Κι εκεί θα χρειαστεί οι γιατροί να διαλέξουν ποιους ασθενείς θα σώσουν!
Χώρες όπως η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, το Χονγκ Κονγκ ή η Σιγκαπούρη, καθώς και οι κινεζικές περιφέρειες εκτός του Hubei έχουν προετοιμαστεί και έχει δοθεί και δίνεται η φροντίδα που χρειάζονται οι ασθενείς.
Αλλά οι υπόλοιπες δυτικές χώρες βρίσκονται μάλλον στην κατεύθυνση του Χουμπέι και της Ιταλίας.
Τι συμβαίνει εκεί;
Μπορεί το σύστημα Υγείας των Ευρωπαικών χωρών να αντέξει;
Οι ιστορίες που συνέβησαν στο Χουμπέι και σε εκείνες της Ιταλίας αρχίζουν να γίνονται εξωφρενικά παρόμοιες. Στο Χουμπει έχτισαν δύο νοσοκομεία σε δέκα μέρες, αλλά ακόμα και τότε ήταν εντελώς εξωφρενικό αυτό που ακολούθησε!
Και οι δυο παραπονέθηκαν ότι όλοι οι ασθενείς συνωστίζονται στα νοσοκομεία και η περίθαλψη δίνεται σε όλους τους χώρους των νοσοκομείων: στα δωμάτια που είναι γεμάτα, στο χολ αναμονής, σε διαδρόμους...
Οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης περνούν ώρες με ένα μόνο προστατευτικό εργαλείο όπως η μάσκα, επειδή δεν υπάρχουν αρκετές από αυτές. Ως αποτέλεσμα, δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τις μολυσμένες περιοχές για ώρες. Όταν το κάνουν, καταρρέουν, αφυδατώνονται και εξαντλούνται. Οι βάρδιες δεν υπάρχουν πια. Οι άνθρωποι που είχαν φύγει με συνταξιοδότηση, επιστρέφουν για να καλύψουν τις ανάγκες. Οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για τη νοσηλευτική εκπαίδευση εκπαιδεύονται εν μία νυκτί για να εκπληρώσουν κρίσιμους ρόλους. Όλοι είναι σε ετοιμότητα, πάντα.
Δηλαδή, μέχρι να αρρωστήσουν. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά, επειδή βρίσκονται σε συνεχή έκθεση στον ιό, χωρίς αρκετά προστατευτικά εργαλεία. Όταν συμβεί αυτό, πρέπει να βρίσκονται σε καραντίνα για 14 ημέρες, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν μπορούν να βοηθήσουν. Το καλύτερο σενάριο, χάνονται 2 εβδομάδες.
Χειρότερη περίπτωση, είναι νεκροί!
Το χειρότερο είναι στις ΜΕΘ, όταν οι ασθενείς πρέπει να μοιράζονται αναπνευστήρες ή ECMOs. Αυτό είναι στην πραγματικότητα αδύνατο να γίνει, οπότε οι εργαζόμενοι στην
υγειονομική περίθαλψη πρέπει να καθορίζουν ποιος ασθενής θα το χρησιμοποιήσει. Αυτό όμως στην πραγματικότητα σημαίνει, ποιος ζει και ποιος θα πεθάνει.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως σήμερα και κάθε μέρα είναι να αναβάλουμε συνεχώς τις λοιμώξεις παίρνοντας συνεχώς μέτρα. Το καλύτερο παράδειγμα χώρας που αντιμετώπισε τον ιό είναι η Ταιβάν η οποία και αντέγραψε τα μέτρα των Κινέζων.
Πρέπει να καθυστερήσουμε όσοσγίνεται περισσότερο την εξάπλωση μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο και θα προστατευθεί ο πληθυσμός.
Να γιατί είναι σημαντικό να δράσει μια κοινωνία, ένα κράτος νωρίς:
Όσο περισσότερο λοιπόν αναβάλλουμε τη μετάδοση, τόσο καλύτερα μπορεί να λειτουργήσει το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, τόσο μικρότερο θα είναι το ποσοστό θνησιμότητας και τόσο μεγαλύτερο θα είναι το ποσοστό του πληθυσμού που θα εμβολιασθεί πριν μολυνθεί.
Τι κάνουμε πλέον για να προστατευτούμε το ξέρουμε όλοι σχεδόν ή το μαθαίνουμε με τα διάφορα διαφημιστικά:
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ
Τότε τον αντιμετωπίζουμε επειδή οι άνθρωποι δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και ο ιός δεν εξαπλώνεται! Τόσο απλά!
Η τρέχουσα επιστημονική συναίνεση είναι ότι αυτός ο ιός μπορεί να εξαπλωθεί σε απόσταση 2 μέτρων (6 πόδια) εάν κάποιος βήχει. Διαφορετικά, τα σταγονίδια πέφτουν στο έδαφος και δεν σας μολύνουν.
Η χειρότερη μόλυνση γίνεται μέσω επιφανειών: Ο ιός επιβιώνει για έως και 9 ημέρες σε διαφορετικές επιφάνειες, όπως μέταλλο, κεραμικά και πλαστικά. Αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα όπως τα πόμολα, τα τραπέζια ή τα κουμπιά του ανελκυστήρα μπορεί να είναι τρομερές φορείς μόλυνσης.
Ο μόνος τρόπος για να μειώσουμε πραγματικά αυτό είναι με την κοινωνική αποστασιοποίηση: Κρατώντας τους ανθρώπους στο σπίτι όσο το δυνατόν περισσότερο, για όσο το δυνατόν περισσότερο μέχρι αυτό να υποχωρήσει.
Αυτό έχει ήδη αποδειχθεί στο παρελθόν. Δηλαδή, στην πανδημία γρίπης του 1918.
Θα επανέλθω με νέο κείμενο, τώρα θα απολυμάνω τα κλειδιά του σπιτιού και το πληκτρολόγιο και από σήμερα θα χρησιμοποιώ γάντια μιας χρήσης..
