Ένα καταπληκτικό κείμενο που μας ταξιδεύει και μας δίνει ελπίδα για το μέλλον… Αξίζει να το διαβάσετε!

Aπόψε, θα σε πάρω αγκαλιά αγόρι μου, να σε πάω στους τόπους που η καρδιά μου γίνεται κομμάτια.


Αξημέρωτα θάρθω.

Δεν λέω «να είσαι έτοιμος» γιατί σε έχω ετοιμάσει, από τότε που γεννήθηκες.
Πρόσφυγας γεννήθηκες και σου το είπα όταν σε νανούρισα με το «δισκοπότηρο», όταν σε δίδαξα τον πόνο της πατρίδας και μετά σου έμαθα να λες «όταν μεγαλώσω θα πάρω ένα άσπρο άλογο και θα πάω να πάρω την Πόλη».

Τώρα, στα τρία σου χρόνια, ολοένα με ρωτάς «γιαγιά, πότε θα μου φέρεις το άσπρο άλογο;» και σου λέω » λίγο ακόμη τζιέρι μου, λίγο ακόμη».

Απόψε πουλάκι μου -μεγάλωσες πια- θα σε πάρω αγκαλιά, το ξημέρωμα που θα πέφτει η Πόλη και θα σου ψιθυρίσω πως είναι κοντά -πια- η ώρα….

Να τρως όλο σου το φαγητό, να μεγαλώσεις γρήγορα γιατί τ’άλογο σου χλιμιντράει ανυπόμονα, σαν την καρδιά μου.

Θα είσαι ωραίος σαν Έλληνας και σαν ήλιος, εγώ σε μιά γωνιά θα μουρμουρίζω «νυν απολύεις την δούλη Σου» και η μάνα σου θα κλαίει πνιχτά. Αυτό το παιδί από μικρό έκλαιγε στις 29 του Μάη….

Γι’ αυτό και συ βγήκες πρόσφυγας, της Πόλης ονειρευτής και -σε λίγο- του άσπρου αλόγου διαφεντευτής…..

Τό ξερα, από τότε που πιάστηκες στα σπλάχνα της κόρης μου, πως θα είναι έτσι.

Απόψε λοιπόν αγόρι μου, απόψε σταυραητέ μου….

(Ο εγγονός μου Παντελεήμων-Ραφαήλ έγινε πια 11 χρονών. Ώρα να την πάρουμε…)

πηγή: anazhthseis-elena

simeiakairwn