λόγω των αποδιδομένων, σε δύο νέους άνδρες, σοβαρών εγκλημάτων σε βάρος μιας νέας κοπέλας και του ειδεχθούς χαρακτήρα τους, η αγόρευση της εισαγγελέως της έδρας και η παρέμβαση ενός υφυπουργού της Κυβερνήσεως, κατέδειξαν ότι, τόσο η δικαστική εξουσία, όσο και η εκτελεστική, ατύχησαν στην επιλογή των εκπροσώπων τους. Η εισαγγελέας της έδρας, ταυτισμένη πλήρως με την δύστυχη εκείνη ύπαρξη που έφυγε από τη ζωή, κάτω από φρικιαστικές συνθήκες, όπως αυτές εκτυλίχθηκαν στο ακροατήριο, παρασύρθηκε από τα συναισθήματά της. Ετσι, ξεστόμισε φράσεις οι οποίες δεν προσιδιάζουν σε εισαγγελικό λειτουργό: α) Για το θύμα: «Αυτή η υπόθεση με συγκλόνισε…Εφεξής θα είναι δική μου για όλη τη ζωή… εγώ ζώ μ αυτή την κοπέλα…η Ελένη θα είναι εφεξής κομμάτι της ζωής μου…Εφεξής, εγώ και η Ελένη θα είμαστε μαζί. Σας δίνω το λόγο μου», β) Για τους συνηγόρους: «Από τη στιγμή που οι συνήγοροι μπαίνουν στην υπόθεση, αρχίζουν τα ψέματα, τα σενάρια για τη συσκότιση της αλήθειας». Οι πρώτες φράσεις βγήκαν, αυθόρμητα μέσα από τη ψυχή της εισαγγελέως, που πολύ εύκολα έβαλε τον εαυτό της στη θέση εκείνης που πόνεσε, και πόνεσε και αυτή. Η ταύτιση και η κραυγή οδύνης, μαρτυρούν ότι είναι ένα ευσυγκίνητο, τρυφερό, ευαίσθητο άτομο, αλλά μαρτυρούν ακόμη ότι, ίσως, είναι ακατάλληλη για τη θέση που διακονεί. Ο εισαγγελικός λειτουργός και γενικά ο δικαστής, πρέπει να εκτελεί το ύψιστο καθήκον του, με ψυχραιμία, καθαρή από συναισθηματισμούς καρδιά, ήρεμο νου. Αυτά τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά η κυρία εισαγγελέας δεν τα έχει. Η άλλη φράση της, δεν απορρέει από το συναίσθημα, αλλά, προφανώς, από διαπιστώσεις που έκανε κατά τη μελέτη της υποθέ-σεως ή από συμβάντα της ακροαματικής διαδικασίας. Ενδεχομένως, να παρατήρησε διαφορές μεταξύ των προανακριτικών και των ανακριτικών απολογιών των κατηγορουμένων, γεγονός σύνηθες στη δικαστηριακή πρακτική, δεδομένου ότι την μεν προανακριτική απολογία του δίνει ο κατηγορούμενος χωρίς την παρουσία και τις συμβουλές δικηγόρου, την δε ανακριτική, αφού έχει συνομιλήσει με τον δικηγόρο του, ο οποίος και χαράσσει την υπερασπιστική γραμμή. Αν τούτο πράγματι συνέβη, διαπίστωσε δηλαδή σημαντικές διαφο-ρές μεταξύ των προανακριτικών και ανακριτικών απολογιών των κατηγορουμένων, δεν έπρεπε να εκστομίσει τη φάση που εκστόμισε. Μπορούσε να επισημάνει σ΄ αυτούς το γεγονός και να ζητήσει εξηγήσεις για τις τυχόν διαφορές, ώστε να αποδείξει ποιες ήταν οι αληθείς. Ο δικαστής δεν ασχολείται, δεν πρέπει να ασχολείται, με τον τρόπο που ο δικηγόρος ασκεί το λειτούργημά του, εκτός αν προκύπτει παράβαση του νόμου. Αυτά για την κυρία εισαγγελέα. Μέλος, όμως, της Κυβερνήσεως, ασχολήθηκε στο facebook με την εισαγγελέα και έγραψε, μεταξύ άλλων: «Τα δικαστήρια δεν είναι «λαϊκή απογευματινή», «Διαφορετικά ο δρόμος προς τον δικαστικό λαϊκισμό, σε αποφάσεις δηλαδή που χαϊδεύουν την κοινή γνώμη, είναι ορθάνοιχτος…». Ακολούθησε, δήλωσή του στην οποία ανα-φέρει: «Μια ανάρτηση που έκανα…προκάλεσε ασύμμετρες-κατά την άποψή μου- αντιδράσεις, ως δήθεν παρέμβαση στο έργο της δικαιο-σύνης…εξέφρασα απολύτως προσωπική άποψη ως πολίτης και όχι με την ιδιότητα του μέλους της Κυβέρνησης». Ο κύριος υπουργός, ατύχησε δύο φορές: Πρώτον, διότι κατηγόρησε την εισαγγελέα ότι μετέβαλλε τη διαδικασία σε «λαϊκή απογευματινή» και ωθούσε το Δικαστήριο «σε λαϊκισμό και σε έκδοση απόφασης που θα χαϊδέψει τη κοινή γνώμη». Αυτό δεν συνιστά παρέμβαση, συνιστά ασέβεια, η σκιά της οποίας δεν αφήνει άθικτη τη Κυβέρνηση στην οποία μετέχει. Δεύτερον, διότι πρέπει να γνωρίζει ότι, όταν προβαίνει σε δηλώσεις, ως πολίτης και όχι ως υπουργός, να το δηλώνει αμέσως και όχι μετά τον θόρυβο που δημιούργησαν οι δηλώσεις του. Δύο ατυχείς στιγμές, εκπροσώπων δύο εξουσιών. Δύο εκπρόσωποι,ίσως, σε λάθος θέση. https://www.kathimerini.gr/1079408/article/epikairothta/ellada/analysh-atyxeis-stigmes-ths-dikastikhs-kai-ektelestikhs-e3oysias
.jpg)
.jpg)
