Η σταδιακή διαδικασία να γίνει η Τουρκία μια χώρα του ισλαμικού νόμου της σαρία, και πάλι, δεν είναι πλέον τόσο σταδιακή. Χρειάστηκε μια ξαφνική και απότομη στροφή προς τα δεξιά, σε ισλαμικό έθνος. Η Αγία Σοφία της Τουρκίας, η οποία ήταν “ο μεγαλύτερος καθεδρικός ναός στον κόσμο για σχεδόν χίλια χρόνια, μέχρι την ολοκλήρωση του καθεδρικού ναού της Σεβίλλης το 1520”, έχει πλέον κηρυχθεί επίσημα από την τουρκική κυβέρνηση τζαμί.
Στις 10 Ιουλίου, το BBC ανάρτησε τις εξελίξεις αυτές, με τον τίτλο “Αγία Σοφία: Η Τουρκία μετατρέπει το εμβληματικό μουσείο της Κωνσταντινούπολης σε τζαμί”. Και ανέφερε ότι ο μεγαλύτερος, παλαιότερος και ο σημαντικότερος, καθεδρικός ναός σε όλη την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη — και το σημαντικότερο βυζαντινό κτίριο του κόσμου, που κατασκευάστηκε ως ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Σοφίας Του Θεού από τον Βυζαντινό Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ιουστινιανό Α ‘ στην Κωνσταντινούπολη (τώρα Ισταμπούλ) το έτος 537, και η οποία βρίσκεται στην περιοχή που είχε καθαγιαστεί κατά το έτος 325 από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο (γενόμενη “μουσείο” το 1935 από την Κεμαλική κυβέρνηση) – έχει πλέον γίνει από την ισλαμική κυβέρνηση της Τουρκίας, ένα μουσουλμανικό σπίτι λατρείας, ένα τζαμί.
Αυτό σηματοδοτεί το τέλος της διακυβέρνησης της Τουρκίας υπό κοσμική σκοπιά, πράγμα που κατά κάποιο τρόπο κρατούσε από το 1923. Είναι το τέλος της κοσμικής κυβέρνησης της Τουρκίας και η αποκατάσταση της εντολής του Μωάμεθ του Κατακτητή το 1453 να είναι τζαμί. Αυτό έδωσε τέλος στη Βυζαντινή-Ανατολική Ελληνορωμαϊκή Αυτοκρατορία που πλέον κατέστη Οθωμανικές κτίσεις. Τελείωσε η Κωνσταντινούπολη, ήρθε η Ισταμπούλ. Ο Μωάμεθ, ωστόσο, επέτρεψε στον Χριστιανισμό να συνεχίσει, στην Ισλαμική Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά μόνο ως αποδεκτό τμήμα της Ελληνικής Ανατολής («Ορθόδοξος»), όχι ως μέρος της Ρωμαϊκής Δύσης (ιμπεριαλιστικός), του Χριστιανισμού (τον οποίο είχε μόλις κατακτήσει με την πτώση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453). Τώρα, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ίσως περιθωριοποιηθούν ακόμα περισσότερο στην Τουρκία.
Πρόκειται για μια πράξη με τεράστιες διεθνείς επιπτώσεις. Σημαντικό γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία.
Ο δικτάτορας της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η όλη εκπαίδευση του οποίου ήταν μόνο στα ισλαμικά σχολεία αν και ψεύδεται γι’ αυτό και ισχυρίζεται ότι έλαβε πτυχίο από μη ισλαμικό πανεπιστήμιο, βρίσκεται στη διαδικασία μετατροπής της Τουρκίας και πάλι σε ένα ειδικά ισλαμικό είδος δικτατορίας, ένα κράτος που κυβερνάται από το νόμο της Σαρία. Η κοσμική Τουρκική Δημοκρατία που ιδρύθηκε το 1923 από τον Εμπνευσμένο από τον Διαφωτισμό Κεμάλ Αττάτουρκ έχει πλέον τελειώσει αποφασιστικά. Οι διαδεδομένες εικασίες ότι ο Ερντογάν έχει ως στόχο να αποκαταστήσει την Τουρκία στο να είναι το αυτοκρατορικό έθνος και κυβερνήτης μιας αποκατεστημένης Ισλαμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επιβεβαιώνονται τώρα αποφασιστικά από αυτή την θρασύτατη πράξη προσβολής προς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, ακόμα και στους Ρωμαίους Χριστιανούς, επειδή – όπως σημειώνει η Wikipedia – “Ο Ιουστινιανός συνηθιζόταν να καταχωρείται ως ο “Τελευταίος Ρωμαίος” στα μέσα της ιστοριογραφίας του 20ου αιώνα”. Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική (όπως και στην Ευρώπη) τον κατατάσσει ως «Άγιο». Ωστόσο, η Βικιπαίδεια σημειώνει επίσης ότι ο Κωνσταντίνος ΧΙ ο Παλαιολόγος, ο οποίος σκοτώθηκε από τις δυνάμεις του Μωάμεθ στις 29 Μαΐου 1453, ήταν στην πραγματικότητα ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας. Αυτό ήταν το τέλος της Ρωμαϊκή Αυτοκρατορίας, δυτικής και ανατολικής.
Με άλλα λόγια: η επίσημη αλλαγή του καθεδρικού ναού της Αγίας Σοφίας από την τουρκική κυβέρνηση, την οποία είχε δημιουργήσει ο Ιουστινιανός το 537, σε ένα τζαμί τώρα και στο εξής, είναι η ανάληψη της κυριότητας και η τουρκομουσουλμανική διακήρυξη υπεροχής, πάνω στον σημαντικότερο οίκο λατρείας μιας άλλης θρησκείας. Είναι ένα ιστορικό στιλέτο στην καρδιά του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, καθώς και μια προσβολή για τον Χριστιανισμό.
Ούτε πρόκειται απλώς για μεμονωμένη πράξη· είναι, αντίθετα, κάτι στο οποίο ο Ερντογάν οικοδομεί εδώ και καιρό. Η αρπαγή γης από την κοσμική (μη αυστηρά θεοκρατική) Συρία από τον Ερντογάν, και η πρόσφατη αποστολή στρατευμάτων για να βοηθήσει στην κατάκτηση της πρώην κοσμικής Λιβύης, η οποία έζησε έναν διαβολικό εμφύλιο πόλεμο από την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων το 2011, και στην οποία το χάος εκεί συνεχίζεται μέχρι σήμερα, όλα συνάδουν με την λογική του Ερντογάν στην οποία ο κύριος στόχος του είναι η αποκατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει υποστηρίξει αυτό το στόχο του (υπό το πρίσμα όμως ότι ως Τουρκία είναι ένα τμήμα της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ), και προσπάθησε να πείσει την ΕΕ να το αποδεχθεί.
Το ερώτημα τώρα – δεδομένου ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχει πιέσει κατά της ευρωπαϊκής αντίστασης στην αποδοχή μιας στρατιωτικής συμμαχίας με μια ισλαμική δικτατορία – είναι εάν η συνέχιση της συμμαχίας του ΝΑΤΟ θα τερματιστεί λόγω της πορείας που ο Ερντογάν και η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν από κοινού λάβει για την εκ νέου επιβολή μιας αποφασιστικά σουνιτικής ισλαμικής δικτατορίας στην Τουρκία (μέσω της οποίας, η Τουρκία θα χρησιμεύσει ως σφήνα κατά του σιιτικού Ιράν, και της Ορθόδοξης Ρωσίας). Ωστόσο, δημιουργήθηκε μια νέα διάσπαση μεταξύ του Ερντογάν και του καθεστώτος των ΗΠΑ, επειδή οι ΗΠΑ δεν σκοπεύουν να εγκαθιδρύσουν οθωμανική αυτοκρατορία ως μέρος τους, ή οποιοδήποτε άλλο είδος αυτοκρατορίας. Ανεξάρτητη γραμμή του Ερντογάν είναι αυτό που απειλεί τώρα να διαλύσει τη Δυτική Συμμαχία – την αυτοκρατορία των ΗΠΑ (η οποία είναι στην πραγματικότητα μια αυτοκρατορία Ηνωμένου Βασιλείου-ΗΠΑ).
Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών συντηρεί τον πρώην πολιτικό εταίρο του Ερντογάν, αλλά τώρα εχθρό του, σουνιτικό ισλαμιστή Fethullah Gulen, ο οποίος συνεργάζεται με τις ΗΠΑ και είναι προστατευόμενος της CIA (και στην ατζέντα κατά του σιιτικού Ιράν και του κύριου συμμάχου του, Ρωσία). Ο Γκιουλέν υποστηρίζεται με πάθος από την αριστοκρατία της Αμερικής. Το καθεστώς των ΗΠΑ (Βαθύ Κράτος) προτιμά τον Γκιουλέν να επιβάλει αυτή τη μεταμόρφωση της Τουρκίας σε ισλαμικό τμήμα των ΗΠΑ -δορυφόρος- επειδή ο Γκιουλέν συνάδει με αυτό το πρότζεκτ (και μάλιστα το έχει περιγράψει με αξιοσημείωτη λεπτομέρεια στα πρακτικά «πληροφοριών» των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, CIA & MI6), ενώ ο Ερντογάν επιμένει σε μια ανεξάρτητη Τουρκία με τη δική της εθνικιστική οργάνωση «πληροφοριών» – μια εθνικιστικά μεταμορφωμένη εκδοχή της υπάρχοντος MIT ή της Εθνικής Οργάνωσης Πληροφοριών της Τουρκίας – μια οργάνωση «πληροφοριών» που βγάζει από τη μέση αυτό που η CIA επαινεί ως “Gulen =αργή και βαθιά κοινωνική αλλαγή, συμπεριλαμβανομένης της κοσμικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης”· Ο Ερντογάν ως αρχηγός κόμματος ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη διατήρηση της εξουσίας του κόμματός του, λειτουργώντας με λαϊκιστικό τρόπο, προσπαθώντας να αυξήσει τη γενική ευημερία”. (Η CIA γνωρίζει πραγματικά ότι αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την “προσπάθεια να αυξηθεί η γενική ευημερία” – ο στόχος του αμερικανικού καθεστώτος είναι να επεκταθεί παντού η αυτοκρατορία των ΗΠΑ, και το τουρκικό καθεστώς του Ερντογάν έχει τον ίδιο στόχο, αλλά για μία τουρκική αυτοκρατορία ως αποκατάσταση της πάλαι οθωμανικής αυτοκρατορίας). Ο Ερντογάν επιμένει ότι η Τουρκία δεν είναι απλώς ένα υποτελές κράτος ή αποικία μέσα σε μια ξένη αυτοκρατορία, αλλά αντίθετα ηγετικό έθνος, αυτοκρατορία η ίδια, ξεκινώντας ίσως με το να καταβροχθίσει τη Συρία και τη Λιβύη, ορέγεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Υπάρχει ένα καλά τεκμηριωμένο άρθρο με τίτλο “Γιατί είναι οι Γκιουλενιστές εχθρικοί προς το Ιράν;” και παρέχει ένα μεγάλο μέρος του λόγου για τον οποίο η CIA υποστηρίζει τον Gulen (το κάνουν σε μεγάλο βαθμό επειδή ο Ερντογάν δεν προτίθεται κατά του Ιράν – το οποίο η αριστοκρατία της Αμερικής ποθεί να κατακτήσει και πάλι, όπως είχε κάνει το 1953- και ο Ερντογάν δεν υποστηρίζει, όσο παθιασμένα θα ήθελαν, τις απαιτήσεις τους).
Το ερώτημα τώρα για την Ευρώπη είναι αν θέλει να συμμετάσχει και πάλι σε διάφορα αριστοκρατικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια, ή αντ’ αυτού να ανακηρυχθεί τελικά αδέσμευτη και να ηγηθεί με αυτόν τον τρόπο ενός νέου παγκόσμιου μη στρατιωτικά ευθυγραμμισμένου κινήματος, αλλά αντ’ αυτού, παρέχοντας σε ολόκληρο τον κόσμο ένα αντιιμπεριαλιστικό και πραγματικά δημοκρατικό μοντέλο, μια επανεκκίνηση και αντικατάσταση των σημερινών Ηνωμένων Εθνών, και μοντέλο επίσης που θα αντικατοπτρίζει την αντιιμπεριαλιστική πρόθεση του Franklin Delano Roosevelt, και όχι την αμερικανική-ιμπεριαλιστική πρόθεση του Harry S. Truman – μια αρχή από το μηδέν με την συγκατάθεση του FDR ως καθοδηγητή, και όχι του Τρούμαν όπως παλιότερα. Ίσως ακόμη και οι ΗΠΑ, NYC εννοώντας, ο ΟΗΕ θα υπογράψει τελικά επάνω σε αυτή τη νέα διεθνή παγκόσμια ομοσπονδία. Αλλά η μόνη βάση πάνω στην οποία τα έθνη του παλαιού ΟΗΕ θα πρέπει να γίνουν αποδεκτά στο διάδοχό του, θα ήταν αν ο παλαιός ΟΗΕ επρόκειτο σταδιακά να διαλυθεί όπως και τα ξεχωριστά έθνη του, το καθένα από μόνο του, για να εγγραφεί στον νέο ΟΗΕ. Τελικά, αυτή η επιλογή πρέπει να είναι διαθέσιμη σε όλες τις κυβερνήσεις, να επιλέξουν, είτε να συνεχίσουν στον ΟΗΕ του Τρούμαν, είτε να ενταχθούν αντ ‘αυτού σε μια νέα, και αυθεντικά βασισμένη στον Ρούσβελτ, αντι-ιμπεριαλιστική γραμμή.
Περί αυτού λοιπόν πρόκειται όταν μιλάμε για δικτατορικό ισλαμισμό της Τουρκίας, και μόνο η Ευρώπη μπορεί να λάβει την απόφαση — κανένας άλλος. Ωστόσο, μια τέτοια απόφαση θα αποτύχει μόνο εάν οποιαδήποτε τέτοια οργάνωση όπως ο νέος ΟΗΕ πρόκειται να εμπλακεί σε όλα τα συγκεκριμένα εθνικά ζητήματα που τώρα καθαρά βγαίνουν μπροστά με την μετατροπή της Τουρκίας σε μια σουνιτική ισλαμική δικτατορία.
Η “διεθνής κοινότητα” δεν πρέπει να έχει λόγο στις ενδοεθνικές (ή “εσωτερικές”) υποθέσεις της Τουρκίας — ανεξάρτητα από το αν η Τουρκία είναι εντός ή εκτός Ευρώπης. Οι θρησκευτικές και εθνικιστικές ανησυχίες δεν μπορούν να ορίσουν τη διαμόρφωση οποιασδήποτε αυθεντικά δημοκρατικής νέας διεθνούς τάξης — μιας αυθεντικά μη ιμπεριαλιστικής διεθνούς τάξης. Όλες αυτές οι ανησυχίες, οι εσωτερικές ανησυχίες, πρέπει να ανήκουν αυστηρά στην εξουσία και την δύναμη κάθε μιας από τις επιμέρους συστατικές μονάδες, κάθε ξεχωριστή εθνική κυβέρνηση που ελέγχει τις εσωτερικές της υποθέσεις. Ο Ρούσβελτ ήταν ανένδοτος σε αυτό. Επέμενε ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν θα εμπλακούν στις εσωτερικές υποθέσεις των εθνών. Η βαθιά αντι-Ρούσβελτ, ιδέα περί “Ευθύνης για προστασία” (“προστάτιδες δυνάμεις”), κατάντησε μέχρι πρόσφατα να γίνει κατευθυντήρια αρχή των διεθνών σχέσεων, και πρέπει να απορριφθεί με αξιοκρατικά κριτήρια. Διαφορετικά, όλα θα ήταν μάταια, και θα υπάρξει ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Οδεύουμε ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που είχε σκοπό ο Ρούσβελτ— η οποία ήταν να αποτρέψει κάθε Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτή η απόφαση θα ληφθεί από τα επιμέρους έθνη της Ευρώπης με συλλογική πυγμή. Θα μπορούν να το ασκήσουν μόνο εάν τερματίσουν τις συμμαχίες τους εκτός Ευρώπης και προχωρήσουν χωρίς να δεσμεύονται πλέον από εξωτερικές συμμαχίες, αλλά θα γίνουν μια ελεύθερη και ανεξάρτητη ευρωπαϊκή ομοσπονδία ευρωπαϊκών κρατών. Μόνο αυτοί, συλλογικά, θα είναι σε θέση να λαμβάνουν αυτήν την απόφαση, ως Ευρωπαίοι, για ολόκληρο τον κόσμο, σχετικά με το ποιο θα είναι το μέλλον του κόσμου. Και μόνο αυτοί θα κατέχουν την τελική ευθύνη – και δεν είναι η “ευθύνη για την προστασία”. Αντιθέτως, είναι ευθύνη να προστατεύσουμε το μέλλον ολόκληρου του κόσμου. Και αν η Ευρώπη αποτύχει, τότε ο κόσμος αναπόφευκτα θα προχωρήσει στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως κάνει. Χρειάζεται μια νέα διεθνής τάξη πραγμάτων, και μόνο η Ευρώπη μπορεί να ηγηθεί σε αυτό.
Για να το κάνει αυτό η Ευρώπη, πρέπει πρώτα να αυτοπροσδιοριστεί. Είναι η Τουρκία μέρος της Ευρώπης; Είναι η Ρωσία; Τι είναι η Ευρώπη; Αν οι Ευρωπαίοι δεν είναι σε θέση να συμφωνήσουν σε αυτό, τότε ο κόσμος θα συνεχίσει να προχωρά προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή ο κόσμος δεν θα έχει τότε μια βάση, αλλά θα συνεχίσει να υποστηρίζει αυτοκρατορίες – ακριβώς αυτό που ο Ρούσβελτ είχε ως στόχο να αποτρέψει.
Η Ευρώπη είναι το κλειδί. Αλλά οι ηγέτες της Ευρώπης θα θέσουν το κλειδί στην κλειδαριά και θα ανοίξουν, επιτέλους, την πόρτα σε έναν μη ιμπεριαλιστικό κόσμο; ” Δράση της Τουρκίας στην Αγία Σοφία”, η οποία αποτελεί προσβολή για όλους τους Χριστιανούς, και ιδιαίτερα για τους Ορθόδοξους, θα μπορούσε τελικά να σπρώξει το ζήτημα — και τη λύση του.
Ο επίσημος χαρακτηρισμός της Αγίας Σοφίας ως τζαμιού είναι προτιμότερο για την ώρα να θεωρηθεί ως εξ ολοκλήρου εσωτερικό, τουρκικό, θέμα, παρά ως αιτία πολέμου.
theduran.com
https://diodotos-k-t.blogspot.com/2020/07/blog-post_30.html
Σχόλιο Διόδοτου:
Μεταφράσαμε μεν το άρθρο, αλλά δεν ξετρελλαθήκαμε κιόλας με το περιεχόμενό του. Γιατί πάει να βγάλει λάδι τον Τραμπ, τον Πούτιν και τα Ευρωπαικά κράτη, οι οποίοι “αγρόν ηγόρασαν” για την Αγία Σοφία και τους ορθόδοξους χριστιανούς. Σού πετάνε όμως το τυράκι, δηλαδή τί αντάλλαξαν για την επιλογή τους αυτή. Αντάλλαξαν έναν ειρηνικό κόσμο αντί ενός Γ’ΠΠ, και μάλιστα σού λένε ότι ο κακός σημερινός ΟΗΕ του Βαθέως αμερικανικού και παγκοσμίου κράτους, δηλαδή των καμπαλιστών που γουστάρουν παγκόσμιο ολοκαύτωμα, θα αντικατασταθεί από έναν φιλειρηνικό ΟΗΕ στον οποίο θα συμμετάσχουν νέες ηγεσίες κρατών μη διαπλεκόμενες και έξω από σχέσεις “προστάτιδος δύναμης” και “προστατευόμενου συμμάχου” κ.ά. αυγά τουρκίας.
Η αλήθεια είναι ότι στο μπλογκ μας γουστάρουμε και πολύ μάλιστα την αυτοκρατορικότητα, φτάνει να μην είναι ισλαμική. Πούτιν και Τραμπ αποφάσισαν να σταματήσουν πλέον οποιονδήποτε πόλεμο στον πλανήτη σιγά σιγά, πολλοί όμως πατριώτες στην Ελλάδα, μέχρι πρότινος, θεωρούσαμε πως μόνο ένας Γ’ΠΠ θα μάς έδινε την ευκαιρία να ξεφορτωθούμε την χαζαρομαφιόζικη εγχώρια συμμορία και να διώξουμε το λαθρο-ισλάμ από την χώρα μας. Ή αυτό θα πετυχαίναμε, ή θα οδηγούμασταν σε γενοκτονία οι Έλληνες.
Τώρα οι της “νέας πιο νέας καλής τάξης” Τραμπ και Πούτιν.. ας ελπίσουμε ότι έχουν σκαρφιστεί κάτι πραγματικά ευφυές το οποίο θα βοηθήσει κι εμάς να μην εξισλαμισθούμε και σβήσουμε από την Ιστορία.
.jpg)
