Είναι βέβαιο! Δεν έχει πάτο η κατρακύλα του Τσίπρα προς την απόλυτη, την ακραία, την ιστορική ξεφτίλα.
Δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στα πολιτικά πράγματα της χώρας η δημόσια απόπειρα αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης, με το κόμμα του υπό δικαστική έρευνα και άλλες να αναμένονται στο επόμενο χρονικό διάστημα, να «απαιτεί» από την κυβέρνηση «συμφωνία», ντιλάρισμα δηλαδή, για να στηρίξει τα συμφέροντα της χώρας, όταν αυτά απειλούνται από τον νεοοθωμανισμό του Ερντογάν.
Του Χρήστου Υφαντή
Ένας αχρείος, αγράμματος καταληψίας, που παρέστησε επί τετραετία τον πρωθυπουργό της χώρας, εμφανίζεται, δίκην αρχηγού περιοχής της μαφίας, να ζητάει από την νόμιμη κυβέρνηση συμφωνημένη θετική εξέλιξη σε υποθέσεις βαρύτατης καταστρατήγησης των θεσμών με σαφές το οικονομικό όφελος για να δεχθεί, ο επικεφαλής της συμμορίας, να δώσει χείραν βοηθείας στην ίδια την πατρίδα του.
Δεν έχει σημασία τι απάντησε η κυβέρνηση ή πως εισέπραξε το κομματικό ακροατήριο αυτή την αισχρή πρόταση συναλλαγής κάτω από το τραπέζι. Δεν έχουν καν σημασία οι τεράστιες αντιδράσεις που προκλήθηκαν στην ίδια την κοινοβουλευτική του ομάδα, με τους πλέον νοήμονες των βουλευτών ( με θητεία στην αριστερά) να εξοργίζονται στην προοπτική να βρεθούν να απολογούνται για την συμμοριακή λογική του αρχηγού τους.
Σημασία έχει, ότι για τον Τσίπρα, αυτή την επιτομή της πολιτικής αθλιότητας, η πατρίδα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μετρήσιμο (σε βάρος; σε αξία;) μέγεθος που μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να περιληφθεί ως αντάλλαγμα σε συμφωνίες μαφιόζων για «να καθαριστούν σκοτεινές και παράνομες υποθέσεις» συνεργατών του, τώρα ή στο μέλλον.
Η εικόνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταθέτει δημοσίως, σε επήκοο του ελληνικού λαού, σχέδιο απαλλαγής Παπαγγελόπουλου, Παππά, Πετσίτη και λοιπών από βαρύτατες κατηγορίες που είτε αποδόθηκαν ΄δη, είτε αναμένεται στο προσεχές μέλλον να αποδοθούν κινητοποίηση αμέσως την παλιά φρουρά του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας, για την οποία αυτό που έβλεπε και άκουγε ήταν απολύτως ντροπιαστικό.
Στις γρήγορες κουβέντες που έγιναν μεταξύ τους αποφασίστηκε να ριχτεί στη μάχη το βαρύ πυροβολικό, ο Νίκος Βούτσης, για να μαζευτεί η υπόθεση και να περισωθούν οι εντυπώσεις από την κορυφαία παπαριά του αρχηγού. Στην ουσία, οι παλιοί και όσοι τους ακολουθούν τον εαυτό τους και την ομάδα τους ήθελαν να βγάλουν από την εικόνα της κατάντιας που απέπνεε η τοποθέτηση του Τσίπρα και να διαμηνύσουν στην κυβέρνηση ότι οι ίδιοι ούτε μετέχουν, ούτε εγκρίνουν ανάλογα αλισβερίσια, όπως αυτά που επιχείρησε ο αρχηγός τους για να περισώσει (προφανώς) και το δικό του σαρκίο.
Κακά τα ψέματα! Η πρόταση Τσίπρα προς τον Μητσοτάκη για «γενική συμφωνία απαλλαγής με κυβερνητική παρέμβαση όλων των δικών του από όλες τις υποθέσεις» είχε (και έχει) σαν βασικό στόχο να περισωθεί ο ίδιος και να διατηρήσει, έστω και τραυματισμένος, την ηγετική του θέση στο κόμμα. Για τον εαυτό του παλεύει ο Τσίπρας, το δικό του σαρκίο αγωνίζεται να γλιτώσει από την καταστροφή και την γελοιοποίηση. Τον φόβο του «τι θα πει αν ανοίξει το στόμα του ο Παπαγγελόπουλος» ήθελε να ντιλάρει με τον Μητσοτάκη, επειδή δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στον άλλοτε κολλητό του, με τον οποίο σήμερα τον συνδέει απλώς η αγωνία του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι.
Δεν είναι τυχαίο ότι η παρέμβαση του έγινε πριν την ομιλία του κ. Σαμαρά, το περιεχόμενο της οποίας αγνοούσε, για να προλάβει να θέσει τη συμφωνία υπόψη του Μητσοτάκη και να αποδυναμώσει την πίεση που ασκεί ο πρώην στον νυν πρωθυπουργό να τοποθετήσει στο κάδρο των ευθυνών και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακολούθησε το δρόμο της κοινοβουλευτικής νομιμότητας και διατήρησε το παιχνίδι εντός των ορίων της αστικής δημοκρατίας, αποφεύγοντας να ταυτιστεί με πρόνοιες μαφιόζων και συμμοριτών.
Ο χαμός που για μερικές ώρες επικράτησε στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ακόμη δείγμα της απόλυτης παραίτησης των πάντων από τα πάντα. Το κόμμα έχει, στην ουσία, υποκατασταθεί από ομάδες συμφερόντων που δημιουργούνται και δρουν με βάση ιδεολογικές και πολιτικές ταυτότητες, χωρίς να λείπουν και οι συσπειρώσεις που εδράζονται σε πολύ πιο «ταπεινά» μεγέθη, όπως είναι οι οικονομικές συναλλαγές και η καθημερινή κονόμα.
Ο Τσίπρας στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτε περισσότερο από επικεφαλής μιας τέτοιας συσπείρωσης, μιας ομαδοποίησης με βάση τα στενά οικονομικά συμφέροντα των μελών της και την αγωνία του ειδικού δικαστηρίου να τους διακατέχει.
Μεγάλος χαμένος της συζήτησης ο «πολύς» Τζανακόπουλος, που προσπάθησε, δίκην μαντρόσκυλου, να πάρει τα κομμάτια του αρχηγού και κατέληξε να καταστρέψει ότι είχε χτίσει το προηγούμενο διάστημα, όταν είχε ξεκινήσει να αμφισβητεί ( υπόγεια) την αυθεντία του Τσίπρα και να προσεγγίζει τους «53+», ενόψει των εξελίξεων στον κομματικό μηχανισμό από τον Σεπτέμβριο και μετά.
