πλέον, να αναγνώσει καν, πόσο μάλλον να διαχειριστεί, την πολιτική πραγματικότητα στη χώρα και κινδυνεύει να καταστεί ανεπιστρεπτί συνώνυμος της γελοιότητας.
Του Χρήστου Υφαντή
Οι διεργασίες εντός του ΣΥΡΙΖΑ αυξάνουν καθημερινά την αποστασιοποίηση των βασικών κομματικών στελεχών από τον τέως πρωθυπουργό και το προεδρικό περιβάλλον και εντείνουν την εγγενή, άλλωστε, ανασφάλεια του κ. Τσίπρα, μόνιμο χαρακτηριστικό μιας αδύναμης, εξαιτίας του πολιτικού αναλφαβητισμού, προσωπικότητας κι ενός πεπερασμένου και αισθητά αναχρονιστικού πολιτικού λόγου.
Ο κ. Τσίπρας «επιθεωρίζει» άσχημα και η ώρα που η παρουσία του θα αποτελεί νούμερο στις καλοκαιρινές επιθεωρήσεις δεν είναι μακριά. Η απόγνωση του, για το γεγονός ότι η χώρα κινείται εκτός των δικών του ορίων, κατακτάει στόχους και διευρύνει την επιρροή της,αποκαλύπτει ότι η αδυναμία του να αντιληφθεί επαρκώς το πολιτικό περιβάλλον και να αντιδράσει αναλόγως είναι δομική, δηλαδή μη αντιστρέψιμη.
Αυτή η πολιτικά παρανοϊκή, αυτοκτονική, σχεδόν, ερμηνεία του πολιτικού τοπίου και των εξελίξεων, τον οδηγεί να διατυπώνει (και τα κομματικά παπαγαλάκια εξ ονόματος του να αναπαράγουν με πόνο ψυχής) εκτιμήσεις που αγγίζουν την ύβρη. « Σιγά τώρα, τι έχει κάνει στη ζωή του ο Πισσαρίδης, ένα Νόμπελ πήρε στα οικονομικά» εκτιμήθηκε από την παρέα Τσίπρα και αναπαράχθηκε στα Μ.Μ.Ε. από τους κομματικούς αγγελιαφόρους ως απάντηση στην έκθεση της επιτροπής υπό τον Κύπριο Νομπελίστα για να ακολουθήσει η νέα «αριστερή απάντηση», μετά την ανασύνθεση της κυβέρνησης, μέσω της συμμετοχής σε αυτή του κ.Τσακλόγλου, « είναι γνωστός ο βίος και η πολιτεία του Τσακλόγλου».
Δύο κεντρικές πρωτοβουλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη, που όρισαν τις εξελίξεις και αποκαλύπτουν το πεδίο των επόμενων κινήσεων της κυβέρνησης, αντιμετωπίστηκαν από τον Τσίπρα και το περιβάλλον του λες και ένας τυχαίος «του έφαγε στη στροφή τη γκόμενα» και τον «πυροβολεί» με όπλο την απόπειρα να μειώσει επικοινωνιακά την αξία του. Για τέτοια σύγχυση μιλάμε πλέον!
Η κατάσταση τείνει να καταστεί ανίατη και απειλεί να χαρακτηρίσει με τα μελανότερα των χρωμάτων το μέλλον του κόμματος, το οποίο αντί να κινείται να επιβραδύνει την διολίσθηση του και στο δημοσκοπικό πεδίο, έχει πάρει την κατηφόρα με τα φρένα σπασμένα και δεν δείχνει ικανό να σταματήσει πουθενά.
Η πορεία προς την καταστροφή δεν είναι άμοιρη των εσωκομματικών εξελίξεων. Οι αυτοκτονικές δημόσιες παρεμβάσεις της ομάδας των προεδρικών για τις περιπτώσεις Πισσαρίδη και Τσακλόγλου αντικατοπτρίζουν την εντεινόμενη αποσύνθεση των κομματικών σταθερών και την καθημερινή απομάκρυνση από τον Τσίπρα όλων των πολιτικών του συμμάχων της περασμένης περιόδου.
Τον έχουν εγκαταλείψει όλοι οι παλαιοί πολιτικοί του σύμβουλοι τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Η απουσία τους από την διαμόρφωση των πολιτικών του κόμματος σε καθημερινό επίπεδο είναι περισσότερο από αισθητή. Οι διάδοχοι τους, γνωστά πολιτικά ρετάλια του παλιού ΠΑΣΟΚ οι περισσότεροι και μερικά φαντάσματα της δήθεν ανανεωτικής αριστεράς, αποδείχθηκαν το ίδιο με τον πρόεδρο ανίκανοι να διαχειριστούν τις απλούστερες των περιπτώσεων, που τους προέκυψαν.
Το κόμμα παραπαίει ανάμεσα στην ήσσονα σοσιαλδημοκρατία και στον ακραίο αριστερισμό, επιχειρεί να ικανοποιήσει πολιτικά αντιτιθέμενες κομματικές ομάδες και φράξιες, προσπαθεί να ομογενοποιήσειδιαφορετικά, σχεδόν αντίθετα, ακροατήρια, αλλά η κατάσταση στο κομματικό πεδίο δεν είναι η ίδια με την κοινωνία.
Στο κόμμα οι αντιπαραθέσεις ενέχουν μεγάλη ποσότητα ιδεολογικής σύγκρουσης, άρα είναι εξ ορισμού σκληρές, αδυσώπητες και πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να τις ενοποιήσει, έστω και τεχνητά.
Όταν, μάλιστα, το κόμμα αυτή την περίοδο το ελέγχει η συμμαχία των «παλιών» με τους «53+» του Τσακαλώτου και τη διακριτική στήριξη της ομάδας Τζανακόπουλου οι πραγματικές δυνατότητες του Τσίπρα να αποκτήσει ή να διαχειριστεί το κομματικό ακροατήριο είναι αισθητά λιγότερες σε σχέση με το παρελθόν.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία και μακριά από τις τεχνητές ωραιοποιήσεις ελέγχει ή μπορεί να ελέγξει, ειδικά μετά την κομματική κοσμογονία που ακολούθησε την συνέντευξη Τσακαλώτου, μόνο τον εαυτό του και τη στενή παρέα του. Κανένα άλλο. Συνεπώς και οι δυνατότητες του να αντιλαμβάνεται ορθά την πολιτική διαδικασία, αν την αναλύει και να την αντιμετωπίζει είναι περιορισμένη, σχεδόν συνθηματολογική.
Από εκεί και το δεδομένο και σαφές έλλειμμα να διαβάζει σωστά τις πολιτικές εξελίξεις και να αντιδρά με επάρκεια, ώστε να μην κινδυνεύει να χαρακτηριστεί γραφικός με τις απαντήσεις που επιχειρεί να καταγράψει στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Στις περιπτώσεις Πισσαρίδη και Τσακλόγλου πέρασε σύριζα από την γελοιοποίηση και χρειάστηκε ένα διήμερο για να το αντιληφθεί και να εμφανιστούν στις οθόνες οι δικοί του ζητώντας συγνώμη για τις πρώτες κρίσεις τους για τον Κύπριο Νομπελίστα καθηγητή των οικονομικών.
Οι μέρες που έρχονται θα είναι ακόμη δυσκολότερες, καθώς ούτε καν σε συνέδριο δεν μπορεί να προσβλέπει ο κ. Τσίπρας, ώστε να επιδιώξει να αναβαθμιστεί πολιτικά στην κολυμβήθρα μιας ελεγχόμενης πλειοψηφίας συνέδρων. Αυτή ανήκει στον κ. Τσακαλώτο και στη δική του παρέα.
