Οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ που έχουν βρει φιλόξενη φωλιά στον ΣΥΡΙΖΑ πολλές φορές έχουν τύχει... κακής υποδοχής από τα παραδοσιακά στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μάλιστα, στον εσωτερικό μικρόκοσμο της Κουμουνδούρου έχουν σημειωθεί δεκάδες κόντρες και συγκρούσεις ακόμη και δι’ ασήμαντον αφορμήν, που δεν αφορούν κανένα, με δεδομένα τα προβλήματα που «τρέχουν» στη χώρα.
Όμως, κάθε φορά, που ένα προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ στέλεχος αισθανόταν «αδειασμένο» από τους «συνασπισμένους του 3%» ή υφίστατο εσωκομματικά μαχαιρώματα και τρικλοποδιές, είχε δύο δρόμους να ακολουθήσει: πρώτα, μπορούσε να απευθυνθεί στον «προστάτη των ΠΑΣΟΚων» εντός ΣΥΡΙΖΑ, ήτοι στον Χρήστο Σπίρτζη, που έχει αναλάβει «πατερούλης» των «ΠΑΣΟΚογενών». Αν, όμως, ο Σπίρτζης ένιπτε τας χείρας του ή δεν έδινε την απάντηση που ήθελε ο εν λόγω, τότε μπορούσε να πάει πάντα στον 7ο όροφο και να διαπιστώσει ότι ισχύει η διαβεβαίωση Τσίπρα ότι «η πόρτα του γραφείου του είναι πάντα ανοιχτή». Μάλιστα, ως προς αυτό, ουδείς είχε παράπονο, αφού κανένας «ΠΑΣΟΚογενής» δεν χρειάστηκε να περιμένει περισσότερα από δέκα λεπτά στο σαλονάκι απέναντι από την πόρτα του γραφείου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Βλέπετε, ο Αλέξης Τσίπρας αναδιοργάνωσε το κόμμα με τέτοιον τρόπο που να βρίσκονται σε καίριες θέσεις - κλειδιά τα «παιδιά του», όμως αυτό προϋπέθετε και κάποια ανταλλάγματα: είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι ο Δημήτρης Τζανακόπουλος δεν είναι από τους πλέον ένθερμους στην Κουμουνδούρου για την στρατηγική «ανοίγματος» στο ΠΑΣΟΚ και το ΚΙΝΑΛ - ούτε για τα προερχόμενα από εκεί στελέχη. Το ίδιο, ασφαλώς, ισχύει για τον εκπρόσωπο Τύπου Νάσο Ηλιόπουλο, αλλά και για πλειάδα στελεχών, που πλέον συγκροτούν τους νέους «προεδρικούς».
Και, μιλάμε για τους δυνατούς «προεδρικούς», όχι για τους άλλους, τους αποδυναμωμένους - για πολλούς «ξεδοντιασμένους» πολιτικά - όπως ο Νίκος Παππάς. Ως εκ τούτου, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο, ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε να δώσει ανταλλάγματα. Και αυτά αφορούσαν στον «εισοδισμό» των «ΠΑΣΟΚογενών» στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού η... νέα κατάσταση πραγμάτων στην Κουμουνδούρου δεν επιθυμεί να «εκπορθηθούν» οι τοπικές και νομαρχιακές οργανώσεις από τοπικά στελέχη που προέρχονται από το... «παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο».
Όλο αυτό δεν είναι καθόλου θεωρητικό. Αντιθέτως, το παζάρι κορυφώνεται τώρα, επειδή, ως τα τέλη του προσεχούς Φεβρουαρίου, κάθε νομαρχιακή οργάνωση είναι υπεύθυνη να διοργανώσει και από μία τοπική συνδιάσκεψη, για να προκύψουν νέες νομαρχιακές επιτροπές ανά τη χώρα. Σε απλά ελληνικά, εδώ και έναν μήνα και με ορίζοντα τις συνδιασκέψεις του Φεβρουαρίου, διεξάγεται σε όλη την Ελλάδα ένας ακήρυχτος εσωκομματικός πόλεμος για το ποσοστό των νέων μελών στις οργανώσεις -άρα, για τον έλεγχο της ενταγμένης βάσης του κόμματος.
Η πρόταση των αποδυναμωμένων «προεδρικών» - δηλαδή της τάσης Παππά - ήταν να υπάρξει αναλογία 50%: ήτοι, για κάθε έναν «παλιό», να εισέρχεται στη γραμματεία της κάθε νομαρχιακής ένα νέο μέλος. Οι «53» και οι λοιποί... «ΠΑΣΟΚοφοβικοί», (Σκουρλέτης, Φίλης, Τσακαλώτος κ.α.), επέμεναν να μην ξεπερνά αυτή η αναλογία το 20%, δηλαδή ένας νέος για κάθε... τέσσερις παλιούς.
Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, εμφανιζόταν πολύ εγγύτερα στο 50% - αφού ήθελε πάση θυσία το «άνοιγμα» του κόμματος - παρά στο 20%. Όμως, είπαμε: στην πολιτική χρειάζονται συμβιβασμοί. Έτσι, η διατασική συμφωνία που έχει συνομολογηθεί - με τη «βούλα» του προέδρου, προβλέπει 25% στα νέα μέλη των νομαρχιακών επιτροπών, 25% στις συνδιασκέψεις και μόλις 20% στους αντιπροσώπους για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Και, φυσικά, όλα αυτά δεν είναι μία απλή μάχη ποσοστώσεων. Είναι η κλασική μάχη για τον έλεγχο ολόκληρου του κόμματος. Και ο Τσίπρας σε αυτήν τη μάχη πήγε πάσο, παίρνοντας πίσω όλες τις διαβεβαιώσεις που είχε δώσει στους «ΠΑΣΟΚογενείς» ότι θα έβρισκαν πάντα στήριγμα στον ίδιο και την πόρτα του ανοιχτή.
Δημοσιεύθηκε στο "ΚΑΡΦΙ"
