Γράφει η Αναστασία Κιρλή
Εκπαιδευτική Ψυχολόγος
Ζούμε στην περίοδο του αναστοχασμού και της αναθεώρησης, εκεί που η ίδια η ζωή κατάφερε να σου αποδείξει ότι μικρή σημασία έχει τι αμάξι οδηγείς, σε πόσα τετραγωνικά κοιμάσαι, τι έχεις στις ντουλάπες μα και στο πορτοφόλι σου.
Στην παρούσα συγκυρία κρίνεσαι για την προσωπικότητα σου, την
ιδιοσυγκρασία σου, τη στάση που δείχνεις απέναντι στον εαυτό σου, στην οικογένεια σου, στον συνάνθρωπο σου. Κρίνεσαι για το ποιον επιλέγεις να σου βαστά το χέρι όταν τα φώτα σβήσουν, ποιος θα ξημερώσει στο πλάι σου όταν ο υπόλοιπος κόσμος μόνος του «νυχτώνει».Η εποχή των ενθυμήσεων, των μοναχικών σκέψεων, του συναισθηματικού και σωματικού απομονωτισμού. Στο μυαλό σου ξυπνάνε αναμνήσεις χαραγμένες στη μακρόχρονη μνήμη σου, αναγνωρίζεις λάθη του παρελθόντος, κατανοείς ποιοι άνθρωποι ήρθαν στη ζωή σου για να μείνουν και ποιοι για να φύγουν. Μέσα στον εγκλεισμό σου θυμάσαι ποιον πλήγωσες, σε ποιον είπες «δε βαριέσαι», ποιον άφησες για αύριο και ποιον στο «διαβάστηκε», πονάει ιδίως αυτό εδώ το τελευταίο. Αναρωτιέσαι αν προλαβαίνεις να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία, αν μπορείς σώσεις κάτι κάτω από τα χαλάσματα σου.
Βρισκόμαστε στο έτος της μάσκας. Το συναίσθημα σου εκφράζεται πίσω από τις πολλαπλές ρυτίδες των ματιών σου, ρυτίδες μάρτυρες της καμπύλης των χειλιών σου. Μιλάς.. γελάς.. κλαις, σκουπίζεις τα δάκρυα σου, τρως, αγκαλιάζεις.. φιλάς με τη μάσκα. Πληγώνεσαι όταν ξέρεις ότι το παιδί σου πρέπει να τη φορέσει και λυγίζεις όταν σου απαγορεύεται να τη βγάλεις. Κοιμάσαι και ξυπνάς αγκαλιά με μια μάσκα. Ζεις κάτω από το παραπέτασμα και καλείσαι να πιστέψεις ότι το συναίσθημα σου θα λάμψει ξανά με ένα απλό χαμόγελο, χωρίς μάσκα αυτή τη φορά.
Κιρλή Αναστασία
14.11.2020
