Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών δεν έκανε τίποτε άλλο στην Άγκυρα από το να πει το αυτονόητο και έγινε είδηση.
Αυτό και μόνο δείχνει πόσο η Ελληνική εξωτερική πολιτική , πίσω από το προσωπείο της διπλωματικής δήθεν σκοπιμότητας, της ” αυτοσυγκρατήσεως ” και της ” ψυχραιμίας ” , είχε συνηθίσει την Τουρκική πλευρά ν’ αφήνει αναπάντητη τη μονομερή Τουρκική προπαγάνδα.
Το γεγονός ότι ο θερμός διάλογος Δένδια – Τσαβούσογλου έγινε δημοσίως , μπροστά στις τηλεοράσεις, επέτρεψε ο Ελληνικός αντίλογος να φτάσει όχι μόνο στα διεθνή πρακτορεία και στη διεθνή κοινή γνώμη, αλλά και στον ίδιο τον Τουρκικό λαό. Δεν υπήρξε εκ μέρους της Ελληνικής πλευράς οποιαδήποτε υπερβολή στην παράθεση των θεμάτων .Αντιθέτως ,υπήρξε μεγάλη αυτοσυγκράτηση στην αναφορά στους Έλληνες της Κων/πόλεως, σέ σχέση με τούς Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης.
Η Συνθήκη της Λωζάννης εγκαθίδρυσε , κατά τρόπο ρητό, όχι μόνο πολιτική αλλά και αριθμητική ισορροπία μεταξύ των δύο μειονοτήτων στην Κων/πολη και στη Δυτική Θράκη.
Τί έγιναν οι Έλληνες της Κων/πόλεως ;
Είναι δυνατόν να εχει το θράσος η Τουρκική πλευρά να ζητά και τα ρέστα και να μιλά για δήθεν σεβασμό των δικαιωμάτων τους ,προβάλλοντας ως επιχείρημα την αναγνώριση τους ως Ρωμιών – Ορθοδόξων ;
Τί έγιναν επίσης οι Έλληνες της Ίμβρου και της Τενέδου, πού , σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης, θα έπρεπε όχι μόνο να γίνει σεβαστή η πληθυσμιακή σύνθεση σ’ αυτά, αλλά και η αυτοδιοίκηση τους ;
Ο Νίκος Δένδιας δεν έκανε επίσης καμιά αναφορά στην Τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο.
Αναφέρθηκε μόνο στη διζωνική ομοσπονδία , ” με πολιτική ισότητα ” , για να την αντιτάξει , προφανώς , στη σημερινή Τουρκική θέση για δύο κράτη. Η διζωνική ομοσπονδία , με “πολιτική ισότητα ” μάλιστα, είναι εφεύρημα Τουρκο – Βρετανικό.
Η Τουρκική πλευρά , επικουρούμενη από τούς Βρετανούς της συμμάχους , κατόρθωσε να το επιβάλει στην Ελληνική πλευρά ως αποδεκτό διεθνώς πλαίσιο για τη ” λύση ” του Κυπριακού.
Η Ελληνική πλευρά την έκανε σήμερα σημαία για ν’ αναχαιτίσει , υποτίθεται , τη χειρότερη ακόμη θέση των δύο κρατών. Είναι θλιβερό και δείχνει που οδήγησαν οι διαδοχικές υποχωρήσεις την Ελληνική πλευρά , πού ανεμίζει σήμερα , ως δική της θέση , και λάβαρο ” αγώνα “, τη ” διζωνική ομοσπονδία , με πολιτική ισότητα ” .
Η Τουρκική πλευρά , ασφαλώς , αιφνιδιάσθηκε από τούς υψηλούς τόνους , σέ δημόσια ακρόαση, του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών.” Αυτά δεν πρέπει να λέγονται δημοσίως ” , παρατήρησε , αμήχανος , ο Τούρκος υπουργός Τσαβούσογλου , ενώ αυτός ήταν πού ” ηρξατο χειρων αδίκων ” και ανάγκασε και τον Έλληνα υπουργό να απαντήσει.
Η Τουρκική όμως πλευρά είχε συνηθίσει μέχρι τώρα ν’ ασκει μονομερή προπαγάνδα , χωρίς νά εισπράττει τή δέουσα απάντηση.
Η Τουρκική πλευρά ήθελε την επίσκεψη στην Άγκυρα του Έλληνα υπουργού, γιατί επιδίδεται , στη φάση αυτή , όχι μόνο στο γνωστό παιχνίδι της επιρρίψεως ευθυνών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας , αλλά και σ’ ένα επιτήδειο παιχνίδι με τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Σέ σχέση με την Ευρώπη , η Τουρκία θέλει να αποτρέψει τίς κυρώσεις και , αντιθέτως , να προωθήσει τη λεγόμενη ” θετική ατζέντα “.
Αυτό μεταφράζεται για την Άγκυρα σέ πολλά χρήματα , σέ αποτροπή πολιτικής απομονώσεως και Ευρωπαϊκών πιέσεων στα Ελληνο – Τουρκικά και Ευρωπαϊκή συνηγορία στις ΗΠΑ υπέρ της Άγκυρας, με αναφορά τούς δεσμούς στο ΝΑΤΟ και την ένταση με τη Ρωσία.
Στο πλαίσιο αυτό , η Άγκυρα θέλει να παρουσιάσει ” διαλλακτικό ” πρόσωπο, παρουσιαζόμενη ότι δέχεται τον ” διάλογο ” , πού συστήνουν οι Ευρωπαίοι, αλλά προσπαθώντας να τον φέρει στα μέτρα των γνωστών διεκδικήσεών της.
Η Ελληνική πλευρά δεν έχει κανένα λόγο να παίξει το παιχνίδι αυτό, κρατώντας χαμηλούς τόνους και συμβάλλοντας , στην ουσία , με τον τρόπο αυτό , στη συγκάλυψη του Τουρκικού παιχνιδιου.
Έχει , αντιθέτως , κάθε λόγο να εκθέτει ανοικτά τίς απόψεις και τίς θέσεις της , ώστε να είναι καθαροί και σαφείς οι όροι οποιουδήποτε διαλόγου.
Τα αυτονόητα αυτά πράγματα δεν είναι δεδομένα για μια μερίδα κυβερνητικών συμβούλων και παραγόντων , πού ανακινούν τα ξεφτισμένα λάβαρα του Σημιτισμού και μιλούν για ” λύση ” ” όλων ” των Ελληνο – Τουρκικών προβλημάτων , περιλαμβανομένων και όλων των αυθαιρέτων Τουρκικών αξιώσεων , με ” συνομιλίες “, με κατευνασμό και με παραπομπή δήθεν στη Χάγη.
Δεν είναι τυχαία η εμφάνιση στο προσκήνιο , κάθε τόσο , του Αρχιερέα της πολιτικής αυτής Κώστα Σημίτη , πού συμβουλεύει συνέχιση του λεγομένου ” πνεύματος ” της Συμφωνίας του Ελσίνκι, καταγγέλλοντας τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή για εγκατάλειψη της Συμφωνίας του Ελσίνκι , πού θα έλυνε δήθεν τα Ελληνο – Τουρκικά προβλήματα , με την ενεργό παρέμβαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Η ανταλλαγή βελών , με άρθρα στον Τύπο , μεταξύ των δύο πρώην Πρωθυπουργών , βοήθησε την κοινή γνώμη ν’ αντιληφθεί καλύτερα τί ήταν , στην πραγματικότητα , η περιβόητη Συμφωνία του Ελσίνκι του 1999 και τί κινδύνους έκρυβε για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Συγκεκριμένα , στο πλαίσιο της Συμφωνίας αυτής , ο Κώστας Σημίτης είχε αποδεχθεί να προσφύγει η Άγκυρα , μονομερώς , στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και να θέσει οποιοδήποτε θέμα η αίτημα ήθελε, περιλαμβανομένου του δικαιώματος της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα.
Δέχθηκε ,με άλλα λόγια , να τεθούν υπό την κρίση του Δικαστηρίου της Χάγης θέματα κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος.
Η σκληρή απάντηση Καραμανλή στον Κώστα Σημίτη και στον Σημιτισμό ,πού έχει διεισδύσει βαθιά στη Νέα Δημοκρατία και στο περιβάλλον του Πρωθυπουργού, ήταν ένα μήνυμα και προς τον Πρωθυπουργό.
Είναι χαρακτηριστικό και ενδεικτικό , π. χ . ,ότι ο Πρέσβης Αποστολίδης , πού είναι επικεφαλής των Διερευνητικών Συνομιλιών με την Τουρκία , συνέβαλε και με δικό του άρθρο σ’ ένα τόμο , πού εξεδόθη προσφάτως για τη Συμφωνία του Ελσίνκι και ο οποίος περιλαμβάνει Σημιτικούς υμνητές και εγκωμιογράφους.
Ο Πρέσβης Αποστολίδης δεν παραλείπει μάλιστα στο , κατά τα αλλα, πολύ προσεκτικό κείμενο του, να εκφράσει τη λύπη του ότι οι πολιτικές εξελίξεις , πού επισυνέβησαν τότε, η εκλογή δηλαδή στην Κύπρο του Τάσσου Παπαδόπουλου και του Κώστα Καραμανλή στην Ελλάδα , ματαίωσαν τα αναμενόμενα ” επιτεύγματα ” της Συμφωνίας του Ελσίνκι.
Ποια επιτεύγματα υπονοεί ο Παύλος Αποστολίδης;
Μά , προφανώς , την επιβολή του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο και την παραπομπή ” όλων ” των Ελληνο – Τουρκικών προβλημάτων , δηλαδή και όλων των Τουρκικών διεκδικήσεων , στη Χάγη.
Η Τουρκία , εκτός από την επιδίωξη των καλών σχέσεων με την Ευρώπη και την εξασφάλιση της Ελληνικής συναινέσεως και συνηγορίας υπέρ της ” θετικής ατζέντας ” για την Τουρκία , έχει , προφανώς , και άλλες έγνοιες και επιδιώξεις στις σχέσεις της με τίς ΗΠΑ και τη Ρωσία.
Με τίς τελευταίες, επιδίδεται σ ‘ένα επιτήδειο παιχνίδι, πού δεν είναι και τόσο εύκολο , όταν τα πράγματα οξύνονται και οι σχέσεις γίνονται οριακές.
Η Άγκυρα εκμεταλλεύεται δύο θέματα για να στείλει μηνύματα στις ΗΠΑ, με στόχο την αποφόρτιση των Τουρκο – Αμερικανικών σχέσεων από την υπάρχουσα ένταση.
Το πρώτο είναι το θέμα της Ουκρανίας, στο οποίο η Τουρκική πλευρά εμφανίζεται , προς μεγάλη δυσαρέσκεια της Μόσχας , να στηρίζει το Ουκρανικό καθεστώς και να επαναλαμβάνει ότι δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση από τη Ρωσία της Κριμαίας.
Το άλλο είναι τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Ερντογάν ν’ ανοίξει διώρυγα από το Αιγαίο στη Μαύρη Θάλασσα, μέσα από την Τουρκική Ανατολική Θράκη.
Ο Ερντογάν στοχεύει , μέσα από το έργο αυτό , να δημιουργήσει ένα Τουρκικό Σουέζ ,με το οποίο θα παρακάμψει το καθεστώς πού διέπει τα Στενά , προς οικονομικό αλλά και στρατηγικό όφελος της Τουρκίας.
Η Συνθήκη του Μοντραί, ως γνωστόν ,καθιστά ελεύθερη τη ναυσιπλοΐα και θέτει περιορισμούς στη διέλευση και παραμονή στη Μαύρη Θάλασσα πολεμικών σκαφών τρίτων χωρών , πού δεν είναι Παρευξείνιες.
Με την τεχνητή διώρυγα , θα ήταν δυνατό να εισπράττει η Τουρκία διόδια και να έχει οικονομικά έσοδα Θεωρητικά , θα μπορούσε επίσης να επιτρέπει τη διέλευση πολεμικών σκαφών , χωρίς τους περιορισμούς της Συνθήκης του Μοντραί.
Ο πρώτος ενδιαφερόμενος για κάτι τέτοιο, θα ήταν ,βεβαίως , οι ΗΠΑ , αλλά και άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Για το πρώτο , την οικονομική δηλαδή εκμετάλλευση, δεν θα υπήρχαν ιδιαίτερες δυσκολίες , εάν παραλλήλως δεν θιγόταν το καθεστώς των Στενών.
Για το δεύτερο όμως , τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Η Ρωσία δεν θα συναινούσε , σέ καμιά περίπτωση , ν’ αλλάξει το καθεστώς της διελεύσεως και της παρουσίας στη Μαύρη Θάλασσα πολεμικών σκαφών τρίτων χωρών.
Δεν είναι τυχαίο , πού 103 Τούρκοι Ναύαρχοι υπέγραψαν , προσφάτως , προς μεγάλο εκνευρισμό του Ερντογάν ,κοινή δήλωση , με την οποία ζητούσαν να μη επιχειρηθεί οποιαδήποτε αλλαγή η κατάργηση της Συνθήκης του Μοντραί.
Η επίσκεψη στην Άγκυρα του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών έγινε λίγες μέρες πριν την αναμενόμενη Πενταμερή Διεθνή Διάσκεψη για το Κυπριακό στη Γενεύη, στις 27 – 29 Απριλίου. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών είχε πραγματοποιήσει, την προτεραία , επίσκεψη στην κατεχόμενη Κύπρο για διαβουλεύσεις με την Τουρκοκυπριακή ηγεσία. Ο ίδιος εξήγγειλε ότι ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ερσίν Τατάρ θά πάει , στις 26 Απριλίου , στην Άγκυρα για να συνταξιδέψει μαζί του , την επομένη , στη Γενεύη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Κύπρος είναι ο πρώτος στόχος της Τουρκικής πολιτικής, γιατί υπολαμβάνεται ως ο πιο ” ώριμος ” , λόγω της ενδοτικής και υποχωρητικής πολιτικής , πού έχει κυριαρχήσει, με σημαία τη ” διζωνική ομοσπονδία , με πολιτική ισότητα ” . Η πολιτική ισότητα μεταφράζεται από την Τουρκική πλευρά και ως ” ίση κυριαρχία” .
Αν γίνει οποιαδήποτε διολίσθηση προς αυτή την κατεύθυνση , θα άνοιγε ο δρόμος προς συνομοσπονδία , πού είναι το ψευδώνυμο της θέσεως των δύο κρατών της Τουρκικής πλευράς.
Εδώ θα χρειασθεί και θα κριθεί πόσο σθεναρή είναι, πράγματι, η Ελληνική εξωτερική πολιτική ,η οποία δεν πρέπει να ” συνεργασθεί ” για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη μετάταξη της Κύπρου στην Τουρκική σφαίρα επιρροής.
Περικλής Νεάρχου,
Πρέσβυς ε.τ.   eposellas.gr/2021/04/o-dendias-eipe-ta-pragmata-me-to-onoma-tous-kai-to-aytonoito-egine-eidisi/