Το τελευταίο του χαρτί να ακουστεί από την κοινωνία, να διαμορφώσει συνθήκες πολιτικής ανατροπής και να αποκρούσει ένα διογκούμενο αντί – ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, που τον έχει καθηλώσει δημοσκοπικά πέριξ του 20% (το πραγματικό ποσοστό είναι χαμηλότερο) παίζει αυτές τις μέρες και ολοκληρώνει την Πέμπτη με την προκηρυγμένη γενική απεργία, ως απάντηση στο εργασιακό νομοσχέδιο, ο Αλέξης Τσίπρας.
Του Χρήστου Υφαντή
Η ίδια η απεργία ουδόλως προκύπτει ως προϊόν του νομοσχεδίου. Είναι ένα φαντασιακό κατασκεύασμα των ντούρων αριστερών του κρατικοδίαιτου τομέα, οι οποίοι δεν κινδυνεύουν από καμία διαρθρωτική αλλαγή. Ο ιδιωτικός τομέας που, δήθεν, θα τις υποστεί δεν απεργεί, αντιλαμβάνεται τις θετικές συνέπειες των νέων διατάξεων και έχει στρέψει την πλάτη του στους Φωτόπουλους και στους Καλφαγιάννηδες, ενώ έχει προγκήξει στους καταπέλτες των πλοίων έναν ανεκδιήγητο Νταλακογιώργο, επαγγελματία εργατοπατέρα που παριστάνει τον καθοδηγητή σε εικοσάχρονα φοιτηταριά με στειλιάρια και σημαιάκια καρφιτσωμένα στην άκρη.
Οι πιθανότητες να πετύχει στον σχεδιασμό του ο κ. Τσίπρας είναι από αστείες έως μηδενικές, είναι ανύπαρκτες. Ήδη η κοινωνία των πολιτών έχει καταναλώσει το σύνολο των δήθεν αντιδράσεων απέναντι στο νομοσχέδιο, γνωρίζει άριστα πως οι όποιες καταγγελίες είναι «φύσιν πονηράν μεταβαλείν, ου ράδιον», έχει αξιολογήσει όλες τις δημόσιες παρεμβάσεις υπέρ και κατά του νομοσχεδίου, ανέγνωσε τις διατάξεις του, ξεπέρασε με ένα απλό κούνημα του κεφαλιού την εικόνα να υπερασπίζεται τα δικαιώματα της εργατικής τάξης μια Μαριλίζα χωρίς ένσημο στο ΙΚΑ και συνεχίζει να εργάζεται και να παράγει στο μέτρο του δυνατού.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει την επιλογή του και τοποθετήθηκε απέναντι στην κοινωνία αυτή. Πήρε «α λα μπρατσέτα» όλο τον συνδικαλιστικό οχετό της κρατικοδίαιτης συνδικαλιστικής νομενκλατούρας, επέλεξε να ταυτιστεί με όσους «γράφουν λόγους για τον καιρό δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα» τίγκα στη χαρμάνα του κρατικοδίαιτου εργατοπατέρα, πίστεψε ότι αυτό το κωμικό (τραγικό ήταν παλιότερα) αναμάσημα των τσιτάτων της εγκαταλειμμένης αριστεράς του 19ου αιώνα (είμαστε στον 21ο) θα του επιτρέψει να διεμβολίσει την κυβερνητική πολιτική και να αποκτήσει γήπεδο για να παίξει μπάλα.
Απέτυχε παταγωδώς, ηττήθηκε πριν καν ξεκινήσει το ματς και το γνωρίζει. Αυτός ο αστείος συνδικαλισμός των αρχών του 1980, καθαγιασμένος από τις προτεραιότητες εκείνης της περιόδου δεν συγκινεί κανένα, πλην βολεμένων, πλέον, δεν τον ακούει, δεν τον καταλαβαίνει κανένας.
Στην ουσία αυτή η εικόνα του επαγγελματία συνδικαλιστή του δημοσίου (στην ευρεία του έννοια) έχει καταστεί απωθητική, προκαλεί ακραίες κοινωνικές αντιδράσεις, συνδέεται (και ορθώς) με την χρεοκοπία της χώρας, ως προϊόν και των συνδικαλιστικών προνομίων της λουδίστικης αριστεράς της καταστροφής των πάντων, είναι ανιστόρητος, ταυτίζεται με την άρνηση και τη συντήρηση και δεν μπορεί να προσβλέπει ούτε σε ένα νέο οπαδό.
Είναι τέτοια και τόση η αδυναμία όλων αυτών των συνδικαλιστο – πατέρων του έθνους να αρθρώσουν ένα στοιχειώδη αντίλογο απέναντι στις προτάσεις του νομοσχεδίου, να απαντήσουν επί της ουσίας και στο «δια ταύτα», να αντικρούσουν στη βάση τους τις διατάξεις, να τις συνδέσουν με τη δήθεν επαπειλούμενη καταστροφή που περιμένει του εργαζόμενους, που όλο αυτό το διάστημα δεν είπαν ούτε μια σοβαρή κουβέντα, δεν διατύπωσαν ούτε μια βάσιμη αντίρρηση σε όσα το νομοσχέδιο επιχειρεί να θεσμοθετήσει.
Μάλιστα, οι αλλαγές στις οποίες ευφυώς προσχώρησε η κυβέρνηση, κατόπιν σχετικών υποδείξεων ειδικά στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής από τα επιχειρήματα της αριστεράς και την κατέστησε πολιτικό περίγελο.
Το σύνολο των επαγγελματιών της αριστερής συνδικαλιστικής νομενκλατούρας στις δημόσιες παρεμβάσεις του διακρίθηκε από μια γενικευμένη συνθηματολογία άλλων εποχών, από ένα κλασικό ξύλινο λόγο, από μια επανάληψη συνθημάτων και τσιτάτων της πρώιμης καπιταλιστικής περιόδου (λες και ζούμε στη μανιφακτούρα) και από μια προφανή διάθεση να μην αφαιρεθεί η ελάχιστη εξουσία του, όπως αυτή διαμορφώθηκε πριν σαράντα χρόνια και από την οποία επωφελήθηκαν εκατοντάδες ή χιλιάδες εργατοπατέρες να λυμαίνονται τον κρατικό κορβανά και ταυτόχρονα να πουλάνε ανέξοδα επανάσταση και σοσιαλισμό.
Επενδύοντας (εξ ανάγκης;) σε όλο αυτό τον συνδικαλιστικό συρφετό, χωρίς λόγο προσωπικό και σύγχρονο, μακριά από μια σημερινή οπτική των εξελίξεων, αρνούμενος στην ουσία να κατανοήσει την πολυπλοκότητα της κοινωνίας του 21ου αιώνα και των αλλαγών που έρχονται ο Αλέξης Τσίπρας επιβεβαιώνει τη σταθερή εκτίμηση των γύρω του ότι είναι ένα καμένο χαρτί, ένα κουτσό άλογο που οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην περιθωριοποίηση και στην πολιτική αναξιοπιστία.
Για την κοινωνία η εικόνα αυτή είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρα. Μια αριστερά παγωμένη στο πέρασμα του χρόνου, ταυτισμένη με τη μυθολογία των προηγούμενων εκατό χρόνων, αδύναμη και ξεπερασμένη ιδεολογικά και πολιτικά, στερημένη από ηγέτες με σύγχρονο βλέμμα και προσλαμβάνουσες είναι μια… κανονική αριστερά.
Μια ολίγον τουριστική εκδοχή της πάλαι ποτέ ισχυρής και πολιτικά παρεμβατικής αριστεράς που είχε και όραμα και νόημα.
https://www.lykavitos.gr/o-tsipras-agkalia-me-kratikodiaitous/
%20(7).jpg)
