ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ «ΗΘΙΚΗΣ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ»
Η περίπτωση του Σταύρου Παπασταύρου, πάει πολύ πιο μακρυά από την πολιτική χυδαιότητα και τον κυνικό αμοραλισμό που την ενέπνευσαν…
Του Αθαν.Χ. Παπανδρόπουλου
Σε ένα περιεκτικό και πλήρες νοημάτων άρθρο του στα «Νέα του Σαββατοκύριακου», ο Στέφανος Κασιμάτης, περιγράφει απίστευτα πράγματα για μια χώρα στην οποίαν υποτίθεται ότι ισχύει ο θεσμός του κράτους δικαίου. Πρόκειται για την εξάχρονη περιπέτεια του νομικού κ. Σταύρου Παπασταύρου, ο οποίος πριν λίγες ημέρες, είδε την περιπέτεια του να τελειώνει με αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών.
Όσο για το κείμενο του Στέφανου Κασιμάτη, αφηγείται τις ολέθριες συνέπειες που μπορεί να έχει στη ζωή ενός ανθρώπου ο κυνισμός, όταν μεταμφιέζεται σε ηθική ανωτερότητα, η οποία καταπατά αυτό το ίδιο κράτος δικαίου.
Κατά τη γνώμη μας,όμως, η όλη ιστορία δεν σταματά στην παρατήρηση αυτή. Προφανώς δε, ο έγκριτος συνάδελφος το γνωρίζει. Οι υποθέσεις Παπασταύρου, Novartis, Παπαντωνίου και άλλες, χρησιμοποιήθηκαν από τις λαϊκίστικες δυνάμεις του χυδαίου και φαιοκόκκινου ολοκληρωτισμού, για να καταργηθεί το κράτος δικαίου και να εγκατασταθεί μια ολοκληρωτικού τύπου δικαιοσύνη των «ηθικά ανωτέρων».
Με πιο απλά λόγια, μέσω μιας σταλινικής εμπνεύσεως σκευωριών, επιχειρήθηκε στην Ελλάδα, μια νέου τύπου επανάληψη «δικών της Μόσχας», από τις οποίες θα προβάλλονταν άσπιλοι και αμόλυντοι οι νέοι «νονοί» της χώρας. Υπό αυτή την έννοια, η υπόθεση Παπασταύρου, είναι η αποκάλυψη ενός αποτυχημένου δικαστικού πραξικοπήματος, το οποίο σε δεύτερη και Τρίτη φάση θα επεκτείνονταν και σε άλλους βασικούς θεσμούς της χώρας.
Ευτυχώς για την Ελλάδα και δυστυχώς για τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του, τα σχέδια αυτά απέτυχαν, πρώτον γιατί οι ιδεοληπτικοί σχεδιαστές τους αγνοούσαν σοβαρές πτυχές της πραγματικότητας και δεύτερον γιατί η μεταπολιτευτική ελληνική δημοκρατία διαθέτει αρθρώσεις αντίστασης στους δυνητικούς βιαστές της.
Αντί, έτσι, τα θύματα των σκευωριών να πέσουν στο λάκκο που οι εχθροί τους είχαν ανοίξει, τελικά όλα δείχνουν ότι κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι «ηθικόφρονες» θα πέσουν οι ίδιοι στις παγίδες που έστησαν.
Ακόμα χειρότερα, στην πτώση τους αυτή, οι «ηθικόφρονες» εξευτελίζουν και έναν ολόκληρο κόσμο που τους εμπιστεύεται και ο οποίος είναι πραγματικό κρίμα να συνταυτίζεται με εκβιαστές και λοιπούς ανθρώπους του ζόφου.
Ακολουθεί η περιγραφή της υπόθεσης Σταύρου Παπασταύρου και ο καθένας, είναι ελεύθερος να βγάλει τα συμπεράσματά του. «Ο νομικός Σταύρος Παπασταύρου,έγραψε ο Στέφανος Κασιμάτης, έγινε στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν το όνομά του εντοπίστηκε σε πέντε σημεία της περίφημης λίστας Λαγκάρντ, με την ιδιότητα του πληρεξουσίου δικηγόρου. Δεδομένου ότι είχε γίνει ευρύτερα γνωστός αφότου ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς τον προσέλαβε στην ομάδα που διαπραγματευόταν με την αλήστου μνήμης τρόικα, η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον έβαλε κατευθείαν στο στόχαστρο. Όμως ο φορολογικός έλεγχος στονοποίο υποβλήθηκε τον Ιούλιο του 2012 δεν απέδωσε τίποτε. Ο Παπασταύρου ήταν πληρεξούσιος, όχι δικαιούχος των λογαριασμών και καμία προσαύξηση του εισοδήματός του δεν είχε προκύψει. Η υπόθεση θα έμπαινε στο αρχείο, αν ο ένας εκ των δύο ελεγκτών δεν ζητούσε δικαστική συνδρομή από την Κύπρο. Έτσι η υπόθεση έμεινε ανοικτή. (Να σημειωθεί ότι, όλως συμπωματικώς, ο συγκεκριμένος ελεγκτής αποσπάσθηκε εν συνεχεία σε υπουργικόγραφείοκαι αργότερα πήρε και ευμενή μετάθεση…).
Τον Σεπτέμβριο του 2015 εμφανίζεται η λεγόμενη λίστα Φαλτσιανί (η πληρέστερη, υποτίθεται, εκδοχή της λίστας Λαγκάρντ), στην οποία ο Παπασταύρου εμφανιζόταν ως δικαιούχος τωνλογαριασμών. Τη συγκεκριμένη λίστα οι γαλλικές αρχές είχαν ερευνήσει επί τρία χρόνια, για να καταλήξουν ότι τα νέα στοιχεία που περιείχε ήσαν πλαστά. Η έρευνα των Γάλλων όμως αγνοήθηκε από τις ελληνικές αρχές, που παρέλαβαν τη λίστα παράτυπα και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Έχει σημασία, ότι, ενώ η λίστα Λαγκάρντ είχε παραληφθεί νομοτύπως από την ελληνική κυβέρνηση, βάσει διακρατικής συμβάσεως με τη Γαλλία, η λίστα Φαλτσιανί εισήχθης στην ελληνική έννομη τάξη λαθραία και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ενοχοποιητικό στοιχείο.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τη νομιμοποίησαν εκ των υστέρων, με νόμο που εισήγαγε το Δεκέμβριο του 2015 ο Δ. Παπαγγελόπουλος, βάσει του οποίου παρανόμως κτηθέντα στοιχεία μπορούσαν να γίνουν δεκτά από τη Δικαιοσύνη, εφόσον συνέβαλαν στην καταπολέμηση της διαφθοράς. Έτσι του επεβλήθη το πρόστιμο των 3,3 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο μάλιστα έσπευσε να ανακοινώσει ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικώς από το Μαξίμου, προτού γνωστοποιηθεί στον Παπασταύρου – σπουδή που ασφαλώς προδίδει την πολιτική σημασία που έδινε η τότε κυβέρνηση στη δίωξή του.
Τον Μάιο του 201, ωστόσο, οι Αρχές παρέλαβαν από την Κύπρο το προϊόν της δικαστικής συνδρομής, το οποίο απέδιδε τον Παπασταύρου αθώο των κατηγοριών. Αν το προσέθεταν στη δικογραφία, όπως ήταν η υποχρέωσή τους εκ του νόμου, η περιπέτεια του Παπασταύρου θα έληγε αμέσως. Όμως, το έξαψαν, ώστε να αποχωρήσει και η ποινική δίωξη εναντίον του. Αρχηγός της ΝΔ από τον Ιανουάριο εκείνου του χρόνου είχε εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η στοχοποίηση του Παπασταύρου βόλευε, διότι, εκτός από συνεργάτης του Σαμαρά, ήταν φίλος της συζύγου του Μητσοτάκη και μέλος του ΔΣ της εταιρείας της ως δικηγόρος. Μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια, δηλαδή. Από την προφυλάκιση τον γλίτωσε ο φίλος του Σάμπυ Μιωνής, που του δάνεισε το ποσόν του προστίμου.
(σ.σ. χωρίς τον Μιωνή, ο Στ.Παπασταύρου ίσως να ήταν ακόμα προφυλακισμένος για να κάνει την πλάκα του ο Πολάκης).
Πράγματι, τον Νοέμβριο του 2017 του άσκησαν και ποινική δίωξη για κακούργημα, το οποίο επέσυρε ως και την ποινή των ισοβίων, μολονότι επί ενάμιση χρόνο οι Αρχές είχαν την κατοχή τους τα αθωωτικά έγγραφα από την Κύπρο, αλλά τα κρατούσαν θαμμένα. Έπρεπε να φθάσουμε στον Αύγουστο του 2019, με την αλλαγή της κυβέρνησης, για να ανακαλυφθεί (ως εκ θαύματος) η συνδρομή των κυπριακών αρχών στην υπόθεση, η δε οριστική αθώωσή του για την ποινική δίωξη ήλθε μόλις την περασμένη Τετάρτη με αμετάκλητο βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών.
Ο Παπασταύρου δεν είναι ο μόνος εναντίον του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε κατάφωρα τη Δικαιοσύνη για πολιτικούς λόγους. Ανάλογη ταλαιπωρία και διασυρμό υπέστησαν επί ημερών «πρώτης φοράς Αριστερά» η Κατερίνα Σαββαΐδου, επειδή αρνήθηκε να παραιτηθεί από την ΑΑΔΕ όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η Λίνα Στουρνάρα, επειδή απλώς είναι η σύζυγος του Γιάννη Στουρνάρα. Το παρήγορο, ωστόσο, είναι ότι στην ιστορία αυτή έχει ρόλο και η Νέμεσις. Διότι βάσει της ρύθμισης Παπαγγελόπουλου, για τη νομιμοποίηση παρανόμως κτηθέντων στοιχείων, που μεθοδεύτηκε ειδικά για τη δίωξη του Παπασταύρου, νομιμοποιείται και το περίφημο ηχητικό του Μιωνή, που ενοχοποιεί το παραδικαστικό κύκλωμα Παπαγγελόπουλου….».
Μα γιατί η Περιστέρα έχει το παράπονο ότι ο Σύριζα ήταν κυβέρνηση αλλά δεν είχε εξουσία.
Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η υγιής και υπεύθυνη κεντροαριστερά, αυτή που τόσο μισούν οι ντόπιες φαιοκόκκινες δυνάμεις, δεν θα πέσει σ΄αυτή τη γελοία παγίδα των δήθεν «ηθικής ανωτερότητας» γελωτοποιών …και μη χειρότερα.
Σε ένα περιεκτικό και πλήρες νοημάτων άρθρο του στα «Νέα του Σαββατοκύριακου», ο Στέφανος Κασιμάτης, περιγράφει απίστευτα πράγματα για μια χώρα στην οποίαν υποτίθεται ότι ισχύει ο θεσμός του κράτους δικαίου. Πρόκειται για την εξάχρονη περιπέτεια του νομικού κ. Σταύρου Παπασταύρου, ο οποίος πριν λίγες ημέρες, είδε την περιπέτεια του να τελειώνει με αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών.
Όσο για το κείμενο του Στέφανου Κασιμάτη, αφηγείται τις ολέθριες συνέπειες που μπορεί να έχει στη ζωή ενός ανθρώπου ο κυνισμός, όταν μεταμφιέζεται σε ηθική ανωτερότητα, η οποία καταπατά αυτό το ίδιο κράτος δικαίου.
Κατά τη γνώμη μας,όμως, η όλη ιστορία δεν σταματά στην παρατήρηση αυτή. Προφανώς δε, ο έγκριτος συνάδελφος το γνωρίζει. Οι υποθέσεις Παπασταύρου, Novartis, Παπαντωνίου και άλλες, χρησιμοποιήθηκαν από τις λαϊκίστικες δυνάμεις του χυδαίου και φαιοκόκκινου ολοκληρωτισμού, για να καταργηθεί το κράτος δικαίου και να εγκατασταθεί μια ολοκληρωτικού τύπου δικαιοσύνη των «ηθικά ανωτέρων».
Με πιο απλά λόγια, μέσω μιας σταλινικής εμπνεύσεως σκευωριών, επιχειρήθηκε στην Ελλάδα, μια νέου τύπου επανάληψη «δικών της Μόσχας», από τις οποίες θα προβάλλονταν άσπιλοι και αμόλυντοι οι νέοι «νονοί» της χώρας. Υπό αυτή την έννοια, η υπόθεση Παπασταύρου, είναι η αποκάλυψη ενός αποτυχημένου δικαστικού πραξικοπήματος, το οποίο σε δεύτερη και Τρίτη φάση θα επεκτείνονταν και σε άλλους βασικούς θεσμούς της χώρας.
Ευτυχώς για την Ελλάδα και δυστυχώς για τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του, τα σχέδια αυτά απέτυχαν, πρώτον γιατί οι ιδεοληπτικοί σχεδιαστές τους αγνοούσαν σοβαρές πτυχές της πραγματικότητας και δεύτερον γιατί η μεταπολιτευτική ελληνική δημοκρατία διαθέτει αρθρώσεις αντίστασης στους δυνητικούς βιαστές της.
Αντί, έτσι, τα θύματα των σκευωριών να πέσουν στο λάκκο που οι εχθροί τους είχαν ανοίξει, τελικά όλα δείχνουν ότι κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι «ηθικόφρονες» θα πέσουν οι ίδιοι στις παγίδες που έστησαν.
Ακόμα χειρότερα, στην πτώση τους αυτή, οι «ηθικόφρονες» εξευτελίζουν και έναν ολόκληρο κόσμο που τους εμπιστεύεται και ο οποίος είναι πραγματικό κρίμα να συνταυτίζεται με εκβιαστές και λοιπούς ανθρώπους του ζόφου.
Ακολουθεί η περιγραφή της υπόθεσης Σταύρου Παπασταύρου και ο καθένας, είναι ελεύθερος να βγάλει τα συμπεράσματά του. «Ο νομικός Σταύρος Παπασταύρου,έγραψε ο Στέφανος Κασιμάτης, έγινε στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν το όνομά του εντοπίστηκε σε πέντε σημεία της περίφημης λίστας Λαγκάρντ, με την ιδιότητα του πληρεξουσίου δικηγόρου. Δεδομένου ότι είχε γίνει ευρύτερα γνωστός αφότου ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς τον προσέλαβε στην ομάδα που διαπραγματευόταν με την αλήστου μνήμης τρόικα, η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον έβαλε κατευθείαν στο στόχαστρο. Όμως ο φορολογικός έλεγχος στονοποίο υποβλήθηκε τον Ιούλιο του 2012 δεν απέδωσε τίποτε. Ο Παπασταύρου ήταν πληρεξούσιος, όχι δικαιούχος των λογαριασμών και καμία προσαύξηση του εισοδήματός του δεν είχε προκύψει. Η υπόθεση θα έμπαινε στο αρχείο, αν ο ένας εκ των δύο ελεγκτών δεν ζητούσε δικαστική συνδρομή από την Κύπρο. Έτσι η υπόθεση έμεινε ανοικτή. (Να σημειωθεί ότι, όλως συμπωματικώς, ο συγκεκριμένος ελεγκτής αποσπάσθηκε εν συνεχεία σε υπουργικόγραφείοκαι αργότερα πήρε και ευμενή μετάθεση…).
Τον Σεπτέμβριο του 2015 εμφανίζεται η λεγόμενη λίστα Φαλτσιανί (η πληρέστερη, υποτίθεται, εκδοχή της λίστας Λαγκάρντ), στην οποία ο Παπασταύρου εμφανιζόταν ως δικαιούχος τωνλογαριασμών. Τη συγκεκριμένη λίστα οι γαλλικές αρχές είχαν ερευνήσει επί τρία χρόνια, για να καταλήξουν ότι τα νέα στοιχεία που περιείχε ήσαν πλαστά. Η έρευνα των Γάλλων όμως αγνοήθηκε από τις ελληνικές αρχές, που παρέλαβαν τη λίστα παράτυπα και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Έχει σημασία, ότι, ενώ η λίστα Λαγκάρντ είχε παραληφθεί νομοτύπως από την ελληνική κυβέρνηση, βάσει διακρατικής συμβάσεως με τη Γαλλία, η λίστα Φαλτσιανί εισήχθης στην ελληνική έννομη τάξη λαθραία και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ενοχοποιητικό στοιχείο.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τη νομιμοποίησαν εκ των υστέρων, με νόμο που εισήγαγε το Δεκέμβριο του 2015 ο Δ. Παπαγγελόπουλος, βάσει του οποίου παρανόμως κτηθέντα στοιχεία μπορούσαν να γίνουν δεκτά από τη Δικαιοσύνη, εφόσον συνέβαλαν στην καταπολέμηση της διαφθοράς. Έτσι του επεβλήθη το πρόστιμο των 3,3 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο μάλιστα έσπευσε να ανακοινώσει ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικώς από το Μαξίμου, προτού γνωστοποιηθεί στον Παπασταύρου – σπουδή που ασφαλώς προδίδει την πολιτική σημασία που έδινε η τότε κυβέρνηση στη δίωξή του.
Τον Μάιο του 201, ωστόσο, οι Αρχές παρέλαβαν από την Κύπρο το προϊόν της δικαστικής συνδρομής, το οποίο απέδιδε τον Παπασταύρου αθώο των κατηγοριών. Αν το προσέθεταν στη δικογραφία, όπως ήταν η υποχρέωσή τους εκ του νόμου, η περιπέτεια του Παπασταύρου θα έληγε αμέσως. Όμως, το έξαψαν, ώστε να αποχωρήσει και η ποινική δίωξη εναντίον του. Αρχηγός της ΝΔ από τον Ιανουάριο εκείνου του χρόνου είχε εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η στοχοποίηση του Παπασταύρου βόλευε, διότι, εκτός από συνεργάτης του Σαμαρά, ήταν φίλος της συζύγου του Μητσοτάκη και μέλος του ΔΣ της εταιρείας της ως δικηγόρος. Μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια, δηλαδή. Από την προφυλάκιση τον γλίτωσε ο φίλος του Σάμπυ Μιωνής, που του δάνεισε το ποσόν του προστίμου.
(σ.σ. χωρίς τον Μιωνή, ο Στ.Παπασταύρου ίσως να ήταν ακόμα προφυλακισμένος για να κάνει την πλάκα του ο Πολάκης).
Πράγματι, τον Νοέμβριο του 2017 του άσκησαν και ποινική δίωξη για κακούργημα, το οποίο επέσυρε ως και την ποινή των ισοβίων, μολονότι επί ενάμιση χρόνο οι Αρχές είχαν την κατοχή τους τα αθωωτικά έγγραφα από την Κύπρο, αλλά τα κρατούσαν θαμμένα. Έπρεπε να φθάσουμε στον Αύγουστο του 2019, με την αλλαγή της κυβέρνησης, για να ανακαλυφθεί (ως εκ θαύματος) η συνδρομή των κυπριακών αρχών στην υπόθεση, η δε οριστική αθώωσή του για την ποινική δίωξη ήλθε μόλις την περασμένη Τετάρτη με αμετάκλητο βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών.
Ο Παπασταύρου δεν είναι ο μόνος εναντίον του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε κατάφωρα τη Δικαιοσύνη για πολιτικούς λόγους. Ανάλογη ταλαιπωρία και διασυρμό υπέστησαν επί ημερών «πρώτης φοράς Αριστερά» η Κατερίνα Σαββαΐδου, επειδή αρνήθηκε να παραιτηθεί από την ΑΑΔΕ όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η Λίνα Στουρνάρα, επειδή απλώς είναι η σύζυγος του Γιάννη Στουρνάρα. Το παρήγορο, ωστόσο, είναι ότι στην ιστορία αυτή έχει ρόλο και η Νέμεσις. Διότι βάσει της ρύθμισης Παπαγγελόπουλου, για τη νομιμοποίηση παρανόμως κτηθέντων στοιχείων, που μεθοδεύτηκε ειδικά για τη δίωξη του Παπασταύρου, νομιμοποιείται και το περίφημο ηχητικό του Μιωνή, που ενοχοποιεί το παραδικαστικό κύκλωμα Παπαγγελόπουλου….».
Μα γιατί η Περιστέρα έχει το παράπονο ότι ο Σύριζα ήταν κυβέρνηση αλλά δεν είχε εξουσία.
Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η υγιής και υπεύθυνη κεντροαριστερά, αυτή που τόσο μισούν οι ντόπιες φαιοκόκκινες δυνάμεις, δεν θα πέσει σ΄αυτή τη γελοία παγίδα των δήθεν «ηθικής ανωτερότητας» γελωτοποιών …και μη χειρότερα.
https://www.lykavitos.gr/o-papastayrou-kai-i-apotyxia-tou-xydai/
