Η δεκαετία των μνημονίων που προηγήθηκε αναμφίβολα έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην κοινωνία και την κοινωνική συνοχή, και έχει σε μεγάλο βαθμό τραυματίσει (για να μην πούμε «διαλύσει») την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, το πολιτικό σύστημα και τα πολιτικά κόμματα.
Προφανώς, το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό καθώς λιγότερο ή περισσότερο οι ΗΠΑ ή οι ευρωπαϊκές χώρες και οι κοινωνίες τους υπέστησαν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης του 2008 – 2009.
Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αντιλαμβάνεται την διαχείριση της πανδημίας ως συνέχεια της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, πολλώ δε μάλλον που την διαχείριση αυτή την αναλαμβάνουν οι ίδιες συστημικές δυνάμεις, που οδήγησαν στην οικονομική κρίση και που επέβαλλαν/υλοποίησαν τα προγράμματα σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής (μνημόνια) στη συνέχεια.
Πολλοί εξ όσων αντιδρούν στον εμβολιασμό και στα μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας (μάσκες, λοκντάουν, αποστασιοποίηση) μετέρχονται του εξής επιχειρήματος: τους πήρε ο πόνος για την υγεία μας αυτούς που δε νοιάστηκαν για την οικονομική μας εξαθλίωση και κατάρρευση;
Γύρω απ’ αυτόν υπάρχει μια διακύμανση απόψεων, σύμφωνα με τις οποίες, τα λοκντάουν και τα εμβόλια είναι πολιτική του Μητσοτάκη και χρήζουν σφοδρής αντίδρασης ή και αντιπολιτευτικής αντιπαράθεσης (αν μιλάμε για πολιτικούς χώρους και ομάδες), είναι πολιτική που επιβλήθηκε στο Μητσοτάκη από το Διεθνές Σύστημα και πάνω σ’ αυτά χτίζονται διάφορες θεωρίες συνωμοσίας.
Την εικόνα συμπληρώνουν διάφορες απόψεις, προερχόμενες από «αιρετικούς» επιστήμονες, καθηγητές, γιατρούς κλπ που υποβαθμίζουν συνολικά ή μερικώς την επικινδυνότητα της πανδημίας του SARS-Cov – 2, ενισχύοντας τις θεωρίες ότι εδώ υπάρχει διαχείριση με στόχο και αυτοσκοπό την πολιτική επιβίωση του Μητσοτάκη (και των διεθνών συστημικών αντιστοίχων του), την επιβολή, «φασιστικής» ατζέντας, την υλοποίηση κοινωνικού πειράματος, την εφαρμογή «βιοπολιτικής» και πάει λέγοντας.
Ωστόσο, είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα η επιβολή μιας πολιτικής οικονομικής εξαθλίωσης, που δεν επιδρά με τον ίδιο τρόπο σε όλους, δημιουργεί ανισότητες, επιτρέπει να κρυφτεί η πραγματικότητα πίσω από αριθμούς και δείκτες οικονομικής ανάπτυξης κλπ, και είναι διαφορετικό όταν συνολικά ολόκληρες κοινωνίες – που αποτελούν και τη βάση της οικονομικής λειτουργίας – απειλούνται με μαζικούς θανάτους, και απειλούν ταυτόχρονα με κατάρρευση τα δημόσια συστήματα υγείας. Τα μέτρα περιορισμού της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας επιβλήθηκαν για να περιοριστεί η μετάδοση και κατά συνέπεια οι θάνατοι, μέχρι να υπάρξουν αποτελεσματικά μέσα στην αντιμετώπιση της πανδημίας – και ένα από αυτά ήταν τα εμβόλια – ωστόσο ταυτόχρονα οι συνθήκες μη εύρυθμης λειτουργίας της οικονομίας, επέφεραν αρνητικές οικονομικές συνέπειες στην οικονομία συνολικά και τους πολίτες. Κοινώς, υπάρχει μια πρωτοφανώς δύσκολη εξίσωση προς διαχείριση, με τα δεδομένα να μην είναι σταθερά, αλλά να εξελίσσονται σε ό,τι αφορά τα επιστημονικά δεδομένα γύρω από τον ιό, τη δράση του, τους τρόπους αντιμετώπισης, τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές θεραπείες – όλα συμβαίνουν εν κινήσει και δίνεται μια μάχη με τον χρόνο, υπάρχει η συνθήκη του επείγοντος.
Από την πλευρά της η επιστημονική κοινότητα συνδυάζει ευρήματα στο εργαστήριο με την παρατήρηση στο πραγματικό πεδίο, όλο το ιατρικό και ερευνητικό δυναμικό παγκοσμίως είναι σε μέγιστη εγρήγορση από τον μεμονωμένο ερευνητή μέχρι κρατικούς και διεθνείς οργανισμούς αλλά και τις μεγάλες ή μεσαίες φαρμακευτικές εταιρείες. Μέρος της μεγάλης εικόνας, μπορεί να είναι οι ανταγωνισμοί, το κέρδος, κλπ, αλλά είναι λάθος η εστίαση μόνο σε αυτό το σκέλος.
Την ίδια ώρα όσον αφορά τις πολιτικές δυνάμεις που καλούνται να διαχειριστούν αυτή την κρίση, από τη μία υπάρχει η αντιμετώπιση του πραγματικού κινδύνου, από την άλλη υπεισέρχονται μικροϋπολογισμοί και μικροπολιτικοί παράγοντες (σενάρια εκλογών, δημοσκοπήσεις, διαχείριση της οικονομικής κατάστασης, πολιτική ατζέντα, κλπ).
Κοινώς στο προσκήνιο διαμορφώνεται μια εξαιρετικά σύνθετη εικόνα, μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας δεν έχουν ερμηνευτικά εργαλεία να τη διαχειριστούν και εκεί πάνω διάφοροι «χτίζουν» δημοφιλία και αναγνωρισιμότητα. Από εκεί και πέρα, όσοι από τα πάνω διαχειρίζονται την κατάσταση προχωρούν με βασικό μπούσουλα την αυτοσυντήρηση και την επιστροφή σε μια σχετική ευστάθεια του συστήματος και όχι την διάλυση των πάντων και την καταστροφή ολόκληρων πληθυσμών, που άλλωστε θα απαξίωνε μακροπρόθεσμα (πολιτικά ή οικονομικά) όσους θα προέκυπτε ότι την προκάλεσαν. Στην πορεία αυτή μπορεί να γίνονται εγκληματικά λάθη, να υπάρχουν ολιγωρίες και να εμπίπτουν και ασυγχώρητες σκοπιμότητες, ωστόσο είναι άλλη συζήτηση.
Το βασικό είναι ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας τεράστιος παράγοντας κινδύνου, ένας βασικός μπούσουλας αντιμετώπισης με βάση την επιστήμη (και τη συναίνεση σε αυτόν τον μπούσουλα από την επιστημονική κοινότητα συνολικά, πέραν μεμονωμένων εξαιρέσεων) και που εκφέρεται από τον ΠΟΥ και άλλους οργανισμούς (πρόληψη δια των μαζικών εμβολιασμών των κοινωνιών και μέτρα αποστασιοποίησης προκειμένου για την αποφυγή μεταλλάξεων και αλλεπάλληλων πανδημικών κυμάτων που μοιραία θα επιδρούν στην κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα). Στόχος είναι ο έλεγχος του ιού, όσο παράλληλα εξελίσσεται η έρευνα για τους τρόπους αντιμετώπισής του, με απώτερο σκοπό την επιστροφή κάποια στιγμή σε μια υγειονομική κανονικότητα.
Στα παραπάνω, χωρά πολλή διαστρέβλωση, υπερπληροφόρηση με αποσπασματικά στοιχεία, πολιτικές ιδιοτέλειες όχι μόνο πολιτικών προσώπων και έτσι οικοδομείται αμφισβήτηση στα βασικά εργαλεία που έχουμε για την έξοδο από την πανδημία και όχι στα λάθη γύρω από την διαχείριση των εργαλείων αυτών.
https://www.topontiki.gr/2021/07/26/allo-i-pandimia-allo-ta-mnimonia/
