Για τους λίγους τυχερούς, τα μέσα του 20ου αιώνα ήταν η χρυσή εποχή των αεροπορικών ταξιδιών: υπήρχε άφθονος χώρος και το πλήρωμα καμπίνας ήταν εξυπηρετικό. Τότε τα ταξίδια στο εξωτερικό ήταν γοητευτικά, ενώ ο μαζικός τουρισμός άγνωστος. Σας θυμίζει κάτι;
Λόγω της Covid-19, τα ταξίδια στο εξωτερικό αποτελούν και πάλι προνόμιο των λίγων τυχερών. Οι διεθνείς τουριστικές αφίξεις έχουν μειωθεί κατά 85% σε σχέση με τα προ πανδημίας επίπεδα.
Σχεδόν το ένα τρίτο των παγκόσμιων συνόρων παραμένει κλειστό. Πολλά από τα υπόλοιπα σύνορα είναι ανοικτά μόνο σε όσους έχουν εμβολιαστεί ή έχουν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν τεστ.
Για όσους ονειρεύονται την επιστροφή στο παρελθόν, όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ελκυστικά. Για την υπόλοιπη ανθρωπότητα είναι μάστιγα.
Στις πλούσιες χώρες, πριν από την πανδημία, τα ταξίδια αντιπροσώπευαν το 4,4% του ΑΕΠ και σχεδόν το 7% της απασχόλησης. Σε δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς όπως η Ταϊλάνδη και η Καραϊβική το ποσοστό ήταν ακόμα ψηλότερο.
Οι εταιρικοί ταξιδιώτες βοήθησαν τους εργοδότες τους να κατακτήσουν νέες αγορές, ενώ ταυτόχρονα δημιούργησαν θέσεις εργασίας για θυρωρούς και ταξιτζήδες. Οι αλλοδαποί φοιτητές επιδοτούσαν τους γηγενείς συμφοιτητές τους, έφερναν μια διαφορετική οπτική στην πανεπιστημιούπολη και μετέφεραν νέες ιδέες στις πατρίδες τους.
Πέρυσι περίπου 280 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν εκτός της χώρας που γεννήθηκαν. Συχνά το κλείσιμο των συνόρων καθιστούσε αδύνατη οποιαδήποτε επίσκεψη στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Κάποιοι αποχαιρέτησαν τους ετοιμοθάνατους γονείς τους μέσω WhatsApp.
Οι σημερινοί ταξιδιωτικοί περιορισμοί υποτίθεται ότι προστατεύουν τους ντόπιους από τις εισαγόμενες μολύνσεις. Ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα.
Ελάχιστες χώρες, κυρίως νησιά και δικτατορίες, κατάφεραν να κρατήσουν τον ιό μακριά με κάποιους πραγματικά δρακόντειους περιορισμούς. Ακόμα και αυτό είχε το κόστος του εξαιτίας της μείωσης της πίεσης για γρήγορο εμβολιασμό.
Για παράδειγμα, μόνο το 21% των Νεοζηλανδών άνω των 12 ετών έχουν εμβολιαστεί πλήρως σε σύγκριση με το 68% των Βρετανών. Οι χώρες που επέλεξαν την απομόνωση δυσκολεύονται να ξανανοίξουν.
Οι περισσότερες χώρες έχουν χερσαία σύνορα και ψηφοφόρους. Γι’ αυτές η απομόνωση δεν υπήρξε ποτέ εφικτή. Αντιθέτως, υιοθέτησαν ένα συγκεχυμένο συνονθύλευμα παράλογων κανόνων.
Η Αμερική απαγορεύει την είσοδο σε ταξιδιώτες από τη Βρετανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις στενότερες συμμάχους και εμπορικούς εταίρους της, αλλά και δύο από τα περισσότερο εμβολιασμένα μεγάλα μέρη του κόσμου, ενώ δέχεται όσους προέρχονται από τη Νοτιοανατολική Ασία όπου η μετάλλαξη Δέλτα προελαύνει ανεξέλεγκτη.
Η Ταϊλάνδη απαγορεύει την είσοδο ταξιδιωτών από ορισμένες χώρες, ενώ απαιτεί από όλους τους άλλους να υποβάλλονται σε καραντίνα δύο εβδομάδων. Ωστόσο, από τα 21.038 κρούσματα που εντοπίστηκαν στις 10 Αυγούστου, μόνο 19 ήταν εισαγόμενα.
Μόλις η μετάλλαξη του ιού αρχίσει να εξαπλώνεται στον τοπικό πληθυσμό, οι μολύνσεις διπλασιάζονται κάθε δύο εβδομάδες. Οι απαγορεύσεις εισόδου έχουν ελάχιστη επίπτωση στο συνολικό φορτίο.
Πολλές χώρες αρχίζουν να διευκολύνουν την είσοδο εμβολιασμένων ταξιδιωτών. Η ιδέα φαίνεται καλή, αλλά δεν έχει εκτελεστεί με συνέπεια. Ορισμένες χώρες είναι αδικαιολόγητα σχολαστικές όσον αφορά στα εμβόλια που αναγνωρίζουν.
Η Βρετανία, η οποία έχει χορηγήσει στους πολίτες της περίπου 5 εκατομμύρια δόσεις του εμβολίου της AstraZeneca που παρασκευάζεται στην Ινδία, αρνείται να απαλλάξει από την καραντίνα τους Ινδούς που έχουν εμβολιαστεί με το ίδιο σκεύασμα.
Έχει δωρίσει δόσεις σε άλλες χώρες, αλλά δεν άρει τους περιορισμούς εισόδου σε όσους έχουν εμβολιαστεί με αυτές. Για ένα διάστημα, η Κίνα επέτρεπε την είσοδο μόνο σε όσους είχαν εμβολιαστεί με σκευάσματα κινεζικής προέλευσης.
Όμως υπάρχει καλύτερος τρόπος ρύθμισης των παγκόσμιων ταξιδιών. Η πρώτη αρχή είναι η προεπιλογή των ανοικτών συνόρων.
Αυτό δεν σημαίνει ελεύθερη κυκλοφορία, αλλά οι όποιοι περιορισμοί θα πρέπει να ελάχιστοι, προσωρινοί και να αποσκοπούν στην επιβράδυνση της εισαγωγής νέων μεταλλάξεων – και όχι στην αδύνατη αποστολή της πλήρους αναχαίτισης.
Όταν οι μεταλλάξεις όπως η Δέλτα, η οποία βρίσκεται σχεδόν παντού, καθιερωθούν στη χώρα προορισμού, οι περιορισμοί είναι περιττοί και θα πρέπει να αίρονται.
Η δεύτερη είναι όλες οι χώρες να δέχονται τα εγκεκριμένα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας εμβόλια. Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν ποιο εμβόλιο θα κάνουν- η απαγόρευση μόνο για τους Φιλιππινέζους που έκαναν το ρωσικό εμβόλιο Sputnik V, ενώ η αποδοχή όσων εμβολιάστηκαν με αυτό της Pfizer, μετατρέπει τα ταξίδια σε κλήρωση.
Η διάκριση των ανθρώπων με βάση κάτι για το οποίο δεν έχουν επιλογή είναι άδικη. Τέτοιου είδους διακρίσεις υπονομεύουν και την παγκόσμια προσπάθεια εμβολιασμού, κάνοντας ορισμένα εμβόλια να φαίνονται δεύτερης κατηγορίας.
Η τρίτη είναι να διασφαλιστεί ότι οι κανόνες είναι διαφανείς και καθολικοί. Πολύ συχνά, η πολιτική σκοπιμότητα υποσκελίζει την επιστήμη. Αν οι δυτικές χώρες φαίνονται να ευνοούν η μία την άλλη, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος μένει εκτός, ο υπόλοιπος κόσμος θα το προσέξει και θα το θυμάται.
Το δικαίωμα στη μετακίνηση είναι μια από πολυτιμότερες ελευθερίες και θα πρέπει να καταστρατηγείται μόνο όταν οι περιορισμοί που εισάγονται μπορούν αναμφισβήτητα να σώσουν ζωές, ενώ θα πρέπει να αποκαθίσταται μόλις υπάρξει ασφάλεια. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό σημαίνει αμέσως τώρα..
.jpg)
