Κάποιοι θα ρίξουν την ιδέα που συγκεκριμένα «κέντρα» δεν κατάφεραν τελικά να επιβάλουν στη ΝΔ το 2012: «Μήπως να αλλάξουμε αρχηγό για να έχουμε ελπίδα για κάτι καλύτερο στις δεύτερες εκλογές;»
Εν αρχή, λίγη ιστορία: το 2012, πριν τις πρώτες εκλογές του Μαΐου, σε σαλόνια των βορείων προαστίων αλλά και σε κάποιους διαδρόμους των Βρυξελλών, υπήρχε η αίσθηση ότι «ο Σαμαράς δεν τραβάει». Ήταν πολωτικός, ήταν εκείνος που είχε χρεωθεί το πρόωρο τέλος της κυβέρνησης Παπαδήμου (που είχε βγάλει τα κάστανα του PSI απ’ τη φωτιά) και δεν φαινόταν να μπορεί να συσπειρώσει τη ΝΔ.
Το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου επιβεβαίωσε αυτές τις υποψίες: η ΝΔ του Σαμαρά, που ως τότε θεωρούσε το 33% του Καραμανλή στις εκλογές του 2009 το πλέον ατιμωτικό εκλογικό αποτέλεσμα στην ιστορία της, δεν κατάφερε να φτάσει ούτε καν το 20%. Έμεινε στο 19% ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε το 17%, ανεβαίνοντας στη δεύτερη θέση.
Καλά γνωρίζοντες το δράμα που παιζόταν κάθε μέρα στη μονοκατοικία της Κηφισιάς επιμένουν ότι στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, ο Σαμαράς είχε χάσει τον ύπνο του, καθόταν στο μικρό σκαμπό που έχει στον πίσω κήπο του σπιτιού του και επί του οποίου αυτοκτόνησε η γιαγιά του, Πηνελόπη Δέλτα και σκεφτόταν πώς μπορεί να κρατηθεί στη θέση του.
Βλέπετε, οι εξελίξεις έτρεχαν: τα διάφορα «κέντρα» προφανώς δεν μπορούσαν να ρισκάρουν να αναλάβει τις τύχες της χώρας ένα τσούρμο ανίδεων με την διακυβέρνηση που έλεγαν ότι «το νόμισμα δεν είναι φετίχ».
Το σενάριο αντικατάστασης του «υποψηφίου πρωθυπουργού» στη ΝΔ ενόψει των επαναληπτικών εκλογών του Ιουνίου είχε αρχίσει να κερδίζει έδαφος και στην τότε Συγγρού «μύριζε ανταρσία». Οι «Kαραμανλικοί» κινούνταν, όπως και οι εναπομείναντες «Μητσοτακικοί». Ο Σαμαράς δεχόταν εντός, αλλά και εκτός συνόρων κρούσεις να παραμείνει πρόεδρος του κόμματος, αλλά να «υποδείξει» άλλον ως υποψήφιο πρωθυπουργό –τα συνταγματικά και νομικά θέματα του σεναρίου αυτού ήταν απλώς «λεπτομέρειες», όπως τον διαβεβαίωναν τότε συνομιλητές του.
Ο Μεσσήνιος απείλησε ότι θα τινάξει τα πάντα στον αέρα και σε μία κίνηση καλής θέλησης προς όλους όσοι απεργάζονταν την «εκθρόνισή» του ενόψει των εκλογών του Ιουνίου του 2012, έκανε τη μεγάλη υποχώρηση: «έριξε τα μούτρα του» και (προς)κάλεσε την άσπονδη εχθρό του, που ο ίδιος είχε διαγράψει, να «γυρίσει στο μαντρί» -που θα ‘λεγε και ο μέντοράς του, Ευάγγελος Αβέρωφ: η Ντόρα Μπακογιάννη, ως επικεφαλής της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», είχε μείνει εκτός Βουλής κυριολεκτικά για μία χούφτα ψήφους και αυτό το 2,9% που «κουβαλούσε» μαζί της ήταν καθοριστικό για μία ΝΔ που δεν μπορούσε να περάσει το 20% και που ένιωσε καυτή την ανάσα του ΣΥΡΙΖΑ στο σβέρκο της, μόλις 2 ποσοστιαίες μονάδες πίσω. Προκειμένου, λοιπόν, να κρατήσει την καρέκλα του και να μπει στο Μαξίμου, ο Σαμαράς έδωσε στην Ντόρα ό,τι ήθελε, έβαλε τους δικούς της ανθρώπους πρώτους στα ψηφοδέλτια ώστε να εκλεγούν με λίστα (τον Κοντογιάννη στην Ηλεία, τον Αυγενάκη στο Ηράκλειο κ.α.) και η συζήτηση περί αντικατάστασής του μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων έληξε εκεί.
Επιστροφή στο σήμερα, ή μάλλον στο αύριο: μπορεί ό,τι δεν έγινε το 2012 να γίνει το 2022 ή το 2023; Κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το αποκλείουν και κάποιοι στην Κουμουνδούρου το φοβούνται πολύ. Το σενάριο έχει ως εξής: ουδείς θα αμφισβητήσει την επιθυμία του Αλέξη Τσίπρα να δώσει τη μάχη των επόμενων εκλογών, ειδικά τώρα που τις ζητάει και επισήμως. Όμως, όταν η κάλπη της απλής αναλογικής ανοίξει, η καταμέτρηση ολοκληρωθεί και το πολιτικό χάος πιστοποιηθεί, τότε θα κριθούν τα πάντα για τον Αλέξη Τσίπρα: την ώρα, δηλαδή, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα «σπρώχνει» προς επαναληπτικές εκλογές σε 23 ημέρες και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει αντιμέτωπος με το φάσμα της 5ης (!) εκλογικής συντριβής και ενδεχομένως της εξαέρωσής του, τότε κάποιοι στην Κουμουνδούρου θα ρίξουν την ιδέα που συγκεκριμένα «κέντρα» δεν κατάφεραν να επιβάλουν στη ΝΔ το 2012: «μήπως να αλλάξουμε αρχηγό για να έχουμε ελπίδα για κάτι καλύτερο»;
Το συγκεκριμένο ενδεχόμενο, όπως εγκύρως πληροφορούμαστε, έχει συζητηθεί σε πολύ κλειστές συσκέψεις στον 7ο όροφο της Κουμουνδούρου –απ’ αυτές που ο Αλέξης Τσίπρας, παρέα με 2-3 έμπιστούς του, προσπαθεί να χαράξει στρατηγική και να «δει» τις εξελίξεις. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμηνύσει προς πάσα κατεύθυνση πως όταν διαμορφωθεί το μετεκλογικό περιβάλλον μετά τις πρώτες εκλογές, θα κάνει οτιδήποτε περνά από το χέρι του για να μην πάμε σε δεύτερες εκλογές.
Εκεί, όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα και ένα πρόσχημα: το πρόσχημα είναι ότι θα το κάνει δήθεν «για να μην κάψει ο Μητσοτάκης την απλή αναλογική», ενώ επί της ουσίας ο λόγος θα είναι να μην «καεί» ο ίδιος. Όσο για το πρόβλημα; Ότι αν επιβεβαιωθούν οι σημερινοί πολιτικοί συσχετισμοί, το κατά πόσον θα πάμε σε επαναληπτικές κάλπες ή όχι δε θα είναι στο χέρι του.
Δημοσιεύτηκε στο «Καρφί»
Το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου επιβεβαίωσε αυτές τις υποψίες: η ΝΔ του Σαμαρά, που ως τότε θεωρούσε το 33% του Καραμανλή στις εκλογές του 2009 το πλέον ατιμωτικό εκλογικό αποτέλεσμα στην ιστορία της, δεν κατάφερε να φτάσει ούτε καν το 20%. Έμεινε στο 19% ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε το 17%, ανεβαίνοντας στη δεύτερη θέση.
Καλά γνωρίζοντες το δράμα που παιζόταν κάθε μέρα στη μονοκατοικία της Κηφισιάς επιμένουν ότι στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, ο Σαμαράς είχε χάσει τον ύπνο του, καθόταν στο μικρό σκαμπό που έχει στον πίσω κήπο του σπιτιού του και επί του οποίου αυτοκτόνησε η γιαγιά του, Πηνελόπη Δέλτα και σκεφτόταν πώς μπορεί να κρατηθεί στη θέση του.
Βλέπετε, οι εξελίξεις έτρεχαν: τα διάφορα «κέντρα» προφανώς δεν μπορούσαν να ρισκάρουν να αναλάβει τις τύχες της χώρας ένα τσούρμο ανίδεων με την διακυβέρνηση που έλεγαν ότι «το νόμισμα δεν είναι φετίχ».
Το σενάριο αντικατάστασης του «υποψηφίου πρωθυπουργού» στη ΝΔ ενόψει των επαναληπτικών εκλογών του Ιουνίου είχε αρχίσει να κερδίζει έδαφος και στην τότε Συγγρού «μύριζε ανταρσία». Οι «Kαραμανλικοί» κινούνταν, όπως και οι εναπομείναντες «Μητσοτακικοί». Ο Σαμαράς δεχόταν εντός, αλλά και εκτός συνόρων κρούσεις να παραμείνει πρόεδρος του κόμματος, αλλά να «υποδείξει» άλλον ως υποψήφιο πρωθυπουργό –τα συνταγματικά και νομικά θέματα του σεναρίου αυτού ήταν απλώς «λεπτομέρειες», όπως τον διαβεβαίωναν τότε συνομιλητές του.
Ο Μεσσήνιος απείλησε ότι θα τινάξει τα πάντα στον αέρα και σε μία κίνηση καλής θέλησης προς όλους όσοι απεργάζονταν την «εκθρόνισή» του ενόψει των εκλογών του Ιουνίου του 2012, έκανε τη μεγάλη υποχώρηση: «έριξε τα μούτρα του» και (προς)κάλεσε την άσπονδη εχθρό του, που ο ίδιος είχε διαγράψει, να «γυρίσει στο μαντρί» -που θα ‘λεγε και ο μέντοράς του, Ευάγγελος Αβέρωφ: η Ντόρα Μπακογιάννη, ως επικεφαλής της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», είχε μείνει εκτός Βουλής κυριολεκτικά για μία χούφτα ψήφους και αυτό το 2,9% που «κουβαλούσε» μαζί της ήταν καθοριστικό για μία ΝΔ που δεν μπορούσε να περάσει το 20% και που ένιωσε καυτή την ανάσα του ΣΥΡΙΖΑ στο σβέρκο της, μόλις 2 ποσοστιαίες μονάδες πίσω. Προκειμένου, λοιπόν, να κρατήσει την καρέκλα του και να μπει στο Μαξίμου, ο Σαμαράς έδωσε στην Ντόρα ό,τι ήθελε, έβαλε τους δικούς της ανθρώπους πρώτους στα ψηφοδέλτια ώστε να εκλεγούν με λίστα (τον Κοντογιάννη στην Ηλεία, τον Αυγενάκη στο Ηράκλειο κ.α.) και η συζήτηση περί αντικατάστασής του μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων έληξε εκεί.
Επιστροφή στο σήμερα, ή μάλλον στο αύριο: μπορεί ό,τι δεν έγινε το 2012 να γίνει το 2022 ή το 2023; Κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το αποκλείουν και κάποιοι στην Κουμουνδούρου το φοβούνται πολύ. Το σενάριο έχει ως εξής: ουδείς θα αμφισβητήσει την επιθυμία του Αλέξη Τσίπρα να δώσει τη μάχη των επόμενων εκλογών, ειδικά τώρα που τις ζητάει και επισήμως. Όμως, όταν η κάλπη της απλής αναλογικής ανοίξει, η καταμέτρηση ολοκληρωθεί και το πολιτικό χάος πιστοποιηθεί, τότε θα κριθούν τα πάντα για τον Αλέξη Τσίπρα: την ώρα, δηλαδή, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα «σπρώχνει» προς επαναληπτικές εκλογές σε 23 ημέρες και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει αντιμέτωπος με το φάσμα της 5ης (!) εκλογικής συντριβής και ενδεχομένως της εξαέρωσής του, τότε κάποιοι στην Κουμουνδούρου θα ρίξουν την ιδέα που συγκεκριμένα «κέντρα» δεν κατάφεραν να επιβάλουν στη ΝΔ το 2012: «μήπως να αλλάξουμε αρχηγό για να έχουμε ελπίδα για κάτι καλύτερο»;
Το συγκεκριμένο ενδεχόμενο, όπως εγκύρως πληροφορούμαστε, έχει συζητηθεί σε πολύ κλειστές συσκέψεις στον 7ο όροφο της Κουμουνδούρου –απ’ αυτές που ο Αλέξης Τσίπρας, παρέα με 2-3 έμπιστούς του, προσπαθεί να χαράξει στρατηγική και να «δει» τις εξελίξεις. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμηνύσει προς πάσα κατεύθυνση πως όταν διαμορφωθεί το μετεκλογικό περιβάλλον μετά τις πρώτες εκλογές, θα κάνει οτιδήποτε περνά από το χέρι του για να μην πάμε σε δεύτερες εκλογές.
Εκεί, όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα και ένα πρόσχημα: το πρόσχημα είναι ότι θα το κάνει δήθεν «για να μην κάψει ο Μητσοτάκης την απλή αναλογική», ενώ επί της ουσίας ο λόγος θα είναι να μην «καεί» ο ίδιος. Όσο για το πρόβλημα; Ότι αν επιβεβαιωθούν οι σημερινοί πολιτικοί συσχετισμοί, το κατά πόσον θα πάμε σε επαναληπτικές κάλπες ή όχι δε θα είναι στο χέρι του.
Δημοσιεύτηκε στο «Καρφί»
